Παρά τα μεγάλα λόγια προς το λαό της Θεσσαλονίκης για το νόμο Σπρίτζη, ο οποίος δήθεν θα άλλαζε το τοπίο στις αστικές συγκοινωνίες, η κατάσταση πήγε από το κακό στο χειρότερο. Όπως είχαμε προειδοποιήσει, η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος δεν έφερε αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολικής, αλλά επιδείνωση της. Η καθημερινή ταλαιπωρία και οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της πόλης, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, της περικοπής των κονδυλίων, και της γενικότερης απαξίωσης κάθε κοινωνικού δικαιώματος.
Η κατάσταση που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μαθητές-φοιτητές, τα λαϊκά και εργατικά στρώματα που μετακινούνται με το λεωφορείο, είναι τμήμα της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ- ΔΝΤ. Όπως συμβαίνει με την υγεία, τις υπηρεσίες, τα κοινωνικά αγαθά (ρεύμα, νερό), τους δημόσιους δρόμους, αντί να κατοχυρώνεται ΔΩΡΕΑΝ ως βασική λαϊκές ανάγκη και δικαίωμα, η μετακίνηση μετατρέπεται σε μέσο καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε ένα ακόμα μέσο ξεζουμίσματος του λαϊκού εισοδήματος.
Τα καθυστερημένα δρομολόγια, τα γεμάτα λεωφορεία που δεν παίρνουν επιβάτες, οι λιποθυμίες, οι βλάβες, δεν είναι ξεκομμένα ζητήματα από μια πολιτική που καίει στο Μάτι, πνίγει στη Μάντρα, ωθεί παιδιά να διαβάζουν στο φως των φαναριών στο Βόλο, πολλαπλασιάζει τα εργατικά ατυχήματα. Κοινός παρονομαστής είναι ότι οι ζωές των λαϊκών ανθρώπων δεν αξίζουν δεκάρα. Αποτέλεσμα όλων αυτών των πολιτικών είναι το σμπαράλιασμα της καθημερινότητας μας.
Οι κινητοποιήσεις των μαζικών φορέων δείχνουν το δρόμο – όχι στον εφησυχασμό!
Μέσα σε αυτή την αποπνικτική καθημερινότητα, ελπιδοφόρο μήνυμα αποτέλεσαν οι κινητοποιήσεις των μαζικών φορέων, που συγκρότησαν την «Πρωτοβουλία Εργαζομένων-Φοιτητών-Συνταξιούχων για στις Αστικές Συγκοινωνίες». Οι κινητοποιήσεις αυτές επανέφεραν το ζήτημα στο προσκήνιο, πίεσαν τη διοίκηση του ΟΑΣΘ αλλά και τους πολιτικούς φορείς της πόλης και τους ανάγκασαν να πάρουν θέση. Τα αιτήματα για αύξηση των δρομολογίων, για ανθρώπινες συνθήκες μετακίνησης, και ενάντια σε κάθε αύξηση τιμών, κινούνται σε σωστή κατεύθυνση. Γι’ αυτό τον λόγο, οι κινητοποιήσεις αυτές πρέπει να πλαισιωθούν από το μαζικό λαϊκό κίνημα.
Κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να προκληθεί από τις υποσχέσεις της κυβέρνησης και της διοίκησης του ΟΑΣΘ. Οι εξαγγελίες για προκήρυξη διαγωνισμού και αγορά υποδομής σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, δεν μπορούν να καλύψουν τις ΑΜΕΣΕΣ ανάγκες για μετακίνηση. Άλλωστε, με ποιο πολιτικό ανάστημα βγαίνει η κυβέρνηση και υπόσχεται, όταν έχει εφαρμόσει κάθε αντεργατικό μέτρο;
Το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για την προσπάθεια της Ν.Δ. και άλλων αστικών κομμάτων να ρίξουν στο φταίξιμο στην «κρατικοποίηση» του ΟΑΣΘ, λες και όταν εκείνοι διαχειρίζονταν τον Οργανισμό, μετατρέποντας τον σε μέσο πλουτισμού μιας κλίκας, δεν επικρατούσε μία επίσης άθλια κατάσταση. Καμία εμπιστοσύνη δεν πρέπει να δείξει ο λαός της πόλης στους δημάρχους, που ενώ εφάρμοσαν όλα τα μέτρα της κεντρικής εξουσίας, θυμήθηκαν τον ΟΑΣΘ ενόψει εκλογών, και να πάρουν τη διαχείριση γραμμών, μέσω της σύστασης του ΑΣΥΘ.
Πάλη ενάντια στις εναλλακτικές μορφές διαχείρισης της αντιλαϊκής πολιτικής
Τόσο με το παλιό καθεστώς, του επιδοτούμενου ιδιωτικού ΟΑΣΘ, όσο και με τον σημερινό ΟΑΣΘ με κρατικό έλεγχο και «εκκαθάριση» που γίνεται στις πλάτες του λαού, η πολιτική είναι ίδια: αύξηση εισιτηρίων, λιγότερα δρομολόγια, χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών. Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ξεκάθαρο, ότι μόνο η μαζική λαϊκή οργάνωση και η διεκδίκηση είναι εγγυητές για τα δικαιώματα τους. Καμία κυβέρνηση και καμία μορφή διαχείρισης στα πλαίσια του συστήματος δεν εξασφαλίζει τις λαϊκές ανάγκες, παρά μόνο η πάλη του λαού για να επιβάλλει τα δίκια του.
Κάθε σχέδιο για ιδιωτικοποίηση του ΟΑΣΘ, με οποιαδήποτε μορφή (μετοχοποίηση μέσω του ΑΣΥΘ, απόδοση γραμμών σε ΚΤΕΛ ή σε Δήμους που θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις, ή ολική ιδιωτικοποίηση-ξεπούλημα), πρέπει να συναντήσει την αποφασιστική άρνηση του λαϊκού κινήματος. Γιατί θα σημάνει επιτάχυνση της επίθεσης στα δικαιώματα πολιτών και εργαζομένων, καθώς και αύξηση της ασυδοσίας της Διοίκησης.
Τα λεωφορεία, όπως και κάθε υποδομή που έχει παραχθεί με την εργασία των εργαζομένων, είτε έχει αγοραστεί με τον κρατικό προϋπολογισμό, ανήκουν στον εργαζόμενο λαό και δεν δεχόμαστε να μετατρέπονται σε μέσα κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η μετακίνηση σε πολλές περιοχές του κόσμου, αλλά και στην ίδια την πόλη μας, ήτανε ΔΩΡΕΑΝ για μια σειρά κοινωνικές ομάδες (φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους προς την δουλειά). Κατά την σοσιαλιστική οικοδόμηση, η μετακίνηση ήτανε μία από τις υποδομές ανήκαν χωρίς καμία προϋπόθεση στο λαό, ήτανε αυτονόητα και αυτοδίκαια ΔΩΡΕΑΝ. Αυτό το γεγονός πίεσε και τις κυβερνήσεις των καπιταλιστικών κρατών να παραχωρήσουν παρόμοια δικαιώματα στου εργαζόμενους.
Τίποτα δεν χαρίζεται – όλα κατακτώνται με αγώνες.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι της πόλης πρέπει να αναρωτηθούν για ποιον λόγο τώρα ήρθανε οι υποσχέσεις για νέα λεωφορεία και οδηγούς. Μόνο ο δρόμος της λαϊκής οργάνωσης, της μαζικής πάλης, της διεκδίκησης είναι εκείνος που μπορεί να κατοχυρώσει τα λαϊκά δικαιώματα.Να μην αποδεχθούμε την εξαθλίωση που μας οδηγούν σε όλες τις εκφράσεις της. Να πυκνώσουμε τις γραμμές του αγώνα, τόσο στα ζητήματα της καθημερινότητας μας, όσο και στους κεντρικούς πολιτικούς στόχους πάλης.
Κ.Ο. Θεσσαλονίκης
09/02/18
