Μπορεί να σώθηκε την τελευταία στιγμή η πατρίδα και να αποφεύχθηκε η εκλογή του ακροδεξιού Νόρμπερτ Χόφερ από το λεγόμενο Κόμμα Ελευθερίας, στην προεδρία της Αυστρίας, στον δεύτερο γύρο των εκλογών που έγιναν την περασμένη Κυριακή με την συνδρομή των επιστολικών ψήφων, αλλά τα δεδομένα είναι αρκούντως ανησυχητικά. Δεν είναι μόνο το γεγονός πως η διαφορά ήταν εντελώς οριακή (τριάντα μία χιλιάδες ψήφοι) και ο Χόφερ ψηφίστηκε από 2,2 εκατομμύρια Αυστριακούς, δηλαδή το 49,7% αυτών που πήγαν στις κάλπες ανεβάζοντας τη συμμετοχή στο υψηλό 72%. Αλλά κυρίως ότι υποστηρίχτηκε από τα εργατικά και αγροτικά στρώματα της χώρας. Στις εργατοσυνοικίες της Βιέννης και των άλλων μεγάλων πόλεων και στην ύπαιθρο, ο Χόφερ συγκέντρωσε υψηλά ποσοστά, αναδείχνοντας την ταξική διάσταση του φασιστικού ρεύματος, που κατευθυνόμενο από το μεγάλο κεφάλαιο επιδρά και ηγεμονεύει στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Στην αντίπερα όχθη, ο υποστηριζόμενος από τους Πράσινους, Αλεξάντερ Φαν ντερ Μπέλεν, πίσω από τον οποίο συσπειρώθηκαν τα κυρίαρχα μέχρι πρότινος αστικά κυβερνητικά κόμματα, κέρδισε τα αστικά κέντρα και τις αστικές και μεσοαστικές συνοικίες της πρωτεύουσας.
Ο Φαν ντερ Μπέλεν, ο οποίος έσπευσε να καταθέσει την κομματική ταυτότητα των Πράσινων και δήλωσε πως θα είναι πρόεδρος όλων των Αυστριακών, θα έχει να αντιμετωπίσει μια βαθιά διχασμένη χώρα. Αν και η ακροδεξιά είναι μια παλιά ιστορία στην Αυστρία από τη δεκαετία του ‘90 τουλάχιστον και αργότερα στη σύντομη εποχή Χάιντερ, η αλήθεια είναι πως αυτή ενισχύθηκε από την πολιτική και τις επιλογές των αστικών κομμάτων. Τόσο του Λαϊκού όσο και του Σοσιαλδημοκρατικού. Αυτά τα κόμματα νομιμοποίησαν την παρουσία της στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και αυτά υιοθετώντας της ακροδεξιά ρητορεία και πολιτική, έδωσαν αέρα στα πανιά της. Πίσω από όλους αυτούς, δύσκολα κρύβονται μερίδες του αυστριακού μεγάλου κεφαλαίου, το οποίο θιγόμενο από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης, αναζητά προσανατολισμό και καινούριο πολιτικό προσωπικό με σιδερένια πυγμή. Το πρόσφατο προσφυγικό ρεύμα ήταν απλά η αφορμή για να ενεργοποιηθούν παραπέρα ήδη υπαρκτές κοινωνικό-πολιτικές διεργασίες και ρεύματα.
