Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 899)
Πριν καν στεγνώσει το μελάνι του πρόσφατα ψηφισμένου αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη, ο υποταγμένος συνδικαλισμός συνεχίζει ν’ αποδεικνύει το βαθιά φιλοκυβερνητικό του ρόλο και να βάζει ανοιχτά πλάτη στην εφαρμογή του αντεργατικού οδοστρωτήρα.
Ενώ ακόμη δεν έχουν εκδοθεί οι υπουργικές αποφάσεις που εξειδικεύουν τον τρόπο εφαρμογής του νόμου, κάτι που από το ίδιο το υπουργείο υπολογίζεται να δρομολογηθεί τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, διάφορα ΔΣ σωματείων και ομοσπονδιών τρέχουν να «ενημερωθούν» και να ξεκινήσουν διαδικασίες αλλαγής καταστατικών έτσι ώστε να «προλάβουν» τις νέες απαιτήσεις του νόμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα υποταγής έρχεται απ’ το νεοεκλεγμένο ΔΣ του σωματείου στα Ελληνικά Πετρέλαια που κάλεσε δικηγόρο για να «ενημερωθεί για τις υποχρεώσεις εναρμόνισης που προκύπτουν από το νέο νόμο και τις αλλαγές και προσθήκες που πρέπει να γίνουν στο καταστατικό του σωματείου», ενώ «δόθηκε εντολή να επεξεργαστεί, να αναλύσει και να διατυπώσει αντίστοιχες προτάσεις».
Ο νέος νόμος Χατζηδάκη ήρθε για να δημιουργήσει ένα νέο αντεργατικό τοπίο χτυπώντας βίαια τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα του εργαζόμενου λαού. Στο επίκεντρο της επίθεσης βρίσκονται ξανά τα σωματεία, η δυνατότητα οργάνωσης των εργαζόμενων και η απεργία. Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις και όλο το διάστημα μέχρι να ψηφιστεί ο νέος νόμος, η κυβέρνηση χρειάστηκε την αμέριστη βοήθεια του υποταγμένου συνδικαλισμού που έβαλε σοβαρά εμπόδια στο ξεδίπλωμα των αντιστάσεων απέναντι στο νέο οδοστρωτήρα. Δεν δίστασαν με τον πλέον προκλητικό τρόπο ν’ ακυρώσουν την απεργία στις 10 Ιούνη. Δεν δίστασαν ν’ αναιρέσουν δεκάδες αποφάσεις σωματείων, να υπονομεύσουν και ν’ ακυρώσουν την προσπάθεια κάθε εργαζόμενου που στάθηκε αντιμέτωπος με την εργοδοσία και πάλεψε για το δικαίωμα στην απεργία.
Η λογική του «λαγού» που διαφαίνεται να κυριαρχεί σε πολλές διοικήσεις σωματείων δεν είναι καθόλου καινούργια και το εργατικό κίνημα θα τη βρει μπροστά του στην αμέσως επόμενη φάση εφαρμογής των διατάξεων του νόμου. Η απόφαση της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ να εξαιρέσουν τους εκπαιδευτικούς που εμπλέκονται με τις πανελλαδικές από την απεργία στις 16 Ιούνη άνοιξε δρόμο και αποτελεί ξεκάθαρη εφαρμογή της διάταξης του νέου νόμου περί «προσωπικού ασφαλείας», πριν καν ψηφιστεί ο νόμος! Η αντίστοιχη απόφαση εξαίρεσης των εργαζόμενων στα ΜΜΜ στην Αθήνα από την ίδια απεργία βρίσκεται ακριβώς στην ίδια τραγική κατεύθυνση.
Έχει περάσει ήδη ένας μήνας από την ψήφιση του νόμου και σε όσους δεν έχουν επιλέξει την ανοιχτή στήριξη και προετοιμασία της εφαρμογής του, όπως στην περίπτωση των ΕΛΠΕ, κυριαρχεί μια επικίνδυνα εκκωφαντική σιωπή. Ακόμη κι οι δυνάμεις που έκαναν σημαία την κατεύθυνση της μη εφαρμογής του νόμου σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα. Κάθε συνδικαλιστικός φορέας στη βάση των ανατροπών που επιχειρούνται να εφαρμοστούν θα έπρεπε ήδη να έχει πάρει θέση. Ακόμη και σωματεία όπου κυριαρχούν αριστερές δυνάμεις σήμερα αρνούνται να τοποθετηθούν στο βασικό ζήτημα που δεν είναι άλλο από την ανοιχτή και ξεκάθαρη άρνηση της κρατικής παρέμβασης στα εσωτερικά των σωματείων που επίκειται, σε κατεύθυνση συγκρότησης όρων ανατροπής του νόμου. Το παράδειγμα του «Μητρώου Πραγματικών Δικαιούχων» όπου το σύνολο των διοικήσεων των σωματείων είτε ελίσσονταν για ν’ αποφύγουν τις πιέσεις και τελικά να μην πάρουν θέση, είτε έτρεχαν να δηλώσουν πλήρη υποταγή μπροστά στην αναβαθμισμένη κρατική παρέμβαση, δείχνει το πώς θα κινηθούν το επόμενο διάστημα και αναδεικνύει ότι κάθε υποχώρηση φέρνει την πλευρά των εργαζόμενων σε χειρότερη θέση στο επόμενο χτύπημα που θα δεχτούν.
Ο υποταγμένος φιλοκυβερνητικός συνδικαλισμός είναι έτοιμος ξανά να προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του. Η κυβερνητική πολιτική και οι ψεύτικοι φίλοι των εργαζόμενων μαζών πρέπει να βρουν απέναντί τους κάθε αγωνιστική φωνή μέσα στους εργασιακούς χώρους. Σε κάθε σωματείο να παρθούν αποφάσεις άρνησης της κρατικής παρέμβασης και του ελέγχου. Αποφάσεις που να βάζουν την κυβερνητική πολιτική και το νέο νόμο στο στόχαστρο, τέτοιες που να ξεκαθαρίζουν το ρόλο κάθε δύναμης και να δημιουργούν όρους ανατροπής του νόμου.
