Συνεισφορά στο ιντερνετικό σεμινάριο της ICOR (Διεθνής Συντονισμός Επαναστατικών Κομμάτων και Οργανώσεων) για τα 100 χρόνια από την οκτωβριανή επανάσταση. Του Π. Χουντή μέλος του Κ.Ο. του ΚΚΕ (μ-λ)
Δεν υπάρχει διαδικασία ιστορικής αντιγραφής. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο αλλά σε άλλη στροφή της σπείρας. Οι μπολσεβίκοι έκαναν συνεχείς προσαρμογές με βάση την αλλαγή των συνθηκών. Και ενώ τον Απρίλη έλεγε: «Το σύνθημα ‘Κάτω η Προσωρινή Κυβέρνηση’ δεν είναι σήμερα σωστό, επειδή δίχως τη σταθερή (δηλ. συνειδητή και οργανωμένη) πλειοψηφία του λαού στο πλευρό του επαναστατικού προλεταριάτου ένα τέτοιο σύνθημα ή είναι κούφια φράση ή αντικειμενικά καταλήγει σε απόπειρες τυχοδιωκτικού χαρακτήρα.» ( Απόφαση της ΚΕ του ΣΔΕΚΡ(μπ), 22 Απρίλη 1917), τον Οκτώβρη καθοδήγησε όχι απλώς το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση» αλλά την πραγματική υλοποίησή του.
Δεν υπάρχουν «καθαρές» επαναστάσεις που «προσαρμόζονται» σε έτοιμες αποφάσεις κεντρικών επιτροπών - η ιστορία δεν προγραμματίζεται! Οι Μαρξ και Ένγκελς επέμεναν πεισματικά στην άρνησή τους να περιγράψουν πολύ συγκεκριμένα στοιχεία της δικτατορίας του προλεταριάτου γιατί ακριβώς ήξεραν τα αχαρτογράφητα νερά και το τιτάνιο έργο που θα απαιτούνταν, χωρίς καν να είναι γνωστές οι ακριβείς συνθήκες στο κοινωνικό – πολιτικό περιβάλλον. Αλλά και η Οκτωβριανή τι ήταν; Από την αστική επανάσταση του Φλεβάρη πήγαμε στην προλεταριακή του Οκτώβρη και μετά στην ΝΕΠ και κατόπιν στην κολεκτιβοποίηση. Καθόλου καθαρή κατάσταση, είναι αλήθεια! Αλλά πολύ επαναστατική! Μόνες «καθαρές» επαναστάσεις είναι αυτές που δεν γίνονται και μόνοι «καθαροί» επαναστάτες αυτοί που σκοπεύουν να είναι ενάντια στην πραγματική. Είναι αλήθεια ότι οι τακτικές, οι υποχωρήσεις, οι ελιγμοί, (όπως κάθε ΠΡΑΞΗ στην πραγματική ζωή) μπορούν να παράξουν παρεκκλίσεις, μόνιμες λαθεμένες αντιλήψεις, στρώματα με συμφέροντα, να δημιουργήσουν νέους κινδύνους, να έχουν παρενέργειες. Ο μόνος τρόπος να απαντηθούν είναι η συγκρότηση του προλεταριάτου και του κόμματός του ώστε να κατανοεί τι είναι επιλογή και τι αναγκαστική υποχώρηση και άρα να προσπαθεί με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψει στους δικούς του σκοπούς.
Λέει ο Λένιν για τη ΝΕΠ στο 2ο Συνέδριο των Επιτρόπων Πολιτικής Διαφώτισης, τον Οκτώβριο του 1921: «Πιστεύαμε πως … θα μπορούσαμε να ρυθμίζουμε την παραγωγή και την κατανομή με μια απλή κομμουνιστική προσταγή … Αν δεν πέτυχε η κατά μέτωπο επίθεση, θα περάσουμε στην τακτική τού ελιγμού, στη μέθοδο της πολιορκίας και του λαγουμιού.». Τι άλλο δηλώνει αυτό από αναγκαστική υποχώρηση; Τι άλλο δηλώνει από πλήρη συνειδητοποίηση της υποχώρησης αυτής αλλά και από παράλληλη επιμονή στον αρχικό σκοπό;
Το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας ήταν ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ λόγω της εμπειρίας και της ωριμότητας των αστικών κρατών το ΠΡΩΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. Οι λαοί ανοίγουν δρόμους επαναστατικά όχι γιατί το επιλέγουν αλλά γιατί ο αντίπαλος δεν αφήνει άλλη λύση. Η αντίθεση μεταρρύθμισης – επανάστασης διαπερνάει όλη την ιστορία των ταξικών αγώνων. Η «δυστυχία» των ρεφορμιστών/μεταρρυθμιστών είναι ότι για να έχουν ρόλο ύπαρξης, πρέπει να υπάρχει ισχυρό επαναστατικό κίνημα. Το χτυπάνε λυσσαλέα και μαζί κόβουν και το κλαδί που στηρίζονται.
δυστυχώς, θεμελιακά ζητήματα που απασχολούν ακόμα και σήμερα το κίνημα καθώς και οπορτουνιστικές φαεινές που παρουσιάζονται ως μοντέρνες συλλήψεις, έχουν εμφανιστεί ξανά και ξανά. Έχουν ταλαιπωρήσει κι έχουν απαντηθεί όχι μόνο από τους μεγάλους επαναστάτες αλλά από την ίδια την ταξική πάλη. Τα ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, του κράτους και της επανάστασης τα θεωρούμε από τα «κλειστά» -ας το πούμε έτσι- ζητήματα. Από τα ζητήματα, μάλιστα, που αν ίσχυαν μια φορά με αυτόν τον τρόπο πριν ένα- ενάμιση αιώνα, σήμερα ισχύουν δέκα φορές.
Από την απαρχή της παρουσίας της εργατικής τάξης στο στίβο των ταξικών αγώνων από τα μέσα του 19ου αιώνα, από τη σφαγή του προλεταριάτου το 1848 στο Παρίσι – έως την ήττα του από τα νέα αστικά στοιχεία στη ΣΕ και στην Κίνα και έως σήμερα, το ζήτημα που τίθεται και ξανατίθεται είναι αν υπάρχει η δυνατότητα αυτόνομης παρουσίας της εργατικής τάξης (ως ηγεμονική δύναμη μιας συμμαχίας και άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων) ή αν είναι καταδικασμένη να αποτελεί (αυτή και οι σύμμαχοί της) δεκανίκι της μιας ή της άλλης αστικής εκδοχής. Όπως είναι φανερό εμείς απαντάμε το πρώτο. Με το ζήτημα αυτό σχετίζεται το επίπεδο συγκρότησης της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο όταν επέμεναν στη λυσσώδη αντιπαράθεση με όλα τα οπορτουνιστικά ρεύματα πάνω από όλα με τους μενσεβίκους και τη σοσιαλδημοκρατία αλλά και τις αριστερίστικες παρεκκλίσεις και την αναρχία.
Καμία σοβαρή και φιλόδοξη προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει χωρίς συγκρότηση σε επίπεδο κόμματος – οργάνωσης.
Ο Λένιν πολέμησε με λύσσα το διαλυτισμό και το λικβινταρισμό, υπεράσπιζε την κομματική λειτουργία στις πιο άγριες συνθήκες παρανομίας, καταλάβαινε ότι το συνδυασμό «θεωρία – πολιτική ανάλυση – γραμμή για τις μάζες – ταξική πάλη – διόρθωση» μπορούσε να τον εκπληρώσει η εργατική τάξη μόνο αν είχε το κόμμα της. Ταυτόχρονα δεν μπερδευόταν από τις όποιες συνθήκες νομιμότητας υπήρχαν σε άλλες –πλην Ρωσίας- ευρωπαϊκές χώρες και δεν υπέκυπτε στο λεγκαλισμό.
ΓΙΑ ΟΛΑ τα παραπάνω ζητήματα κρίσιμος και καθοριστικός παράγοντας είναι η συγκρότηση της εργατικής τάξης ως τάξη για τον εαυτό της. Μόνο έτσι μπορεί να νοηθούν φιλόδοξες τακτικές, σύμπτυξη βραχύχρονων ή μακρόχρονων συμμαχιών (όπου θα έχει συνείδηση τους τρόπους και τους στόχους τους). Μόνο αυτή η συγκρότηση μπορεί να οδηγήσει σε ηγεμονία του προλεταριάτου συνολικά στα καταπιεζόμενα στρώματα, αφού θα μπορεί να πει «Η νίκη μας είναι η ελπίδα σας!». Τα βήματα αυτά δεν μπορούν να γίνουν με κατέβασμα συνταγολογίου από το παρελθόν, αλλά στο πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης, στα μέτωπα που διαμορφώνει η πραγματική ζωή, η οποία καθορίζεται στις μέρες μας από τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εκεί που «ένα βήμα προχωρήματος αξίζει όσο μια δωδεκάδα προγράμματα». Στην αντίσταση στους νέους πολέμους που κάνει και στους μεγαλύτερους που ετοιμάζει αυτό το σύστημα, στην αντίσταση στην συντριβή των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, στη διεκδίκηση των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή, στην αντιπαράθεση σε ΟΛΕΣ τις εκδοχές οπορτουνισμού, υποταγής, συνδιαλλαγής και ενσωμάτωσης στο σύστημα, στην ισχυροποίηση της κατεύθυνσης αναμέτρησης με αυτό. Σε αυτά τα πεδία θα συγκροτηθεί το εργατικό και λαϊκό, επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και τα νέα κομμουνιστικά κόμματα. Αυτή η συγκρότηση θα μπορεί όλο και πιο αποτελεσματικά να εξηγεί την ήττα του προηγούμενου κύματος, ξεδιπλώνοντας το νέο. Θα υπερασπίζει με τον πιο αποτελεσματικό τον πιο αυθεντικό τρόπο την ένδοξη Οκτωβριανή Επανάσταση!
