Την πρόθεσή του να προσαρτήσει την Κοιλάδα του Ιορδάνη και το βόρειο τμήμα της Νεκρής Θάλασσας, περιοχές στις οποίες βρίσκονται μεγάλοι οικισμοί ισραηλινών εποίκων, σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές, ανακοίνωσε ο Νετανιάχου μία εβδομάδα πριν την διεξαγωγή τους, την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου.
Υποκριτικά, αφού και οι δύο τους στηρίζουν ουσιαστικά την σιωνιστική-φασιστική πολιτική του ισραηλινού κράτους, ο μεν ΟΗΕ χαρακτήρισε καταστροφική αυτή την προοπτική, η δε Ευρωπαϊκή Ένωση δήλωσε χλιαρά πως κάτι τέτοιο θέτει σε κίνδυνο τις προοπτικές μιας βιώσιμης ειρήνης! Άσφαιρα πυρά δέχτηκε η εξαγγελία αυτή και από τα αντιδραστικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και τον Αραβικό Σύνδεσμο. Από την άλλη, ο Τραμπ σε μια κίνηση σαφούς στήριξης του Νετανιάχου, αλλά και συνολικά του Ισραήλ, «αποκάλυψε» πως είναι πολύ πιθανή η σύναψη διμερούς αμυντικής συμφωνίας ΗΠΑ-Ισραήλ. Αύτη η συμφωνία, όπως ανέφερε, θα μπορούσε να προβλέπει την αυτόματη επέμβαση των ΗΠΑ στην περίπτωση που το Ισραήλ δεχτεί επίθεση. Όλα αυτά σε συνέχεια της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ και της υποστήριξης του προβοκατόρικου ρόλου του Ισραήλ στα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή.
Με το αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Τρίτης να είναι αμφίρροπο μεταξύ του ακροδεξιού Λικούντ και του κεντροδεξιού κόμματος του απόστρατου στρατηγού Μπένι Γκάντς, και ελλείψει τελικών αποτελεσμάτων, μπορεί άραγε δικαίως να ισχυριστεί κάποιος πως αυτή η δήλωση προθέσεων Νετανιάχου συνιστά απλά και μόνο ένα προεκλογικό πυροτέχνημα; Νομίζουμε πως όχι, ακόμα και αν τελικά εκλεγεί ο αντίπαλος του Νετανιάχου που πιθανά για λόγους τακτικής το παραπέμψει στο μέλλον.
Η πολιτική του κράτους δολοφόνου που ακούει στο όνομα Ισραήλ, είναι μια πολιτική διαρκούς και εντεινόμενου εξανδραποδισμού του παλαιστινιακού λαού. Αρκεί να κοιτάξει κανείς την αλλαγή του χάρτη της Παλαιστίνης από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ μέχρι σήμερα. Θα διαπιστώσει πως ομολογημένα ή ανομολόγητα, με «εργατικές», κεντρώες, δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις, η μόνη σταθερά ήταν η διαρκής υφαρπαγή και κατοχή εδαφών από την Παλαιστίνη, που συμπλήρωνε την πολιτική άγριας καταστολής, τρομοκράτησης, βομβαρδισμών σε κατοικημένες περιοχές, δολοφονιών και φυλακίσεων χιλιάδων Παλαιστινίων. Και δημιούργησε εκτός των άλλων δύο παγκόσμια αίσχη: το απάνθρωπο τείχος που περισφίγγει τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, όπως και την μετατροπή της Λωρίδας της Γάζας στην πιο μεγάλη φυλακή το κόσμου.
Κοιτώντας, λοιπόν, τον χάρτη, μπορούμε βάσιμα να ισχυριστούμε πως το αντιδραστικό όραμα του σιωνιστικού-φασιστικού κράτους του Ισραήλ για μετατροπή της Παλαιστίνης σε ένα «κράτος Μπαντουστάν», απομονωμένων δηλαδή μεταξύ τους «νησίδων γης» που θα ελέγχονται από το ισραηλινό κράτος, κατά τα πρότυπα κρατιδίων μπαντουστάν που δημιούργησαν για τη μαύρη πλειοψηφία οι λευκοί ρατσιστές-αποικιοκράτες στη Νότιο Αφρική, έχει προχωρήσει πολύ. Όμως μένουν πολλά βήματα για να κατοχυρωθεί σαν μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Η υλοποίηση της πρόθεσης Νετανιάχου θα αποτελέσει, λοιπόν, όχι μόνο μια κεφαλαιοποίηση όλων όσων έως τώρα έχουν γίνει, αλλά και ένα σημαντικό βήμα για την κατοχύρωση μιας τέτοιας κατάστασης που οδηγεί σε πλήρη γκετοποίηση, στον πλήρη εξανδραποδισμό του παλαιστινιακού λαού. Καθόλου, επίσης, άσχετο με την όλη συζήτηση που διεξάγεται για το προσεχές μέλλον, δεν είναι η προετοιμασία από την Ουάσιγκτον μιας πρότασης «λύσης» του παλαιστινιακού, μιας πρότασης που όλα δείχνουν πως θα ξεπερνά σε φαντασία τις προσδοκίες και του πιο σκληρού σιωνιστή-φασίστα πολιτικού του Ισραήλ. Ώστε το Ισραήλ, με το οποίο η αστική «μας» τάξη και οι κυβερνήσεις της συνάπτουν αμερικανοκίνητες τριμερείς, να επιτελεί το θεάρεστο έργο του φασιστικού μαντρόσκυλου και χωροφύλακα των αμερικανών στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή.
Σε ένα μόνο λογαριάζουν λάθος: ό,τι και να κάνουν, ο λαός της Παλαιστίνης, θα συνεχίσει να φοράει τις κεφιγιέ, να κρατάει στο χέρι τις σφεντόνες του και να πορεύεται στους δρόμους της λευτεριάς, διεκδικώντας την πατρίδα και τη ζωή που του ανήκει.
