Η διεθνής συγκυρία
Οι οικονομικές εξελίξεις στην Κίνα και η κόντρα ΗΠΑ- Κίνας με αφορμή τη Β. Κορέα, η ραγδαία πτώση της τιμής του πετρελαίου, η συντήρηση του ανεπίλυτου Ουκρανικού, η σπειροειδής βύθιση στον όλεθρο και η καταστροφή του αραβομουσουλμανικού κόσμου είναι ζητήματα που επιδρούν στα διαδοχικά χρηματιστηριακά κραχ και αυτά με τη σειρά τους επιδρούν στο παραπέρα βάθεμα της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού. Παράλληλα, σε σύμπλεξη με την κρίση αλλά και κάνοντας την ευκαιρία, στη βάση των αρνητικών συσχετισμών, εξελίσσεται με τη μεγαλύτερη λύσσα η επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού σε βάρος της εργασίας και των λαών.
Με βάση όλα αυτά, η πυροδότηση, τα τελευταία χρόνια, των εγγενών αντιφάσεων της Ε.Ε. και της ευρωζώνης κάνει ακόμη πιο περίπλοκο το διεθνές περιβάλλον μέσα στο οποίο καλείται να κινηθεί η μεγαλοαστική τάξη της χώρας μας, η οποία έχει ήδη υποστεί τα τελευταία χρόνια σημαντικές απώλειες και υποχωρήσεις.
Οι απώλειες των τραπεζών, η οικονομική και γεωπολιτική καθίζηση της πάλαι ποτέ ισχυρής Ελλάδας και η συντριβή του πολιτικού της προσωπικού, που παρά τις προσπάθειες αδυνατεί να ανασυγκροτηθεί πειστικά, είναι συνέπειες για τη μεγαλοαστική τάξη που φέρνει η συγκυρία της κρίσης του συστήματος. Το τελευταίο, ωστόσο, όχι μόνο δε καταρρέει, μα ελλείψει αντιπάλου κινείται και συνεχίζει να κυριαρχεί απτόητο με την κρίση, αλλά και τη βαρβαρότητα και την καταστροφή ως στοιχείο της λειτουργίας του. Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, από μια άλλη σημαντική για τη μεγαλοαστική τάξη σκοπιά στη σύγκρουσή της με το λαό, έχει ενισχύσει σημαντικά τη θέση της, παρότι η αγριότητα της αντιλαϊκής επίθεσης δημιουργεί κινδύνους για τη σταθερότητα και τον έλεγχο από μεριάς της των εξελίξεων. Εδώ είναι που ο παράγοντας της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αποκτά ακόμη πιο αποφασιστικό ρόλο. Ας μη ξεχνάμε ότι ιστορικά στις πιο δύσκολες φάσεις του ντόπιου συστήματος, οι ιμπεριαλιστές ήταν αυτοί που «καθάρισαν», ωμά και άμεσα. Άλλοτε βομβαρδίζοντας την Αθήνα, άλλοτε με ναπάλμ στο Γράμμο και στρατοδικεία, άλλοτε με χούντες και άλλοτε με την υπόσχεση του ευρωπαϊκού παράδεισου που μετά έγινε ευρωμονόδρομος για να καταλήξει «στρούγκα» για την ίδια τη μεγαλοαστική τάξη και πολύ περισσότερο φυσικά για τα εργατολαϊκά συμφέροντα.
Η πίεση του λαϊκού παράγοντα και η ωμότητα του ιμπεριαλισμού
Στις μέρες μας, ο ξεσηκωμός της αγροτιάς και τα όποια ατελή βήματα συγκρότησης μετώπου του κόσμου της δουλειάς όπως εκδηλώθηκαν στην απεργία στις 4 Φλεβάρη έδειξαν τη δυναμική που μπορεί να παράξει το δίκιο της λαϊκής οργής, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς και την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Η ελπιδοφόρα προοπτική της λαϊκής αντίστασης που εκδηλώθηκε το τελευταίο διάστημα έχει πολύ δρόμο να διανύσει σε περιβάλλον αρνητικών συσχετισμών στη χώρα μας και διεθνώς, με τους «νέους ανέμους» του συστήματος να πνέουν σε κατεύθυνση ανελέητης βαρβαρότητας με επικίνδυνη ένταση…
Εξ αντικειμένου οι λαϊκές δυνάμεις στη χώρα μας (και όχι μόνο), στο πλαίσιο της αντίστασής τους, συγκρούονται (με δοσμένα τα ελλείμματα της λαϊκής πάλης) με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που σε μια σειρά χώρες δίπλα μας έχουν σπείρει το θάνατο και την καταστροφή, με το φρικτό δράμα των προσφύγων να μας αποκαλύπτει μια μονάχα πλευρά της βαρβαρότητας του συστήματος.
Όσο τρομοκρατικά κι αν λειτουργεί αυτή η πραγματικότητα, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός πως οι λαϊκές δυνάμεις στον τόπο μας σιγά- σιγά αντιλαμβάνονται πως το χειρότερο που έχουν να κάνουν απέναντι στη βαρβαρότητα είναι να την αποδεχτούν αμαχητί.
Από την πλευρά μας, όλα τα χρόνια της κινηματικής αδράνειας μετά το 2010- 2012, κόντρα στις εκλογικές αγωνίες που κυριάρχησαν στην αριστερά και με επίγνωση των ανέμων και των πραγματικών συσχετισμών, επιμείναμε, όπως άλλωστε και δεκαετίες πριν, στη γραμμή της αντίστασης και της ανειρήνευτης λαϊκής πάλης. Κάτι τέτοιο μας δίνει τη δυνατότητα, παρά τα δικά μας ελλείμματα, αλλά και την υποχρέωση ν’ αναμετρηθούμε με το καθήκον της πιο ενεργού γείωσης και στήριξης των αγώνων του λαού.
Να διακρίνουμε τις αντιθέσεις
Ένα τέτοιο καθήκον απαιτεί σαφές ξεκαθάρισμα των πραγματικών αντιθέσεων που κινούν τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και στη γύρω περιοχή.
Απρόβλεπτη για μας είναι η έκβαση του πολέμου στη Συρία και ευρύτερα, έστω και αν θεωρήσουμε ως πιο πιθανό το σενάριο αναβολής της ευθείας αναμέτρησης σ’ αυτή τη φάση ανάμεσα σε ΗΠΑ- Ρωσία. Απρόβλεπτο και το μέχρι πού μπορεί να φτάσει το προσφυγικό ρεύμα, που σίγουρα δεν υπάρχει τρόπος ν’ ανακοπεί όσο συνεχίζεται ο πόλεμος και η καταστροφή στην ευρύτερη περιοχή. Απρόβλεπτες επίσης οι κινήσεις της Τουρκίας σε μια σειρά μέτωπα και ζητήματα, απρόβλεπτη και η αντιμετώπισή της από τους ιμπεριαλιστές.
Απρόβλεπτες αλλά σίγουρα επικίνδυνες επομένως οι εξελίξεις τόσο στο κυπριακό, όπου και ο Τσίπρας βλέπει και αποδέχεται «λύση» εντός του 2016, όπως και στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην καταστολή ουσιαστικά των προσφυγικών ρευμάτων. Και στην επαναφορά λύσης τύπου «σχεδίου Ανάν» στην Κύπρο και στο γκριζάρισμα των ελληνοτουρκικών συνόρων στο Αιγαίο, οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών από τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη είναι ωμές. Ωμές, σαφείς και με στόχο την ένταξη ολάκερης της νατοϊκής περιοχής με ενιαίο τρόπο και χωρίς αποσκιρτήσεις και παραφωνίες στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Δύσης. Κι αυτό όσο η ίδια κινείται ενιαία είτε στα ενεργειακά είτε γενικότερα γεωπολιτικά, κυρίως σε αντιπαράθεση με το ρώσικο ιμπεριαλισμό, που σ’ αυτή τη φάση έχει ενοχλήσει εντονότατα, με την δραστηριότητά του στη Συρία, Γάλλους (δες παραίτηση Φαμπιούς) αλλά και Γερμανούς.
Έτσι, όπως ήδη σχολιάστηκε, η μόνιμη εγκατάσταση νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο, εφόσον υλοποιηθεί με πρόσχημα τους πρόσφυγες, σίγουρα θα είναι προέκταση της συσσώρευσης στόλων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, με στόχο την παρακολούθηση της διαδρομής ανεφοδιασμού του ρώσικου στόλου στο μεσογειακό νότο.
Οι εξελίξεις πιθανότατα να αποκαλύψουν, πως οι κίνδυνοι που ευθέως έθεσε ο Μουζάλας από ενδεχόμενο συσσώρευσης προσφύγων στην Ελλάδα, ή η έξοδος τρόπο τινά από τη συνθήκη Σέγκεν και η επανενεργοποίηση εκείνης του Δουβλίνου, να είναι το λιγότερο που έχει να φοβηθεί ο λαός μας ειδικά στην περίπτωση που η σύγκρουση Ρωσίας – Τουρκίας κλιμακωθεί ή πολύ περισσότερο εφόσον μετατραπεί με όποιον τρόπο σε σύγκρουση ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Είναι δεδομένο για μας απ’ όλα αυτά, πως η ιμπεριαλιστική επέμβαση οξύνει κυρίαρχα την αντίθεση όλων των λαών με τους ιμπεριαλιστές, την ίδια ώρα που η αντιλαϊκή επίθεση στη χώρα μας, στην Κύπρο, την Τουρκία κ.ο.κ. οξύνει στο έπακρο τη βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και επιβάλει σ’ όλα τα Βαλκάνια και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο την πιο στυγνή εκμετάλλευση, όταν οι λαοί δεν έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τις βόμβες και την προσφυγιά.
Το τοπίο είναι εκρηκτικό από κάθε άποψη στη χώρα μας και σε μια σειρά χώρες της περιοχής. Οι ιμπεριαλιστές δεν αστειεύονται και οι απαιτήσεις τους είναι ωμές, παρότι διαβλέπουν τα ζόρια που αντιμετωπίζουν οι αστικές τάξεις από τους λαούς. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστές, στο πλαίσιο του συνολικού σχεδιασμού τους, όταν τα βρίσκουν μεταξύ τους (εννοούμε σε επίπεδο Δύσης), δε λογαριάζουν τα όρια, τις ανοχές ακόμη και τις αντοχές των τοπικών αστικών τάξεων. Κάτι τέτοιο ισχύει και για την Τουρκία και για μια σειρά βαλκανικές αστικές τάξεις, για να μη μιλήσουμε για τις περιπτώσεις της Μέσης Ανατολής.
Σ’ ότι αφορά την ελληνική αστική τάξη, η συμμετοχή στην Ε.Ε. επιβάλλει διαφορετική αλλά όχι εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και οι ωμές απαιτήσεις είναι συνεχείς και συστηματικές εδώ και χρόνια, και τον τελευταίο καιρό με βάση και τις πολεμικές εξελίξεις στην περιοχή ξεπερνούν κάθε όριο.
Ήδη αναφερθήκαμε στην απειλή εξόδου από τη Σέγκεν, τις απειλές για άρον – άρον στήσιμο hot spots και την απεμπόληση ελέγχου των ελληνοτουρκικών συνόρων που ήδη αποδέχτηκε ο Τσίπρας και η κυβέρνηση. Μίλησε μάλιστα για θετική εξέλιξη, γιατί τάχα το ΝΑΤΟ θα δρα εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων, παρά τη ρήση της Μέρκελ ότι «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες»… Οι εκβιασμοί εγκλωβισμού του προσφυγικού ρεύματος, σε συνδυασμό με τον εκβιασμό της αξιολόγησης, αναγκάζουν την κυβέρνηση αλλά και όλο το πολιτικό προσωπικό να υφίσταται ανοικτά την παραχώρηση κυριαρχίας, ταυτόχρονα με την αποδοχή του αντιδραστικού ιμπεριαλιστικού πλαισίου «επίλυσης» του κυπριακού.
Η βρώμικη και υποτελής πολιτική παραχώρησης νέων στρατιωτικών βάσεων και επέκτασης των παλιών για την εξόντωση των γύρω λαών που πρόσφερε πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση παρότι πολύτιμη για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, δε φτάνει…
Παρά τους κινδύνους να καεί η ίδια η γούνα της, η μεγαλοαστική τάξη εμπλέκεται με τον πιο τυχοδιωκτικό τρόπο στην αντιδραστική συμμαχία μαζί με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο στο πλαίσιο που επιτρέπουν και ευνοούν οι σχεδιασμοί της Δύσης. Παρά τα στριμώγματα και τα ρίσκα, η μεγαλοαστική τάξη έχει βλέψεις και ειδικά το εφοπλιστικό κομμάτι είναι πρόθυμο να θυσιάσει μια σειρά πράγματα, κρίσιμα για τη συγκρότηση συνολικά της αστικής τάξης, για κάποιες καλές δουλειές. Σαν αυτές με τα τάνκερ που κλείνονται για μεταφορά φυσικού αερίου στον τερματικό της Αλεξανδρούπολης και από κει με τον ελληνοβουλγαρικό κάθετο του ΤΑΡ προς βορρά. Τέτοιες κι άλλες ανάλογες υψηλής «κονόμας» δουλειές για τη μεγαλοαστική τάξη έκλεισαν και με την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα και του επιτελείου του στο Ιράν. Επίσκεψη που έκλεισε συμφωνίες πάντα στη βάση του γεωπολιτικού πλαισίου που στήνουν ΗΠΑ- ΝΑΤΟ και όχι φυσικά κόντρα σ’ αυτό, όπως αποτόλμησε στο αφόρητο στρίμωγμά της η «άπειρη» κυβέρνηση της πρώτης φοράς, στο πρώτο εξάμηνο του 2015.
Όσο χοντραίνει η ιμπεριαλιστική σύγκρουση στην περιοχή, το «ανήκομεν στη Δύση» αναγκαστικά γίνεται αδιαπραγμάτευτο δόγμα για την αστική τάξη. Παρά τα σοβαρά πλήγματα που υφίσταται σ’ αυτό το πλαίσιο η αστική τάξη, ωστόσο μόνο μέσα σ’ αυτό μπορούν να κινηθούν και ν’ αναζητούν διέξοδο έστω κάποια σημαντικά τμήματά της. Απ’ αυτή την άποψη, όσο κι αν δυσανασχετούν με τους αφόρητους εκβιασμούς, είναι δοσμένο πρώτα- πρώτα για τους ιμπεριαλιστές πως στο τέλος θα πουν ναι σε όλα εκτός κι αν…
Εκτός κι αν ο λαός, μέσα από την πάλη του, καταφέρει κάποια στιγμή να παραλύσει την πολιτική δυνατότητα των πολιτικών εκπροσώπων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης να τα καταφέρνουν έστω οριακά, και με πολιτικούς ελιγμούς να τα φέρνουν βόλτα. Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου απλό και το επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων υπολείπεται των απαιτήσεών του. Η απειλή εξόδου από τη Σέγκεν, το αντιδραστικό ρατσιστικό δηλητήριο των φρακτών της «Ε.Ε. του πολιτισμού» και οι ανάλογες φοβέρες δε πτόησαν μέχρι στιγμής το λαό μας, παρότι βρίσκουν ντόπιους κράχτες. Σε λίγο, πιθανότατα ούτε ο εκβιασμός των capital control και των τραπεζών που καταπίνουν συνεχώς δις του ιδρώτα του λαού και ίσως ούτε το Grexit που όχι τυχαία τίθεται ξανά, είναι σίγουρο πως θα σκιάξουν το λαό. Σ’ ότι μας αφορά, θεωρούμε πως το μεγάλο έλλειμμα και του λαού μας είναι η επαναστατική αριστερά και τα αναγκαία βήματα συγκρότησης της εργατικής τάξης.
Η ταξική μεροληψία του Τσίπρα
Κλείνοντας, σε σχέση με τις βρώμικες αναφορές του Τσίπρα και της κυβέρνησης που συκοφαντεί ιδιαίτερα το σπουδαίο αγώνα των αγροτών αλλά και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης, μιλώντας για μεγαλοαγρότες και κίνημα γραβάτας: Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου, ανεξάρτητα αν τα καταφέρνει στην κόντρα της με τους καναλάρχες και κάποια τμήματα της μεγαλοαστικής τάξης, αποτελεί σίγουρα μια κυβέρνηση που δρα αποφασιστικά για την απρόσκοπτη διαχείριση του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Με αταλάντευτη ταξική μεροληψία υπέρ των μεγαλοαστικών συμφερόντων, κλιμακώνει καθημερινά τη φασιστικοποίηση και την αναλγησία σε βάρος των πιο φτωχών εργατολαϊκών στρωμάτων. Ταυτόχρονα, είναι διαθέσιμη να υπηρετήσει τα πιο επικίνδυνα για τους λαούς ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Αν τα καταφέρει σ’ αυτή τη φάση, στην πορεία θα γίνει ακόμη πιο αντιλαϊκή και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ βασικό κόμμα του συστήματος μαζί με τη ΝΔ.
Όσα ελλείμματα κι αν υπάρχουν στο λαϊκό κίνημα, η γραμμή του αταλάντευτου αγώνα των μαζών για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής είναι η μόνη που υπηρετεί τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς άμεσα και στην προοπτική της. Τα όποια ελλείμματα μέσα από την κίνηση των μαζών μπορούν να λυθούν και μόνο μέσα απ’ αυτή.
