Αλληλεγγύη στον Κουρδικό λαό!
Μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό!
Η πολιορκία της κουρδικής πόλης Κομπάνι στην βόρειο Συρία, οι εκατόμβες των νεκρών γύρω και μέσα σε αυτήν και οι δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι πρόσφυγες πολέμου που εκτοπίζονται από τις εστίες και την πατρίδα τους, είναι μια ακόμη, από τις πολλές, μαζική ανθρώπινη τραγωδία στην Μέση Ανατολή. Στον δρόμο των απεγνωσμένων Σύριων που κατέφυγαν κατά χιλιάδες κυρίως στην Τουρκία και στον Λίβανο, βρίσκονται τώρα οι Κούρδοι που διασχίζουν αναγκαστικά τα τούρκο-συριακά σύνορα και συνωθούνται στους πρόχειρους καταυλισμούς. Στις μέρες μας, σχεδόν σε όλη την περιοχή, από το Αφγανιστάν ως την Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στην Συρία, στην Λιβύη, στην Υεμένη και αλλού, οι λαοί βρίσκονται μέσα σε έναν ατελείωτο πόλεμο, μια τεραστίων διαστάσεων κοινωνική καταστροφή και οπισθοδρόμηση. Έναν μεγάλο πόλεμο μέσα στον οποίο διεξάγονται πολλοί μικροί, και για τον οποίον ο αμερικάνος πρόεδρος, που ξέρει καλύτερα, υποσχέθηκε πως θα είναι μακροχρόνιος!
μφύλιοι πόλεμοι, σφαγές και μαζικά εγκλήματα, εκτοπίσεις και κύματα προσφύγων, ισοπέδωση πόλεων, υποδομών και οικονομιών, διάλυση κοινωνιών και διάσπαση κρατών. Αυτό είναι το τοπίο που διαμορφώνεται σε όλη την ευρύτερη Μέση Ανατολή. Κύριος υπεύθυνος για όλα αυτά είναι ο ιμπεριαλισμός! Και ιδιαίτερα ο αμερικάνικος! Οι εγκληματίες της Ουάσιγκτον, με την ανοικτή κατοχή και εισβολή στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, την επιδρομή στην Λιβύη και την έμμεση επέμβαση στην Συρία, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τους αντιδραστικούς φανατικούς μισθοφόρους του λεγόμενου Χαλιφάτου, πυροδότησαν τον πόλεμο και την τυφλή αλληλοσφαγή. Και τώρα δήθεν βομβαρδίζουν τα ανδρείκελά τους στην Συρία, ενώ στην πραγματικότητα σκοτώνουν αμάχους και καταστρέφουν τις υποδομές, με σκοπό να κάνουν και αυτή την χώρα προτεκτοράτο τους.
Η εξελισσόμενη τραγωδία στο Κομπάνι, πρωτεύουσα της μίας από τις τρεις επαρχίες της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στην βόρεια Συρία, γνωστή σαν Ροζάβα, είναι μια ακόμη απόδειξη του κυνισμού και της υποκρισίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Πιο ξεκάθαρη δήλωση από αυτήν που έκανε ο υπουργός Εξωτερικών Κέρι, αναφορικά με τους στρατηγικούς στόχους της αμερικάνικης πολιτικής στην Συρία, δεν θα μπορούσε να γίνει. Για την Ουάσιγκτον, όπως δήλωσε, το Κομπάνι μπορεί να είναι μια τραγωδία (!), αλλά την παρατηρεί αποστασιοποιημένα, μιας και οι στόχοι της είναι ευρύτεροι αναφορικά με το Ισλαμικό κράτος και το καθεστώς της Συρίας. Δηλαδή, με απλά λόγια, οι Αμερικάνοι δεν θα στεναχωρηθούν καθόλου (για να μην πούμε πως το επιδιώκουν σε συνάρτηση με τα παζάρια που κάνουν με την Άγκυρα) εάν οι δυνάμεις του χαλιφάτου νικήσουν τους Κούρδους και διαλύσουν τις αυτόνομες δομές που έχουν δημιουργήσει τον τελευταίο καιρό σε αυτήν την περιοχή. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι πως κάτι τέτοιο θα μεγάλωνε την ισχύ και την δυναμική των ισλαμιστών του ΙSIS, εξέλιξη που δεν θέλουν αυτήν την στιγμή και γι αυτό τους εμποδίζουν να καταλάβουν την πόλη, μέχρι τώρα τουλάχιστον.
Αυτό αποτελεί ένα εκ νέου δίδαγμα για τον χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και όχι μόνο για το κουρδικό κίνημα αυτοδιάθεσης που δέχεται αυτές τις ώρες ισχυρή πίεση και αντιμετωπίζει μεγάλους κινδύνους. Το δίδαγμα είναι και επίκαιρο και διαχρονικό. Διαχρονικό μιας και πολλές φορές στο παρελθόν έχει αποδειχθεί πως οι ιμπεριαλιστές και οι κάθε λογής αντιδραστικοί δεν μπορούν και δεν θέλουν να εγγυηθούν την ανεξαρτησία, την ελευθερία και την ασφάλεια των λαών. Και κινήματα που πίστεψαν πως θα στηριχθούν σε αυτούς το πλήρωσαν με βαρύ φόρο αίματος και ιστορικές καταστροφές. Ειδικά οι Κούρδοι έχουν μια μακρόχρονη εμπειρία στο συγκεκριμένο ζήτημα και οι τωρινές εξελίξεις κάνουν επίκαιρες αυτές τις παλιές καταστάσεις. Σχεδόν από την αρχή της συριακής κρίσης και ενόσω βαθμιαία γινόταν φανερό πως το πάνω χέρι το έχουν βαθιά αντιδραστικές δυνάμεις που πατρονάρονται από τους ιμπεριαλιστές, ο κουρδικός πληθυσμός της χώρας (όπως και άλλες εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες) έγινε υποψήφιο θύμα. Και όταν το καθεστώς Άσαντ αποφάσισε να αποσύρει τον στρατό του από την βορειανατολική Συρία, οι Κούρδοι βρέθηκαν σχεδόν αναγκαστικά μπροστά σε μεγάλα διλήμματα επιβίωσης. Η ανακήρυξη των αυτόνομων περιοχών ήταν μονόδρομος και πράγματι οι δομές και το κλίμα σε αυτές αποτελούν όαση δημοκρατίας και προόδου στο σκοτάδι που επικρατεί στην χώρα. Ταυτόχρονα όμως ενεργοποίησαν σημαντικές αντιδράσεις και αντιθέσεις.
Πρώτη και καλύτερη η Τουρκία. Παρά τα ανοίγματα που έκανε ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, η Άγκυρα ξέρει καλά πως το κουρδικό συνεχίζει να αποτελεί τον πιο σοβαρό κίνδυνο εσωτερικής αποσταθεροποίησης. Τόσο με εσωτερικούς εθνο-κοινωνικούς όρους όσο και σαν εργαλείο εξωτερικών δυνάμεων. Η περίπτωση των αυτόνομων κουρδικών περιοχών στην Συρία θεωρήθηκε από την πρώτη στιγμή πολύ επικίνδυνη, στον βαθμό που και μη ελεγχόμενη ήταν και μπορούσε να επιδράσει στον κουρδικό πληθυσμό της Ανατολίας. Μπορεί ο Ερντογάν να έχει ανοίξει ένα σταθερό δίαυλο επικοινωνίας και παζαριών με τον Οτσαλάν, αλλά στα πλαίσια του Εργατικού Κόμματος (πολύ περισσότερο πέρα από αυτό) υπάρχουν δυνάμεις που δεν ελέγχονται από τον φυλακισμένο ηγέτη τους. Και με προϋποθέσεις μπορεί να πάρουν τον δρόμο μιας νέας αναμέτρησης με τον τουρκικό στρατό, σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για την τουρκική εξωτερική πολιτική στην περιοχή. Η αναταραχή που εξαπλώθηκε ακαριαία σχεδόν σε όλη την Τουρκία από τους οργισμένους Κούρδους αποτελεί μια καλή επιβεβαίωση των φόβων του τουρκικού καθεστώτος. Η σκληρή καταστολή που είχε σαν αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς από τους πυροβολισμούς της αστυνομίας και της στρατό-χωροφυλακής καθώς και οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας σε έξι επαρχίες με κουρδικό πληθυσμό έδειξαν τα όρια ανοχής του καθεστώτος και αντοχής των πρόσφατων πολυδιαφημισμένων ανοιγμάτων του Ερντογάν.
Η Τουρκία και ειδικά ο Ερντογάν και η κυβέρνηση του AKP προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε αντικρουόμενα δεδομένα, επιχειρώντας να κερδίσουν από τις κυοφορούμενες ανακατατάξεις στην περιοχή. Έχουν σταθερό στόχο την ανατροπή του Άσαντ και την αναρρίχηση ενός φιλικού -σύμμαχου καθεστώτος στην Δαμασκό. Αν προκύψει ευκαιρία, θα επιζητήσουν ακόμη και την διεκδίκηση εδαφών, με η χωρίς το πρόσχημα της ζώνης ασφαλείας. Από την αρχή της συριακής κρίσης, στήριξαν και εξόπλισαν, με την ανοχή-υποστήριξη των Αμερικανών, την αντιπολίτευση και συγκεκριμένα τις ισλαμικές συμμορίες και πίστεψαν πως θα επαναλαμβανόταν σύντομα το λιβυκό σενάριο ανατροπής. Όταν αυτό δεν έγινε και το ISIS ενισχυμένο επέκτεινε τις φιλοδοξίες και την δυναμική του στο Ιράκ, τα δεδομένα άλλαξαν. Η αμερικάνικη πολιτική αναγκαστικά αναπροσανατολίστηκε, οι χθεσινοί φίλοι έγιναν αντίπαλοι και η Άγκυρα βρέθηκε στριμωγμένη να απολογείται και να φοβάται πως οι δυτικοί έχουν και άλλα σενάρια για αναμόρφωση των συνόρων κλπ. Η αναφορά του Ερντογάν στους νέους Λόρενς της Αραβίας είναι ενδεικτική των φόβων της τούρκικης άρχουσας τάξης για τις εξελίξεις οι οποίες έχουν πάρει απρόβλεπτες διαστάσεις.
Οι Κούρδοι, όπως και κάθε λαός, έχουν αναφαίρετο το δικαίωμα στην ελευθερία, στην ασφάλεια και στην αυτοδιάθεση. Δικαιώματα για τα οποία έχουν χύσει ποτάμια αίματος, επί δεκαετίες, στην Τουρκία, στο Ιράκ, στην Συρία και αλλού. Τα δικαιώματα αυτά, έχει αποδείξει η ιστορία, δεν τα χαρίζει κανείς, πολύ περισσότερο οι ιμπεριαλιστές, οι αντιδραστικές δυνάμεις και οι κάθε λογής υποκριτές και τυχοδιώκτες στην Δύση. Μόνο ένα κοινό μέτωπο των λαών της Μέσης Ανατολής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ντόπια αντίδραση μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία σε όλους όσους ζουν σε αυτήν την περιοχή, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή και θρησκεία. Μόνο αν οι λαοί ανασηκωθούν, πετάξουν από το σβέρκο τους αντιδραστικούς, αστούς και φεουδάρχες που τους εξουσιάζουν, τσακίσουν τον ιμπεριαλισμό και πάρουν την τύχες τους στα δικά τους χέρια, θα μπορέσουν να δουν άσπρη μέρα. Να γίνουν αφέντες στις πατρίδες τους και στις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους.
Δ.Π.
