Ιδιαίτερα στις προεκλογικές περιόδους, τα αστικά κόμματα απογειώνουν τα γνωστά και πάγια χαρακτηριστικά που τα διακρίνουν όταν απευθύνονται στο λαό: θράσος, υποκρισία, τσαρλατανισμός, χαμαιλεοντισμός είναι μερικά απ” αυτά -που στην επίσημη πολιτική σκηνή στην πραγματικότητα θεωρούνται προτερήματα- που κατά κόρον επιστρατεύονται για να ψαρευτούν οι «ιθαγενείς». Πιστό αντίγραφο της αστικής πολιτικής και ο ΣΥΝ -ως προς τις θέσεις, την πολιτική και την πρακτική του-, δεν διστάζει (και) αυτόν τον καιρό να διδάσκεται και να αντιγράφει τα αστικά καμώματα.
Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρός του «κατακεραύνωσε» το ΠΑΣΟΚ για τη στάση που κράτησε η κυβέρνησή του απέναντι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία! Λες και μπορεί να ξεχάσει ο λαός πως ο ΣΥΝ με τους ομογάλακτούς του της Ευρωπαϊκής Αριστεράς συντάχτηκαν με τη γραμμή της αμερικανοΝΑΤΟϊκής επέμβασης, αναπαρήγαγαν τα ιμπεριαλιστικά επιχειρήματα για το «καθεστώς Μιλόσεβιτς» και τη λογική των «ίσων αποστάσεων». Και ακόμη πως την ίδια υποταγμένη στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πολιτική διατήρησε μετά τις 11/9 και στη διάρκεια της αμερικάνικης επέμβασης στο Αφγανιστάν! Τώρα και μετά το «αντιπολεμικό ξέπλυμα» που θεωρεί πως έκανε με τη συμμετοχή του στις διαδηλώσεις για το Ιράκ, εμφανίζεται «άνετος» και συνεπής αντιπολεμικός, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει, να απολογηθεί, να αυτοκριθεί.
Την ίδια άνεση για χαμαιλεοντισμό και καιροσκοπισμό επέδειξε και επιδεικνύει σε όλα τα ζητήματα και εύκολα θα αντιστρέψει τα «αριστερά» προεκλογικά του χρώματα στα γνήσια υπεύθυνα και δεξιά στη μετεκλογική περίοδο. Για παράδειγμα, η «υπεύθυνη εθνική του θέση» υπέρ της Ολυμπιάδας -πάντα με εποικοδομητική κριτική- είναι βέβαιο πως θα βγει απ” την προσωρινή απόσυρση, κάτω από τις ανάγκες και τις πιέσεις του αστικού κόσμου μετά τις 8 Μάρτη. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να επαναληφθούν σκηνές σαν αυτή του Ιούνη του ’98 όταν το κίνημα συγκρουόταν στα εξεταστικά κέντρα για την κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και η «Αυγή» πρωτοσέλιδα υπερασπιζόταν και πρότεινε τρόπους για την κατάργηση της επετηρίδας!
Αυτό ακριβώς ήταν και είναι ο ΣΥΝ, σε επίπεδο ηγεσίας και πολιτικής κατεύθυνσης: μια ομάδα πολιτικών στελεχών που ανενδοίαστα «συνδυάζει» τα πάντα: άκρατο φιλοΠΑΣΟΚισμό, φιλοευρωπαϊσμό και φιλοεκσυγχρονισμό, μαζί με «ριζοσπαστισμό», «κινηματικό» προφίλ και οικολογικές «ευαισθησίες». Οι αναλογίες των δόσεων ποικίλλουν κατά καιρούς, ανάλογα με τους κυρίαρχους ανέμους και τις μικροπολιτικές ανάγκες. Κάποιοι φορτώνουν πολύ και για πολύ καιρό μια δόση και μετά το παίρνουν απόφαση πως δεν αντέχουν πια την… ισορροπία τρόμου. Ετσι αναχωρούν και μας προκύπτουν οι Μπίστηδες, οι Δαμανάκηδες, οι Σκοτεινιώτηδες κ.λπ. Ωστόσο πάντα κάποιοι μένουν. Για να αναπαράγεται ο κύκλος, και γιατί, αν μη τι άλλο, είναι πραγματικά χρήσιμο για το σύστημα αυτό το μαξιλάρι.
ΟΧΙ, δεν υποτιμάμε τις αγωνίες και τις ανησυχίες ενός κόσμου που -μέσα σ” ένα αρνητικό συσχετισμό που περισσεύουν οι συγχύσεις- αναζητεί πολιτική έκφραση και διέξοδο μέσα απ” τον ΣΥΝ. Και ακριβώς επειδή δεν τις υποτιμούμε, επειδή οι εξελίξεις και οι απαιτήσεις που φέρνουν είναι πολύ σοβαρές και μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με όρους Αριστεράς, κινήματος, κοινής δράσης, νιώθουμε την ανάγκη να υπογραμμίσουμε πως η ηγεσία του ΣΥΝ δεν έχει καμία πραγματική σχέση μ” αυτά! Και αυτό το αποδεικνύει ξανά προεκλογικά -και υπό το καθεστώς της εκλογικής του ταραχής- με τον πιο αγοραίο ενωτισμό που επιδεικνύει, με τις προτάσεις «ενότητας», σε ένα ψηφοδέλτιο στο παρά πέντε των εκλογών! Δεν διστάζει δηλαδή να παίξει με τις αγωνίες ενός ολόκληρου κόσμου και μάλιστα στην πιο δεξιά εκλογικίστικη κατεύθυνση, με αποκλειστικό στόχο την εκλογική του διάσωση. Και εμφανίζεται -πάλι με «άνεση»- ως υπερ-ενωτικός, όταν ήταν οι ίδιοι που στο αντιπολεμικό ξέσπασμα αρνήθηκαν κάθε συντονισμό και συναγωνίζονταν με την ηγεσία του ΚΚΕ στις πρακτικές της «ιδιοκτησίας του κινήματος». Γι” αυτό, εκτός από λαθεμένη, η υποτιθέμενη ενωτική τακτική του ΣΥΝ είναι ψευδεπίγραφη και διαμορφώνεται αποκλειστικά για εκλογικίστικους λόγους, στη γνωστή γραμμή που θέλει να εμφανίσει τον ΣΥΝ ως «ΣΥΝ των κινημάτων» και προσφάτως και ως ΣΥΝ της «ριζοσπαστικής Αριστεράς». Γι” αυτό πιστεύουμε πως οι αριστερές αγωνίες εργαζομένων και νεολαίας δεν μπορούν να επενδυθούν σ” αυτή την ηγεσία και την πολιτική και ούτε βέβαια να «συμμεριστούν» το άγχος της εκλογικής επιβίωσής της.
φ.493, 24/1/04
