41 χρόνια είχαν περάσει από την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 και κάποιοι μας έλεγαν ότι «ζυγώνει η ώρα». Ότι όπου να ναι θα «φύγει η χούντα του Σαμαρά», θα «απαλλαχθούμε από τα Μνημόνια», θα «επανέλθει η Δημοκρατία». Ότι το μόνο πράγμα πουχρειάζεται να κάνουμε είναι «να ψηφίσουμε», ότι «εκεί είναι η δύναμή μας», αυτή είναι « η δύναμη της Δημοκρατίας». Ότι οι αγώνες πρέπει να περιμένουν και να υποταχτούν σε αυτό τον στόχο. Τι και αν βάφτιζαν τους εχθρούς του λαού φίλους και «εταίρους». Τι και αν έλεγαν ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός είναι «ο μεγαλύτερος σύμμαχός μας ενάντια στη λιτότητα που θέλει η Μέρκελ»; Θα τα λύσει όλα η κυβέρνησή «μας». Θα τους «πείσει». Θα τους «εκλογικεύσει». Αρκεί να περιμένουμε…
42 χρόνια κοντεύουν σε λίγες μέρες. Και σήμερα βιώνουμε με τον χειρότερο τρόπο την κατάρρευση αυτών των αυταπατών. Γιατί η 7μηνη «σκληρή» διαπραγμάτευση, το δημοψήφισμα-απάτη έφεραν το 3ο μνημόνιο. «Εγκαινιάστηκε» ένας νέος κύκλος επίθεσης ενάντια στο σύνολο των λαϊκών μας δικαιωμάτων. Και η κατάσταση στον λαό μας: σοκ, αλλά και οργή. Οργή για την βαρβαρότητα και τα μέτρα που συνεχίζονται. Σοκ, γιατί για άλλη μια φορά βρέθηκε απροετοίμαστος. Γιατί, παρόλο που ένα κομμάτι του κατά βάθος καταλάβαινε «πού πήγαινε η δουλειά», η απουσία άλλου συγκροτημένου δρόμου τον έστρεψε στις αυταπάτες. Και δεν φταίει ο ίδιος για αυτό. Γιατί κανείς δεν του είπε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Την αλήθεια που ο εξεγερμένος λαός μας τον Νοέμβρη του ‘73 την «ακούμπησε». Για τον χαρακτήρα και την φύση του συστήματος. Για τον ρόλο του ιμπεριαλισμού στην χώρα.
Ότι το σύστημα αυτό έχει σαν στρατηγικό στόχο την επίθεση στα δικαιώματά μας. Ότι αυτό το χαρακτηριστικό του δε μεταβάλλεται, δε διορθώνεται, δεν περιορίζεται. Αρά ότι δεν υπάρχουν κυβερνητικές λύσεις, εναλλακτικού ή φιλολαϊκού τρόπου διαχείρισής του. Ότι τα προβλήματά μας δε θα λυθούν από κάποιο σχέδιο, από κάποιον οικονομικό προϋπολογισμό που θα βάλει μπρος τις δικές μας ανάγκες και όχι τις «άλλες». Αλλά ότι όταν αυτό το σύστημα φοβήθηκε, όταν υποχώρησε, όταν «παραχώρησε», όταν «έδωσε» (όπως συνηθίζουν να μας λένε), ήταν επειδή βρήκε απέναντι τον ΑΝΤΙΠΑΛΟ του. Τους λαούς και τη νεολαία στον δρόμο, οργανωμένους και αποφασισμένους να παλέψουν για την ζωή τους. Και όσο δεν υπάρχει αυτός ο αντίπαλος τώρα, τόσο με μεγαλύτερη μανία θα μας επιτίθενται. Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ξαναβαδίσουμε. Αυτόν τον δρόμο, που κατά βάθος ποτέ δεν τον ξεχάσαμε, αλλά τον «αφήσαμε στην άκρη» γιατί είναι «δύσκολος», «μακρύς», με θυσίες. Άλλωστε και η αριστερά «μας» τόσα χρόνια δεν λέει ότι υπάρχουν άλλοι «ευκολότεροι τρόποι»; Στην κάλπη; Στους ειδικούς; Στους σωτήρες; Μήπως δεν ήταν πάνω κάτω η ίδια αριστερά (ΚΚΕ και ΚΚΕ εσ.) που λίγο πριν την εξέγερση τον Νοέμβρη του ’73 καλόβλεπε τις εκλογές για την «φιλελευθεροποίηση της χούντας», σαν ένα θετικό βήμα εκδημοκρατισμού του καθεστώτος; Η αριστερά αυτή, που δεν υπηρετεί την πάλη και την οργάνωση του λαού, δεν μας χρειάζεται. Είναι για τα σκουπίδια. Και ο λαός μας με την πάλη του και μέσα από την πάλη θα οικοδομήσει τη δική του αριστερά.
Α! Και κάτι άλλο «ξέχασαν» να μας πουν. Κάτι που θέλουν να το διαγράψουμε από την μνήμη μας. Κάτι που ήταν γραμμένο στις πύλες του Πολυτεχνείου κατά τη διάρκεια της εξέγερσης. Ότι ο ιμπεριαλισμός είναι εχθρός μας! Ότι δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους λαούς παρά μόνο φτώχεια και πολέμους. Ότι δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις μεταξύ τους αντιθέσεις (ΗΠΑ-ΕΕ, Ρωσία-ΗΠΑ κτλ), γιατί δεν έχουν σαν αντικείμενο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των λαών. Έχουν να κάνουν με το ποιος θα κυριαρχήσει από αυτούς, ποιος θα έχει περισσότερες χώρες, περισσότερους λαούς για να εκμεταλλεύεται. Και ξέρουμε ότι από τις μεταξύ τους συγκρούσεις οι λαοί βγαίνουν πάντα χαμένοι. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο βασικός ένοχος για τα προσφυγικά ρεύματα. Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν ότι φταίει γενικά η τρομοκρατία, ή στην χειρότερη η «μοίρα» αυτών των χωρών που είναι να βρίσκονται συνεχώς σε πόλεμο. Όπως αντίστοιχα ξέρουμε ποιος είναι αυτός που επιβάλλει εδώ τα μνημόνια, ποιος είναι αυτός που χρησιμοποιεί τη χώρα μας σαν πολεμική βάση για τα στρατιωτικά του σχέδια στην περιοχή. Για αυτό δείχνουμε και την αλληλεγγύη μας σε αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί ο εχθρός μας είναι κοινός. Γιατί αντιλαμβανόμαστε αυτούς τους ανθρώπους σαν συμμάχους στον αγώνα ενάντια σε αυτόν τον εχθρό. Γιατί η μεγαλύτερη αλληλεγγύη που μπορούμε να δείξουμε είναι να αναπτύξουμε την αντιιμπεριαλιστική πάλη στην χώρα μας. Όχι μόνο ενάντια στον πόλεμο και στις ΝΑΤΟϊκές βάσεις που βρίσκονται και επεκτείνονται στη χώρα μας. Αλλά ενάντια στο συνολικό πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Στον παράγοντα εκείνο ο οποίος καθορίζει τις αντιδραστικές εξελίξεις στη χώρα μας. Στον παράγοντα εκείνο πάνω στον οποίο στηρίζεται η αστική «μας» τάξη για να συνεχίζει να κυριαρχεί πάνω στον λαό. Αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε τον διπλό χαρακτήρα που πρέπει να αποκτήσει η πάλη μας, τον διπλό εχθρό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε για να μπορέσει αυτή η χώρα να δει κοινωνική προκοπή.
Το «Πολυτεχνείο του ‘73» ήταν μια αυθεντική λαϊκή αντιιμπεριαλιστική εξέγερση. Τα συνθήματα που πρόβαλλε πατούσαν πάνω στις ανάγκες και τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας που καταπατούσε η αμερικανοκίνητη χούντα. Αλλά πήγε και παραπέρα. Κατάφερε με τον πλατύτερο τρόπο να αγκαλιάσει τεράστια κομμάτια του λαού και να αναδείξει τον βασικό ένοχο. Τα συνθήματα για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΕΞΩ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ έδειχναν τη διάθεση του λαού να συγκρουστεί με τον ιμπεριαλισμό κόντρα στην υποταγμένη αριστερά που τα χαρακτήριζε ως «προωθημένα και αριστερίστικα». Το σύνθημα για ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ έθετε την προοπτική που αντιλαμβάνονταν κομμάτια του λαού μας για μια χώρα που κουμάντο θα έκανε ο ίδιος ο λαός.
Δεν ήταν η μεταπολίτευση αυτή η οποία δικαίωσε τα αιτήματα της εξέγερσης. Ούτε όταν διαδηλώνουμε σήμερα την ημέρα του Πολυτεχνείου το κάνουμε εθιμοτυπικά και για να τιμήσουμε του νεκρούς μας. Είναι και αυτό! Άλλα πάνω από όλα, να πιαστούμε από τα διδάγματα και το νόημα της εξέγερσης και να αναπτύξουμε τους δικούς μας αγώνες σήμερα. Για την ανάγκη χιλιάδων νέων-ανέργων να εμπιστευτούν τον διπλανό τους, να πιστέψουν στις δυνάμεις τους, να βρουν τρόπους και μέσα οργάνωσης για να παλέψουν για το δικαίωμα στην δουλειά. Για την ανάγκη φοιτητών και μαθητών να ξαναβρεθούν και να αγωνιστούν κόντρα στην επίθεση στην εκπαίδευση. Στην ανάγκη που έχει ΟΛΟΣ ο λαός μας να αντισταθεί και να βάλει φρένο στην βαρβαρότητα και τη φασιστικοποίηση. Να διεκδικήσει δικαιώματα στην ασφάλιση, στην εργασία, στον συνδικαλισμό. Και φυσικά να εμπνευστεί από τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της εξέγερσης. Να αντιληφθεί ότι όπως και όλοι οι λαοί του κόσμου, έτσι και εμείς δεν έχουμε ανάγκη από κανένα προστάτη. Αντιθέτως, πρέπει να παλέψουμε ενάντια και κόντρα σε αυτούς. Έχουμε τη δύναμη.
Και πάνω από όλα να έχουμε στα υπόψιν μας, ότι μαζί με όλα αυτά, ο λόγος για τον οποίο εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκοί άνθρωποι συγκινούνται (και το εκφράζουν με τον τρόπο τους) σε αυτήν την επέτειο, είναι γιατί (παρ’ όλους τους αρνητικούς συσχετισμούς) ο διακαής πόθος του λαού μας για μια κοινωνία λεύτερη από εκμετάλλευση συνεχίζει να υπάρχει, και να προκύπτει σαν αναγκαιότητα. Και είναι βαθιά αποτυπωμένος στην εξέγερση του ’73 όπως είναι στο έπος του ΕΑΜ, του ΔΣΕ αλλά και σε όλους τους αγώνες των κολασμένων της γης για κοινωνική απελευθέρωση. Αυτήν την ανάγκη, αυτόν τον πόθο δεν μπορεί να την αφαιρέσει το σύστημα από την επέτειο αυτή, όση προπαγάνδα και αν ρίξει. Και γνωρίζουμε καλά ότι αυτός ο δρόμος, ο δρόμος του λαού, της αντίστασης, της αντιιμπεριαλιστικής πάλης πάει κόντρα στην προσπάθεια «νεκρανάστασης» των κυβερνητικών αυταπατών της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στη συνειδητή αποφυγή του ΚΚΕ να συμβάλλει στην οργάνωση του λαού. Κόντρα στο ρεύμα, για άλλη μια φορά, καλούμε τον κόσμο να διαδηλώσει μαζί μας, για να αναδείξουμε την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική- αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Για να ανοίξει και πάλι η προοπτική των αγώνων.
