Την προσωρινή αναστολή της απόφασης του υπουργείου Ανάπτυξης για «πιλοτική» λειτουργία των εμπορικών καταστημάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου σε 10 περιοχές αποφάσισε το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Η απόφαση ήρθε μετά από κοινή προσφυγή ΓΣΕΒΕΕ (Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών, Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδος), ΕΣΕΕ (Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου) και ΟΙΥΕ (Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος) τον περασμένο Ιούλη και μέχρις ότου εκδοθεί η οριστική απόφαση, που αναμένεται στις αρχές του 2015. Πρόκειται για μια απόφαση που δεν επιτρέπει κανέναν εφησυχασμό για τους εργαζόμενους, αν λάβουμε υπ” όψη τόσο το γενικό πολιτικό συσχετισμό όσο και το ίδιο το περιεχόμενο.
Η αιτιολόγηση από την επιτροπή αναστολών του ΣτΕ επικεντρώθηκε στα στοιχεία που κατέθεσαν οι έμποροι, αλλά και την έλλειψη οποιωνδήποτε δεδομένων ή μελετών από τη μεριά της κυβέρνησης (το σκέλος της απόφασης που αναφέρεται σε θρησκευτικούς λόγους μόνο ως αστείο μπορεί να ειδωθεί). Είναι φανερό ότι το μέτρο της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, και ειδικά η επέκτασή του για 52 Κυριακές σε 10 περιοχές της χώρας με προοπτική καθολικής εφαρμογής, αύξησε την πίεση στους μικρομεσαίους μαγαζάτορες, εξυπηρετώντας βασικά το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο. Τα στρώματα αυτά, που εκπροσωπούνται από τις δυο συνομοσπονδίες, έχουν δει την κοινωνική και οικονομική τους θέση να χειροτερεύει σημαντικά στα χρόνια της κρίσης, ενώ αντίστοιχα αβέβαιο είναι το μέλλον τους. Αυτή την πίεση θέλει να διαχειριστεί η κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να ξαναχτίσει συμμαχίες με μεσοστρώματα, τα οποία της χρεώνουν την πολιτική που τα έχει σχεδόν αφανίσει. Σε αυτή την κατεύθυνση, η απόφαση του ΣτΕ δίνει μια προσωρινή «ανάσα» στη θορυβημένη κυβέρνηση, δεν λύνει όμως το ζήτημα, καθώς οι λόγοι που οδήγησαν εξ” αρχής στην υιοθέτηση του μέτρου εξακολουθούν να υπάρχουν. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι απαιτήσεις και προσδοκίες των οποίων είναι καταγεγραμμένες μεταξύ άλλων στα μνημόνια, δείχνουν μικρή «κατανόηση» στην κυβέρνηση, την οποία στηρίζουν ακριβώς στη βάση και με προϋπόθεση την υλοποίηση των πολιτικών τους κατευθύνσεων. Η δυσαρέσκεια του Δένδια και άλλων στελεχών της ΝΔ για την απόφαση του ΣτΕ είναι χαρακτηριστική.
Η ίδια η απόφαση πάντως, εκτός του προσωρινού χαρακτήρα της, δεν ανατρέπει την κεντρική κατεύθυνση στο ζήτημα της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας. Για να τονίσει αυτό το γεγονός, υπενθυμίζει ότι εξακολουθεί να ισχύει ο περσινός σχετικός νόμος, που προβλέπει το άνοιγμα όλων των καταστημάτων 7 Κυριακές το χρόνο και των μικρότερων (κάτω από 250 τ.μ.) όσες Κυριακές αποφασίσει ο κάθε αντιπεριφερειάρχης. Στην ίδια λογική κινούνται και οι έμποροι, η στάση των οποίων χαρακτηρίζεται από συνεχείς ταλαντεύσεις πάνω στο ζήτημα όλο αυτό το διάστημα. Ενδεικτική ήταν η τοποθέτηση του προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών, που από τη μια επικρότησε την προσωρινή απόφαση του ΣτΕ και από την άλλη διαβεβαίωσε ότι τα καταστήματα της Αθήνας θα μείνουν ανοιχτά την Κυριακή 2 Νοέμβρη, ως μια από τις 7 Κυριακές που προβλέπει ο νόμος.
Οι μόνοι που μπορούν να υπερασπιστούν πραγματικά την κυριακάτικη αργία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του κλάδου, με την αυτόνομη συγκρότησή τους στο επίπεδο που απαιτεί η επίθεση του συστήματος. Ο δρόμος για την υπεράσπιση του ωραρίου, του ελεύθερου χρόνου και της ανάπαυσης περνάει από τον αγώνα ενάντια συνολικά στην αντιλαϊκή πολιτική που έχει μετατρέψει τους χώρους δουλειάς σε κάτεργα κατεδάφισης των εργατικών κατακτήσεων. Οι μέχρι τώρα κινητοποιήσεις έχουν δείξει δυνατότητες και έπαιξαν κάποιο ρόλο στις εξελίξεις, αλλά η πάλη πρέπει να συνεχιστεί με διευρυμένους όρους, να κερδίσει τη μαζική και αποφασιστική αντίσταση των εργαζόμενων που πλήττονται. Η συνδικαλιστική ηγεσία έχει αποδειχτεί απρόθυμη και ανίκανη να ανταποκριθεί στις ανάγκες αυτού του αγώνα, έχοντας αφήσει τους εργαζόμενους ευάλωτους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και την οικονομική πίεση. Παρά την κριτική της στην «πλειοψηφία της ΓΣΕΕ» για «εκκωφαντική απουσία», η ίδια κρατάει μια στάση ουράς στις οργανώσεις των εμπόρων και έχει στην ουσία μετατραπεί σε «δικηγορικό γραφείο». Η ταξική πάλη όμως διεξάγεται και κερδίζεται στους χώρους δουλειάς, στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων. Εκεί πρέπει να στραφούν οι προσπάθειες όσων θέλουν να συμβάλουν στην υπεράσπιση των κατακτήσεων.
