Η επίσημη -συστημική και κυβερνητική- πολιτική βιτρίνα της χώρας συνεχίζει βέβαια να προσπαθεί να παρουσιάζει εικόνα σταθερότητας και προοπτικές «ανάπτυξης». Σε ιστορικά χαμηλά τα ομόλογα –«εκτιμούν τη χώρα οι αγορές»-, γκάλοπ στα οποία η λεγόμενη μεσαία τάξη εμφανίζεται να πανηγυρίζει για την επερχόμενη ανάπτυξη και μέτρα απαλλαγής από τον ΦΠΑ για την οικοδομή (αυτή που η τράπεζα της Ελλάδας μόλις τα προηγούμενα χρόνια έκρινε ως «μη ανταγωνιστική και αναπτυξιακή επιλογή»…). Και βέβαια, δίπλα σε όλα αυτά, σταθερό μοτίβο οι ύμνοι για την ολοένα ισχυρότερη πρόσδεση της Ελλάδας στο άρμα των ισχυρών της Δύσης, πρόσδεση που «τακτοποιεί και αναβαθμίζει» τον γεωπολιτικό ρόλο της χώρας.
Όμως, δίπλα σε όλα αυτά υπάρχουν κιόλας έντονες έως σφοδρές αντιρρήσεις. Όχι αυτές που δεν έχουν εκδηλώσει ακόμα σε μαζική κλίμακα και με αποφασιστικό τρόπο τα εκατομμύρια των ανέργων, των φτωχών, των εξαθλιωμένων. Αλλά αυτές που εκφέρονται από αναλυτές και βασικούς πολιτικούς εκπροσώπους του συστήματος. Που ανησυχούν για λογαριασμό του και σπεύδουν να επισημάνουν τα πραγματικά δεδομένα στον κόσμο των «αγορών» και των ιμπεριαλιστών, από τις οποίες προσδοκά και στους οποίους στηρίζεται η χώρα αντίστοιχα.
Έτσι, στην επίσημη βιτρίνα, δίπλα στην «επίσημη αισιοδοξία» και τα παραμύθια της σταθερότητας και της ανάπτυξης μπήκαν ήδη αιρετικά στοιχεία. Αναλύσεις που επισημαίνουν αναλογίες της Μεγάλης Ύφεσης του 1929 με τα δεδομένα του 2019 και εκτιμούν ως σοβαρή πιθανότητα το ξέσπασμα μιας νέας κρίσης. Επισημάνσεις για τη φωτιά και την αστάθεια που πυροδοτούν οι …ισχυροί στους οποίους στηριζόμαστε σε όλο το τόξο της περιοχής που βρίσκεται η χώρα μας. «Πονεμένες» διαπιστώσεις –οι αυταπάτες και η αντιδραστική τύφλωση είναι σύμφυτα της αστικής υποτέλειας- για τους τριγμούς και τα αδιέξοδα της ΕΕ, που δεν «μας» δίνει τις απαντήσεις που «φανταζόμασταν».
Ο παρανομαστής βέβαια δεν αλλάζει! Οι αντιρρήσεις έρχονται δίπλα στις «αισιοδοξίες», ώστε όλοι μαζί να βρουν πώς θα επιβάλλουν στον λαό να πληρώσει κι άλλο και με όλους τους τρόπους το μάρμαρο των αδιεξόδων τους.
Ψεύτικες αφηγήσεις και αληθινή αγριότητα
Από τις πιο πλασματικές ειδήσεις της συγκυρίας είναι αυτές που αφορούν τη μείωση των επιτοκίων στα κρατικά ομόλογα! Όταν η ύφεση καλπάζει σε ΗΠΑ, Γερμανία και συνολικά στην Ευρώπη, όταν οι τριγμοί του Brexit παράγουν τεράστια οικονομικά –και βέβαια και στρατηγικά– ζητήματα στον δυτικό κόσμο αλλά και συνολικά στον κόσμο, όταν τελεί υπό ιμπεριαλιστική επίλυση το ζήτημα των κόκκινων δανείων των τραπεζών της χώρας, όταν η καταστροφή της παραγωγικής δυνατότητας της χώρας γίνεται ο κανόνας του εν εξελίξει πλιάτσικου και το αντιστάθμισμα είναι οι αφηγήσεις για «τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων» στις ζώνες που συσσωρεύονται οι πολεμικοί στόλοι των ιμπεριαλιστών, τότε το μόνο που δεν μπορεί να διαβάσει κανείς σε αυτές τις ειδήσεις είναι η αποκατάσταση των ροών δανεισμού και χρηματοδότησης της αστικής τάξης από τους ιμπεριαλιστές. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να διαβάσει μια προοπτική «ανάπτυξης», όπου έστω ανισομερώς κάτι θα βρει να πάρει και ο φτωχός λαός.
Μετά τον ΣΥΡΙΖΑ μια από τα ίδια
Η εποχή είναι και θα είναι σκληρή. Χρειάζεται και θα απαιτήσει ακόμα πιο έντονα πραγματικές απαντήσεις. Από τους μόνους που μπορεί να τις δώσουν και στο μόνο πεδίο που μπορεί να τις δώσουν. Την εργατική τάξη και τον λαό, μαζί και δίπλα με τους πρόσφυγες/μετανάστες και τους λαούς της περιοχής. Στο πεδίο του αγώνα, του κινήματος και της πάλης. Δύσκολη αλλά αναγκαία, είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή.
Παρέλαβε τακτοποίηση ή …χάος;
Υποτίθεται πως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε κάνει ό,τι χρειαζόταν η αστική τάξη έναντι των ιμπεριαλιστών πατρώνων της αναφορικά με τον ρόλο της και την παρουσία της στην περιοχή. Στην ΝΑ Μεσόγειο εμπέδωσε και αναβάθμισε τους αμερικανόπνευστους άξονες των προηγούμενων κυβερνήσεων (από την εποχή του ΓΑΠ ακόμα), ώστε όχι μόνο να απαντά στις τούρκικες διακηρύξεις της «γαλάζιας πατρίδας» αλλά επιπλέον να την απωθεί και να την απομονώνει από την περιοχή και να (φαντασιώνεται ότι) έχει προοπτικές επέκτασης της κυριαρχίας της και απόκτησης σπουδαίου ενεργειακού ρόλου στις εξορύξεις δίπλα στις εταιρείες των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας. Στα Βαλκάνια, πάλι υπό την αμερικάνικη μπαγκέτα, επιχείρησε «οριστικές λύσεις-διευθετήσεις» με την Αλβανία, ενώ με τη συμφωνία των Πρεσπών διακήρυξε πως πέτυχε τη «σταθερότητα» των Δ. Βαλκανίων και πως η ίδια η αστική τάξη «έκλεισε» το μέτωπο αυτό και απέκτησε σημαντικό προβάδισμα έναντι της Τουρκίας στη Β. Μακεδονία και όλη την περιοχή, για λογαριασμό βέβαια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η κυβέρνηση της ΝΔ παρέλαβε αυτή την «τακτοποίηση» και συνέχισε ακόμα πιο αποφασιστικά στην ίδια γραμμή, τόσο στα νότια και ανατολικά όσο και στα βόρεια σύνορα της χώρας, βάζοντας στην άκρη τις ενστάσεις που –όσο και όπως- είχε για τη Β. Μακεδονία. Όπως επίσης συνέχισε και ολοκληρώνει τη νέα αναβαθμισμένη συμφωνία για τις βάσεις με Πομπέο, για την οποία πάντως εκκρεμεί η δημοσίευσή της και η ψήφισή της στη Βουλή, ενώ προκύπτουν και δημοσιεύματα ότι σε αυτήν περιέχονται εκτός από όλα τα άλλα και στοιχεία για πυρηνικά στον Άραξο.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος και ενώ η κυβέρνηση της ΝΔ μόλις έκλεισε τις πρώτες «εκατό μέρες», δείχνουν ότι η διαβόητη τακτοποίηση δεν είναι παρά ένα χάος! Όλες οι εξελίξεις μετά την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία αναδεικνύουν ότι οι λεγόμενοι «στρατηγικοί» άξονες με Ισραήλ και Αίγυπτο κάθε άλλο παρά τέτοιοι είναι, αφού ως τακτικές επιλογές των ΗΠΑ υπόκεινται στη ρευστότητα και το ευμετάβλητο των επιλογών τους, που βέβαια δεν αφορούν στη «γεωπολιτική τακτοποίηση» της Ελλάδας αλλά στα δικά τους -των ΗΠΑ- ζητήματα. Στη στοίχιση δηλαδή και με εκβιασμούς των υποτακτικών τους, στην απόκρουση της επιρροής και της παρουσίας των ανταγωνιστών τους και κύρια της Ρωσίας, στη διαμόρφωση όρων για την «ιρανική εκστρατεία», που αποτελεί στρατηγικό σημείο στον στόχο για την τελική νίκη.
Ανάλογα και στην ίδια βάση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προέκυψαν και οι εξελίξεις με την γαλλική απόρριψη για τη Βόρεια Μακεδονία και την Αλβανία, που τροφοδότησαν εκ νέου τις δυνατότητες της ρώσικης ανάμειξης και παρέμβασης στα Δ. Βαλκάνια και την αστάθεια στη Βόρεια Μακεδονία. Οι συνθήκες του χάους από τη μια είναι εύγλωττες στο ματωμένο Συριακό έδαφος και στις προεκτάσεις-επιπτώσεις του στη Μ. Ανατολή και την Α. Μεσόγειο, όπου είναι συσσωρευμένα ιμπεριαλιστικά αεροπλανοφόρα και συγκρουόμενες επιδιώξεις των ιμπεριαλιστών, με τους υποτακτικούς τους να θεωρούν ότι έχουν τις «ευκαιρίες» τους. Από την άλλη, είναι απολύτως ενδεικτικό αυτού του χάους το θεωρητικό έστω ενδεχόμενο στη Βόρεια Μακεδονία, ενώ αυτή είναι στο ΝΑΤΟ (για λογαριασμό του οποίου περιπολεί η Ελλάδα στον εναέριο χώρο της), να αναδειχτεί στις εκλογές που προγραμματίστηκαν για τον Απρίλη, κυβέρνηση της χώρας αυτής το VMRO!
Ίσως και χειρότερα
Με όλα αυτά, η κυβέρνηση της ΝΔ τρέχει και δεν φτάνει, παραζαλισμένη από την «ασυνέπεια» των προστατών της χώρας και αναζητώντας για λογαριασμό της αστικής τάξης στάση και γραμμή που θα μαζεύει τα αμάζευτα. Η παρέμβαση Καραμανλή δεν εκφράζει μόνο τις προσωπικές πικρίες του, αλλά πραγματικές ανησυχίες για τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου των ΗΠΑ που έχει αναλάβει η Ελλάδα. Εξάλλου, και το ταξίδι Δένδια στη Μόσχα μέσα στο Νοέμβρη είναι μια επίσημη ένδειξη της ανησυχίας και της ανάγκης μιας «κάποιας σχέσης» με τη Ρωσία, ιδιαίτερα όσον αφορά τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Αντιλαμβάνονται ακόμα και αυτοί, δηλαδή, (και ο Καραμανλής, που το 2008 δήλωνε με… αξιοζήλευτη διορατικότητα ότι η «κρίση δεν θα μας θίξει») από την αστική σκοπιά ότι η χώρα έχει εκτεθεί σε μεγάλους κινδύνους και ότι δεν ελέγχουν την τροχιά των εξελίξεων. Αντιλαμβάνονται ότι η δήλωση του Ρώσου πρέσβη από τη Ρόδο («λάθος η συμφωνία της Ελλάδας με τις ΗΠΑ») πατάει στο πραγματικό δεδομένο της αναβάθμισης του ρόλου της Ρωσίας στην ευρύτερη περιοχή, με τον Πούτιν να επισκέπτεται ακόμα και τη Σαουδική Αραβία, πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια!
Ωστόσο, στις επιλογές της κυβέρνησης και της αστικής τάξης υπάρχουν όρια. Αυτά που βάζει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας από ΗΠΑ και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Όρια που δεν είναι «ιδεολογικά» αλλά απολύτως υλικά και σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης και της λειτουργίας αυτού του συστήματος. Αυτά, βέβαια, παράγουν με τη σειρά τους και τα αναγκαία για την αστική τάξη ιδεολογήματα και τη γραμμή υπεράσπισης, αναπαραγωγής και εμβάθυνσης της εξάρτησης.
Στη βάση αυτής της γραμμής, η κυβέρνηση της ΝΔ ήδη δηλώνει την πλήρη στήριξή της στη συμφωνία των Πρεσπών και εκλιπαρεί τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές να σπεύσουν για τη στήριξή της στα Σκόπια, καθώς δεν είναι βέβαια αρκετός ο αλβανικός (διάβαζε: αμερικάνικος) παράγοντας. Πάντως είναι προφανές ότι η γαλλική (και όχι μόνο) αντίδραση, ενώ επιχειρεί μια απάντηση απέναντι στις ΗΠΑ για το στρίμωγμα της στη Συρία, από την άλλη εντείνει τα προβλήματα για τους ίδιους τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ή όπως το δήλωσε και ο Ράμα, αντηχώντας τη φωνή του κυρίου του «οι χώρες των Δ. Βαλκανίων συνορεύουν με την ΕΕ». Συνεπώς, συμπληρώνουμε εμείς, η φωτιά που ανάβει εκεί πριν από όλα απειλεί και προσθέτει μεγάλα προβλήματα στο ήδη πολύ ταλαιπωρημένο οικοδόμημα της ΕΕ.
Στη βάση επίσης αυτής της γραμμής, η κυβέρνηση της ΝΔ θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει το υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα της αστικής τάξης, τον ανταγωνισμό της με την αντίστοιχη τουρκική, με την πολιτική της ολοένα μεγαλύτερης πρόσδεσης στις ΗΠΑ. Ιδιαίτερα τώρα που οι εναλλαγές μεταξύ εναγκαλισμών και απειλών των ΗΠΑ προς την Τουρκία αυξάνουν ταχύτητα, η γραμμή της «προσφοράς διαθεσιμότητας για κάθε χρήση» είναι η μόνη που έχει να αντιπαραβάλλει η κυβέρνηση και η αστική τάξη στο πλαίσιο του αντιδραστικού ανταγωνισμού της. Σε αυτό το πλαίσιο της μεγάλης ρευστότητας και των πολλαπλών αντιφάσεων, μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για τον λαό μας και τους λαούς της περιοχής, γιατί μεγαλώνουν οι πιθανότητες τυχοδιωκτισμών των ιμπεριαλιστών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ.
Η επίθεση εντείνεται
Πρόταση αγώνα στέλνει στους λαούς το Σαντιάγκο!
Οι εξελίξεις στην οικονομία είναι αξεχώριστα δεμένες με τις γεωπολιτικές εξελίξεις, είναι «ένα κεφάλαιο» μέσα στο σύνολο των αδιεξόδων και των αντιθέσεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος γενικά και του εξαρτημένου καπιταλισμού στη χώρα μας. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να είναι σαφές τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω για τα εργασιακά-οικονομικά-κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των εργατών, του λαού και της νεολαίας στη χώρα.
Σημαίνουν πιο βαρύ εργασιακό μεσαίωνα, σαν αυτό που φέρνει ο «αναπτυξιακός νόμος» που ψήφισε η Βουλή στις 24/10. Σημαίνουν νέα άγρια έφοδο στο δικαίωμα στην ασφάλιση, σαν αυτή που ετοιμάζει η κυβέρνηση πατώντας στην απόφαση του ΣτΕ. Σημαίνουν ατέλειωτη ανακύκλωση και επέκταση της σύγχρονης δουλείας, σαν τους 35.000 «ωφελούμενους» οκταμηνίτες του ΟΑΕΔ στους ΟΤΑ που απολύονται στις 15/11, δίπλα στις στρατιές των κάθε είδους συμβασιούχων που ζουν αβίωτο βίο στον «καλό» Δημόσιο τομέα. Σημαίνουν γενικευμένη αντιδραστική έφοδο στο δικαίωμα της νεολαίας στο σχολείο, στις σπουδές και στη δουλειά, εισβολές της Ασφάλειας σε κάθε σχολείο που αγωνίζεται, επιθέσεις των ΜΑΤ στον ελπιδοφόρο φοιτητικό ξεκίνημα πάλης. Σημαίνουν σωματεία δεμένα στις επιταγές του κράτους και της εργοδοσίας, με τον Υπουργό να αποφασίζει πώς θα ψηφίσουν και τι θα αποφασίσουν. Σημαίνουν φυλακές-κολαστήρια για πρόσφυγες και μετανάστες, που απαγορεύεται και δια του νόμου να πάρουν Άσυλο και να έχουν δικαίωμα στη ζωή. Σημαίνει ένταση της φασιστικοποίησης, γιατί το σύστημα στα καθημερινά εγκλήματά του σε βάρος της ζωής και των δικαιωμάτων του λαού χρειάζεται υποταγή και σιγή νεκροταφείου. Σημαίνουν δίπλα στον εντεινόμενο αντικομμουνισμό την πιο χυδαία διαστρέβλωση της Ιστορίας, όπου το λαϊκό ΟΧΙ στον κατακτητή και στο φασισμό θα γίνεται ΝΑΙ στον εθελοντισμό, δηλαδή ΝΑΙ στη συλλογική υποταγή!
Όμως όχι, δεν θα πάνε εύκολα και ίσια τα πράγματα για το σύστημα και τις δυνάμεις του. Ήδη η φόρα της κυβέρνησης της ΝΔ είναι πολύ πιο λίγη από αυτήν που είχε μόλις τρεις μήνες πριν. Η αντιδραστική γυαλάδα αφήνει τη θέση της στην απροκάλυπτη αγριότητα. Οι αντιφάσεις των από πάνω είναι σύμφυτες με το σύστημά τους και αξεπέραστες. Στις πρώτες μικρές μάχες της περιόδου επιβεβαιώνονται αντανακλαστικά και διαθέσεις αγώνα σε μια αξιόλογη «μαγιά» λαού και νεολαίας, ενώ ταυτόχρονα εξελίσσονται διεργασίες αναζήτησης σε ευρύτερες λαϊκές-εργατικές μάζες.
Ο μόνος «αρμόδιος» για να αντισταθεί και να διεκδικήσει δικαιώματα και ζωή για τους εργάτες, το λαό, τη νεολαία, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι το εργατικό-λαϊκό κίνημα! Αυτή είναι η κατεύθυνση που πρέπει να παλευτεί κόντρα στην υποταγή και στις μεταμφιέσεις της. Αυτές που παραπέμπουν το ζήτημα, στην «αντιπολίτευση» στα δικαστήρια, στο κράτος, σε έναν άλλον (ουρανόπεμπτο;) συσχετισμό ή ακόμα και στην ΕΕ (όπως π.χ. οι προτάσεις για τους πρόσφυγες/μετανάστες που τους «στέλνουν» στην ΕΕ για να «σωθούν»).
Αυτή η κατεύθυνση εμπνέεται, βέβαια, από το παρελθόν του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος, αλλά ταυτόχρονα είναι η αναγκαία για την απάντηση της ήττας του και την ανασυγκρότησή του. Πάνω από όλα, όμως, πατά στα σημερινά δεδομένα, τις τεράστιες αντιθέσεις που οξύνει η καπιταλιστική αγριότητα και η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αλήθεια, πώς την είπαμε εκείνη τη στενή και μακριά λωρίδα γης στη Ν. Αμερική, που τις τελευταίες εβδομάδες πλημμύρισε από το λαό της κόντρα στην ήττα και το βαρύ συσχετισμό και αναζητώντας τους όρους για την ανατροπή του;
Τα βήματα που κάνει ο λαός της Χιλής αυτές τις μέρες σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύτιμο μήνυμα για το πώς μπορούμε να βαδίσουμε στο μέλλον.
