Πραγματικές μάχες και αγώνες χρειάζεται ο λαός!
Η εικόνα του πολιτικού συστήματος, αν δεν ήταν εξώφθαλμα αντιδραστική, θα ήταν για γέλια. Η κυβέρνηση παζαρεύει με ψίχουλα από όσα έχει ληστέψει από τους συνταξιούχους, να ενισχύσει τη θέση της, ώστε να προχωρήσει στα επόμενα της ληστρικής πολιτικής της. Η ΝΔ δεν τολμά να ψηφίσει «ναι» και διχάζεται με το «παρών», το ΠΑΣΟΚ-Δημ. Συμπαράταξη διχάζεται με το «ναι», που προφανώς παραβιάζει τα ιερά και τα όσια της βαρβαρότητας. Από κοντά και οι υπόλοιποι (Λεβέντης, Ποτάμι), σε έναν ατελείωτο διαγκωνισμό αντιδραστικότητας, σε έναν διαγωνισμό διεκδίκησης ρόλου και θέσης από τα ντόπια και ξένα κέντρα για την επόμενη φάση, μιας και παραμένουν ρευστές οι πολιτικές συνθήκες. Κλασικοί, λοιπόν, και νεόκοποι διαχειριστές, μαζί με τα ρετάλια της αστικής πολιτικής ζωής, σε ρεσιτάλ επίδειξης των πιο μαύρων επιδιώξεων για τον λαό! Σε αυτό το πολιτικό σύστημα και στην τάξη που υπηρετεί, η οποία βολοδέρνει στα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής της εξάρτησης και παζαρεύει τα πάντα για να σώσει τις «οικογένειες» της κορυφής της σε νέες πλιατσικοαποστολές στη ματοβαμένη περιοχή, «αξίζει» πράγματι αυτό που δεν είχε τολμήσει επίσημα να διακηρύξει η κυβέρνηση Σαμαρά αλλά το… βροντοφώναξαν τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ: Η σύγκλιση με τη ναζιστική Χ.Α.! Αυτή είναι η μόνη πραγματική «ανανέωση» και διεύρυνση που μπορεί να επιδιώξει σε πολιτικό επίπεδο αυτό το σάπιο και αντιδραστικό σύστημα των κομπραδόρων, που, ακόμα και σε επίπεδο εποικοδομήματος (ΜΜΕ, δημόσιος λόγος, έντυπα), βρίσκεται σε κατάσταση εκφυλισμού!
Με έναν τέτοιο επίλογο στη χρονιά που φεύγει, η κυβέρνηση και οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις κάθε άλλο παρά κρύβουν την ακόμα χειρότερη κατάσταση που θα αντιμετωπίσει ο λαός το 2017. Εξάλλου, οι εξελίξεις στην περιοχή, από το Χαλέπι ως την εκρηκτική κατάσταση στην Τουρκία, δημιουργούν προϋποθέσεις για σοβαρές επιδράσεις στο Κυπριακό και συνολικά μπορούν να πυροδοτήσουν ραγδαίες γεωπολιτικές εξελίξεις που θα τραντάξουν τη χώρα! Στον λογαριασμό βέβαια υπάρχουν ως καθοριστικές παράμετροι τόσο η εκρηκτική αστάθεια στην ΕΕ όσο και η ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ από τον Τραμπ, που ακόμα και ενόψει αυτής τροφοδοτεί με αναστάτωση τα τέσσερα σημεία του πλανήτη!
Γι’ αυτό, ο λαός μας είναι ανάγκη από τη μια να κάνει τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε –που χαρακτηρίζεται από τις μάχες που δεν δόθηκαν- και από την άλλη να τολμήσει να δει κατάματα την πραγματικότητα, τους εχθρούς του και όσα αυτοί φέρνουν. Για να διαμορφώσει ανάλογα τη στάση του, χωρίς αυταπάτες και καθυστερήσεις για αυτό που είναι αναγκαίο. Την οργάνωσή του, τη χειραφέτησή του από τους πολλαπλούς συστημικούς μύθους και εκβιασμούς, τη μαζική πάλη!
Τραβολόγημα στα Γιούρογκρουπ
Η «επιτυχία» βάλτωσε μόλις επιτεύχθηκε! Ο λόγος για τα μέτρα για το χρέος (που είναι τόσο «βραχυπρόθεσμα», ώστε ο λογαριασμός να φτάνει στο 2060) που το Βερολίνο τα πάγωσε, γιατί η κυβέρνηση δίνει το έκτακτο επίδομα («13η σύνταξη» το λέει η απύθμενη κυβερνητική αθλιότητα) στους συνταξιούχους. Η αναζήτηση πολιτικής συμφωνίας (με Μέρκελ) από τον Τσίπρα δεν απέδωσε, Γιουρογκρουπ καλούνται ή σχεδιάζονται για να… αντιμετωπιστεί η εκκρεμότητα. Μια εκκρεμότητα που συνδέεται με τη βασική κυβερνητική αφήγηση, με ζωτικά για τη μεγαλοαστική τάξη ζητήματα. Ουσιαστικά, πρόκειται για άλλον έναν γύρο εκβιασμών και πιέσεων του Βερολίνου και προς την Αθήνα και προς τους συμμάχους-ανταγωνιστές εντός ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία) αλλά και βέβαια προς τις ΗΠΑ (ΔΝΤ). Γι’ αυτό το τελευταίο, η Γερμανία θέλει πράγματι για πολιτικούς λόγους να βρίσκεται μέσα στο «ελληνικό πρόγραμμα», να έχει ευθύνη συν-διαχείρισης του ελληνικού ζητήματος από τα μέσα. Σε αυτή τη βάση άνοιξαν ξανά οι εκβιασμοί που φτάνουν ως την απειλή «πιστωτικού γεγονότος» την άνοιξη, αν δεν βρεθεί λύση… Αυτή η κατάσταση αφήνει μετέωρη όχι μόνο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά συνολικά το πολιτικό σύστημα και τη μεγαλοαστική τάξη της χώρας. Βέβαια, με την αστάθεια και την αναστάτωση εντός της ΕΕ και στην περιοχή της χώρας να τροφοδοτούνται διαρκώς από νέα σοβαρά γεγονότα, η κυβέρνηση ελπίζει ότι ο εκβιασμός δεν θα φτάσει ως τα άκρα. Ελπίζει ότι το Βερολίνο –αλλά και όλοι οι ιμπεριαλιστικοί παράγοντες- δεν θα ρισκάρουν με τη διεύρυνση των προβλημάτων που θα τους φέρει η περίπτωση μιας Ελλάδας σε συνθήκες και πολιτικής και οικονομικής κατάρρευσης. Το εκλογικό σκηνικό (για εκλογές ή δημοψήφισμα) που ατύπως στήνει η κυβέρνηση είναι κυρίως η ανάδειξη των αδιεξόδων που θα προκύψουν αν οι πάτρωνες της δεν δείξουν τη δέουσα προσοχή. Ακόμα και αν έτσι εξελιχθούν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο: Δημιουργούνται συνθήκες για να φορτωθούν πολλά και βαριά μέτρα στις πλάτες του λαού και της νεολαίας, ώστε να κλείσει «επιτυχώς» η λεγόμενη δεύτερη αξιολόγηση. Η κυβέρνηση βέβαια παζαρεύοντας το πολιτικό της μέλλον, ζητά αυτά να μην αφορούν το «μετά το 2018» αλλά, όπως έχει δείξει η εμπειρία όλων των προηγούμενων χρόνων (κόφτες κλπ), υπάρχουν πολλές μορφές για να εμφανίζεται το μαύρο άσπρο.
Τα… τεμάχια της Κύπρου
Το Κυπριακό Υπουργικό Συμβούλιο ανακοίνωσε, στις 21/12, όλως «αιφνιδίως», τη μοιρασιά των τεμαχίων της Κυπριακής ΑΟΖ σε αμερικάνικη (Exxon Mobile του επερχόμενου νέου ΥΠΕΞ των ΗΠΑ), γαλλική και ιταλική εταιρεία, για να τα ερευνήσουν σχετικά με την περιεκτικότητά τους σε υδρογονάνθρακες. Η απόφαση –που προφανώς ήταν σε γνώση της ελληνικής πλευράς- από γενική άποψη συνδέεται με τις επιδιώξεις της «τριγωνικής συμμαχίας» (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ) να τροφοδοτήσει με φυσικό αέριο την Ευρώπη. Αυτή η κατεύθυνση είναι βασική επιδίωξη των ΗΠΑ, που θέλουν να περιορίσουν την ενεργειακή εξάρτηση των Ευρωπαίων από τη Ρωσία και να αυξήσουν την εξάρτησή τους από πηγές και δρόμους που οι ίδιες ελέγχουν. Όμως, ταυτόχρονα, το χρονοδιάγραμμα (7 τα χρόνια των ερευνών μόνο) μαρτυρά ότι στο αποτέλεσμα αυτό θα φτάσουν –αν φτάσουν- σε καθόλου σύντομο χρόνο! Από την άλλη, το ζήτημα της μοιρασιάς της ΑΟΖ δεν είναι βέβαια κυρίως ένα οικονομικό αλλά ένα γεωπολιτικό ζήτημα, ένα ζήτημα κυριαρχίας! Από αυτή την άποψη, η απόφαση του Κυπριακού Υπουργικού Συμβουλίου και με την συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, αποτελεί βήμα στην ιμπεριαλιστική «επίλυση» του Κυπριακού ζητήματος! Είναι προφανές ότι η επιτυχία Άσαντ-Ρωσίας στο Χαλέπι προκαλεί την ανάγκη άμεσων απαντήσεων από τη μεριά των ΗΠΑ, πριν από όλα, στα πλαίσια ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου που κυκλώνει την περιοχή από την Α. Μεσόγειο ως τη Μ. Ανατολή. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό στοιχείο αυτής της εξέλιξης, χωρίς να είναι βέβαια εύκολο να προδιαγραφεί αν και ποια επόμενα βήματα θα υπάρξουν σε σχέση με το ζήτημα. Αλλά πάντως είναι βέβαιο ότι το Κυπριακό ζήτημα έχει για τα καλά μπει ξανά στην σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών εκβιασμών και απαιτήσεων από τη μεριά της Δύσης, που επιδιώκουν την ολοκλήρωση της εξώθησης της Ρωσίας, αν και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός (με την Κύπρο μέλος της ΕΕ/ΟΝΕ, τη Βρετανία υπό «έξοδο» από την ΕΕ, τις ΗΠΑ σε καθεστώς αναδιαμόρφωσης της πολιτικής τους…) περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή βεβαιώνει αυτό που πολλές φορές επισημαίνουμε: Παράλληλα με τους εκβιασμούς για το χρέος, η διαρκώς υποβαθμιζόμενη μεγαλοαστική τάξη της χώρας δέχεται και αυτούς που αφορούν τη γεωπολιτική της υπόσταση και κυριαρχία. Για το τι θα προκύψει, λοιπόν, από αυτό το κεφάλαιο των εξελίξεων έχουμε πολλά να δούμε και ίσως ιδιαίτερα μετά τις 20/1 και την ανάληψη της προεδρίας από τον Τραμπ.
Από πού θα έρθουν απαντήσεις για τον λαό;
Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία δεν συγκαλύπτουν το γεγονός ότι απλώνεται και βαθαίνει η εξαθλίωση και η δυστυχία στη χώρα. Η επίσημη ανεργία (κατά ΟΑΕΔ), τον Νοέμβριο του 2016, μετρήθηκε σε 1.066.067 ανθρώπους, αυξημένη κατά 3,06% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα της περσινής χρονιάς. Και περίπου ταυτόχρονα με την ανακοίνωση αυτών των στοιχείων, ήρθε και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (με αφορμή το ζήτημα των απολύσεων στην ΑΓΕΤ), για να προετοιμάσει το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη απελευθέρωση των απολύσεων, ώστε να «συνάδει» η ελληνική με την ευρωπαϊκή νομοθεσία!
Με άλλα λόγια, το «δεν θα σταματάνε, αν δεν αγωνιζόμαστε» αναδύεται ως βασική αλήθεια από όλους τους πόρους, θα λέγαμε, της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Πολύ περισσότερο που οι εξελίξεις σε όλο τον κόσμο και στην περιοχή, βεβαιώνουν πως οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί –ακόμα κι αν δεν μπορούν να βρουν σύντομα την «ολοκλήρωσή» τους σε ένα γενικευμένο μακελειό- τροφοδοτούν με περιφερειακές αιματοχυσίες και αγριότητα ενάντια σε εργάτες και λαούς τη δυναμική των εξελίξεων.
Δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό, λοιπόν, να ελπίζουμε σε απαντήσεις για λογαριασμό των λαϊκών συμφερόντων –έστω και μικρής κλίμακας- που θα έρθουν τάχα έξω από τη λαϊκή πάλη, που θα έρθουν από τους από πάνω και τους όποιους απ’ έξω. Βέβαια, είναι αλήθεια πως η κυρίαρχη κατάσταση στην ίδια την Αριστερά τροφοδοτεί με ιδεολογήματα και κατασκευές αυτή την άποψη. Όπως έκαναν οι δυνάμεις του κυβερνητισμού, που έβαλαν σοβαρή πλάτη για να ισχυροποιηθούν οι αυταπάτες για την «ελπίδα» που έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα επιδιώκουν ξανά να συναντηθούν (ΛΑΕ-Κωνσταντοπούλου- ΑΝΤΑΡΣΥΑ), για να αν δείξουν εκ νέου τις… εκλογές σαν διέξοδο για τον λαό! Όπως κάνει το ΚΚΕ, που τις αποστάσεις του από τον κοινοβουλευτισμό τις παίρνει μόνο σαν άμυνα για τις εκλογικές του επιδόσεις, και καθόλου από ουσιαστική πολιτική τοποθέτηση, όπως έδειξε πρόσφατα και η πρόταση νόμου που κατέθεσε δια μέσου κινητοποίησης στη Βουλή. Η αντίληψη αυτή έχει φτάσει ως το σημείο να καλλιεργούνται ελπίδες και υποδείξεις συμπαράταξης των λαών και της πάλης τους με …
… τον ρώσικο ιμπεριαλισμό ως απάντηση υποτίθεται στην επίθεση των ιμπεριαλιστών της Δύσης.
Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι εκφράσεις των προβλημάτων του κινήματος, έχουν «ιστορικό βάθος» (αυτό που αφορά στην ήττα του κινήματος) και βεβαιώνουν ότι η κατεύθυνση της μαζικής πάλης χρειάζεται να παλεύεται σε διαλεκτική σχέση με την υπόθεση της ιδεολογικής, θεωρητικής, πολιτικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του κινήματος. Χρειάζεται, δηλαδή, να αναδεικνύεται επίμονα και συγκεκριμένα η αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική πολιτική κατεύθυνση σε κάθε χώρο δουλειάς και νεολαίας, σε κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης όρων κίνησης κόσμου.
Βέβαια, «στην αρχή είναι η κίνηση». Η κατάσταση που ήδη υπάρχει, τα μέτρα που έρχονται το επόμενο διάστημα και οι συνολικότερες εξελίξεις κραυγάζουν για αυτό που επισημάναμε ότι έλειψε την χρονιά που τελειώνει: Να δοθούν μαζικοί και πραγματικοί αγώνες, καθώς μέσα σε αυτούς και από αυτούς θα διαμορφώνονται όροι συγκρότησης του λαού και της νεολαίας, όροι συγκρότησης του κινήματος που απαιτείται.
