Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 881)
Μένουμε χωρίς δουλειά. Μένουμε απολυμένοι χωρίς αποζημίωση. Μένουμε άνεργοι χωρίς επίδομα ανεργίας. Μένουμε απλήρωτοι στη δουλειά και δουλεύουμε απλήρωτες υπερωρίες. Μένουμε χωρίς να μπορούμε να πληρώσουμε νοίκι, ρεύμα, θέρμανση, ακόμα και φαγητό. Μένουμε χωρίς ελευθερίες, χωρίς δικαίωμα για δικά μας σωματεία και όργανα πάλης. Μένουμε χωρίς δικαιώματα σε περίθαλψη-υγεία, χωρίς σύνταξη, χωρίς σπουδές, με τηλε-«σχολεία».
Μένουμε σε έναν εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, που μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, γίνεται πιο σκοτεινός, καθώς με αλλεπάλληλα μέτρα γίνεται όλο και πιο βαριά πράξη το δόγμα Μητσοτάκη, το δόγμα του συστήματος: «παρωχημένη ιδέα το να έχει ο λαός σπουδές, δουλειά, σύνταξη». Ταυτόχρονα η έκρηξη της πανδημίας γίνεται εργαλείο τρομοκράτησης και άγριας πρόκλησης του λαού Φταίει -μας λένε οι περισπούδαστοι αναλυτές τους- η «λαϊκή ασυνειδησία» που το διαλυμένο από τις κυβερνήσεις σύστημα υγείας έχει φτάσει ήδη στα όρια του! Και γι αυτό θα «φταίει ο λαός», αν αρχίσουν καμιόνια να μαζεύουν τα θύματα της πανδημίας, όπως έγινε στο Μπέργκαμο και στη Νέα Υόρκη!
Στο κέντρο αυτού του αντιδραστικού τοπίου, βρίσκεται η παρατεταμένη ένταση του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, η απειλή και ο πραγματικός κίνδυνος πολέμου σε μια περιοχή που συνωστίζονται και ανταγωνίζονται όλοι οι μεγάλοι φονιάδες του πλανήτη. Και εδώ το αστικό δόγμα είναι παραπάνω από αποκρουστικό: να υπηρετήσουμε τους φονιάδες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ «μέχρι τέλους» και να ψάχνουμε μέσα σε αυτό το σκηνικό αίματος και πολέμων που στήνουν, να βρούμε την «ευκαιρία» να πάρουμε μια «ανταμοιβή»!
Μέχρι και η λεγόμενη «αντιπολίτευση» αισθάνθηκε την ανάγκη να «πάρει αποστάσεις» από τον αντιδραστικό οδοστρωτήρα, με το γνωστό βέβαια περιεχόμενο και τρόπο της κοινοβουλευτικής διαφοροποίησης και της συσπείρωσης υπέρ της μομφής ΣΥΡΙΖΑ στον Σταϊκούρα. Είναι και αυτή μια προσπάθεια να ξορκιστεί, να αποτραπεί, αυτό που είναι πραγματικά αναγκαίο, αυτό που αποτελεί ελπίδα και διέξοδο για τον λαό και τη νεολαία: η μετατροπή της αγανάκτησης και της οργής σε μαζική πάλη. Η ύψωση αγώνων-φραγμών στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην ιμπεριαλιστική επέλαση στη χώρα και στην περιοχή, στους πολεμικούς κινδύνους και τη φασιστικοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Οι ιμπεριαλιστικοί λογαριασμοί απειλούν την περιοχή
Όλους αυτούς τους μήνες που οι -γερμανικές- πρωτοβουλίες «διερευνητικών επαφών» Ελλάδας-Τουρκίας ναυαγούν η μια μετά την άλλη, που στη ΝΑ Μεσόγειο περιπολούν και συσσωρεύονται οι πολεμικές δυνάμεις, οι παρεμβάσεις και οι εκβιασμοί των ιμπεριαλιστών, που οι στόλοι Ελλάδας και Τουρκίας «αντιπαρατάσσονται» και τα πολεμικά τους αεροσκάφη «αερομαχούν» ενώ ποταμοί εθνικιστικής προπαγάνδας, μαξιμαλισμών και μεγαλοϊδεατισμών επιδιώκουν να δηλητηριάσουν τους λαούς στις δύο όχθες του Αιγαίου, ένα βασικό συμπέρασμα προκύπτει ξανά και ξανά. Η φιλία και η ειρήνη που ποθούν και έχουν ανάγκη και οι δύο λαοί αλλά και όλοι οι λαοί της πολύπαθης περιοχής, δεν μπορεί και δεν πρόκειται να διαμορφωθεί όσο οι λαοί είναι στη γωνία, όσο ισχυροποιείται ο ρόλος των ιμπεριαλιστών και μένουν ανεμπόδιστοι και αναπάντητοι από τους λαούς οι αστικοί τυχοδιωκτισμοί και οι αντιδραστικές μανούβρες των κυβερνήσεων των εξαρτημένων αστικών τάξεων.
Γίνεται διαρκώς πιο φανερό ότι η πρώτη και βασική αιτία που δεν έχει επιτρέψει μέχρι τώρα να πραγματοποιηθούν τα σχέδια ακόμα και αυτών των προσωρινών και σαθρών συμβιβασμών αναστολής της έντασης δεν είναι άλλη από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η ανοιχτή και στρατηγική σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας, οι αντιτιθέμενες επιδιώξεις μέσα στο δυτικό μπλοκ (ΗΠΑ-Γερμανία-Γαλλία) που αφορούν στις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (από τη Βαλτική και τον Καύκασο ως τη Μ. Ανατολή, τη Β. Αφρική και τον Περσικό Κόλπο) με εμπλοκές και διαδρομές μέσα από τις αντιφάσεις όλων των καθεστώτων της περιοχής, υπονομεύουν ακόμα και τον έλεγχο της έντασης του ανταγωνισμού. Και όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί με έναν τρόπο «επικεντρώνονται» στο ποιος και πώς θα χρησιμοποιήσει-αξιοποιήσει-καθυποτάξει τους φόβους, τις φιλοδοξίες και τους τακτικισμούς της Τουρκίας. Γιατί είναι αναμφίβολο ότι το καθεστώς Ερντογάν -όχι χωρίς ανησυχίες εντός της τούρκικης αστική τάξης- έχει τεντώσει προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις τις προσπάθειες της Τουρκίας να παζαρέψει ρόλους και να εκδηλώσει μεγαλοϊδεατισμούς. Με μια σειρά αλληλοσυγκρουόμενων κινήσεων και τακτικών επιλογών έναντι των ιμπεριαλιστών προστατών της αστικής τάξης της Τουρκίας αλλά και με η τακτική «συμμαχία» με τη Ρωσία έχουν εκθέσει τον λαό της Τουρκίας στους πιο σοβαρούς κινδύνους και έχουν συμβάλλει όσο μπορούν ως τώρα στη διαμόρφωση του εύφλεκτου πολεμικού σκηνικού σε ολόκληρη την περιοχή. Σε αυτή τη βάση, ο Ερντογάν και η αστική τάξη της Τουρκίας συσσωρεύουν αδιέξοδα, αντιφάσεις αλλά και οξύτατη δυσαρέσκεια από όλους τους ιμπεριαλιστές της Δύσης αλλά και από τη Ρωσία.
Παράλληλα, η από εδώ πλευρά παρέμεινε σταθερή εδώ και χρόνια στη γραμμή της ενεργητικής αξιοποίησής της από τους Αμερικάνους, ώστε να εκβιαστεί η τούρκικη συμμόρφωση στις απαιτήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Είναι μια γραμμή αναβάθμισης της χώρας ως «αμερικάνικο οχυρό» και διαμόρφωσης των γνωστών αμερικανόπνευστων αξόνων. Είναι μια γραμμή που στόχευε και αυτή στην ικανοποίηση μαξιμαλιστικών στόχων στην ΝΑ Μεσόγειο και στο Αιγαίο, στην απόκτηση ρόλων σε βάρος της τούρκικης πλευράς σε αυτή την περιοχή και στα Βαλκάνια. Με αυτή τη γραμμή πήγε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνέχισε η ΝΔ όλα τα προηγούμενα χρόνια για λογαριασμό μιας αστικής τάξης που επεδίωκε να αμβλύνει τις απώλειες των μνημονιακών χρόνων με τη γεωπολιτική της χρήση από τους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της!
Η γραμμή αυτή συνάντησε ήδη τα όρια της, τα όρια που βάζουν τα πραγματικά δεδομένα αυτού του άγριου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, τα όρια που βάζουν οι αμερικάνικες επιδιώξεις, τα γερμανικά συμφέροντα και οι δυσκολίες της Γαλλίας να κάνει το δικό της παιχνίδι. Είναι εξαιτίας αυτών των ορίων που από μια σειρά κυβερνητικών στελεχών αλλά και τον ίδιο το Μητσοτάκη ελαστικοποιείται το υποτιθέμενο ως «απαράβατο δόγμα» των 12 ναυτικών μιλίων και στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο. Είναι εξαιτίας αυτών των αδιεξόδων που αίφνης «ανακαλύφθηκε» …η Ρωσία και παρουσιάστηκε ως επιτυχημένη η επίσκεψη Λαβρόφ και οι «συμβολισμοί» της, παρόλο που είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να επιτρέψουν να υπάρξει σφήνα και εμπλοκή της Μόσχας στο ζήτημα αυτό.
Με αυτά τα δεδομένα, έχουν μεγαλώσει η σύγχυση και οι διχασμοί εντός των αστικών πολιτικών δυνάμεων για το πώς μπορεί να συνεχιστεί και να «δικαιωθεί» η γραμμή που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Δίπλα σε αυτούς που αναζητούν έναν προσωρινό συμβιβασμό, αναμένοντας καλύτερες συνθήκες για να θέσουν ξανά τους αστικούς μαξιμαλισμούς, υπάρχουν και μέσα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ (που διατύπωσε και τη γνωστή πρόταση άμεσης ανακήρυξης των 12 ναυτικών μιλίων νότια της Κρήτης) και αυτοί που υποστηρίζουν την κατεύθυνση ενός άμεσου τυχοδιωκτισμού, που θα «εκμεταλλευτεί» και θα εκβιάσει προς όφελος της από εδώ πλευράς τη ρευστότητα των συνθηκών!
Η αστική τάξη και τα κόμματα του συστήματος, με βάση τα χαρακτηριστικά τους, σε αυτό το πλαίσιο και με αυτή τη «λογική» της υποτέλειας και των τυχοδιωκτισμών ξέρουν να λειτουργούν. Στον λαό μας, όμως, χρειάζεται να αναδειχθεί ότι αυτή η πολιτική εντάσσεται και υπηρετεί μια επικίνδυνη κατάσταση, που είναι φορτωμένη από τους ολοένα μεγαλύτερους λογαριασμούς που έχουν ανοίξει οι ιμπεριαλιστές και οι παρεμβάσεις τους στην ευρύτερη περιοχή. Και βέβαια το «προεκλογικό κενό» των ΗΠΑ εκφράζει κυρίως τα κενά και τις αντιφάσεις των ΗΠΑ στη δεδομένη τους πολιτική επιδίωξη για κυριαρχία στην περιοχή αυτή που είναι κρίσιμη για την παγκόσμιες επιδιώξεις τους. Συνεπώς, όποιο και να είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, ούτε το «κενό» αυτό θα κλείσει με έναν οριστικό τρόπο, ούτε πολύ περισσότερο, θα φέρει «σταθερότητα» και λύσεις για τα συμφέροντα των λαών στην περιοχή.
Πανδημία και επίθεση
Όσο μεγαλώνουν οι κίνδυνοι για την υγεία και τη ζωή του λαού από την πανδημία, άλλο τόσο μεγαλώνει η αγριότητα της επίθεσης ενάντια στο σύνολο των δικαιωμάτων του. Από τη μια σπάνε τα ρεκόρ της εξάπλωσης της πανδημίας, σχετικά με την οποία η πολιτική της κυβέρνησης είναι εξόφθαλμα και εγκληματικά αντιλαϊκή. Κανένα μέτρο προστασίας για τον λαό σε χώρους δουλειάς, ΜΜΜ και σχολεία. Κανένα μέτρο ενίσχυσης για τα διαλυμένα νοσοκομεία και τις μονάδες υγείας. Αντίθετα, βλέπουμε συνέχιση αυτής της πολιτικής της κατάργησης των δικαιωμάτων του λαού σε υγεία-περίθαλψη, πολιτική που όχι μόνο δεν συγκαλύπτεται αλλά αποκαλύπτεται περισσότερο από την πρακτική των «δωρεών» που υπογραμμίζουν ότι τα κρεβάτια στα νοσοκομεία είναι ζήτημα «φιλευσπλαχνίας» και «μεγαλοθυμίας» των μεγαλόσχημων παραγόντων και της… Βουλής και όχι δικαίωμα του λαού! Από την άλλη, αξιοποιείται η πανδημία για να σπάνε τα ρεκόρ πυκνότητας και αγριότητας της αντιλαϊκής-αντεργατικής επίθεσης, ακόμα και για να ενισχύεται η κατασταλτική, τρομοκρατική δράση του κράτους, η πολιτική των απαγορεύσεων του συστήματος ενάντια στον λαό και στη νεολαία.
Την ίδια ώρα, λοιπόν, που εκτιμάται επισήμως ότι θα ξεπεραστεί το όριο των 2000 κρουσμάτων την ημέρα, την ώρα που οι 200 θάνατοι από την πανδημία που είχαμε στο τέλος του καλοκαιριού τριπλασιάστηκαν και που ανακοινώνεται το φρακάρισμα των ΜΕΘ, ακόμα και των απλών κρεβατιών νοσηλείας στα μεγάλα νοσοκομεία της Αττικής και της χώρας, εξελίσσεται και δυναμώνει ο γενικευμένος αντιλαϊκός ορυμαγδός. Ο νέος «πτωχευτικός κώδικας» στέλνει στην απόλυση χωρίς αποζημίωση τους εργαζόμενους και μαζί τους στην εξαθλίωση και στο κοινωνικό περιθώριο τη «μεσαία τάξη» που ήταν η «προεκλογική σημαία» της ΝΔ. Προφανώς, σε συνθήκες κρίσης δε χωρούν σχεδιασμοί «διεύρυνσης της κοινωνικής βάσης αναφοράς» και η αποκλειστική και απόλυτη προτεραιότητα ανήκει στο κεφάλαιο και στις τράπεζες. Για αυτό, εξάλλου, και τα «έκτακτα» μέτρα που φορτώνουν όλες τις συνέπειες της κρίσης στον κόσμο της δουλειάς και χρηματοδοτούν το κεφάλαιο, γίνονται μόνιμα! Ανακοινώθηκε ήδη η παράταση και για το 2021 τόσο του διαβόητου προγράμματος ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ όσο και του μέτρου της αναστολής των συμβάσεων!
Όμως η βαρβαρότητα δεν σταματά εδώ. Για τον Νοέμβριο που αναμένονται φονικά άλματα της πανδημίας σχεδιάζεται να ψηφιστούν στη Βουλή μια σειρά δολοφονικά στοιχειωδών δικαιωμάτων νομοσχέδια. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει αυτό για τις εργασιακές σχέσεις και τον στραγγαλισμό των σωματείων, που στοχεύει από τη μια στο πλήρες ξεπούλημα της εργατικής δύναμης και των εργαζομένων στο κεφάλαιο και την εργοδοσία. Από την άλλη, στοχεύει στην κήρυξη «εκτός νόμου» κάθε ζωντανής διαδικασίας, κάθε προσπάθειας οργάνωσης και εκδήλωσης των αγωνιστικών διαθέσεων εργατών και εργαζομένων. Δίπλα σε αυτό το αντεργατικό-αντιλαϊκό έκτρωμα έρχεται και το νέο νομοσχέδιο για την Τεχνική Εκπαίδευση, καθώς για το σύστημα είναι κρίσιμο ζήτημα η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις μεσαιωνικές κοινωνικές-εργασιακές σχέσεις που επιβάλλει και η έγκαιρη προετοιμασία και «φυλάκιση» των παιδιών του λαού μέσα σε αυτές. Αλλά επιπλέον, προαναγγέλλεται για τον ίδιο μήνα νομοσχέδιο «σύντμησης των διαδικασιών ανάθεσης των δημοσίων έργων και προμηθειών», αφού πρέπει να μοιραστούν «γρήγορα και σωστά» οι αρπαχτές του μεγάλου κεφαλαίου από τα… ξεπουλήματα της «ανάπτυξης».
Παρωχημένος… ο λαός;
Με όλα αυτά η πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του υλοποιεί μια κατάσταση αφόρητη για τον λαό και τη νεολαία. Διαμορφώνονται ραγδαία συνθήκες της πιο άγριας εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης και με μια τεράστια στρατιά ανεργίας (με τα επίσημα στοιχεία ξεπερνά το ένα εκατομμύριο) που είναι στην κυριολεξία πεταμένη στο περιθώριο και απογυμνωμένη από κάθε δικαίωμα! Σε αυτό το πλαίσιο θέλει να κάνει «όνειρο» και «διέξοδο» για τη νεολαία τον ρόλο του μισθοφόρου και του στρατιώτη από τα 18, που θα είναι πρόθυμος σε κάθε ιμπεριαλιστική εντολή και σε κάθε αστικό τυχοδιωκτισμό. Ο λαός και τα παιδιά του κηρύσσονται ούτε λίγο ούτε πολύ «παρωχημένοι» και «εκτός εποχής», αν θέλουν δουλειά και ζωή με δικαιώματα. Είναι «σύγχρονος» μόνο σαν σκλάβος του κεφαλαίου και σαν κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των αστικών μαξιμαλισμών. Και για να είναι έτσι «σύγχρονος», πρέπει να είναι και δηλητηριασμένος από τα κηρύγματα της υποτέλειας και του εθνικισμού, πρέπει να είναι αλυσοδεμένος από την πολιτική της φασιστικοποίησης και ποτισμένος από την αντικομμουνιστική χολή, που με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ξεχείλισε και πάλι από τα επίσημα κανάλια και τους υπονόμους του συστήματος.
Σε αυτή την αντιδραστική πορεία είναι προφανώς σύμφωνες και στηρίγματα της οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που από τη μεριά τους έχουν κηρύξει… παρωχημένο ακόμα και το ενδεχόμενο αγωνιστικών και απεργιακών κινητοποιήσεων απέναντι στη λαίλαπα της επίθεσης. ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, το λιγότερο που κάνουν είναι να …σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στη σφαγή των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων, όταν δεν την στηρίζουν κιόλας. Αυτή την πορεία προσαρμογής στις αντιδραστικές εξελίξεις συνεχίζει και η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μεταξύ πολλών άλλων έσπευσε να υπογράψει την ένταξη όλων των («ταξικών») σωματείων και συνδικάτων που ελέγχει στο Μητρώο Πραγματικών Δικαιούχων, απέναντι στο οποίο έτσι κι αλλιώς ήδη από πέρσι τέτοια εποχή εκδήλωσε την υποταγή της!
Παρόλα αυτά, ούτε ο λαός ούτε η ταξική πάλη «καταργούνται»! Παραμένουν παρόντες και ενεργοί και δεν επιτρέπουν στην Ιστορία να γίνει μια μονοκοντυλιά, μια ευθεία που θα αποδίδει την «απρόσκοπτη επικράτηση» των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Οι νέες αναζητήσεις για ανασχηματισμό και οι ταραχές στον ΣΥΡΙΖΑ είναι έστω στρεβλές και αχνές εκφράσεις των υπόγειων ρευμάτων, της συσσωρευμένης οργής που έχει ήδη απορρίψει τον «Μωυσή» της νέας (ποιος το θυμάται;) κυβέρνησης. Οι απαγορεύσεις στην οργάνωση και στην πάλη και η «αντικατάστασή» τους από τις τηλε-διαδικασίες του συστήματος, οι πλαστές φωνές για τη «νίκη της δημοκρατίας» με την απόφαση για τη ΧΑ που διαψεύστηκαν ακόμα και από τις ποινές, τις αναστολές και τις φυγοδικίες των πιο βασικών στελεχών των φασιστών, το ξεφωνημένο ξεπούλημα των εργατοπατέρων, είναι όροι για να αναζητήσουν ο εργαζόμενος κόσμος και η νεολαία τα δικά τους όργανα πάλης, τη συγκρότηση όρων για τις δικές τους αντιστάσεις, τους αγώνες και τις διεκδικήσεις τους.
Σε αυτή τη βάση, αναγκαίες και πολύτιμες είναι όλες οι πρωτοβουλίες μικρής ή μεγαλύτερης κλίμακας, που θα συμβάλλουν για να διαμορφωθούν όροι σε αυτόν τον μακρύ, δύσκολο και αναγκαίο δρόμο. Πρωτοβουλίες που θα συγκεντρώνουν δυνάμεις πάλης απέναντι στην επίθεση και τη φασιστικοποίηση, που θα διεκδικούν μέτρα προστασίας από την πανδημία, που θα στέκονται απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στη χώρα και στην περιοχή, απέναντι στον πόλεμο και τον εθνικισμό.
