Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 901)
Στην κατεύθυνση της πλήρους εφαρμογής του νέου αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη κινείται η κυβέρνηση, χωρίς να χάσει χρόνο. Μέσα σε μόλις δύο μήνες από την ημερομηνία της ψήφισης, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να αξιοποιήσει κάθε πτυχή του αντεργατικού εκτρώματος που ψήφισε προς όφελος του κεφαλαίου και της εργοδοσίας.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στο τέλος του καλοκαιριού, μόλις ενάμιση μήνα μετά την ψήφιση του νόμου, προχώρησε στην έκδοση εγκυκλίου για να διευκρινίσει την άμεση εφαρμογή των αντισυνδικαλιστικών διατάξεων που ουσιαστικά απαγορεύουν την απεργία. Την ίδια στιγμή, με μια Υπουργική Απόφαση, έθεσε την 1.1.2022 ως την ημερομηνία έναρξης λειτουργίας του Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων (ΓΕΜΗΣΟΕ), για το φακέλωμα των σωματείων και τον πλήρη έλεγχό τους από το κράτος και την εργοδοσία. Στόχος δεν ήταν άλλος, απ’ το να ξεκαθαριστεί ότι τα όρια της νομιμότητάς τους δεν χωράνε όποιον τολμήσει να σηκώσει κεφάλι απέναντι σ’ αυτό που έχει διαμορφωθεί ήδη αλλά και σ’ αυτό που έρχεται.
Απάντηση ως προς το τι ακριβώς είναι αυτό που έρχεται, αλλά και στο πόσο σύντομα θα έρθει, έδωσε και πάλι η κυβέρνηση, μιας και προχώρησε την προηγούμενη βδομάδα στην έκδοση νέας εγκυκλίου. Αυτή τη φορά πρόκειται για την εφαρμοστική εγκύκλιο σχετικά με τις αντεργατικές διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη. Γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο ξεκάθαρο πως ο νόμος-έκτρωμα, που ισοπεδώνει μια σειρά συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, όλα κερδισμένα με αγώνες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα.
Όσο κι αν η κυβέρνηση μιλά τάχα για προώθηση δικλείδων ασφαλείας για την προστασία των εργαζομένων, η αντεργατική εγκύκλιος έρχεται να «υπενθυμίσει» και «διευκρινίσει» τον τρόπο εφαρμογής μιας σειράς αντεργατικών διατάξεων, οι οποίες φυσικά τίθενται σε άμεση εφαρμογή, ήδη από τη δημοσίευση του νόμου το καλοκαίρι.
Έσπευσε λοιπόν η κυβέρνηση να διευκρινίσει στο κεφάλαιο και τα αφεντικά ότι πλέον μπορούν να επιβάλουν στον κάθε εργαζόμενο ατομικά 10ωρη εργασία, χωρίς να απαιτείται σχετική συνεννόηση με το σωματείο· και λέμε επιβάλουν γιατί είναι ξεκάθαρο ότι δεν υφίσταται καμία έννοια διαπραγμάτευσης ανάμεσα σε εργοδότη και εργαζόμενο. Διευκρινίζεται το «νέο σύστημα οργάνωσης του χρόνου εργασίας», κατά το οποίο ο εργαζόμενος μπορεί να δουλεύει 4 μέρες τη βδομάδα για δέκα ώρες και ν’ αμείβεται με… ρεπό, καθώς κι οι επιπλέον κλάδοι για τους οποίους καταργείται πλέον η Κυριακάτικη αργία. Έτσι, οι ήδη ελαστικές σχέσεις εργασίας πρόκειται να διαλυθούν ακόμα περισσότερο και οι συμβάσεις εργασίας δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από ένα κουρελόχαρτο, αφού ο εργαζόμενος πρέπει να είναι πλήρως υποταγμένος στις ορέξεις και τις ανάγκες της εργοδοσίας.
Παράλληλα, υπενθυμίζεται ότι για τους μερικώς απασχολούμενους δίνεται πλέον η δυνατότητα επιβολής του λεγόμενου σπαστού ωραρίου, ανάλογα πάντα με τις ανάγκες του εργοδότη, καθώς και η μείωση της υπερωριακής αμοιβής με ταυτόχρονη αύξηση του ανώτατου ορίου υπερωριακής απασχόλησης στις 150 ώρες το χρόνο για όλους τους κλάδους, από 96 που ήταν για τη βιομηχανία και 120 για τους υπόλοιπους κλάδους.
Και φυσικά απ’ όλη αυτή την αντεργατική λαίλαπα και το χτύπημα του ωραρίου, δεν θα μπορούσαν να λείπουν όλες εκείνες οι ευεργετικές διατάξεις που δίνουν το πράσινο φως μπροστά στο νέο κύμα απολύσεων. Έτσι, ανοίγει πλέον διάπλατα το παράθυρο για την προστασία των… απολύσεων, μιας και σε περίπτωση άκυρης απόλυσης δίνεται η δυνατότητα μη επαναπρόσληψης του εργαζόμενου, καθώς και η δυνατότητα μη απασχόλησής του για όσο διαρκεί ο χρόνος προειδοποίησης, γλιτώνοντας έτσι απ’ το βάρος τυχόν αντιδράσεων στο χώρο δουλειάς, λόγω της επιγενόμενης απόλυσης.
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα φρόντισε η κυβέρνηση να «διευκρινίσει», με τη νέα εφαρμοστική εγκύκλιο. Θέλησε μ’ αυτόν τον τρόπο να δώσει μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτή της άμεσης εφαρμογής κάθε πτυχής του νόμου Χατζηδάκη. Της υλοποίησης δηλαδή της αντεργατικής πολιτικής στο σύνολό της, με την άμεση αξιοποίηση ενός νόμου τον οποίο ψήφισε όχι για να μείνει στα χαρτιά, όπως μπορεί πολλοί να ήθελαν να πιστέψουν, αλλά για να τον εφαρμόσει άμεσα, παίρνοντας πίσω όλα εκείνα τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, που αποτελούσαν βαρίδια για το σύστημα και το κεφάλαιο.
Είναι δεδομένο ότι μπροστά σ’ αυτή την αντεργατική λαίλαπα οι εργαζόμενοι καλούνται ν’ αποφασίσουν εάν θα υποταχθούν, αποδεχόμενοι ότι θα δουλεύουν για ψίχουλα όποτε, όσο και όπως θέλει ο εργοδότης ή εάν θα αντισταθούν. Εάν θα συγκροτήσουν το δικό τους αγώνα κόντρα στο κεφάλαιο και την εργοδοσία, αλλά και κόντρα στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν κάνει τα πάντα όλο αυτό το διάστημα για να περάσει η αντεργατική επίθεση στο σύνολό της.
Η εφαρμογή του αντεργατικού νόμου πρέπει να βρει απέναντί της το σύνολο των εργαζομένων. Σε κάθε χώρο δουλειάς και κάθε σωματείο οι εργαζόμενοι πρέπει να βρεθούν, να συζητήσουν και να οργανώσουν τον αγώνα τους στην κατεύθυνση ανατροπής του αντεργατικού νόμου. Γιατί μόνο μέσα απ’ τον αγώνα για την ανατροπή του νόμου Χατζηδάκη, αλλά και συνολικά της αντεργατικής πολιτικής, θα μπορέσουν να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους σε πλήρη και σταθερή δουλειά.
