Τα ειδικότερα στοιχεία της πολιτικής συγκυρίας στη χώρα και διεθνώς, αναμφίβολα θα δικαιολογούσαν ένα πιο σοβαρό προβληματισμό και περισσότερη συζήτηση γύρω από την πρότασή μας για μια ενωτική κίνηση μποϊκοταρίσματος των ευρωεκλογών από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Η ίδια η διεύρυνση της ΕΕ, που αντικειμενικά αδυνατίζει τη φιλολογία περί “ολοκλήρωσης-παγκοσμιοποίησης” καθώς το εγχείρημα αναδεικνύει τα πολιτικά χαρακτηριστικά ενός ανισότιμου συνασπισμού με οξύτατες αντιφάσεις και αντιθέσεις, η ελπιδοφόρα στάση των λαών στην περιοχή απέναντι στον ιμπεριαλισμό (Κύπρος, Παλαιστίνη, Ιράκ) αποτελούν αντικειμενικά μια βάση συζήτησης-προσέγγισης της πρότασης αυτής. Κι ακόμα, η αδυναμία των κομμάτων του συστήματος (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) να υπερασπιστούν με τους τόνους των προηγούμενων χρόνων το “ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας” μαζί με την προετοιμαζόμενη γιγάντια επίθεση αμέσως μετά την Ολυμπιάδα, αποτελούν στοιχεία που συνηγορούν στη δυνατότητα και στην ανάγκη ενός πολιτικού ρεύματος άρνησης της ΕΕ, πολιτικής υπεράσπισης των λαϊκών-εργατικών δικαιωμάτων και της προοπτικής της πάλης με τρόπο διακριτό από τη ρεφορμιστική Αριστερά και σε συνάφεια με τη διάχυτη λαϊκή απαξία για το “μεγάλο γεγονός” της 13 Ιούνη.
Κι όμως! Η πρότασή μας προσπεράστηκε, αγνοήθηκε με άνεση (;) και στα εξωκοινοβουλευτικά επιτελεία επικράτησε …προεκλογικός πυρετός. Για κάποιες δυνάμεις με ανοιχτά φιλο-ΕΕ χαρακτηριστικά (π.χ. Αντικαπιταλιστική Συμμαχία), αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό και αναμενόμενο. Για κάποιες άλλες, ωστόσο, (ΜΕΡΑ, Μ-Λ ΚΚΕ) δεν μπορεί παρά να προβληματίζει αυτή η -επαναλαμβανόμενη- ευκολία με την οποία σημαίνουν ευρωεκλογικό συναγερμό. Ενα μέρος της ερμηνείας αυτής της στάσης τους είναι ασφαλώς μια εκλογικίστικη αντίληψη που τις διακατέχει, είναι η αναζήτηση της εμπέδωσης της υπόστασης και της παρουσίας τους μέσα από την είσπραξη της χαλαρής ευρωεκλογικής ψήφου. Είναι η λογική πως το “μεγάλο” αποτέλεσμα θα δώσει ώθηση και έγκριση στις ειδικότερες επιδιώξεις τους και, ενδεχομένως, θα αμβλύνει την όποια αρνητική αίσθηση από τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Μάρτη. Ειδικότερα για το ΜΕΡΑ είναι έκδηλη η αγωνία του να προωθήσει -“εκβιάζοντας” και κάποιες άλλες δυνάμεις- την ιδέα του για τον “πόλο”. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται πως ακριβώς αυτή η λογική και τα τερτίπια που παράγει επιβεβαιώνει πως, στην καλύτερη περίπτωση, αυτό που προωθεί δεν είναι κανένας “πόλος” αλλά η προσπάθεια ενίσχυσης του ΝΑΡ, η προσπάθεια ένταξης στο “πρόγραμμα”(!) “εργατικής εξουσίας και δημοκρατίας” κάποιων δυνάμεων. Κάπως έτσι φτάνει να παρουσιάζει ως “διεθνιστική” διάσταση του ψηφοδελτίου του ΜΕΡΑ, τη συμμετοχή του στελέχους της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (Κ.Ε.) Φράνκο Γκριζόνα, με τον ίδιο, απ’ τη μια να καταγγέλλει πως η Κ.Ε. έχει αποφασίσει να υποστηρίξει κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Ιταλία και πως ο πρόεδρός της Μπερτινότι είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, και από την άλλη να διακηρύσσει πως η τάση που εκπροσωπεί συμμετέχει και ψηφίζει στις ευρωεκλογές την Κ.Ε.! Πως θα κριτικάρουμε μετά, σύντροφοι, τις δυνάμεις που δορυφοριοποιούνται γύρω από την “ελληνική” Κομμουνιστική Επανίδρυση του Κωνσταντόπουλου;
Το άλλο μέρος της ερμηνείας αυτών των ευρωσυμμετοχών, νομίζουμε πως πρέπει να αναζητηθεί γύρω από τη θέση-πολιτικό στόχο: “Εξω η Ελλάδα απ’ την ΕΕ” που για μας αποτελεί τον βασικό παράγοντα που υπαγορεύει τη στάση της ΑΠΟΧΗΣ. Θέση που έχει δεχτεί πολλαπλές, και για πολλά χρόνια, επιθέσεις πριν απ’ όλα απ’ τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και από δυνάμεις που αναφέρονται στο χώρο της Αριστεράς. Θέση που εκφράζει μια ορισμένη αντίληψη για τη σχέση Ελλάδας-ΕΕ και, κυρίως, τη λογική της δυνατότητας μιας χώρας, ενός λαού, να αποτελέσει τον αδύνατο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, να διεκδικήσει και να κατακτήσει την ανεξαρτησία του. Θέση, που δεν θα περιμένει τη “διάλυση της ΕΕ” για να υλοποιηθεί αλλά που πρέπει να αποτελεί στόχο πάλης που τίθεται στο λαό και την εργατική τάξη της χώρας στους αγώνες και στην πολιτική συγκυρία που διαμορφώνεται κάθε φορά. Αν, λοιπόν, για το ΜΕΡΑ όλα αυτά δεν είναι έτσι ακριβώς, αν η θεωρία των “ολοκληρώσεων” δημιουργεί μια άλλη οπτική που συγγενεύει πολύ περισσότερο με τις τροτσκιστικές αντιλήψεις, πολύ περισσότερο είναι αντιφατική η συμμετοχή του Μ-Λ ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, στο βαθμό που εμφανίζεται να υπερασπίζει αυτή την αντίληψη που παραπάνω συνοπτικά εκθέσαμε. Αν, όπως -σωστά- λέει ο “Λαϊκός Δρόμος” το “Εξω απ’ την ΕΕ” η ηγεσία του ΚΚΕ “το εκτόπισε από την άμεση πολιτική πάλη και το μεταθέτει σαν αίτημα από το σήμερα στον κόσμο του μέλλοντος”, ποια είναι η πολιτική στάση που στη συγκεκριμένη ευρωεκλογική συγκυρία αναδεικνύει το “Εξω απ’ την ΕΕ” ως ζήτημα άμεσης πολιτικής πάλης; Με ποια εκλογική στάση διαχωρίζεται μια αριστερή, επαναστατική δύναμη από τον “συνθηκολόγο” ρεφορμισμό, και, κυρίως, γίνεται πειστική στα εργατικά-λαϊκά στρώματα ότι πράγματι παλεύει και εννοεί το στόχο της εξόδου απ’ την ΕΕ; Πώς αναδεικνύεται ότι η διαδικασία εκλογής του ευρωκοινοβουλίου είναι μια απάτη που στοχεύει στη νομιμοποίηση της ΕΕ γενικά στη λαϊκή συνείδηση και στη “θεσμοθέτηση” της εξάρτησης της χώρας από το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο; Πώς καταγγέλλεται ο μύθος της “παγκοσμιοποίησης”, δηλαδή ότι δεν πήρε “αντικειμενικά” ιστορική παράταση ο ιμπεριαλισμός, πως δεν ζούμε νέο ιστορικό στάδιο αλλά πως στην ημερήσια-ιστορική διάταξη βρίσκεται και πάλι η αντίθεση ιμπεριαλισμού-λαών; Πώς υψώνεται μέτωπο και πλήρης αντίθεση με τα κόμματα της υποτέλειας που διδάσκουν την υποταγή και σερβίρουν την υποτέλεια σαν “εκσυγχρονισμό” και “μέλλον” για το λαό μας; Πως αντιπαλεύεται η θεωρία της αναζήτησης προστατών στους “ηπιότερους” ιμπεριαλιστές; Ολα αυτά -και άλλα…- πώς απαντιούνται με άλλο ένα ψηφοδέλτιο στην ευρωκάλπη; Μπορούν να οικοδομούνται κινηματικές σχέσεις και αγωνιστικές συνειδήσεις όταν δεν τολμούμε να κάνουμε πολιτική επιλογή αυτό που είναι διάχυτο σε σημαντικά λαϊκά τμήματα; Ή μήπως κάποια απ’ τα παραπάνω “πώς” δεν είναι ακριβώς έτσι;
Η δυνατότητα να αποτελέσουν οι ευρωεκλογές πεδίο μιας διευρυμένης, αγωνιστικής, κινηματικής κοινής δράσης -ακόμη και μιας ουσιαστικής συζήτησης- σε μεγάλο βαθμό πέρασε αναξιοποίητη. Αναδείχτηκαν -υπαρκτές είναι αλήθεια- σημαντικές αποκλίσεις σε θέσεις και αντιλήψεις. Με αυτή την έννοια αναδείχθηκε ότι έτοιμες φόρμες που θα επιτρέψουν να υπηρετήσουμε από κοινού και αποτελεσματικά τα συμφέροντα των λαϊκών μαζών δεν υπάρχουν! Ας πάμε στην επόμενη δύσκολη μέρα, με ανοιχτά μυαλά, μακριά από υποκειμενισμούς, με τη λογική της κοινής δράσης και της ευνόησης της μαζικής πάλης στα μεγάλα μέτωπα που βρίσκονται μπροστά μας. Αλλιώς θα επικρατεί η αίσθηση της ανεπάρκειας απέναντι στις μεγάλες αναγκαιότητες, θα κυριαρχεί ο κατακερματισμός κι ας είναι μεγάλα τα “προγράμματα”, οι “ενότητες” και οι “πόλοι” που εκτοξεύονται από πολλές κατευθύνσεις…
φ.503, 12/6/04
