Αθεράπευτες ρεφορμιστικές αυταπάτες και ψεκασμός ανοησίας
Η κρισιμότητα της κατάστασης για το λαό αυτής της χώρας είναι μεγάλη. Νέες αντιδραστικές εξελίξεις είναι στα σκαριά, των οποίων η σοβαρότητα αυξάνεται εκθετικά λόγω της διπλής εξάρτησης της χώρας και του γεγονότος ότι έχει γίνει πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων στο φόντο των αντίστοιχων κεντρικών ανταγωνισμών σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.
Θα περίμενε κανένας ότι οι αυταπάτες θα είχαν καταρριφθεί από την καθαρότητα των εξελίξεων, από τη δραματική αποκάλυψη των πραγματικών επιδιώξεων και της πραγματικής φύσης των ληστών – ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Αν όχι σε πλατιά κομμάτια πληθυσμού, τουλάχιστον στις διάφορες τάσεις της Αριστεράς, που υποτίθεται διαθέτουν ιδεολογικά και πολιτικά εργαλεία για την επεξήγηση της πραγματικότητας, σε μια χώρα που έχει τραβήξει πολλά και ο λαός της έχει πλούσια αγωνιστική εμπειρία. Δυστυχώς, συμβαίνει το αντίθετο. Πλατιά τμήματα του πληθυσμού διακρίνονται από μεγαλύτερη καθαρότητα και πιο σαφές ένστικτο, σε σχέση με τις υποτιθέμενες πρωτοπορίες, για το τι εξελίσσεται στην πραγματικότητα.
Οι συγκεντρώσεις που ξεκίνησαν μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχαν σταθερά το χαρακτηριστικό της «αριστερής» πίεσης και ταυτόχρονα στήριξης στην κυβέρνηση. Με δεδομένες τις τελευταίες αποκαλυπτικές και (πώς να το κάνουμε) αναμενόμενες κωλοτούμπες της ελληνικής κυβέρνησης που οδηγούν στην απόλυτη υποταγή, η συγκέντρωση της προηγούμενης Κυριακής είχε (διακηρυκτικά) και μια υποτιθέμενη μικρή δόση αντικυβερνητισμού. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ΑΔΕΔΥ διαδήλωναν ενάντια στη λιτότητα (αλλά όχι στην κυβέρνηση που την εφαρμόζει) και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με μπόλικο από μιντιακό άγχος) φρόντισαν να κρεμάσουν ένα πανό που μίλαγε (σωστά, πάντως) για ήττα της κυβερνητικής πολιτικής. Και όχι βέβαια για ανατροπή της κυβέρνησης, όρος απαραίτητος για να συνυπογράψει οποιοδήποτε πλαίσιο πριν το Γενάρη.
Κεντρικός χαρακτήρας της διαδήλωσης ήταν η πολιτική γραμμή ότι ο λαός παίρνει τη διαπραγμάτευση στα χέρια του. Το γεγονός ότι η συγκέντρωση στην Αθήνα –παρά το εντελώς προσχηματικό κάλεσμα και της ΑΔΕΔΥ- δεν ξεπέρασε το στενό κύκλο μελών του ΣΥΡΙΖΑ και οργανώσεων (στην επαρχία ήταν πολύ πιο άσχημη η κατάσταση) οφείλεται κατά την άποψή μας στο ότι ο λαός ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται ότι δεν καλείται να δώσει το παρών σε μια διαδήλωση με πολιτική κατεύθυνση ουσίας, γιατί αν υπήρχε αυτή η κατεύθυνση ουσίας δε θα μπορούσε παρά να έχει και αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά.
Τι ακριβώς είναι η «διαπραγμάτευση» και ποιος ακριβώς την παίρνει στα χέρια του;
Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε από ρεφορμιστικό κόμμα με κλασσικές αντίστοιχες αυταπάτες και φιλοδοξίες. Σε συνθήκες κρίσης, βαθέματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της χώρας και ολομέτωπης καπιταλιστικής επίθεσης, δεν μπορεί να μετατραπεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της εποχής που υπήρχε σοσιαλδημοκρατία, ως μια εξίσου αντιλαϊκή αλλά διαφορετική εκδοχή αστικής διαχείρισης. Μόνη του διέξοδος (σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που έχει) είναι η στήριξη στην/από την αστική τάξη. Και η γρήγορη μετατροπή του σε ένα κόμμα που θα συνεχίσει με άλλα λόγια την ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Για την αστική τάξη διαπραγματεύεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να αποσπάσει ένα χαλάρωμα στη θηλιά που έχουν βάλει τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά στην αστική τάξη της χώρας, ένα φρένο στο συνεχή υποβιβασμό της.
Όσο για την «εκμετάλλευση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας» και την… ημι-ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, αποτελεί μια άλλη μεγάλη αυταπάτη, από αυτές που οι ρεφορμιστές έχουν στο DNA τους. Αν η ανεξαρτησία μιας χώρας για λογαριασμό του λαού δεν μπορεί παρά να λυθεί επαναστατικά, η αλλαγή προστάτη για λογαριασμό μιας αστικής τάξης (πέρα από το γεγονός ότι δεν αποτελεί καμία φιλολαϊκή εξέλιξη) δεν μπορεί ποτέ να είναι μια βελούδινη διαδικασία.
Οι «σκληρές διαπραγματεύσεις», λοιπόν, τα «πόκερ», οι άκοπες εκτιμήσεις ότι η αστική τάξη θα εκβιάσει τα αφεντικά της με το χαρτί της διάλυσης της ΕΕ που θα φέρει τυχόν επιμονή της τρόικα, οι φαντασιώσεις για τέτοιας έκταση στήριξη της αστικής τάξης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που θα ανέτρεπε τελείως την αντιμετώπιση της Ελλάδας από τον γερμανικό ιμπεριαλισμό, όλα αυτά ήταν κάστρα στην άμμο του κόσμου του ρεφορμισμού. Όλη αυτή η μακριά αλυσίδα των αυταπατών και της πολιτικής ανοησίας με τον πηχυαίο τίτλο του έντιμου συμβιβασμού, περιθωριοποίησε τον λαϊκό παράγοντα, τον αποπροσανατόλισε σε σχέση με το επίδικο των ζητημάτων, με τα χαρακτηριστικά της περιόδου, με το βάθος της επίθεσης.
Όταν τα κάστρα αυτά κατέρρευσαν, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε να καλέσει το λαό. Και μάλιστα, να τον καλέσει για να στηρίξει την κυβέρνηση! Και όταν αυτός απουσίασε, οι αυλές πέριξ του κυβερνητικού κόμματος διαπίστωσαν με πικρία ότι «ο λαός δε θέλει τη σύγκρουση»!
Αντίστοιχη διαλυτική επίδραση στις συνειδήσεις έχει και η γραμμή του μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πέρα από τα άλλα, γιατί την αναγκαιότητα συγκρότησης κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης με αντιιμπεριαλιστικά, αντικαπιταλιστικά, αντισυνδιαχειριστικά και αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά όχι μόνο την προσπερνάει, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί ανταγωνιστικά σε αυτή την αναγκαιότητα. Και μεταθέτει την κουβέντα στο τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση – λες και ο λαός έχει την εξουσία ή έστω τη διακυβέρνηση και αναρωτιέται πώς θα πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση. Αυτή η αλλαγή του προβληματισμού που επιβάλλεται στους εργαζομένους, από τον αναγκαίο «πώς θα οργανώσω τους αγώνες μου» στο «τι θα έκανα αν ήμουν κυβέρνηση», λειτουργεί παραλυτικά και διαλυτικά.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει λήξει το θρίλερ της διαπραγμάτευσης. Το σίγουρο είναι ότι η όποια εμπλοκή (ανεξάρτητα από το στοιχείο του καψονιού τελευταίας στιγμής) έχει βαρύνουσα την πλευρά των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών πάνω στη χώρα. Με άλλα λόγια η «σκληρή διαπραγμάτευση» της ελληνικής πλευράς ουσιαστικά αποτέλεσε άνευ όρων υποχώρηση και υποταγή στα ξένα αφεντικά.
Έτσι ή αλλιώς, ο λαός και οι εργαζόμενοι της χώρας είναι μπροστά σε νέο μπαράζ αντιλαϊκών εξελίξεων. Αν δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλουν να συμβάλουν στη λαϊκή υπόθεση, είναι υποχρεωμένες να συγκρουστούν με τη ρεφορμιστική συγκρότησή τους, που την οδήγησε στην ουρά της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που θα επιτελέσει σοβαρό έργο στην καταστροφική «από τα αριστερά» εμπέδωση της μοιρολατρίας και του αναπόδραστου της υποταγής στο μονόδρομο της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Την εποχή μας αποδεικνύεται καθαρά ότι το πρόβλημα του κινήματος αφορά τα υποκείμενα, τις πολιτικές δηλαδή συγκροτήσεις που δρουν στο κίνημα, και των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία έχει τη μήτρα τους στη δεξιά στροφή και στη νίκη του ρεφορμισμού – ρεβιζιονισμού. Τα οποία όχι μόνο επαναλαμβάνουν τα ίδια ολέθρια λάθη, αλλά δείχνουν και απίστευτη επιμονή να μη διδάσκονται από αυτά.
