Με την πανελλαδική συνδιάσκεψη που έγινε το Σαββατοκύριακο, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μαζέψει το κόμμα μπροστά στις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη και να μειώσει τα φαινόμενα σαστιμάρας και απογοήτευσης που έχει μεγάλο τμήμα της βάσης του, οργής που διακατέχει τους ψηφοφόρους του και διάλυσης του μηχανισμού, μιας διάλυσης που είναι αποτέλεσμα του τρίτου μνημονίου αλλά και της αποχώρησης της Αριστερής Πλατφόρμας και δημιουργίας της Λαϊκής Ενότητας.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω, η συνδιάσκεψη αυτή ήταν με μια έννοια η απόπειρα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να «ιδρύσει» τον νέο ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ που χωρίς βαρίδια, «αριστερές» κορόνες και κενές δηλώσεις φιλοδοξεί να αποτελέσει το βασικό φορέα υλοποίησης του μνημονίου, της αντιλαϊκής, δηλαδή, επίθεσης.
Η τοποθέτηση Τσίπρα –πέρα από την πρόδηλη αποτυχία να εξωραΐσει το αντιλαϊκό πρόσωπο της κυβερνητικής πολιτικής και την παραδοχή του στριμώγματος στο οποίο βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τις αναμενόμενες δικαιολογίες που χρησιμοποιεί μετά τις κωλοτούμπες του ένα δυναμικό που έχει ανδρωθεί στο ρεφορμισμό αφού «κατακτήσει» τη θέση διαχείρισης του συστήματος.
Δεν θεωρούμε, βέβαια, καθόλου βοηθητικό για να βγάλει ο λαός συμπεράσματα τον τρόπο με τον οποίο κριτικάρεται η ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ από εκείνο το στελεχικό δυναμικό (είναι άλλο πράγμα οι απλοί ψηφοφόροι του) που μέχρι χτες στήριζε το εγχείρημα αυτό και ξαφνικά, υποτίθεται, ανακάλυψε ότι «προδόθηκε» από μια δεξιά στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τις απολίτικες προσεγγίσεις στελεχών της ΛΑ.Ε. αλλά και παραγόντων πέριξ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τον «Τσίπρα που έσπασε και τα πούλησε» , εμείς θεωρούμε ότι οι πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια φυσιολογική εξέλιξη, μια αναμενόμενη κατάληξη όλου του σώματος θέσεων και αναλύσεων μιας δύναμης που ξεκίνησε από ρεφορμιστική και ως τέτοια -για να μπορέσει να υπάρξει ως δύναμη διακυβέρνησης- δεν είχε άλλο δρόμο από την απόλυτη προσαρμογή της στις επιταγές των ξένων και ντόπιων αφεντικών, την καθαρή μετεξέλιξή της σε βασικό φορέα της αντιλαϊκής επίθεσης.
2010–2015: Από τον «ΣΥΡΙΖΑ των κινημάτων» στον ΣΥΡΙΖΑ τού «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα», στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου και τελικά στον ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου
Όλα τα προηγούμενα χρόνια πριν από το πρώτο μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν σε μια προσπάθεια να ισοφαρίσει ή και να υπερκεράσει τον άλλο πόλο του ρεφορμισμού, το ΚΚΕ. Το σώμα των αντιλήψεων και απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν όλο το σώμα αντιλήψεων που κληρονόμησε η Αριστερά από την κυριαρχία του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού και την ήττα του επαναστατικού κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος: η θεωρία των κοινωνικών εταίρων και της ταξικής συνεργασίας κόντρα στην ταξική πάλη, η αντίληψη της συνεννόησης των κρατών σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης και «παγκόσμιου χωριού», η πεποίθηση περί της αταξικότητας του κράτους, στο οποίο απλά αντανακλώνται οι κοινωνικές και ταξικές διεργασίες, η αποθέωση των ειδικών επιστημόνων και οικονομολόγων που θα αμβλύνουν τις αντιθέσεις και θα ανακαλύψουν αμοιβαία επωφελείς συμφωνίες.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι μάζες δεν μπορούσαν παρά να έχουν ρόλο υποβοήθησης του παραπάνω σχεδίου, πίεσης στον αντίπαλο να βάλει μυαλό και να σκεφτεί τι ωραία που είναι η κοινωνική ειρήνη και, τελικά, βοηθητικού μοχλού για το ρεφορμιστικό – οπορτουνιστικό απαράτ στελεχών και κομμάτων, ώστε να κατακτήσει από τα κέντρα εξουσίας ρόλο στη διαχείριση του συστήματος. Ήταν τέτοια η δίψα αυτών των στελεχών να αποκτήσουν έναν τέτοιο ρόλο, που σχεδόν πίστεψαν ότι σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης -που φτάνει πολλαπλασιασμένη στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό- θα τους δινόταν ένας ρόλος λίγο καλύτερος από αυτόν του απλού εντολοδόχου.
Μέχρι και πριν από τις εκλογές του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε το χαρτί του κινήματος ακριβώς για να έχει ένα χαρτί με βάση το οποίο να αποτελέσει επιτέλους επιλογή διαχειριστή από κέντρα εξουσίας του συστήματος. Ήξερε, όμως, ότι για να του δοθεί ή έστω να είναι ανεκτό ένα τέτοιο σενάριο από αυτά τα κέντρα έπρεπε (αφού στήθηκε στα πόδια του με τη βοήθεια μαζικών κινητοποιήσεων) να απομακρυνθεί από την όση σχέση είχε με τους δρόμους και να αλλάξει χαβά.
Στις εκλογές του Ιούνη του 2012 εμφανίζεται ένας ΣΥΡΙΖΑ… σοβαρός και μετρημένος. Μετά από αυτές η γραμμή Παπαδημούλη «θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα» αποτελεί τη γενική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, μια γραμμή ολοκληρωτικής απόσυρσης από τους δρόμους, ανοιχτής υπονόμευσης κάθε δυνατότητας να βγει ο λαός στο προσκήνιο και αποθέωσης του «αριστερού» σωτήρα Τσίπρα.
Την ίδια περίοδο ο Τσίπρας οργώνει όλα τα ιμπεριαλιστικά φόρα εκτός χώρας και όλα τα κεφαλαιοκρατικά εντός. Δίνει εξετάσεις και διαπιστευτήρια, πείθει ότι δεν αποτελεί με κανέναν τρόπο πηγή κινδύνου για κανένα κέντρο εξουσίας του συστήματος. Ταυτόχρονα –με την ανοησία που χαρακτηρίζει πάντα τον οπορτουνισμό- βάζει μπροστά τη φαντασίωση πίεσης στον γερμανικό ιμπεριαλισμό, ανακαλύπτοντας το νέο άνεμο που φυσάει με την εκλογή Ολάντ και αναγορεύοντας τον Ομπάμα και τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ σε σύμμαχο του ελληνικού λαού. Ο κατήφορος έχει αρχίσει να γίνεται απότομος…
Αν εξαιρέσει κανείς τις πολύ πρώτες μέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛΛ που με ένα μπαράζ θεαματικών ενεργειών (υποτιθέμενη κατάργηση ΤΑΙΠΕΔ, επαναφορά κατώτατου μισθού, επαναφορά 13ης σύνταξης κλπ) που έκφραζαν τις αυταπάτες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα προλάβει να θέσει κάποιους όρους στα ξένα αφεντικά, αμέσως μετά αρχίζει να φαίνεται μπροστά σε όλο το λαό η πραγματικότητα: Η υπογραφή της συμφωνίας – πλαισίου της 20ής Φλεβάρη (εικοσιπέντε μόλις μέρες μετά τις εκλογές) δείχνει τη σαφή προσαρμογή (πέρα από τις βαρουφάκειες ανοησίες περί δημιουργικής ασάφειας) της συγκυβέρνησης στο στενό κορσέ του πλαισίου της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης.
Η δε «υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική» με τους λεονταρισμούς Κοτζιά κατέληξαν όπως θα κατέληγαν. Στο καραγκιοζιλίκι του ίδιου στον κοινό χορό των υπουργών Εξωτερικών του εγκληματικού ΝΑΤΟ, οι οποίοι όλοι μαζί –απεχθές θέαμα, είναι η αλήθεια- τραγουδούσαν «είμαστε ο κόσμος»! Και στην παραχώρηση εκ μέρους της κυβέρνησης στους φονιάδες αμερικάνους ιμπεριαλιστές νέας στρατιωτικής βάσης στην Κάρπαθο.
Ακολούθησε η περίοδος της διαπραγμάτευσης. Με «όπλο» την έωλη εκτίμηση ότι «δεν θα μας βγάλουν από το ευρώ» γιατί (ανάμεσα στα άλλα)… «δεν υπάρχει τέτοιο θεσμικό πλαίσιο» και με ανατριχιαστικό σενάριο τη φιλοδοξία στήριξης από τους γάλλους και (βασικά) τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές, η κυβέρνηση προσπάθησε για λογαριασμό της αστικής τάξης να περισώσει ό,τι μπορούσε. Όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και με δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη την αποδοχή εκ μέρους της ελληνικής αστικής τάξης του πλαισίου της εξάρτησης και της παραμονής σε ΕΕ-ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛΛ έκανε το αναμενόμενο: υπέγραψε τους όρους που της έφεραν.
Η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε και που ήταν η πρώτη σοβαρή εσωκομματική διαδικασία μετά την αποχώρηση της ΛΑ.Ε. σφράγισε την ώριμη (έως σάπια) μετεξέλιξη. Ο Τσίπρας δεν είχε ακριβώς με ποιον να τα βάλει ούτε και τι να προβάλει (πέρα από το ότι… πάλευε ηρωικά επί 17 ώρες μαζί με τον Τσακαλώτο). Το κλίμα ήταν βαρύ και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να περιμένει παρά σε στήριξή του από κέντρα εξουσίας που πιθανόν εκτιμήσουν τη μεγάλη του προσφορά να ψηφιστεί μνημόνιο σε καθεστώς μηδενικών λαϊκών αντιδράσεων.
Η χρεοκοπία Τσίπρα, χρεοκοπία μιας ολόκληρης οπορτουνιστικής γραμμής
Άρα, λοιπόν, η ανάλυση ότι «τα πούλησε ο Τσίπρας» επιδιώκει να βγάλει λάδι την ταξική και πολιτική βάση που οδηγούσε την κυβέρνηση και απλώς να προσωποποιήσει τις ευθύνες. Να τη γλιτώσει έτσι η άποψη της πειθούς απέναντι στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, να τη γλιτώσει η άποψη της «άλλης διακυβέρνησης» που θα οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση μέσα σε καθεστώς ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και καπιταλιστικής κυριαρχίας, να τη γλιτώσει η άποψη ότι το ζήτημα είναι να βρεθεί το κατάλληλο μείγμα «κόλπων» που θα μπερδέψει τον αντίπαλο, να τη γλιτώσει η άποψη που αναγορεύει τον κοινοβουλευτικό δρόμο ως το δρόμο που φέρνει την κοινωνική αλλαγή και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του λαού.
Υπό αυτή την έννοια και με βάση την πολύχρονη σύγχυση στις γραμμές των αριστερών αγωνιστών και τη μακρόχρονη κυριαρχία (με βαθιές ρίζες) όλων των οπορτουνιστικών ρευμάτων, μπορούμε να κατανοήσουμε την αμηχανία ενός ανένταχτου δυναμικού με μικρή σχέση με την πολιτική. Άτομα όμως και οργανώσεις με μακριά πορεία στα πολιτικά πράγματα ας μην κάνουν τους ανυποψίαστους. Και ας μη συνεχίσουν βροντωδώς την ανακύκλωση των αδιεξόδων στα οποία τους οδηγεί η αδιέξοδη, δεξιά γραμμή τους.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, δεν είναι χρεοκοπημένη (άλλο αν με βάση τις αδυναμίες των κομμουνιστών θα συνεχίζει να ταλανίζει και να αποπροσανατολίζει) μόνο η γραμμή Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Στην πραγματικότητα είναι χρεοκοπημένη όλη αυτή η γραμμή των κυβερνητικών προγραμμάτων («αντιφατικών», «μεταβατικών», «πατριωτικών» κλπ) που έρχονται να υποκαταστήσουν και να υπονομεύσουν το απαραίτητο πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης και το μπόλιασμά του με μια κόκκινη γραμμή, η οποία θα χαρακτηρίζεται από αντιιμπεριαλισμό, από αντικαπιταλισμό και από ενίσχυση της γραμμής της αναμέτρησης κόντρα στη γραμμή της συνδιαλλαγής, της συνδιαχείρισης και του συμβιβασμού.
Αυτή την κατεύθυνση θέλει να προβάλει η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του Μ-Λ ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές.
