Αποτελεί πάγια τακτική των κυβερνήσεων στη χώρα μας τα τελευταία 25-30 χρόνια: όταν το κεφάλαιο αποφασίσει να δώσει νέα χτυπήματα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, τότε όλα τα φερέφωνα του συστήματος συντονίζονται στην ίδια νότα: «τα ταμεία είναι άδεια», «το ασφαλιστικό σύστημα περνάει κρίση» και «αν δεν παρθούν μέτρα, σε λίγα χρόνια θα καταρρεύσει». Το είδαμε να συμβαίνει από τη δεκαετία του ’80 κιόλας. Το ξαναείδαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ψηφίστηκαν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το ζήσαμε ξανά μια δεκαετία μετά, με την αποτυχημένη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να περάσει τα μέτρα Γιαννίτση, αλλά και με την ψήφιση -ένα χρόνο αργότερα- του νόμου Ρέππα.
Το ξαναβλέπουμε φέτος, σε μια περίοδο που η αστική τάξη της χώρας δείχνει αποφασισμένη να καταφέρει ένα νέο πλήγμα στο δικαίωμα στην ασφάλιση, τη σύνταξη, την περίθαλψη.
Γιατί, άραγε, η οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων χρησιμοποιείται πάντα ως ο Δούρειος Ίππος για την εκάστοτε αντιασφαλιστική επιδρομή; Τι επιδιώκουν μέσα από αυτή τη μεθόδευση η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της; Ποιος είναι ο βαθύτερος στόχος τους;
Απάντηση σε αυτό -όσο και αν φαίνεται παράδοξο- δίνει η τοποθέτηση τόσο των συνδικαλιστικών ηγεσιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ όσο και των δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς όταν καλούνται να απαντήσουν στην αστική προπαγάνδα. Το σύνθημα που «ενώνει» και τους μεν και τους δε, ανεξάρτητα από τις όποιες άλλες διαφορές τους, δεν είναι άλλο από το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Μάλιστα, την περασμένη άνοιξη, με την αποκάλυψη της απάτης με τα δομημένα ομόλογα, το σύνθημα αυτό κυριάρχησε, αφού -στις διάφορες παραλλαγές του- υιοθετήθηκε από όλες τις παρατάξεις που εκπροσωπούνται στη ΓΣΕΕ. Το κακό, βέβαια, είναι ότι υιοθετήθηκε και από δυνάμεις της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς, και μάλιστα με μια απίστευτη ευκολία.
Τι κρύβει, λοιπόν, πίσω της η υιοθέτηση αυτού του συνθήματος; Μα, την αποδοχή της ανταποδοτικής βάσης στην οποία η αστική τάξη θέλει να τοποθετήσει το ασφαλιστικό. Όλοι όσοι υιοθετούν το σύνθημα αυτό, άλλοι φανερά και άλλοι συγκαλυμμένα, άλλοι ηθελημένα και άλλοι άθελά τους, αποδέχονται τη λαθροχειρία της αστικής τάξης που προσπαθεί να παρουσιάσει την επίθεση στην ασφάλιση ως ζήτημα οικονομικών μεγεθών, οικονομικού ισοζυγίου μεταξύ αυτών που εισρέουν και αυτών που εκρέουν από τα ασφαλιστικά ταμεία. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς δεν διστάζουν να εκτιμήσουν ότι, εάν κράτος και εργοδοσία αποδώσουν αυτά που χρωστάνε στα ταμεία και αυτά που έχουν χαθεί μέσα από τις διάφορες επενδυτικές επιλογές (χρηματιστήριο, ομόλογα), τότε το ασφαλιστικό πρόβλημα έχει «λυθεί». Και αναρωτιόμαστε εμείς: τι εννοούν όταν λένε «λύση» του ασφαλιστικού; Μήπως το ότι τα ταμεία θα μπορούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια να δίνουν τις συντάξεις πείνας που δίνουν σήμερα;
Εμείς, λοιπόν, θέτουμε ξεκάθαρα το ερώτημα: ΥΠΑΡΧΕΙ ασφαλιστικό πρόβλημα; Ή, για να το θέσουμε αλλιώς: Το γεγονός ότι σήμερα η αστική τάξη θέλει να περικόψει κι άλλο τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, με τελικό στόχο την πλήρη κατάργησή τους, έχει να κάνει με τα (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) οικονομικά ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων ή με το γεγονός ότι αισθάνεται ισχυρή να το κάνει; Εμείς απαντάμε το δεύτερο.
Μάλιστα, θεωρούμε πως το γεγονός ότι, αυτή η ίδια που δεκαετίες τώρα εκμεταλλεύεται για δικό της όφελος τα αποθεματικά των ταμείων, καμώνεται πως ανησυχεί για το μέλλον του ασφαλιστικού και ζητάει νέες θυσίες από τους εργαζόμενους, θα έπρεπε να είναι αρκετό για να πείσει και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς για την πραγματική υπόσταση του προβλήματος. Και να αναζητούν τη λύση στην επιμονή της εργατικής τάξης να υπερασπιστεί τα ασφαλιστικά της δικαιώματα και όχι στο πώς θα καλυφτούν τα οικονομικά «ελλείμματα».
Βέβαια, θεωρούμε απόλυτα φυσιολογική την υιοθέτηση αυτού του συνθήματος από την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ. Οι δυνάμεις αυτές έχουν στηρίξει την ύπαρξή τους στη λογική της συνδιαχείρισης και της συναλλαγής. Συμμετέχουν -και με άποψη- στις διοικήσεις των ταμείων και έχουν αδρά οικονομικά οφέλη από τη συμμετοχή τους αυτή. Μάλιστα, είναι συνυπεύθυνες για τη λεηλασία των ταμείων, όπως φάνηκε και από την υπόθεση των δομημένων ομολόγων. Γι’ αυτό και έσπευσαν να υιοθετήσουν το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» όταν όλη αυτή η βρωμιά βγήκε στη φόρα. Βέβαια, φρόντιζε ο καθένας τους να τα απαιτεί από τους άλλους. Η ΠΑΣΚΕ από τη ΝΔ και η ΔΑΚΕ από το ΠΑΣΟΚ.
Απόλυτα φυσιολογική θεωρούμε και την υιοθέτησή του από το ΠΑΜΕ και την Αυτόνομη Παρέμβαση. Γιατί και αυτοί με τη σειρά τους έχουν σοβαρές ευθύνες για τις λαθροχειρίες της αστικής τάξης. Και οι δικοί τους συνδικαλιστές συμμετέχουν στις διοικήσεις των ταμείων, νομιμοποιώντας την ανταποδοτική λογική (πάντα κάτω από… εργατικό έλεγχο) της αστικής τάξης. Μάλιστα, ήταν οι συνδικαλιστές της ΕΣΑΚ (ΚΚΕ) που πρωτοστάτησαν στην καμπάνια για την περιβόητη τριμερή χρηματοδότηση που θα «έλυνε» (για άλλη μια φορά) το πρόβλημα της χρηματοδότησης του ασφαλιστικού. Καμπάνια η οποία έφτανε στο σημείο να θεωρεί ανοιχτά τους εργαζόμενους συνυπεύθυνους για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος.
Αυτό που δεν κατανοούμε είναι η «σπουδή» της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς «να χωθεί στα κόλπα». Να προτείνει «ασφαλείς» επενδυτικές λύσεις για τα αποθεματικά. Να απαιτεί «αποφασιστικό» εργατικό έλεγχο σε συνθήκες αστικής κυριαρχίας. Να μην μπορεί να διακρίνει την ουσία από την απάτη. Να θέλει -και αυτή με τη σειρά της- πίσω τα «κλεμμένα». Πίσω σε ποιους άραγε;
Εμείς αρνούμαστε να συνδέσουμε τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα με το οικονομικό ισοζύγιο των ταμείων (τα οποία, έτσι κι αλλιώς, διαχειρίζεται η αστική τάξη). Αρνούμαστε την ανταποδοτική λογική που θέλει να επιβάλει στις συνειδήσεις των εργαζομένων η αστική τάξη. Αρνούμαστε τη λογική της συνδιαχείρισης και της συνενοχής. Η εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη να γίνει ο λογιστής των καπιταλιστών. Ο τρόπος για να μετράει τις κατακτήσεις της και την κλοπή που γίνεται σε βάρος της είναι πολύ πιο απλός απ’ όσο θέλουν να μας τον παρουσιάζουν. Γι’ αυτό και σήμερα δεν πρόκειται να δεχτούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω από τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Δεν θα δεχτούμε την παραμικρή μείωση των συντάξεων, την παραμικρή αύξηση των ορίων ηλικίας. Θα παλέψουμε για την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για πραγματικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους εργαζόμενους.
φ.585, 17/11/07
