Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8 Οκτώβρη η σύνοδος κορυφής της ΕΕ στο Μιλάνο, υποτίθεται για την «απασχόληση των νέων», ύστερα από έντονη απαίτηση του Ρέντσι, πρωθυπουργού της Ιταλίας. Η επιμονή του για την πραγματοποίηση της συνόδου δεν είχε να κάνει με το ενδιαφέρον του για την αντιμετώπιση της ανεργίας και ιδιαίτερα των νέων, αλλά για να μπει στο «κάδρο» των ηγετών της ΕΕ και ταυτόχρονα να «διεκδικήσει» για λογαριασμό της ιταλικής αστικής τάξης μεγαλύτερη χαλαρότητα στο «σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης», ιδιαίτερα όσον αφορά το όριο του 3% των ελλειμμάτων των προϋπολογισμών.
Τον «χορό» της αποστασιοποίησης από τα όρια του «συμφώνου» έχει ανοίξει ήδη ο Ολάντ, καθώς ο γαλλικός προϋπολογισμός, που πρόσφατα κατατέθηκε, μεταθέτει για δύο χρόνια τη μείωση των ελλειμμάτων, ενώ ήδη είναι σε παράταση της χαλάρωσης. Πρώτη «διδάξασα» της μη εφαρμογής με αυστηρότητα του ορίου 3% του ελλείμματος των προϋπολογισμών η Γερμανία, που σήμερα ασκεί κριτική και αντιδρά απέναντι σε όσους «δεν κάνουν το μάθημά τους».
Είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία οι ιμπεριαλιστές δίνουν άδεια στον εαυτό τους να μην εφαρμόσουν μέτρα και όρια που οι ίδιοι έχουν θέσει, σε αντίθεση με τα δεσμά που σφίγγουν στις υπόλοιπες χώρες και ιδιαίτερα στις εξαρτημένες. Αποκαλύπτοντας και με αυτό τον τρόπο τον ληστρικό χαρακτήρα της ΕΕ για τους εργαζομένους και τους λαούς της Ευρώπης.
Οι μονοπωλιακές αστικές τάξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως της Γαλλίας, της Γερμανίας, ή ακόμα και της Ιταλίας, δεν έχουν καμία διάθεση να παραιτηθούν από το «δικαίωμά» τους να είναι κυρίαρχες στις χώρες τους και κυρίως να έχουν την κύρια αρμοδιότητα πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών αποφάσεων που θα καθορίσουν τη θέση και τον ρόλο τους στον παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.
Ιδιαίτερα σήμερα που η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, με τη μορφή της ύφεσης και του αποπληθωρισμού, επιμένει και απειλεί την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ, η κάθε αστική τάξη παίρνει τα μέτρα της και κυρίως τις αποστάσεις της απέναντι σε «σύμφωνα» που αντιστοιχούσαν, όσο αντιστοιχούσαν, σε προηγούμενες περιόδους και σήμερα αποτελούν τροχοπέδη για τα συμφέροντα της κάθε μίας ξεχωριστά.
Αυτό, βέβαια, βάζει σε δοκιμασία τη συνοχή και την «ολοκλήρωση» του οικοδομήματος της ΕΕ, κάτι που ήταν έτσι και αλλιώς δεδομένο, ιδιαίτερα με τη «φυγή προς τα εμπρός» με την υιοθέτηση του ευρώ, αλλά και από τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της.
Οι αντιθέσεις των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών σήμερα οξύνονται και κάτω από την επίδραση της γενικότερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στον κόσμο, των πολλών αιματηρών μετώπων που έχουν ανοιχτεί, των δυσκολιών που παρουσιάζουν αυτά τα μέτωπα, του ρόλου και της θέσης της κάθε ιμπεριαλιστικής δύναμης στη διάταξη αυτών των μετώπων. Μέχρι και ο ιταλικός «κουρελής ιμπεριαλισμός» με επικεφαλής τον Ρέντσι αναζητεί θέση και ρόλο στην παγκόσμια διάταξη δυνάμεων, θα υποταχθεί στη Μέρκελ για το κατά πόσο έχει τη δυνατότητα ή όχι να υπερβεί το όριο του 3% στα ελλείμματα του «δικού του» προϋπολογισμού; Και αν αυτό «ισχύει» για τον Ρέντσι και την Ιταλία, πόσω μάλλον για τον Ολάντ και τη Γαλλία, που πρωτοστατεί στην αναδιάταξη της κυριαρχίας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με αιματηρές επεμβάσεις και πολεμικές «πρωτοβουλίες» σε μια σειρά χώρες.
Το ενδεχόμενο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να απορρίψει τον γαλλικό προϋπολογισμό και να ζητήσει τον επανακαθορισμό των ελλειμμάτων του είναι ανοικτό, ή το αφήνουν ανοικτό οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές για να ασκούν πίεση στους Γάλλους. Από την άλλη όμως, εάν η απειλή της απόρριψης πραγματωθεί, αυτό θα σημάνει μία άνευ προηγουμένου πρόκληση για τη Γαλλία, και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι μπορεί η ΕΕ να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας εξέλιξης. Η σύναψη ενός ακόμη συμβιβασμού ανάμεσα στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης αποτελεί το πιο πιθανό σενάριο το αμέσως επόμενο διάστημα. Εξάλλου η ανησυχία για την πτώση της ανταγωνιστικότητας της ΕΕ αποτελεί κοινή ανησυχία των κυρίαρχων σε αυτήν ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ο «οδικός χάρτης» για την ανάκτησή της επαναδιατυπώθηκε στο Μιλάνο.
Μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομική εξυγίανση, στοχευμένες επενδύσεις από κεφάλαια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία αποφάσισαν όλοι από κοινού να κινηθούν. Τη «μετάφραση» αυτού του οδικού χάρτη τη γεύονται ήδη οι εργαζόμενοι και οι λαοί στην Ευρώπη. Και φυσικά σε αυτή την κατεύθυνση πρωτοστατούν η Γαλλία με επιβολή περικοπών σε όλες τις κοινωνικές δαπάνες και ένταση της λιτότητας ήδη από την άνοιξη, καθώς και η Ιταλία με αντεργατικούς νόμους για απολύσεις χωρίς τη δέσμευση της εργοδοσίας για «βάσιμη αιτία» της απόλυσης, όπως και ακόμα μεγαλύτερες περικοπές κοινωνικών δαπανών.
Η ενιαία αντεργατική επίθεση αποτελεί ισχυρή «συγκολλητική ουσία» στο πλαίσιο της ΕΕ και ταυτόχρονα ισχυρό αντίβαρο στις υπαρκτές αντιθέσεις και στους ανταγωνισμούς αστικών τάξεων και ιμπεριαλιστών.
Ο χαρακτήρας της επίθεσης είναι στρατηγικός και με αυτή την έννοια χωρίς όρια. Δεν την ανακόπτει η μείωση της εσωτερικής ζήτησης, πολύ περισσότερο η αδυναμία αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και η εκτεταμένη καταστροφή της ζωντανής εργασίας.
Και προς πίστωση των παραπάνω, η σύνοδος κορυφής της ΕΕ στο Μιλάνο ασχολήθηκε και με την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών και με την πορεία υλοποίησης του προγράμματος «εγγύηση για τη νεολαία». Για το πρόγραμμα αυτό θα δαπανηθεί το ποσό των 6 δισ. ευρώ την περίοδο 2014-2020, για να καλύψει τα 5,6 εκατομμύρια ανέργους νέους κάτω των 25 ετών της ΕΕ, και για την Ελλάδα το πρόγραμμα αυτό προβλέπει 390 εκατ. ευρώ για 181.000 ανέργους νέους κάτω των 25 ετών!
Και είναι τόσο το ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων, που τρίτη φορά από τον Φλεβάρη του 2013 γίνεται συνάντηση με αυτό το θέμα, καθώς και οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι το πρόγραμμα συνεχώς «σκαλώνει». Οι προτεραιότητες της ΕΕ είναι η όσο το δυνατόν πιο γρήγορη υλοποίηση των αντεργατικών ρυθμίσεων, έτσι ώστε να αξιολογηθεί στη συνέχεια ποιοι τομείς της οικονομίας είναι αυτοί στους οποίους «αξίζει να επενδύσεις». Εξάλλου και ο Ντάιζελμπλουμ κουνάει το δάχτυλο σε όσους επαναπαύονται στις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησαν παλιότερα, για νέους γύρους αντεργατικών-αντιλαϊκών επιθέσεων.
Αυτή η πολιτική είναι που στέλνει στην κόλαση της ανεργίας πάνω από 26 εκατομμύρια εργαζομένους στην ΕΕ και φέρνει μαύρο μέλλον για τη νεολαία, για την οποία οι ηγέτες των ιμπεριαλιστών επαναβεβαίωσαν στη σύνοδο του Μιλάνου ότι «κάθε νέος κάτω των 25 ετών πρέπει να έχει μία θέση απασχόλησης ή μαθητείας ή σε πρόγραμμα εκπαίδευσης τεσσάρων μηνών…».
Οι αντιθέσεις των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών γίνεται προσπάθεια κυρίως από τη μεριά των ρεφορμιστικών δυνάμεων να παρουσιαστούν σαν «ευκαιρίες» για να αλλάξει προσανατολισμό και περιεχόμενο η ΕΕ, φορτώνοντας με αυταπάτες τους εργαζομένους για τον ρόλο της. Οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις «φροντίζουν» να διαλύσουν αυτές τις αυταπάτες με οδυνηρό τρόπο.
Για τους εργαζομένους και τους λαούς δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να παλέψουν ενάντια στις βάρβαρες πολιτικές της λιτότητας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, για την ανατροπή της επίθεσης στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις, για να σπάσουν τα δεσμά των εξαρτημένων από τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης χωρών.
