Το εναρκτήριο λάκτισμα της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής (με τη συναίνεση πάντα της ΝΔ) έγινε με την προώθηση και ψήφιση του νόμου για τις εργασιακές σχέσεις που καταργούσε το 8ωρο-5ήμερο, απάλλασσε την εργοδοσία απ” την καταβολή των υπερωριών, αύξανε το όριο απολύσεων, επέκτεινε και νομιμοποιούσε τη μερική απασχόληση, γενίκευε τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Παράλληλα, προωθούσε τα 200 μέτρα για την υγεία (.του κεφαλαίου). Ακολούθησε η μεγάλη κλιμάκωση με το ν/σ για το ασφαλιστικό που ποδοπατούσε κατακτήσεις δεκαετιών, διέλυε την κοινωνική ασφάλιση, έδινε τα ασφαλιστικά δικαιώματα βορά στις ιδιωτικές εταιρείες, τίναζε στον αέρα τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Η υποχώρησή της κάτω απ” το βάρος των μαζικότατων λαϊκών διαδηλώσεων και της αγανάκτησης που υπήρχε σηματοδότησε μια αλλαγή όχι στην κυβερνητική πολιτική αλλά στην ταχτική περάσματός της. Αλλά πριν αναφερθούμε σ” αυτήν τη μετά την υποχώρηση περίοδο είναι χρήσιμο να δούμε τη στάση των δυνάμεων μέχρι εκεί.
Η υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία, με επικεφαλής την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, έκανε ό,τι περνούσε απ” το χέρι της για να μην υπάρξει απάντηση της εργατικής τάξης στο ν/σ για τις εργασιακές σχέσεις. Η ΑΔΕΔΥ έφτασε παραμονές ψήφισής του να καλεί σε απεργία που δεν έθετε καν αυτό το ζήτημα. Οι δυνάμεις του ΣΥΝ συντάσσονταν («κριτικά» πάντα) με την ξεπουληματική ταχτική των προηγούμενων στο όνομα της ενότητας και πριμοδοτούσαν τη λογική των προτάσεων προς την κυβέρνηση, το κεφάλαιο, το σύστημα για τη συνδιαχείριση της κρίσης. Το ΠΑΜΕ μετέτρεπε σε επιστήμη την αντικινηματική λογική των χωριστών συγκεντρώσεων, την αποφυγή ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης για ξεδίπλωμα αγώνων, κρυβόμενο πίσω απ” τις αντεπιθέσεις και από το τι έκαναν ή δεν έκαναν οι ηγεσίες των τριτοβάθμιων οργάνων. Το βόλευε μια ταχτική φαντεζί ενεργειών έξω από το κίνημα, που δεν κινητοποιούσαν κανέναν, δεν έθεταν ζήτημα σε κανέναν και πάνω από όλα δεν έθεταν ζήτημα για το τι κάνει το ίδιο για την αποτροπή της επίθεσης.
Η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα έθεσε για όλους τα ζητήματα με διαφορετικό τρόπο. Οι εργατοπατέρες της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ διέγνωσαν μέσα απ” το ν/σ το ξεπέρασμα του δικού τους ρυθμιστικού ρόλου. Αποτέλεσμα αυτών ήταν να μην πνίξουν τη λαϊκή αγανάκτηση. Την άφησαν να εκφραστεί, και εκφράστηκε, σε σημείο που να φοβηθούν και οι ίδιοι για τις συνέπειες του πράγματος. Ο ΣΥΝ έτρεχε να ντυθεί πιο αγωνιστικά. Το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ ένιωσαν να απειλείται η πρωτοκαθεδρία που είχαν στις εκδηλώσεις των… 200 αποφασισμένων. Φοβήθηκαν πως η συνέχιση αυτού του αγώνα θα αποκάλυπτε τα όρια (αστική νομιμότητα) που δεν μπορεί να ξεπεράσει και το ρόλο του. Η μαζική πάλη χιλιάδων εργαζομένων έθεσε στο περιθώριο απόψεις του στιλ «δεν τραβάει ο κόσμος» και επέβαλε την ενότητα πάνω στη σωστή γραμμή αντίστασης στην επίθεση και απόσυρσης του νομοσχεδίου.
Η επόμενη περίοδος χρωματίστηκε απ” τη χρησιμοποίηση απ” τη μια της ανοιχτής τρομοκράτησης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς με την αγαστή συνεργασία της εργοδοσίας και από την άλλη απ” την κυβερνητική προσπάθεια να δώσει κάποιο λόγο και ρόλο στους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές των κυρίαρχων παρατάξεων, ώστε να περάσει η επίθεση. Ετσι, παράλληλα με το «διάλογο», κλιμακώνει την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων-απολύσεων, προωθεί νέα αντιλαϊκά μέτρα σε υγεία, πρόνοια, Δημόσιο, εκπαιδευτικούς και προωθεί ξανά την ουσία του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου που αναγκάστηκε να αποσύρει. Εν τω μεταξύ τα δικαστήρια του κεφαλαίου βγάζουν τις απεργίες τη μια μετά την άλλη παράνομες και καταχρηστικές.
Οι εργαζόμενοι δεν έσκυψαν το κεφάλι. Ολη αυτή την περίοδο έδωσαν τις μάχες τους. Είτε τις «μικρές» ενάντια στις απολύσεις και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, τη χειροτέρευση των εργασιακών τους σχέσεων, είτε τις μεγάλες ενάντια στα νέα αντιλαϊκά νομοσχέδια. Εχοντας απέναντι και την υποταγμένη συνδικαλιστική ηγεσία που ήθελε, αν είναι δυνατόν, να σβήσει την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη που έδωσε στους εργαζόμενους η μάχη του ασφαλιστικού. Εχοντας -στην ουσία- απέναντι τόσο τις δυνάμεις του ΣΥΝ όσο και του ΠΑΜΕ, που βολεύονταν από την υπονομευτική δράση των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για να θέσουν οι ίδιες την ανάγκη ανάπτυξης αγώνων και να μπουν στη δύσκολη θέση να την υλοποιήσουν. Μέσα σ” όλη αυτή την περίοδο οι ίδιες οι εργαζόμενες μάζες, για όποιον θέλει να δει, ανέδειξαν σαν το ΚΥΡΙΟ, το ΒΑΣΙΚΟ, το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, την ΑΝΑΓΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην ΕΠΙΘΕΣΗ.
Ταυτόχρονα, αναδείχτηκε πως η πορεία οικοδόμησης αυτού του μετώπου αντίστασης είναι μεγάλη, και σ” αυτή τη διαδρομή το εργατικό-λαϊκό κίνημα θ” αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τους «εσωτερικούς» του συσχετισμούς, αν θέλει να βαδίσει νικηφόρα. Να περιθωριοποιήσει τις υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να ξετινάξει την επίδραση του αστισμού, της ρεφορμιστικής συνδιαλλαγής και της ταξικής συνεργασίας. Να αναδείξει τον ταξικό και ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης σαν τη μόνη δύναμη προοπτικής για την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό.
φ.495, 21/2/04
