Η ασφυκτική πίεση που δέχεται τα τελευταία χρόνια η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, παρότι ασυνήθιστη και απροσδόκητη με βάση το κλίμα που διαμορφώθηκε την περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας» λίγα χρόνια πριν, στις μέρες μας εξηγείται με δεδομένη την όξυνση των ανταγωνισμών με μια σειρά κρίσιμα επίδικα στη γύρω περιοχή.
Φτάνει κανείς να μην μπερδεύεται με τους πραγματικούς ανέμους που πνέουν στο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού και να αντιλαμβάνεται πως οι υπαρκτές και σφοδρές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις όχι μόνο δεν αποτελούν πεδίο αξιοποίησης για τις εξαρτημένες αστικές τάξεις, μα αντίθετα ισχύει πως όταν τσακώνονται οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια.
Κυρίως εδώ αναφερόμαστε στην αντίθεση ΗΠΑ- Γερμανίας που ο ΣΥΡΙΖΑ θα αξιοποιούσε για να διαγράψει σημαντικό μέρος του χρέους, έτσι ώστε παράλληλα με τη διαχείριση της φτώχειας και το λιτό βίο για το λαό να δώσει ανάσες αναζωογόνησης και σωτηρίας στον ελληνικό καπιταλισμό. Γιατί σ’ ότι αφορά την αντίθεση Δύσης – Ρωσίας, όσο και αν κατά καιρούς ξεσπάθωνε η Ίσκρα και ο Λαφαζάνης, εμείς ποτέ δεν αμφισβητήσαμε τους όρκους του Τσίπρα στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.
Η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού από το Λένινγκραντ περί ανοίγματος σε νέες θάλασσες, την ίδια ώρα που ήταν σε εξέλιξη το Eurogroup στις 20 Ιούνη και οι «θεσμοί» εμφανίζονταν ανυποχώρητοι, προφανώς επρόκειτο για λεονταρισμούς χωρίς αντίκρισμα στο πλαίσιο μιας διαπραγμάτευσης όπου οι «εταίροι» σκλήραιναν κάθε μέρα τις θέσεις τους και ζητούσαν μόνο υποχωρήσεις από την ελληνική πλευρά.
«Είμαστε ο λαός της θάλασσας που ξέρει να βγαίνει από φουρτούνες και δε φοβάται να ανοιχτεί σε καινούριες θάλασσες για να φτάσει σε νέα ασφαλή λιμάνια». Η συγκεκριμένη δήλωση του Τσίπρα καυτηριάστηκε σαν τυχοδιωκτική και επικίνδυνη απιστία στους δυτικούς συμμάχους από τη ΝΔ του Σαμαρά, ενώ ο Γεωργιάδης και μέσα στη βουλή εκδηλώθηκε ενάντια στο ρώσικο αγωγό, την ώρα που ο Λαφαζάνης μιλούσε για το μεγαλύτερο έργο της μεταπολίτευσης. Όμως άνθρωποι με κρίσιμα πόστα και βαριές περγαμηνές στο πλαίσιο του συστήματος της εξάρτησης, σαν τον Κων/νο Γρίβα διδάκτορα της γεωπολιτικής στην Ευελπίδων και στο πανεπιστήμιο Αθηνών, συστήνουν με έμφαση σ’ αυτή τη δύσκολή φάση για το ντόπιο σύστημα μια πολιτική πάνω κάτω σαν αυτή που ασκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Λέει, λοιπόν, ο Κ. Γρίβας στο περιοδικό Επίκαιρα (24-6):
«[…] όπως εισέπραξε ο γράφων, τόσο στη Λειψία όσο και σε προηγούμενα διεθνή συνέδρια και workshops, η Ελλάδα θεωρείται “ανήκουσα εις τη Δύση”, όχι τόσο γιατί της επιβάλλεται όσο γιατί έτσι θέλει η ίδια. Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι φαίνεται να πιστεύουν ότι η χώρα μας επιδιώκει απελπισμένα να συνεχίσει να αποτελεί μέρος του ΝΑΤΟ και γενικότερα της δυτικής αρχιτεκτονικής ασφάλειας και ότι της κάνουν τεράστια χάρη που την κρατούν μέσα σ’ αυτή. Έτσι, όταν εσύ τους λες ότι η οικονομική πίεση έναντι της Ελλάδας θα μπορούσε να οδηγήσει σε γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της χώρας μας και στη συνακόλουθη δημιουργία ενός επικίνδυνου κενού στη γεωγραφία ισχύος σε μια κρίσιμη περιοχή του διεθνούς συστήματος, σε κοιτούν σαν να τους λες ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη Δύση. […] Στο πλαίσιο αυτής της λογικής αντιλαμβάνονται τυχόν έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ ως ένα είδος σωφρονιστικού μέτρου που θα τρομοκρατήσει τη χώρα, θα την κάνει να καταστεί ακόμη πιο υπάκουη έναντι της Ευρώπης και των ΗΠΑ και θα εξαλείψει τον όποιο φιλορωσισμό της. Όταν τους λες ότι τυχόν έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη θα μπορούσε να ενεργοποιήσει έναν μηχανισμό ντόμινο που θα οδηγούσε την Ελλάδα εκτός της δυτικής γεωπολιτικής αρχιτεκτονικής, απλώς δε σε πιστεύουν […]». Και κλείνοντας το άρθρο: «Έτσι, το γεωπολιτικό χαρτί αντί να ευνοεί τη διαπραγμάτευση με τους “εταίρους” την υποσκάπτει. Η λύση φυσικά δεν είναι να θέσουμε κατά μέρος τη γεωπολιτική, αλλά να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον διαπραγμάτευσης που θα μας βολεύει. Και για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο η θεμελιώδης κίνηση είναι να καταστούμε απρόβλεπτοι και μη δεδομένοι». Μια κουβέντα είναι αυτό, θα προσθέταμε στις εύστοχες κατά τ’ άλλα προσεγγίσεις του Κ. Γρίβα…
Να σημειωθεί πως ο Κ. Γρίβας, παρότι κατά καιρούς εκφράζει ακροδεξιές θέσεις και ξεσήκωσε θόρυβο όταν παρουσίασε πέρυσι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τις ένοπλες δυνάμεις νέου τύπου, όπου εμφανίστηκε σαν μέλος της «Επιτροπής Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ», ωστόσο δεν πρόκειται για γραφικό της ακροδεξιάς… Όπως γράφει στο βιογραφικό του, είναι απόφοιτος προγράμματος υποτροφιών Fulbright (2006) για την πολιτική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ! Συμμετέχει σε πολλά «κλειστά workshop» και ήταν σύμβουλος για την ασφάλεια των ολυμπιακών αγώνων το 2004…
Η εκτεταμένη παράθεση της τοποθέτησης του Κ. Γρίβα θέλει να τονίσει το στρίμωγμα της κυβέρνησης και της αστικής τάξης καθώς επίσης και το γεγονός πως το «ανήκομεν στη Δύση» είναι για τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη και κατά συνέπεια και για την κυβέρνηση αδιαμφισβήτητο. Η διαπραγμάτευση είναι υπαρκτή και σκληρή. Η μεγαλοαστική τάξη, μετά από πέντε χρόνια βύθισης της οικονομίας της χώρας και σ’ ένα περίγυρο γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας, διεκδικεί ρόλο και υπόσταση σε μια σειρά κρίσιμα επίπεδα και όχι μόνο στο οικονομικό, που σίγουρα στη φάση αυτή είναι καθοριστικό γιατί πνίγεται.
Διεκδικεί ρύθμιση χρέους και γενικότερα οικονομικές ανάσες, διεκδικεί αγωγούς και άλλες ευκαιρίες με βάση τη θέση της και παρά τη φτώχεια του λαού και το ρήμαγμα της χώρας διεκδικεί για τον εαυτό της έως και νέες «μεγάλες ιδέες» αν θα μπορούσαν να της προκύψουν. Ειδικά στο ενεργειακό βλέπει να παίζονται χοντρά ζητήματα στην περιοχή πάνω στο ζήτημα εφοδιασμού της Ευρώπης από Νότια.
Και ο Λαφαζάνης, όπως και όλο το πολιτικό προσωπικό, έχοντας και την εμπειρία του Καραμανλή ξέρουν πως πρέπει να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος με βάση τους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και όχι μέρος του προβλήματος, όπως χαρακτήρισε ο Χοχστάιν (ειδικός της κυβέρνησης των ΗΠΑ για τα ενεργειακά) τη συμμετοχή της Ελλάδας στην επέκταση του Turkish stream. Το ίδιο έδωσαν να καταλάβουν οι ΗΠΑ στις κυβερνήσεις της Fyrom και της Σερβίας… Βεβαίως, στο πλαίσιο της Δυτικής συμμαχίας ή «συμμαχίας» πρέπει να βρεθεί λύση στο τεράστιο ενεργειακό έλλειμμα της Ευρώπης, εφόσον τελικά η Ρωσία κλείσει, όπως απειλεί, τους κρουνούς της Ουκρανίας σε δύο χρόνια. Η χωρητικότητα του TAP είναι στο 1/5 των συγκεκριμένων αναγκών που καλύπτονται μέσω Ουκρανίας, ενώ η στροφή στο υγρό LNG θέλει υποδομές, πολύ χρόνο και το κόστος θα είναι πολύ υψηλότερο. Ο Λαφαζάνης θέλει τη χώρα πλουραλιστικό ενεργειακό κόμβο όπως λέει και πασχίζει γενικότερα για φτηνή ενέργεια για τους βιομήχανους. Στη βάση αυτή στηρίζει τον TAP και όλα τα project (ελληνοβουλγαρικός αγωγός, τερματικός LNG στην Αλεξανδρούπολη) που προκρίνουν οι ΗΠΑ.
Όμως, ούτε ο Λαφαζάνης ούτε ο Τσίπρας ούτε κανένας ξέρει τελικά ποια θα είναι η πορεία του Turkish stream και αν θα συνεχιστεί καν για να φτάσει στην Αυστρία που είναι ο κεντρικός κόμβος εφοδιασμού της Ευρώπης. Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε μεγάλη επέκταση του North stream που μέσω Βαλτικής φέρνει αέριο από τη Ρωσία απευθείας στη Γερμανία. Την ίδια στιγμή που οι ΗΠΑ αναγκάζουν τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές να ψηφίζουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι δεύτεροι μεθοδεύουν τη συνέχιση των συναλλαγών τους με τους Ρώσους ιμπεριαλιστές αξιοποιώντας και το αντιρωσικό κλίμα στα παζάρια τους με την Gazprom. Σίγουρα οι εξελίξεις στην Ουκρανία θα επιδράσουν καθοριστικά σ’ όλα αυτά.
Εν τω μεταξύ, τα σχέδια επί χάρτου στήνονται και ξεστήνονται, και σ’ αυτή τη βάση η υπογραφή του ελληνορωσικού πολιτικού μνημονίου για επέκταση του Turkish stream σε ελληνικό έδαφος έχει μεν μεγάλη πολιτική σημασία όταν άλλες βαλκανικές χώρες υπαναχωρούν, όμως δεν αποτελεί τίποτα σίγουρο. Εκείνο που έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία και είναι σίγουρο, είναι η παραχώρηση νέας βάσης στις ΗΠΑ και η επέκταση της υπερβάσης της Σούδας. Με πρωτόγνωρο τρόπο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δίνει τη χώρα κυριολεκτικά σαν πολεμικό ορμητήριο σε ΗΠΑ- ΝΑΤΟ σε μια πυρακτωμένη συγκυρία και σε μια περιοχή που βρωμάει μπαρούτι.
Οι κινήσεις αυτές της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με διαρκείς ασκήσεις στον ελλαδικό χώρο, τη συμμαχία με το Ισραήλ και τη συνεχή λειτουργία της βάσης της Σούδας, είναι ντε φάκτο σοβαρές και επικίνδυνες παραχωρήσεις στις ΗΠΑ για να μπορεί η κυβέρνηση ακόμη και μέσω του αμερικανόδουλου Καμένου να διεκδικεί ότι της επιτραπεί τελικά από τη Ρωσία χωρίς να γεννά υπόνοιες. Γιατί αυτό είναι το ζουμί τελικά της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής». Περιπλοκή και βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης με δοσμένους σε κάθε περίπτωση τους κινδύνους για να διαπραγματευτεί ρόλο η μεγαλοαστική τάξη και να συνεχίσει να πληρώνει ακόμη χειρότερα το μάρμαρο ο λαός. Και αν οι «εταίροι» αποφασίσουν κάποιου είδους «ατύχημα», ακόμη χειρότερα για το λαό. Τα ίδια τα στελέχη του ρωσικού ιμπεριαλισμού ζήτησαν από τον Τσίπρα και όλο το πολιτικό προσωπικό να αφήσει τις μεγάλες κουβέντες και να παραμείνουν αγκυρωμένοι στο γνωστό λιμάνι της Δύσης πληρώνοντας ότι τους ζητηθεί.
Με βάση όλα αυτά, δεν είναι μόνο αστείες οι κουβέντες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ καιρό τώρα για ρήξη. Ούτε το θέλουν κάτι τέτοιο ούτε το εννοούν οι επίσημοι διαχειριστές πλέον του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ούτε θα είναι κάτι χρήσιμο για το λαό, αν τελικά αποφασίσουν οι ιμπεριαλιστές το Grexit ή κάτι τέτοιο μέσα από κάποιο υποτιθέμενο «ατύχημα», για να δέσουν ίσως και μ’ αυτό τον τρόπο, κι ας φαίνεται αντιφατικό, τη χώρα ακόμη πιο σφιχτά με τις ιμπεριαλιστικές αλυσίδες τους.
Χρήσιμο και αναγκαίο για το λαό είναι να δει τα ταξικά του συμφέροντα, που δεν έχουν σχέση με τη διαπραγμάτευση που γίνεται εξ αντικειμένου για λογαριασμό της μεγαλοαστικής τάξης και να τα διεκδικήσει στους δρόμους. Να οικοδομήσει μέσα από τις αντιστάσεις του τους όρους της αναμέτρησης με το σύστημα, να σπάσει τις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και να γίνει μια μέρα αφέντης στον τόπο του και στον κόπο του.
