του Πάολο Μπαμπίνι, CARC-Ιταλία
Εκ μέρους του CARC χαιρετίζω όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτή τη συγκέντρωση και θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Έλληνες συντρόφους που τη διοργάνωσαν καθώς και για την φιλοξενία τους. Είναι τιμή για μας να βρισκόμαστε σήμερα εδώ σαν εκπρόσωποι του κομμουνιστικού κινήματος, της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών της χώρας μας.
Είναι τιμή μας να συμμετέχουμε σε αυτή την εκδήλωση μαζί με άλλους συντρόφους , εκπροσώπους του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και πρωταγωνιστές της αναγέννησης του. Αυτή η εκδήλωση από μόνη της αποτελεί σημάδι της αναγέννησης του κομμουνιστικού κινήματος μαζί με τους άλλους γιορτασμούς της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης που διοργανώνονται σε όλο τον κόσμο. Κάθε γιορτασμός αποτελεί την έμπρακτη υπεράσπιση της κληρονομιάς που μας παρέδωσε το κομμουνιστικό κίνημα και κάθε γιορτασμός έχει μεγάλη σημασία, και κάνει αυτή την κληρονομιά χρήσιμη για να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές προκλήσεις και να καταφέρουμε νέες νίκες. Με δεδομένο τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το ζήτημα και την ποιότητα αυτών που συμμετέχουν αυτή η συνάντηση αποτελεί μια από τις σημαντικές και προωθημένες εκδηλώσεις αυτού του είδους κι εμείς θέλουμε να ανταποκριθούμε σ’ αυτό.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε το πιο σημαντικό γεγονός του περασμένου αιώνα, αυτό που επηρέασε περισσότερο την ιστορία του αιώνα. Ήταν η αρχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης των πρώτων σοσιαλιστικών χωρών, άλλαξε την ιστορία ολόκληρου του υπόλοιπου κόσμου και η επίδραση της είναι ανεξίτηλη.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση έδωσε στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα τέτοια ορμή που σε μερικές μόνο δεκαετίες το έφερε να κυβερνά το ένα τρίτο της ανθρωπότητας, με τόσο γρήγορους ρυθμούς που δεν υπήρχε προηγούμενο στην ιστορία. Η υποχώρηση από αυτή την κατάσταση μέχρι τη σημερινή αδυναμία του κομμουνιστικού κινήματος μοιάζει μεγάλη μόνο αν συγκριθεί με το μεγαλείο και την ταχύτητα του προχωρήματος, όπως η σκιά από το φως του.
Πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτό το προχώρημα, την υποχώρηση και τη σχέση τους με στόχο να σχεδιάσουμε το μελλοντικό προχώρημα. Το προχώρημα και η υποχώρηση είναι αντίθετα και η σχέση τους είναι διαλεκτική. Το μελλοντικό προχώρημα θα είναι το ξεπέρασμα των αντιθέσεων μεταξύ αυτών των δυο αντιθέτων , μεταξύ αυτών των φαινομένων από το παρελθόν που μας παρέδωσε η ιστορία: από τη μια μεριά η Οκτωβριανή Επανάσταση, η οικοδόμηση των πρώτων σοσιαλιστικών χωρών, το προχώρημα της εργατικής τάξης και του κινήματος των λαϊκών μαζών στις ιμπεριαλιστικές, και στις καταπιεσμένες και αποικιοκρατούμενες χώρες και από την άλλη μεριά ο ερχομός των σύγχρονων ρεβιζιονιστών από το 1956 και το μακρόχρονο έργο τους της διαφθοράς και της διάβρωσης του κομμουνιστικού κινήματος.
Σε κάθε διαλεκτική αντίθεση, τα αντίθετα διαχωρίζονται από ένα όριο και το να απομακρυνθεί αυτό το όριο σημαίνει το ξεπέρασμα της αντίθεσης. Και το κομμουνιστικό κίνημα στο παρελθόν είχε κάποιο όριο. Κάθε κομμουνιστική οργάνωση και κόμμα άσχετα με το πόσο μικρό ή μεγάλο είναι, που καταφέρνει να αναγνωρίσει αυτό το όριο, μπορεί να αναγνωρίσει το μεγαλείο της Οκτωβριανής Επανάστασης και της προόδου που έφερε, μπορεί να αντιμετωπίσει την υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και να χαράξει το νέο δρόμο με σιγουριά.
Το κόμμα μας είναι το αποτέλεσμα της μακρόχρονης πάλης ενάντια στους σύγχρονους ρεβιζιονιστές που εκπροσωπούνται στη χώρα μας από έναν από τους κύριους υπέρμαχους τους σε παγκόσμιο επίπεδο, τον Παλμίρο Τολιάτι, ηγέτη του ισχυρότερου κομμουνιστικού κόμματος στις ιμπεριαλιστικές χώρες. Ήταν ένας σκληρός αγώνας, που δεν τελείωσε ακόμη και πλούσιος σε διδάγματα. Τα δυο κύρια ρεύματα αυτού του αγώνα στη χώρα μας ήταν τα Μαρξιστικά Λενινιστικά κόμματα που συγκροτήθηκαν τη δεκαετία του ’60 και οι μαχητικές κομμουνιστικές οργανώσεις της δεκαετίας του ’70, ανάμεσα στις οποίες η κυριότερη και γνωστότερη ήταν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες. Και τα δυο αυτά ρεύματα ήταν ιδιαίτερα σημαντικά αλλά κανένα από αυτά δεν κατάφερε να εκπληρώσει τα βασικό καθήκον που είχε τεθεί στην ημερήσια διάταξη, δηλαδή την ανασυγκρότηση ενός νέου και πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος. Για αυτό και τα δυο ρεύματα ηττήθηκαν και οι δυνάμεις διαλύθηκαν. Σ’ αυτή την κατάσταση στη δεκαετία του ’80 ο χώρος των συντρόφων από όπου συγκροτήθηκε το κόμμα μας αφιέρωσε τις καλύτερες δυνάμεις του για την ανάλυση του Ιταλικού και διεθνούς κομμουνιστικού κόμματος και να κατανοήσουν ποια όρια προκάλεσαν την υποχώρηση του και ποιο ήταν το κύριο μεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν τα παρακάτω: το κύριο όριο του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος τον περασμένο αιώνα ήταν ότι δεν κατάφερε να πάρει την εξουσία σε μια ή περισσότερες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτό εμπόδισε την εξέλιξη της διαδικασίας της οικοδόμησης που ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν ευνόησαν την αντεπίθεση με την οποία η αστική τάξη επέβαλε την υποχώρηση.
Για αυτό, το βήμα που πρέπει να κάνει το κομμουνιστικό κίνημα στον 21ο αιώνα είναι να ξεπεράσει αυτό το όριο και να καταλάβει την εξουσία σε μια ή περισσότερες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτό διαχωρίζει το νέο κύμα της προλεταριακής επανάσταση από το προηγούμενο που έφερε την εργατική τάξη να καταλαμβάνει την εξουσία σε χώρες όπου ζούσε το ένα τρίτο της ανθρωπότητας. Είναι η ποιότητα που μας διαχωρίζει από τους προδρόμους μας και μας ενώνει ταυτόχρονα με αυτούς γιατί μόνο προχωρώντας και ξεπερνώντας τα όρια του δικού τους έργου δώσαμε νέα ζωή στην μεγάλη τους κληρονομιά και μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτό.
Το να τιμούμε το μεγαλείο της Οκτωβριανής Επανάστασης και να την υπερασπιζόμαστε ενάντια στην αστική τάξη που προσπαθεί να την λασπολογήσει καθώς και ενάντια στους φασίστες και του σύγχρονους ρεβιζιονιστές που τώρα πια μιλούν την ίδια γλώσσα είναι ένα άξιο και ευγενικό έργο δεν είναι όμως ισάξιο με την κληρονομιά που η Οκτωβριανή Επανάσταση μας παρέδωσε. Αν δεν προχωρήσουμε παραπέρα κινδυνεύουμε να πέσουμε στο δογματισμό, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την έντονη αστική προπαγάνδα, δεν μπορούμε να απαντήσουμε τα ζητήματα που μας θέτουν οι λαϊκές μάζες και να τους δώσουμε πίσω την εμπιστοσύνη που τις οδήγησε στο να κατακτήσουν την εξουσία στη Ρωσία και να ξεκινήσουν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού εκεί αλλά και σε άλλες χώρες.
Ο δογματισμός είναι ένα πρόβλημα που συνεχίζει να υπάρχει στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτελεί ένα από τα όρια που επέτρεψαν στους σύγχρονους ρεβιζιονιστές να κάνουν το βρώμικο έργο τους με τον πιο εύκολο τρόπο. Το να απελευθερωθούμε από τον δογματισμό είναι βασικό όσο βασικό είναι το να απελευθερωθούμε από τις άλλες παρεκκλίσεις που εμποδίζουν να προχωρήσουμε μπροστά, δηλαδή κυρίων ο σεχταρισμός και ο οικονομισμός. Η πάλη ενάντια σε αυτές τις παρεκκλίσεις είναι η πάλη των δυο γραμμών σε κάθε ξεχωριστή οργάνωση και κόμμα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Μόνο η πάλη των δυο γραμμών μας δίνει τη δυνατότητα να αντιπαρατεθούμε στα αρνητικά, να προχωρήσουμε μπροστά και να βρούμε μια πιο επαρκή γραμμή που να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Θεωρούμε την πάλη των δυο γραμμών μέσα στο κόμμα σαν μια από τις μεγαλύτερες συνεισφορές που έδωσε ο Μαοϊσμός στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα . το νέο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να υιοθετήσει και να αναπτύξει αυτό το εργαλείο με επιστημονικό τρόπο, και σε σχέση με τα μελλοντικά μας καθήκοντα και σε σχέση με τις ισορροπίες του παρελθόντος.
Σ’ ότι αφορά το παρελθόν, αναγνωρίζουμε σαν συνεισφορά του Μαοϊσμού την ανάλυση του σύμφωνα με την οποία, στις σοσιαλιστικές χώρες, η αστική τάξη συνεχίζει να υπάρχει και αποτελείται από τα κομματικά στελέχη, τα κρατικά στελέχη και τους άλλους κρατικούς θεσμούς που υποστηρίζουν το δρόμο προς τον καπιταλισμό. Αυτή η εσωτερική αντίθεση του κόμματος εμπεριέχει τον κίνδυνο της διαφθορά του κόμματος όπως και έγινε όταν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές πήραν την εξουσία στις σοσιαλιστικές χώρες και στα κομουνιστικά κόμματα των ιμπεριαλιστικών χωρών. Αυτή η αντίθεση υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα, τουλάχιστον μέχρι να εξαλειφθεί η αστική τάξη και συνεπώς για όλη τη διάρκεια της σοσιαλιστικής φάσης. Συνεπώς πρέπει να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί ανοιχτά σαν μια πάλη δυο γραμμών με έναν πιο ολοκληρωμένο και επιστημονικό τρόπο από τώρα και μέχρις ότου το κομμουνιστικό κίνημα λύσει οριστικά αυτό το πρόβλημα.
Ο Μαοϊσμός είχε μια ακόμη μεγάλη συμβολή στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με τον καθορισμό του παρατεταμένου λαϊκού πολέμου σαν την οικουμενική στρατηγική για την κατάκτηση της εξουσίας. Αυτό αφορά και την ισορροπία του παρελθόντος αλλά και τη μελλοντική μας δουλειά.
Σχετικά με την ισορροπία του παρελθόντος όλα τα κομμουνιστικά κόμματα στις ιμπεριαλιστικές χώρες απέτυχαν αντιμετωπίζοντας ένα εμπόδιο, δηλαδή την απειλή ή την πραγματοποίηση του εμφυλίου πολέμου εναντίον τους από την ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Αντιμετωπίζοντας αυτό το εμπόδιο κάποια κόμματα δεν δέχτηκαν την πρόκληση και υποχώρησαν. Κάποια άλλα ρίχτηκαν μόνο στον τομέα της ένοπλης πάλης θεωρώντας ότι η νίκη θα ήταν εφικτή χάρη σε ένα ξαφνικό χτύπημα και ηττήθηκαν πολύ γρήγορα.
Η ιστορία το έχει επιβεβαιώσει επανειλημμένα. Ταυτόχρονα η ιστορία μας διδάσκει όλα όσα κατέκτησε το κομμουνιστικό κίνημα τον περασμένο αιώνα βασίστηκαν στην ένοπλη σύγκρουση που πραγματοποιήθηκε για παρατεταμένη περίοδο.
Η ίδια η Οκτωβριανή επανάσταση δεν ήταν μια ευκαιριακή και τυχερή εξέγερση που έγινε τη σωστή χρονική στιγμή αλλά η κορύφωση μιας παρατεταμένης προπαρασκευαστικής περιόδου και συνεχίστηκε από μια μακρά περίοδο εμφυλίου πολέμου, σύμφωνα με την πορεία που αντιστοιχεί στο μοντέλο του λαϊκού παρατεταμένου πολέμου όπως ανέπτυξε για πρώτη φορά ο Μάο.
Σε σχέση με τη χώρα μας, το δικό μας κομμουνιστικό κίνημα σημαδεύτηκε από το ανώτερο σημείο στο οποίο έφτασε, την στρατιωτική σύγκρουση ανάμεσα στην εργατική τάξη και την αστική, την αντίσταση κατά του Ναζί-φασισμού (1943-45).
Κατά τη γνώμη μας, ο παρατεταμένος επαναστατικός λαϊκός πόλεμος μπορεί να ισχύσει και στις ιμπεριαλιστικές χώρες και όχι μόνο στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες όπως θεωρούν πολλά κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις.
Προφανώς αυτός ο οικουμενικός νόμος έχει διαφορετικές και ιδιαίτερες εφαρμογές στις ιμπεριαλιστικές και στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες. Όμως σε κάθε περίπτωση είναι η μόνη στρατηγική, κατάλληλη για να αντιμετωπίσει τον πόλεμο που ήδη διεξάγει η αστική τάξη ενάντια στις λαϊκές μάζες σε όλο τον κόσμο. Ένας ακήρυχτος πόλεμος, που στις καταπιεσμένες και μισο-αποικιακές χώρες σκοτώνει ανοιχτά με τα όπλα, την καταστολή και τον φασισμό ενώ στις ιμπεριαλιστικές χώρες σκοτώνει επιβάλλοντας όλο και πιο ανυπόφορες συνθήκες ζωής, εξαχρειώνοντας την υλική και πνευματική τους κατάσταση, ήδη έχοντας χιλιάδες θύματα.
Η αστική τάξη είναι αναγκασμένη να διεξάγει αυτόν τον πόλεμο λόγω την συνεχιζόμενης κρίσης, μιας νέας γενικευμένης κρίσης υπερπαραγωγής του κεφαλαίου. Είναι η δεύτερη μακροχρόνια γενικευμένη κρίση, η πρώτη διήρκεσε από το 1919 μέχρι το 1945, και ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70. δημιουργεί αυτό που αποκαλούμε επαναστατική κατάσταση στις εξελίξεις. Αυτή είναι μια μακρόχρονη κατάσταση όπου οι παράγοντες που κάνουν εφικτή την επανάσταση δυναμώνουν όλο και περισσότερο και πάνω τους στηρίζεται η δυνατότητα να διεξαχθεί ένας παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος.
Ειδικότερα η αστική τάξη επιτίθεται σε όλες τις κατακτήσεις των λαϊκών μαζών με την έφοδο του κομμουνιστικού κινήματος που ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Σήμερα οι λαϊκές μάζες στις ιμπεριαλιστικές χώρες ζουν κάτω από αντικειμενικές συνθήκες που είναι το αποτέλεσμα του ιστορικού κύκλου των αγώνων που ξεκίνησαν με τα κανόνια του Ορόρα. Αυτό είναι το ανεξίτηλο σημάδι της Οκτωβριανής Επανάστασης και ότι η αστική τάξη προσπαθεί απελπισμένα να σβήσει, οδηγημένη από τη γενικευμένη κρίση επενδύσεων του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Οι πιο προωθημένες λαϊκές μάζες στις ιμπεριαλιστικές χώρες ήδη αντιστέκονται και υπερασπίζονται αυτές τις κατακτήσεις. Αν βρουν στη χώρα τους ένα κομμουνιστικό κόμμα ικανό να τις καθοδηγήσει θα αγωνιστούν με τη σωστή στρατηγική, δηλαδή με τον παρατεταμένο επαναστατικό λαϊκό πόλεμο για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Σε σχέση με τη χώρα μας, στις σημερινές συνθήκες βιώνουμε την κρίση της αστικής αριστεράς που συγκέντρωσε τα κόμματα που απέμειναν από το παλιό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αυτά είτε έγιναν είτε γίνονται όλο και πιο δεξιά και χάνουν την υποστήριξη των λαϊκών μαζών που αρχίζουν να οργανώνονται και να αγωνίζονται αυτόνομα. Εδώ, η καλύτερη κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης εκφράζεται στην αποφασιστικότητα των μαζών να υπερασπίσουν αυτά που κατέκτησαν και σ’ αυτή τη δυνατότητα να οργανώνονται από μόνες τους. Από την άλλη, οι τελευταίοι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο υλοποιώντας αντιλαϊκές πολιτικές και δυσφημώντας την Οκτωβριανή Επανάσταση με τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούν και οι φασίστες.
Αυτά πιστεύει το κόμμα μας ότι ισχύουν για τη σημερινή κατάσταση και για την κληρονομιά της Οκτωβριανής Επανάστασης και τις εξελίξεις της. Αυτά τα μοιραζόμαστε μαζί με τις άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται την ίδια με μας μάχη και πρώτα από όλα με το (νέο) Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα που συγκροτήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια μυστικά, σαν το εργαλείο της κατεύθυνσης της διαδικασίας που μας ενοποιεί προς ένα κοινό στόχο, να κάνουμε την Ιταλία μια σοσιαλιστική χώρα.
Το (νέο) Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα καθόρισε τα τέσσερα μέτωπα αγώνα όπου θα αναπτυχθεί η επαναστατική κινητοποίηση των μαζών.
Πρώτο μέτωπο: Αντίσταση κατά της καταστολής, αγώνας κατά της καταστολής και αλληλεγγύη.
Δεύτερο μέτωπο: Κινητοποίηση των λαϊκών μαζών που θα επεμβαίνουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι.
Τρίτο μέτωπο: Κινητοποιήσεις των λαϊκών μαζών σε διεκδικητικούς αγώνες, και για την υπεράσπιση χωρίς επιφυλάξεις των λαϊκών κατακτήσεων.
Τέταρτο μέτωπο: Κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για τη συγκρότηση οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών οργάνων και οργανώσεων ανεξάρτητων από την αστική τάξη (λαϊκά σπίτια, κοινωνικά κέντρα, συνεταιρισμοί, πολιτιστικοί κύκλοι, ταμεία αλληλοβοήθειας, αθλητικές και κοινωνικές κοινότητες κλπ) και κατάλληλων να ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες. Η κίνηση του καθενός σε κάθε ένα από αυτά τα μέτωπα θα έχει σαν κύριο στόχο να ευνοήσει τη συσσώρευση των επαναστατικών δυνάμεων.
Από την άνοιξη του 2005, το CARC, έχει αναλάβει σαν κύριο καθήκον τη δουλειά στο δεύτερο μέτωπο του γενικού Πλάνου δουλειάς του (ν) ΙΚΚ: να προωθήσουμε, να κατευθύνουμε και να οργανώσουμε τις κινητοποιήσεις των λαϊκών μαζών για να παρέμβουν στο αστικό πολιτικό παιχνίδι, με κεντρικό στόχο τη συσσώρευση επαναστατικών δυνάμεων και κατά δεύτερον με στόχο την βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών μαζών και την επέκταση των δικαιωμάτων τους, καθώς και να εντείνουν και να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών αστικών ομάδων και δυνάμεων».
Ο αγώνας μας είναι η δική μας συνεισφορά σ’ αυτούς που προηγήθηκαν από μας, στους επαναστάτες του Κόκκινου Οκτώβρη, σ’ αυτούς που ακολούθησαν τα βήματα τους και σ’ αυτούς που το κάνουν σήμερα σε κάθε χώρα, σ’ αυτούς που αγωνίζονται στις ιμπεριαλιστικές χώρες όπως εμείς, σε κείνους που καθοδηγούν τον επαναστατικό λαϊκό πόλεμο στο Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, την Ινδία και αλλού, στις λαϊκές μάζες που αντιστέκονται κατά του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ, το Λίβανο, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και αλλού, στις λαϊκές μάζες στη Λατινική Αμερική και που πρωταγωνιστούν στον αγώνα για την απελευθέρωση από τον ιμπεριαλισμό.
Ζήτω η Οκτωβριανή Επανάσταση!
Ζήτω ο Προλεταριακός Διεθνισμός!
φ.587, 15/12/07
