Κόντρα στην υποταγή, τη μοιρολατρία, τη σύγχυση και τον εκφυλισμό!
• Κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και με πολύ δυσμενείς όρους βαδίζει η εργατική τάξη προς την Εργατική Πρωτομαγιά. Οι δυνάμεις του κεφάλαιου συνεχίζουν και δυναμώνουν την επίθεσή τους ενάντια στην εργατική τάξη, θησαυρίζουν διαρκώς απομυζώντας τις εργαζόμενες μάζες, διευρύνουν το χάσμα που τις χωρίζει από τη συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που βυθίζεται στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην αβεβαιότητα.
Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κινούνται ολοένα και πιο επιθετικά, τόσο η μια ενάντια στην άλλη, όσο και όλες μαζί ενάντια στους λαούς. Οι πολεμικές μηχανές εξοπλίζονται ασταμάτητα, οι πολεμικές διακηρύξεις πληθαίνουν, γίνονται πιο σκληρές και πιο ξεκάθαρες για τους οδυνηρούς στόχους τους. Η ζοφερή προοπτική μιας γενικευμένης, παγκόσμιας αναμέτρησης ακούγεται όλο και πιο συχνά από τους επιτελείς των ιμπεριαλιστών. Και, ακόμη κι αν δεν είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο, η πορεία προς τα εκεί συνοδεύεται από νέες εστίες εντάσεων, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, πολεμικές συγκρούσεις, εκατόμβες νεκρών και εκατομμύρια ξεριζωμένων. Συρία, Παλαιστίνη, Ουκρανία, Λιβύη, Βενεζουέλα είναι μερικές μόνο από τις περιοχές που ζουν τον εφιάλτη της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Και κοντά σε αυτές ετοιμάζονται νέα πεδία συγκρούσεων, νέα δεινά για τους λαούς.
Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε κάθε του κίνηση και με κάθε ευκαιρία, αποδεικνύει ότι είναι ένα σύστημα σε σήψη, ένα σύστημα που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κρίση του, παρασύροντας και συνθλίβοντας μέσα της τους λαούς και την εργατική τάξη.
Σε αυτήν την αντιδραστική, καταστροφική πορεία, κάθε στοιχείο προόδου και κάθε κατάκτηση ποδοπατιέται, ενώ ξαναφυτρώνουν οι πιο μαύρες, οι πιο σκοταδιστικές δυνάμεις και θεωρίες. Η άνοδος του φασισμού και του νεοναζισμού, η ενίσχυση των ακροδεξιών και εθνικιστικών δυνάμεων ακόμη και στην «πολιτισμένη» Ευρώπη, δεν αποτελεί παρενέργεια, αλλά μια φυσιολογική εξέλιξη.
• Πόσο πιο επίκαιρο, λοιπόν, μπορεί να είναι το μήνυμα της εργατικής Πρωτομαγιάς, το μήνυμα της κοινωνικής απελευθέρωσης και της κομμουνιστικής προοπτικής; Και πόσο πιο «αδικημένο» μπορεί να είναι το μήνυμα αυτό, όταν –κάτω από το βάρος της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος– φτάνει (αν φτάνει) στους φυσικούς του αποδέκτες με δυσκολία, προβοκαρισμένο και διαστρεβλωμένο; Όταν ο αντικομμουνισμός επεκτείνεται και τα σοσιαλιστικά σύμβολα και ιδεώδη βγαίνουν εκτός νόμου. Όταν η ψευτοαριστερά αναλαμβάνει να κυβερνήσει για λογαριασμό του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, βγάζοντάς το από τη δύσκολη θέση και δυσφημίζοντας την έννοια της Αριστεράς. Όταν ο ρεφορμισμός τρέφεται από τη σύγχυση των εργαζόμενων μαζών και την αναπαράγει, προκειμένου να παζαρεύει τη θέση του στο αστικό πολιτικό σκηνικό.
Πόσο πιο επίκαιρη μπορεί να είναι η επαναστατική γραμμή, όταν τα διάφορα «μεταβατικά» προγράμματα έχουν πνιγεί στα ίδια τους τα αδιέξοδα; Όταν το κεφάλαιο δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση διαλλακτικότητας με τους κάθε λογής πρόθυμους συνομιλητές του;
• Η Εργατική Πρωτομαγιά συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να ανατρέψει τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό. Να δώσει στην ανθρωπότητα μιαν άλλη προοπτική, κόντρα στα αδιέξοδα του ρεφορμισμού και του κοινοβουλευτισμού. Γι’ αυτό και το μήνυμά της, είναι ταυτόχρονα κάλεσμα προς την εργατική τάξη να οργανωθεί και να παλέψει. Να ξαναφτιάξει τα εργαλεία της, να ξανασυσπειρωθεί γύρω από τα ιδεώδη της, να διεκδικήσει τα συμφέροντά της που είναι ασυμβίβαστα και σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Να συγκροτηθεί ξανά ως τάξη για τον εαυτό της. Να ανασυγκροτήσει το εργατικό, επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Και να μπει μπροστά, καθοδηγώντας την νέα επαναστατική πορεία.
• Αυτό το μήνυμα πρέπει να διαδώσουμε και με αφορμή το φετινό γιορτασμό της Εργατικής Πρωτομαγιάς στη χώρα μας. Μήνυμα που –πέρα απ’ όλα τα’ άλλα– κινδυνεύει να χαθεί μέσα στο ψευτογιορταστικό κλίμα του Πάσχα, αλλά και τις «πολλά υποσχόμενες» προεκλογικές φανφάρες μπροστά στις πολυποίκιλες κάλπες που στήνονται – μια καλή ευκαιρία για το σύστημα να καλλιεργήσει την αυταπάτη για λύσεις που δήθεν θα έρθουν μέσα από τις κάλπες και τα κοινοβούλια. Αυταπάτη στην οποία πρόθυμα συμβάλλουν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού, με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ.
Μέσα σε αυτήν την αυταπάτη, ακόμη και οι κάλπες των ιμπεριαλιστών της ΕΕ θεωρούνται πεδίο «ανατροπής των συσχετισμών» και η συμμετοχή στις ευρωεκλογές θεωρείται αυτονόητη από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς εκτός από το ΚΚΕ(μ-λ)! Είναι και αυτό ένα από τα προβλήματα που εκδηλώνονται λόγω της απουσίας ισχυρής αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, επαναστατικής γραμμής μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Είναι η εκδήλωση της αδυναμίας-απροθυμίας της Αριστεράς να συγκρουστεί ουσιαστικά με την αστική πολιτική, να χαράξει γραμμή πραγματικής αναμέτρησης. Μόνο έτσι ερμηνεύεται η αντιφατική συνύπαρξη του συνθήματος «Έξω από την ΕΕ» με το κάλεσμα για συμμετοχή στις κάλπες της ΕΕ. Και είναι σαφές ότι η συμμετοχή ακυρώνει το σύνθημα!
Αυτή η αδυναμία-απροθυμία της Αριστεράς να συγκρουστεί με την αστική πολιτική φάνηκε πεντακάθαρα με αφορμή το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ. Εκεί που εκδηλώθηκε σε όλο του το μέγεθος ο εκφυλισμός των διαδικασιών του εργατικού κινήματος και του συνδικαλισμού. Εκεί που τη λύση κλήθηκαν να δώσουν η αστυνομία και τα αστικά δικαστήρια, οι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Εκεί που ο διορισμός διοίκησης χειροκροτήθηκε από τις «ταξικές» δυνάμεις του ΠΑΜΕ το οποίο δήθεν έδωσε μάχη κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, με τη συνδρομή του… κράτους!
Είναι τέτοια η αποσυγκρότηση, η σύγχυση και τα αδιέξοδα των δυνάμεων της ντόπιας Αριστεράς που πολλές από αυτές έσπευσαν να χειροκροτήσουν τη διαλυτική δράση του ΠΑΜΕ και να επαναλάβουν αποπροσανατολιστικά καλέσματα «προς τις ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις».
Το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς είναι κόντρα στη συμβιβαστική, διαλυτική δράση του ρεφορμισμού. Όποιος θέλει να το τιμήσει δεν κρύβεται πίσω από φτιαχτούς συσχετισμούς – κοιτάζει κατάματα τη σκληρή ταξική πραγματικότητα και συμβάλλει στην αναμέτρηση με αυτήν. Δεν αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους και το λαό ως ψηφοφόρους, αλλά ως αυτούς που θα συγκροτήσουν το νέο επαναστατικό υποκείμενο.
• Το μήνυμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς είναι με τους αγώνες της εργατικής τάξης και των λαών σε όλο τον κόσμο. Αγώνες που δίνονται με επιμονή και αποφασιστικότητα και κάτω από μεγάλες δυσκολίες. Από την Ινδία μέχρι τη Βενεζουέλα και από την «κοσμοπολίτικη» Γαλλία μέχρι την Παλαιστίνη οι λαοί αντιστέκονται, διεκδικούν, αναζητούν το δικό τους δρόμο ενάντια στην καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Αυτός ο δρόμος, αν και κοιτάει μπροστά –πρέπει να κοιτάει μπροστά– μοιραία θα τους ξαναφέρει κοντά στα ιδανικά για τα οποία πάλεψαν οι εργάτες του Σικάγου, οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, οι εκτελεσμένοι κομμουνιστές της Καισαριανής.
Αυτό το μήνυμα θέλει να στείλει και το ΚΚΕ(μ-λ) μέσα από το φετινό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Ενάντια στην εξαρτημένη άρχουσα τάξη και την πολιτική της. Ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών φονιάδων. Ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό και το φασισμό.
Για τα δικαιώματα του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας, των μεταναστών. Για το δικαίωμα στη δουλειά, την υγεία, τη μόρφωση. Για τα δημοκρατικά δικαιώματα. Για το δικαίωμα στην ειρηνική συνύπαρξη με τους γειτονικούς λαούς.
Ενάντια στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Για να φύγουν οι βάσεις του θανάτου από τη χώρα.
Για τη συγκρότηση Μετώπου Αντίστασης και Διεκδίκησης. Για την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος και την πολιτική τους. Για την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος. Για την ανεξαρτησία και το σοσιαλισμό.
