Οι εξελίξεις γύρω από το “Μακεδονικό” δεν μπορεί παρά να αφήνουν το αποτύπωμά τους και στα πολιτικά κόμματα και συνολικά στο πολιτικό σύστημα. Όχι μόνο με έναν παθητικό τρόπο αλλά κύρια και βασικά ενεργητικό, καθώς το ζήτημα με την πΓΔΜ γίνεται εργαλείο αναδιάταξης-αναδιαμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού. Συγκλίσεις και αποκλίσεις, συμφωνίες και διαφωνίες έχουν εμφανιστεί να διατρέχουν κάθετα αλλά και οριζόντια όλους τους αστικούς πολιτικούς οργανισμούς, παράλληλα με διεργασίες ανάδειξης νέων που βλέπουν τις εξελίξεις ως ευκαιρία για να διεκδικήσουν θέση και ρόλο στα πολιτικά πράγματα. Άλλοι βέβαια μέσα σ” αυτή την αναστάτωση επιδιώκουν την παραμονή τους, την επιβίωσή τους, κινούμενοι με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη επιχειρούν να δώσουν απαντήσεις στο ζήτημα της ασταθούς ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, αναζητώντας σχήματα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά που με μια σχετική σταθερότητα θα εξυπηρετούν τα ξένα και ντόπια αφεντικά, θα διαχειρίζονται -όσο και όπως- τις μεταξύ τους συγκρούσεις, κρατώντας το λαό στο περιθώριο. Το έδαφος όπου συντελούνται αυτές οι διεργασίες είναι δεξιόστροφο, φασιστικό, αποτέλεσμα της αντιδραστικής πορείας όλων των τελευταίων χρόνων, με την έξαρση του εθνικισμού και σοβινισμού του τελευταίου διαστήματος να οδηγεί τα πράγματα ακόμα δεξιότερα.
“Η εκτίμηση ότι οι εξελίξεις σε σχέση με το Μακεδονικό θα έχουν πολύ σοβαρή επίδραση στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού νομίζω πως κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και ποιο εδραία”. Η δήλωση του προέδρου της Βουλής Βούτση απηχεί τους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ να εδραιωθεί πρώτα και κύρια ως καθεστωτική δύναμη. Να “πάρει την εξουσία” και να συνεχίσει να είναι ο βασικός κυβερνητικός πόλος. Πλασάρεται ως υπεύθυνη δύναμη που ακούει και υπακούει στα σχέδια της Ουάσιγκτον χωρίς να παρασύρεται από λαϊκίστικες φωνές, ανταποκρινόμενη στις επιθυμίες και των ντόπιων αστών να φρενάρουν την υποβάθμισή τους, αναζητώντας εντός των ιμπεριαλιστικών σχεδίων αναβαθμισμένο ρόλο. Παράλληλα έχει τεθεί μέσω δηλώσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αρθογραφίας της «Αυγής» και φιλικών ΜΜΕ το τέλος της “παρά φύση” συνεργασίας με τους ΑΝΕΛΛ. Η διευκρίνιση Φίλη “να τελειώσουμε όπως αρχίσαμε” αναδεικνύει τη νέα φάση που συζητείται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Η “έξοδος από τα μνημόνια” ίσως οδηγεί στην έξοδο και τον Καμμένο, που η στάση του στο “Μακεδονικό” τον απομακρύνει από τον ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας πιο κοντά τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Να μην ξεχνάμε τη δηλωμένη δυσαρέσκεια των Ευρωπαίων εταίρων για τη συμμετοχή των ΑΝΕΛΛ στο κυβερνητικό σχήμα. Πιστώνεται στα θετικά η δημιουργία μια αυλής πρόθυμων βουλευτών, τόσο του Ποταμιού (Δανέλλης) όσο και της Ένωσης Κεντρώων (Κατσιαντώνης) που θα στηρίξουν τον Τσίπρα στη Βουλή.
Ο χώρος της Δεξιάς είναι αυτός που βιώνει τη μεγαλύτερη αναστάτωση. Η “δεξιά πολυκατοικία” μετατοπίζεται δεξιότερα, εμφανίζονται νέοι ιδιοκτήτες που θέλουν να εγκατασταθούν, ενώ άλλοι πασχίζουν να σώσουν το… διαμέρισμά τους. Στα συλλαλητήρια εμφανίστηκε ένα σύνολο αντιδραστικών, φασιστικών δυνάμεων μαζί με τη “δεξιά του κυρίου” Εκκλησία να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει χώρος-κενό να καλύψουν, διεκδικώντας ενεργό ρόλο στο πολιτικό σύστημα. Η δημιουργία μιας σοβαρής “Χρυσής Αυγής” δεξιά της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί ένα επιπλέον στήριγμα συνολικά για το πολιτικό σύστημα αλλά και υποψήφιο κυβερνητικό εταίρο σε δεξιό συνασπισμό α λα Αυστρία. Η δηλωμένη φιλοδοξία του στρατηγού Φράγκου, η επανεμφάνιση του ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη στη Βουλή μέσω του πρώην χρυσαυγίτη Μίχου, οι κινήσεις παραγόντων του χώρου (Μπαλτάκος, Κρανιδιώτης) θέτουν στην ημερήσια διάταξη το αποκρυστάλλωμα του εθνικιστικού παροξυσμού. Το αν τελικά θα προκύψει σύνθεση έχει ως παράμετρο από τη μια τη “σοβαρότητα” που αποκτά η Χρυσή Αυγή με τη νομιμοποίησή της στα συλλαλητήρια (συνέχεια του Καστελόριζου) αλλά και το σύρσιμο του “κεντρώου” Μητσοτάκη δεξιότερα ακριβώς για να αποφύγει μια τέτοια εξέλιξη.
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται διχασμένο με το ζήτημα της πΓΔΜ. Μακεδονομάχοι και “φούφουτοι”, πατριώτες εθνικιστές και κοσμοπολίτες ρεαλιστές αντιπαρατίθενται με δεδομένο σ” αυτή τη φάση το φλας δεξιά. Κατάσταση που οδήγησε τον Κυριάκο να αρνείται τη στήριξη στον Τσίπρα και κατ” επέκταση στα σχέδια των ΗΠΑ, ιεραρχώντας την ύπαρξη και υπόσταση του κόμματός του, κλείνοντας έτσι τα “κομματικά” σύνορα προς τα δεξιά, αποφεύγοντας την ανάπτυξη τάσεων φυγής. Η στάση αυτή προκάλεσε την έντονη δυσαρέσκεια των “απ” έξω”(πρέσβης ΗΠΑ-Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) και στο εσωτερικό φίλια πυρά, με το “Βήμα” να αναφέρεται σε “αδύναμες ηγεσίες” και τον Παπαχελά («Καθημερινή») να αναφέρεται σε “ηγέτες που θα πάνε τη χώρα μπροστά με πυγμή κόντρα σε μη δημοφιλείς επιλογές, αποτρέποντας την κατρακύλα σε έναν ανεξέλεγκτο εθνικολαϊκισμό”. Από κοντά και Μαρατζίδης (ΠΑΜΑΚ-ΣΚΑΪ) να κατηγορεί τον Κυριάκο ότι “ξέπλυνε μια ακροδεξιά πρωτοβουλία”. Αυτά μάλλον οδήγησαν τον Μητσοτάκη να κάνει ένα βήμα πίσω, “διορθώνοντας” τη θέση για “αναβολή της λύσης”, βάζοντας την Ντόρα και τον Κουμουτσάκο να τοποθετούνται για τη σύνθετη ονομασία και την αλλαγή συντάγματος στην πΓΔΜ. Πάντως σε καμιά περίπτωση η ΝΔ δεν φαντάζει αυτό το διάστημα ως συμπαγές κόμμα πριν από τη διακυβέρνηση. Ο Σαμαράς δίνει γραμμή και φωτογραφίζεται στο συλλαλητήριο, ο Άδωνις μιλάει για αποκατάσταση του πρώην πρωθυπουργού και η “φωνή” του Καραμανλή, Αντώναρος, τους χαρακτηρίζει “ιδεολογικά εύκαμπτους μουσαφιραίους”.
Όσο για τους ΑΝΕΛΛ, αγωνιούν για το μέλλον τους ως κόμμα και ως κυβερνητικός εταίρος. Προσπαθούν να “τετραγωνίσουν τον κύκλο” συμμετέχοντας στα συλλαλητήρια για να μην απολέσουν το δυναμικό τους και δίνουν όρκους πίστης στη συγκυβέρνηση για να μην απολέσουν τα υπουργεία, αναγνωρίζοντας ότι ενισχύονται εντός ΣΥΡΙΖΑ οι φωνές που σκέπτονται να τελειώνουν τη συνεργασία τους.
Τέλος, το Μακεδονικό απομάκρυνε την κεντροαριστερά από τη ΝΔ, φέρνοντάς την αναγκαστικά πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός της Γεννηματά και του Θεοδωράκη, οι παρεμβάσεις τόσο του Σημίτη όσο και του Βενιζέλου καταγράφηκαν ως αποδοκιμασία της δεξιάς μετατόπισης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όσο για τον Λέβεντη, πασχίζει για να υπάρξει, μπιζάροντας σε εθνικοπατριωτισμό για να διατηρήσει τους ψηφοφόρους του στη Βόρεια Ελλάδα.
Το σίγουρο είναι ότι οι διεργασίες που άνοιξαν στο πολιτικό σύστημα με το ζήτημα της πΓΔΜ (και συνεχίζονται με το σκάνδαλο Νοvartis – βλέπε ΗΠΑ) τίποτα καλό δεν προμηνύουν για το λαό μας. Ανάγκη είναι να βγει ο λαός στο προσκήνιο κάτω από τις δικές του σημαίες, εμποδίζοντας-χαλώντας τα σχέδια όλων αυτών που υπηρετούν το σύστημα της εξάρτησης και εκμετάλλευσης.
