Το ζήτημα των 8 Τούρκων αξιωματικών που συμμετείχαν στο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν και του πολιτικού ασύλου που αιτήθηκαν δημιούργησε μια ιδιαίτερη αντιπαράθεση στο χώρο της Aριστεράς.
Αν και επίσημα οι περισσότερες οργανώσεις δεν έχουν πάρει θέση γι’ αυτό καθεαυτό το ζήτημα, παρακολουθήσαμε, κυρίως στο διαδίκτυο, μια συζήτηση όπου οι συμμετέχοντες -μέλη, στελέχη οργανώσεων αλλά και ανένταχτοι- ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν άποψη κυρίως ορμώμενοι από τη γνωστή ανακοίνωση του ΣΕΚ και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που πήραν θέση υπέρ της έκδοσής τους. Συγχέοντας το ζήτημα των τούρκων αξιωματικών με αυτό των διώξεων και της απαίτησης απόδοσης ασύλου στους αγωνιστές που προέρχονται από αυτή τη χώρα, ή ακόμη και με το ζήτημα του αντιφασισμού, άλλοι καταλήγουν ότι οι «8» δεν πρέπει και άλλοι ότι πρέπει να εκδοθούν.
Ιδιαίτερα όσο καταλήγουν ότι οι «8» δεν πρέπει να εκδοθούν χρησιμοποιούν ως βασικό τους επιχείρημα την έκδοση τούρκων και κούρδων αγωνιστών, ότι η αποδοχή έστω και σιωπηρά της συγκεκριμένης έκδοσης θα δημιουργήσει κακό προηγούμενο. Νομικό, δικαστικό, πολιτικό κ.λπ. Οι δε οπαδοί της έκδοσης στηρίζουν την άποψή τους στον αντιφασισμό, στο ότι οι εν λόγω κύριοι είναι η άλλη εκδοχή του αστικού και φασιστικού τουρκικού κράτους, σφαγείς και καταπατητές τωνυ λαών της Τουρκίας, οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να υπερασπιστούμε κανένα δικαίωμά τους. Πάλι και στις δύο περιπτώσεις το αστικό κράτος και οι ενδοαστικές αντιθέσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην εκφορά άποψης από την Αριστερά, η οποία πιέζεται να πάρει θέση για ένα ζήτημα που δεν αφορά το λαό.
Στο σκεπτικό αρκετών, ανεξάρτητα από το πού καταλήγουν, αυτό που κυριαρχεί είναι η θεώρηση του ζητήματος του ασύλου, αλλά και των δημοκρατικών δικαιωμάτων γενικότερα, από μια σκοπιά ανθρωπιστική, οικουμενική, ως δημοκρατικό δεδομένο στη βάση μιας γενικής και ουδέτερης από την ταξική πάλη θεώρησης για τη δημοκρατία.
Για μας το ζήτημα του πολιτικού ασύλου, όπως και κάθε εργατικού-λαϊκού δημοκρατικού δικαιώματος, καθορίζεται από τους ταξικούς συσχετισμούς. Από τη δυνατότητα του εργατικού και λαϊκού κινήματος να επιβάλλει με την αλληλεγγύη του την προστασία σε αγωνιζόμενους λαούς και ανθρώπους, ανεξάρτητα από νόμους και κρατικές πολιτικές. Πρόκειται για άλλη μια κατάκτηση με την οποία οι αστικές και ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θέλουν να ξεμπερδεύουν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του τελευταίου χρόνου τη δίκη της ΑΤΙΚ στη Γερμανία. Κάθε αγωνιστής που αμφισβητεί αυτό το σύστημα είναι στο στόχαστρο και δεν πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προστατευθεί πουθενά!
Προφανώς δεν παραβλέπουμε τις κρατικές σχέσεις ως μια παράμετρο της όλης υπόθεσης. Πολλά είναι τα παραδείγματα όπου ακόμη και αριστεροί αγωνιστές, που κατά τα άλλα ήταν επικίνδυνοι, δεν εκδόθηκαν σε χώρες που τους διεκδικούσαν, ή και το αντίθετο, με βάση τις επιδιώξεις που είχαν ή τις πιέσεις που ασκούσαν οι αντίστοιχες ή και τρίτες αστικές τάξεις στις μεταξύ τους σχέσεις. Αλλά ακόμη και σε αυτή τη περίπτωση η εκμετάλλευση αυτών των σχέσεων είναι ζήτημα συσχετισμού, θέμα δύναμης. Η μη έκδοση, η αποφυλάκιση και η απόδοση πολιτικού ασύλου εξαρτήθηκε σε σημαντικό βαθμό από τα αντανακλαστικά του κινήματος αλληλεγγύης και όχι από την υποτιθέμενη εκμετάλλευση των όποιων αστικών αντιθέσεων, εσωτερικών και εξωτερικών. Μια «εκμετάλλευση» που κάποιοι την πλήρωσαν πολύ σκληρά στη χώρα μας, όπως πλήρωσαν πολύ σκληρά το ακούμπισμα σε ντόπιες «αριστερές» δυνάμεις που φρόντιζαν το ζήτημα του πολιτικού ασύλου να μη γίνει λαϊκή υπόθεση, αλλά το παρέπεμπαν στις καλές σχέσεις ακόμη και με αστικούς πολιτικούς χώρους και όργανα του κρατικού μηχανισμού.
Με λίγα λόγια, οι ιδεολογικοί και πολιτικοί προσανατολισμοί και η μαζικότητα του ταξικού κινήματος αλληλεγγύης είναι αυτά που καθορίζουν το αν θα αποδοθεί πολιτικό άσυλο στους λαϊκούς αγωνιστές και όχι η τήρηση των αμφίβολων «ανθρωπιστικών» νόμων του κάθε κράτους. Η υπεράσπιση του πολιτικού ασύλου έχει ταξικό πρόσημο και δεν θα έπρεπε να συγχέεται με ένα ζήτημα που εξαρτάται από τις σχέσεις και τις επιδιώξεις των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας και κυρίως τις επιδιώξεις των επιδιαιτητών αυτών των σχέσεων, αμερικανών ιμπεριαλιστών.
Η περίπτωση των «8» στρατιωτικών -συμμέτοχων στο πραξικόπημα, άρα οργάνων μιας μερίδας της τουρκικής αστικής τάξης που σε άλλη περίπτωση η στάση τους απέναντι στους λαούς της Τουρκίας δεν θα ήταν διαφορετική από αυτή των νικητών του πραξικοπήματος- είναι ένα τέτοιο ζήτημα και δεν έχει καμιά σχέση με τους τούρκους και κούρδους αγωνιστές, με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας δυσκολεύει να πάρουμε θέση και κυρίως να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση των πραγματικών λαϊκών δικαιωμάτων, για το πολιτικό άσυλο στους τούρκους αγωνιστές, ακόμη και στην περίπτωση που η αστική προπαγάνδα θα προσπαθήσει να το χρησιμοποιήσει.
Καταλήγοντας, θα λέγαμε ότι το ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων, του τι, γιατί και για ποιον υπερασπιζόμαστε, στη γενικότητά του δεν είναι πρώτη φορά που ξεσηκώνει συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στα πλαίσια της Αριστεράς. Είναι παλιά ιστορία. Το ζητούμενο είναι από ποια πλευρά παίρνει κανείς θέση. Από την αστική-ρεφορμιστική σκοπιά στα πλαίσια μιας ουδέτερης θεώρησης του κράτους και του ζητήματος της δημοκρατίας ή από την επαναστατική, ταξική, κομμουνιστική σκοπιά όπου το ζήτημα της δημοκρατίας έχει άλλου είδους διαστάσεις και δεν είναι καθόλου γενικό!
