Ήταν από την αρχή φανερό, έγινε πραγματικότητα… Η συμφωνία των Πρεσπών γίνεται η αφορμή για να αναδιαταχθεί το πολιτικό σκηνικό. Η …ανίερη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ σπάει και ο χώρος της κεντροαριστεράς γίνεται ξανά όχι μόνο το μήλο της έριδος, αλλά και το επίκεντρο της αναδιάταξης.
Η συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι απλά μια αφορμή, αλλά είναι και αιτία της αναδιάταξης, όχι, όμως, η μόνη. Οι Αμερικάνοι και το ΝΑΤΟ ήταν αυτοί που άνοιξαν το ζήτημα με μεγάλη αποφασιστικότητα, εντάσσοντάς το στη γενικότερη στρατηγική τους στα Βαλκάνια εναντίον της Ρωσίας. Η στρατηγική αυτή περιλάμβανε την ένταξη της πΓΔΜ στη Συμμαχία, η οποία με τη σειρά της προϋπέθετε τη διευθέτηση των ζητημάτων με την Ελλάδα.
Η συμφωνία είναι, πριν απ’ όλα, ακριβώς αυτό: Η εκπλήρωση της προϋπόθεσης και η άρση των εμποδίων για να ενταχθεί η πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Δευτερευόντως και αναπόφευκτα είναι και ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας και πΓΔΜ.
Ο συμβιβασμός αυτός είναι διατεταγμένος από τους ιμπεριαλιστές και έχει να αντιμετωπίσει αντίρροπες τάσεις στο εσωτερικό και των δύο χωρών. Πρόκειται για τάσεις που σε καμιά περίπτωση δεν αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία (αν και στην περίπτωση της πΓΔΜ υπάρχουν τάσεις με σαφείς προτιμήσεις προς τη Ρωσία), αλλά επιζητούν μεγαλύτερα οφέλη από τον διακανονισμό, ακόμα και εδαφικά, τουλάχιστον στα μυαλά των πιο θερμοκέφαλων. Τάσεις που, για ένα προηγούμενο διάστημα, ήταν κυρίαρχες και έδιναν τον τόνο, κύρια γιατί οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές δεν πίεζαν για λύση τόσο έντονα όσο τώρα. Τώρα, η ιμπεριαλιστική απαίτηση για άμεση λύση έκοψε τα φτερά αυτών των επιδιώξεων, κάτι που δε μπορεί να γίνει εύκολα αποδεκτό από τους φορείς των επιδιώξεων αυτών, οι οποίοι δε διστάζουν να απευθυνθούν ακόμα και στον εχθρό λαό και να ζητήσουν τη συνδρομή του (μέσω των εθνικιστικών συλλαλητηρίων και των απαιτήσεων για δημοψήφισμα) στην πίεση που ασκούν στις προδοτικές, κατ’ αυτούς, κυβερνήσεις τους.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι πραγματικό και εδράζεται πάνω σε πραγματικές αντιθέσεις και αντινομίες στους κόλπους δυο εξαρτημένων αστικών τάξεων, οι οποίες αδυνατούν να ξεφύγουν από το δίπολο εθνικισμός-υποτέλεια.
Οι αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας είναι εκφράσεις αυτών ακριβώς των αντιθέσεων και αντινομιών. Ένα κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ, το οποίο ποτέ δεν είχε αποδεχτεί τον όρο Μακεδονία στο όνομα της γειτονικής χώρας, δε θα μπορούσε να παραμείνει στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άσχετα αν αυτή του η κίνηση δεν αρέσει στη …μεγάλη υπερατλαντική σύμμαχο, της οποίας το εγκώμιο έπλεκε γλοιωδέστατα πριν λίγους μήνες ο Καμμένος στη ΔΕΘ…
Αντίστοιχα, στη λεγόμενη κεντροαριστερά δεν μπορεί να μην είχε χώρο η πλήρης ευθυγράμμιση με τους Αμερικάνους, στο όνομα, μάλιστα, μιας εθνικής πολιτικής με αντιεθνικιστικό και προοδευτικό πρόσημο.
Κι έτσι οι ΑΝΕΛ, το ΚΙΝΑΛ (και οι συνιστώσες του), το Ποτάμι, ακόμα και η Ένωση Κεντρώων κλονίζονται μέχρι …διαλύσεως μπροστά στην πίεση που τους ασκούν πρώτα οι αποφασιστικές πρωτοβουλίες των Αμερικάνων κι έπειτα η εξίσου αποφασιστική στάση του ΣΥΡΙΖΑ που ευνοεί, εξυπηρετεί και υλοποιεί τις πρωτοβουλίες αυτές. Η πίεση αυτή είναι αισθητή και στη ΝΔ, η οποία φαίνεται ότι, προς το παρόν, αποφεύγει τα δύσκολα επιρρίπτοντας όλη την ευθύνη για τη συμφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή αποφεύγει να την περάσει η ίδια ως κυβέρνηση, γιατί είναι βέβαιο ότι αυτό θα έκανε…
Ωστόσο, θα πρέπει να δούμε την αναδιάταξη αυτή και από μια άλλη σκοπιά. Θα πρέπει να διαπιστώσουμε ότι συμβαίνει πάνω σε ένα πολιτικό σκηνικό που είχε ήδη υποστεί μια μεγαλύτερη αναδιάταξη εξ’ αιτίας μιας άλλης ιμπεριαλιστικής πρωτοβουλίας, αυτής της ραγδαίας όξυνσης της επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα μέσω της εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων.
Πριν το 2010 υπήρχε μια σχετική σταθερότητα στην αστική πολιτική, η οποία εκφραζόταν με τον παλιό καλό δικομματισμό των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που εναλλάσσονταν στην εξουσία και συγκέντρωναν μαζί ποσοστά της τάξης του 85% στις εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ ήταν το πρώτο που …την πλήρωσε με τα μνημόνια και κόντεψε να διαλυθεί, αλλά και η ΝΔ έχασε σημαντικά, κύρια από τα δεξιά της. Η ακροδεξιά ενισχύθηκε και προέκυψε ένας ΣΥΡΙΖΑ, που εκτινάχθηκε από το 3% στην αξιωματική αντιπολίτευση κι από εκεί στην κυβέρνηση και ο οποίος βρήκε στους ΑΝΕΛ τον απαραίτητο συμπαραστάτη στην πορεία εφαρμογής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστές (και χειροκροτούσε η ντόπια αστική τάξη, παρά και τη δικιά της χασούρα).
Η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση, που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, στηρίχθηκε από τη μακροβιότερη μνημονιακή βουλή, στην οποία υπήρχαν τρεις ενδιάμεσες δυνάμεις (ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων) με αναφορά στο χώρο του κέντρου, τον οποίο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η ΝΔ διεκδικούσαν. Όμως αυτή η βουλή δεν έμεινε η ίδια στη διάρκεια της θητείας της. Οι ανεξαρτητοποιήσεις, οι διαγραφές και οι μεταγραφές βουλευτών ήταν συχνές, ήταν τα …απόνερα των μεγάλων ανακατατάξεων που έφεραν τα μνημόνια.
Η συμφωνία των Πρεσπών ήρθε σε ένα τέτοιο ακριβώς σκηνικό. Ένα σκηνικό που δεν είχε ακόμα ισορροπήσει μετά την τρικυμία των μνημονίων. Μια τρικυμία που κι αυτή δεν έχει τελειώσει ακόμα, γιατί η λεγόμενη έξοδος από τα μνημόνια δε σημαίνει επιστροφή σε μια προτεραία κατάσταση, αλλά είσοδο σε μια νέα φάση τα χαρακτηριστικά της οποίας δε θα διαφέρουν πολύ από την τωρινή και θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη των ίδιων αγεφύρωτων αντιθέσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και τους λαούς, ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο.
Τα πράγματα φαίνεται να οδεύουν προς τη διόρθωση των ανορθογραφιών της προηγούμενης περιόδου, όπως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Φαίνεται πως η πολυπόθητη ισορροπία αναζητείται στην κατεύθυνση της παλιάς δοκιμασμένης συνταγή του δικομματισμού, μόνο που στη θέση του ΠΑΣΟΚ θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και, πιθανόν, και οι κεντροαριστεροί του σύμμαχοι, άρα και το ΠΑΣΟΚ!
Αυτή είναι η κατεύθυνση που επιχειρεί να προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του για προοδευτική συμμαχία ενάντια στις δυνάμεις της συντήρησης και της ακροδεξιάς. Στην ουσία, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα (ως και επιβίωσης) σε όλους, κάνει ανοίγματα από θέση ισχύος, με στόχο να σύρει τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς.
Βέβαια, το 2019 δεν είναι …1981! Όσο κι αν το σχέδιο μοιάζει λογικό και τακτοποιημένο, ζούμε σε μια εποχή που κάθε άλλο παρά …τακτοποιήσεις συνηθίζονται. Το σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και αυτό σημαίνει πρωτίστως ότι εντείνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση του λαού, αλλά και ότι αναζητά εκείνα τα πολιτικά εργαλεία που θα διευκολύνουν αυτή την κατεύθυνση, αποφεύγοντας ή καταστέλλοντας τις όποιες λαϊκές αντιδράσεις. Το πλέγμα των αντιθέσεων είναι, όμως, τόσο πυκνό που τέτοιες λύσεις δεν είναι εύκολο να βρεθούν.
Επομένως, τι αντιδεξιό μέτωπο θα συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν επί 4 χρόνια κυβερνούσε με τους ΑΝΕΛ; Όταν η δίκη της Χρυσής Αυγής δε λέει να τελειώσει; Όταν η κρατική καταστολή καλά κρατεί; Όταν η αμερικανοκρατία ζει μεγάλες δόξες; Όταν η ΕΕ έχει κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη από μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τις επιταγές της μέχρι κεραίας;
Και από την άλλη μεριά, για ποια υπεύθυνη διαχείριση και εναλλακτική πρόταση μας μιλάει η ΝΔ; Όταν ο επάρατος ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει τις δικές της πολιτικές και δέχεται τα συγχαρητήρια από τα αφεντικά που η ίδια υπηρετούσε πιστά εδώ και δεκαετίες; Όταν καταγγέλλει τις αντιλαϊκές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, λες και η ίδια δεν κυβέρνησε ποτέ. Όταν θέλει να παρουσιάζεται ως σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα και ταυτόχρονα επενδύει όλο και περισσότερο σε ακροδεξιά ρητορική για να περιορίσει τις απώλειές της προς τα εκεί;
Μετά την ψήφο εμπιστοσύνης όλα δείχνουν ότι η βουλή θα εγκρίνει και τη συμφωνία των Πρεσπών και, μάλλον, και την ένταξη της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Στον όσο χρόνο απομένει μέχρι τις εκλογές δε θα πρέπει να αποκλείσουμε κι άλλες εξελίξεις. Το αστικό πολιτικό σύστημα θα επιχειρήσει στο σύνολό του να φτάσει σε αυτές όσο μπορεί πιο καλά προετοιμασμένο για τη νέα επίθεση που θα εξαπολύσει στα δικαιώματα του λαού από την επόμενη κιόλας μέρα.
Το θέμα είναι να προετοιμαστεί και ο λαός όσο καλύτερα μπορεί για να αντισταθεί σε αυτή την επίθεση, να συγκροτήσει την πάλη του και να βάλει, έτσι, το μεγαλύτερο πρόβλημα στην άρχουσα τάξη που τον εκμεταλλεύεται και τον καταπιέζει, στα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της και στο πολιτικό της προσωπικό.
