Την περασμένη εβδομάδα, το Πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για την παιδεία πήρε την τελική του μορφή. Όσον αφορά στα πανεπιστήμια, αυτή δε διαφέρει πουθενά από την προηγούμενη, με εξαίρεση ένα σημείο: τα φοιτητικά δικαιώματα (πάσο, σίτιση, στέγαση) θα καταργούνται στα ν+2 έτη και όχι στα 2ν όπως όριζε το αρχικό σχέδιο. Μετά από αυτή τη δεξιά «διόρθωση», οι υπόλοιπες διατάξεις μένουν ως έχουν. Δηλαδή, διατηρούνται ανέγγιχτα τα 70 από τα 80 άρθρα του νόμου Διαμαντοπούλου. Όπως αναλύθηκε σε προηγούμενο άρθρο, με εξαίρεση το ζήτημα των διαγραφών των φοιτητών, οι υπόλοιπες τροποποιήσεις του νόμου 4009/2011 αφορούν κυρίως διοικητικές αλλαγές. Πρόκειται για την κατάργηση του Συμβουλίου Ιδρύματος που όριζε στο άρθρο 8 ο νόμος Διαμαντοπούλου, την εκλογή των Πρυτανικών αρχών με συμμετοχή των φοιτητών, την κατάργηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας και την επαναφορά του ρόλου του Πρυτανικού Συμβουλίου και της Συγκλήτου ως το ανώτερο όργανο διοίκησης των ΑΕΙ. Με υπερηφάνεια η κυβέρνηση παρουσιάζει την επαναφορά της συμμετοχής των φοιτητών στη Γενική Συνέλευση Τμήματος σε ποσοστό 25%. Μάλλον νομίζουν ότι καινοτομούν ή ότι ξεχάσαμε πως για δεκαετίες το ποσοστό του 40% (!) που ίσχυε μέχρι το 2011 ουδέποτε εμπόδισε την επίθεση να συνεχιστεί, αλλά παγίδευε τους φοιτητές σε ρόλο «συνενόχου» και απονεύρωνε τα συλλογικά τους όργανα.
Επιστρέφοντας στην ουσία, λοιπόν, η κυβέρνηση στρέφει τη συζήτηση μακριά από τα καυτά θέματα, την ώρα που νομιμοποιεί με «προοδευτικό» περιτύλιγμα όλες τις αντιδραστικές αλλαγές και υπόσχεται κλίμα «δημοκρατικού αέρα». Στις δημόσιες εμφανίσεις του ο υπουργός κ. Μπαλτάς κλείνει το μάτι σε πρυτάνεις και μεγαλοκαθηγητές επαναφέροντας τα χαμένα τους προνόμια (μιας και δεν μπορεί να επαναφέρει τη χαμένη τους χρηματοδότηση). Κλείνει το μάτι στις φοιτητικές παρατάξεις -που κόπτονταν για τις έδρες τους στη συνδιοίκηση- επιχειρώντας να δημιουργήσει κλίμα «καλής πίστης».
Και όλο αυτό το κλίμα φαίνεται ότι «πιάνει», αλλιώς δεν εξηγείται πως ούτε οι αριστερές δυνάμεις δεν πρόσεξαν(!) για παράδειγμα την κατάπτυστη διάταξη που παγιώνει την κατάργηση του Ασύλου συγχωνεύοντας τους νόμους του 2011 και του 2007. Χαρακτηριστικά, το άρθρο 12 διατηρεί την παράγραφο Διαμαντοπούλου με βάση την οποία «σε αξιόποινες πράξεις εντός των ΑΕΙ ισχύει η κοινή νομοθεσία». Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρη η κατάργηση του Ασύλου, την ίδια στιγμή μάλιστα που η αστυνομία ήδη έμπρακτα μπαινοβγαίνει στις σχολές (επέμβαση στα Προπύλαια). Η διατήρηση της έννοιας του «ακαδημαϊκού ασύλου» ως άσυλο γνώσης που θα διαφυλαχθεί απέναντι σε όποιον επιχειρεί να το καταλύσει (βλ. νόμο Γιαννάκου) βολεύει τρομερά την κυβέρνηση στην κατασταλτική πολιτική με αριστερό προκάλυμμα που σκοπεύει να ακολουθήσει. Μάλλον οι ίδιες διατάξεις που στο παρελθόν σήκωσαν θύελλες φοιτητικών αντιδράσεων φαίνονται καλύτερες όταν γράφονται από «αριστερή» πένα.
Πώς να εξηγηθεί ότι κυκλοφορούν ακόμα και σήμερα στα αμφιθέατρα (και εντός της ΕΑΑΚ) οι αυταπάτες ότι η κυβέρνηση κατήργησε τις πιστωτικές μονάδες (ECTS); Άραγε κανείς δεν έκανε τον κόπο να διαβάσει το άρθρο 11 που αναφέρει ρητά ότι «Ο αριθμός των Δ.Μ. ο οποίος αντιστοιχεί σε ένα ακαδημαϊκό εξάμηνο, ισοδυναμεί με τις πιστωτικές μονάδες του Ευρωπαϊκού Συστήματος Μονάδων Κατοχύρωσης Μαθημάτων (ECTS) για το εξάμηνο αυτό»;
Μήπως όλοι όσοι χειροκροτούν το νέο πολυνομοσχέδιο θεωρώντας ότι «ικανοποιεί τις διεκδικήσεις δεκαετιών», ξέχασαν τους αγώνες τόσων χρόνων για δωρεάν βιβλία και ξαφνικά βλέπουν το ηλεκτρονικό σύγγραμμα με καλό μάτι; Ή τάχα πέρασε απαρατήρητο και το άρθρο 10 που ορίζει: «Κάθε εξάμηνο περιλαμβάνει τουλάχιστον δεκατρείς (13) πλήρεις εβδομάδες διδασκαλίας. Ο αριθμός των εβδομάδων για τη διενέργεια των εξετάσεων και οι λεπτομέρειες παράτασης εξαμήνου ορίζονται στον Εσωτερικό Κανονισμό Οργάνωσης και Λειτουργίας του Ιδρύματος»; Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για τις ίδιες τις 13 εβδομάδες υποχρεωτικής διδασκαλίας ανά εξάμηνο που τόσα χρόνια αξιοποιούνται σαν απειλή απέναντι στις κινητοποιήσεις των φοιτητών αλλά και των διοικητικών υπαλλήλων.
Εδώ, ιδιαίτερα για τη στάση των ΕΑΑΚ, ισχύει η λαϊκή έκφραση «αυτός κοιμάται και η τύχη του δουλεύει». Η πρωτοφανής ανοχή που απολαμβάνει η νέα κυβέρνηση θα κοστίσει ακριβά όσο ο επιθετικός κορμός των προηγούμενων νόμων διατηρείται και η προσαρμογή της κυβέρνησης στις επιταγές των ιμπεριαλιστών προχωράει.
Για του λόγου το αληθές, στις 14-15 Μαϊου 2015 πραγματοποιήθηκε η 9η σύνοδος υπουργών παιδείας στο Γιερεβάν της Αρμενίας. Το θέμα ήταν η εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια (1999). Μεταξύ των 47 χωρών που συμμετείχαν ήταν φυσικά και η Ελλάδα. Στο Γιερεβάν συναντήθηκε το «διαρκές πολιτικό φόρουμ», που από το 1999, ανά 3ετία, αναθεωρεί τη συνθήκη και φροντίζει για την προώθησή της. Η κοινή απόφαση-ανακοίνωση, που συνυπέγραψε το ελληνικό υπουργείο, διατυπώνει τη δέσμευση κάθε χώρας να προωθήσει τη «δια βίου μάθηση» και την προσαρμογή της εκπαίδευσης στις επιταγές αυτές. Να σημειωθεί ότι μεταξύ των κυριότερων εκπαιδευτικών προβλημάτων, η ανακοίνωση αναφέρει και τη ριζοσπαστικοποίηση στις σχολές(!).
Τα περιθώρια για αυταπάτες στενεύουν. Τα κρίσιμα προβλήματα των φοιτητικών μαζών παραμένουν. Η εντατικοποίηση – σχολειοποίηση των σπουδών, το κόστος σίτισης και στέγασης, οι άθλιες υποδομές, οι οικονομικοί ταξικοί φραγμοί, η μείωση των εισακτέων και των αποφοίτων, το πτυχίο χωρίς αντίκρισμα και όλα τα υπόλοιπα αδιέξοδα της σπουδάζουσας νεολαίας δε θα κρύβονται για πάντα πίσω από γενικολογίες περί «δημοκρατικού αέρα» στα πανεπιστήμια. Τόσο το αντιλαϊκό νομοσχέδιο όσο και οι υπόλοιπες δεσμεύσεις στο πνεύμα της Μπολόνια πρέπει να συναντήσουν την ξεκάθαρη καταγγελία και την κινητοποίηση των φοιτητικών μαζών.
