Γύρω-γύρω πόλεμοι και ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις αλλαγής συνόρων. Γύρω –γύρω, αλλά και μακριά ως την Αργεντινή, κρίση, εξαθλίωση, 12ωρη και «με το νόμο» δουλειά και τριγμοί που θυμίζουν απειλές για κραχ. Κι όμως! Στη μέση, στην Ελλάδα, θα έχουμε «ειρήνη, ασφάλεια, εργασιακά δικαιώματα, ανάπτυξη»! Αυτά μας λέει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, που αντιγράφοντας τον Κουτσόγιωργα και το ΠΑΣΟΚ του 1985, εμφανίζει τον εαυτό της ως το «φως» απέναντι στο σκοτάδι που εκπροσωπεί η ΝΔ και το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Πρόκειται για μια επιχείρηση που θέλει να βάλει τον λαό στη θέση του πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του. Όμως, ο λαός έχει «πνιγεί» από τη θάλασσα των αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων και των επιλογών που στοιχίζουν τη χώρα στις πολεμικές ανάγκες των αμερικανονατοϊκών που έκανε και προώθησε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ! Και είναι προφανές ότι αυτή η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ακόμα υπηρεσία στην κατεύθυνση της αντιδραστικής πολιτικής πορείας όλων των τελευταίων χρόνων και είναι προετοιμασία για τον νέο γύρο επίθεσης που το σύστημα ετοιμάζει ενάντια στον λαό.
Όχι, λοιπόν! Ο λαός δεν έχει να διαλέξει ανάμεσα στο αντιασφαλιστικό τερατούργημα του Κατρούγκαλου και τις φρικαλέες προτάσεις Μητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση των καταργημένων ασφαλιστικών δικαιωμάτων του. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα σκοτάδια της επίθεσης και της υποταγής στον ιμπεριαλισμό, που το ίδιο καλά εκπροσωπούνται και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τη ΝΔ και τις άλλες δυνάμεις του πολιτικού συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ο λαός χρειάζεται να βρει τη δική του έξοδο από τον λαβύρινθο της φτώχειας, της εξαθλίωσης και των πολέμων. Να βγει μαζικά στους αγώνες, στην αντίσταση και τη διεκδίκηση. Εκεί και μόνο εκεί μπορεί να οικοδομήσει τους δικούς του όρους σε πλήρη αντιπαράθεση με το αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί, απέναντι από το κεφάλαιο και την εργοδοσία, σε πλήρη αντίθεση με τους ιμπεριαλιστές φονιάδες των λαών, που ανακηρύσσονται τιμώμενη χώρα και επιτηρητές της ζωής μας για δεκαετίες.
Όροι και αιτίες
Όσα έζησε, ζει και αντιμετωπίζει ο λαός μας –αλλά και όλοι οι λαοί της περιοχής και του κόσμου- δεν τα έφερε η «κακιά η ώρα», ο «εμμονικός Σαμαράς», ούτε βέβαια ο λεγόμενος νεοφιλελευθερισμός, που είναι τάχα η στραβή και ανορθολογιστική εκδοχή διαχείρισης του καπιταλισμού. Είναι εκφράσεις και αποτελέσματα των χαρακτηριστικών και των επιδιώξεων του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, που βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης. Μιας κρίσης ολόπλευρης, που διαρκώς αλληλοτροφοδοτείται με την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα πλαίσια του συστήματος. Αυτό ήταν το πλαίσιο που «έφερε» τα μνημόνια στην Ελλάδα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Σε αυτή τη βάση, η αστική τάξη βρήκε και την «ευκαιρία» να υλοποιήσει με τις πλάτες των πατρώνων της την κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά –λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Το πλαίσιο αυτό δεν έχει αλλάξει, ούτε έχει αμβλυνθεί για τους κινδύνους και την αντιδραστικότητα που φέρνει σε βάρος των εργατών και του λαού. Αντίθετα θα λέγαμε, αρκεί μια ματιά στις εξελίξεις στην περιοχή και τον κόσμο, για να αντιληφθούμε ότι έχει επιδεινωθεί. Η πολεμική αντιπαράθεση στη Συρία –με ομολογημένο, πλέον, ότι πρόκειται για αντιπαράθεση των δύο ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη, δηλαδή, ΗΠΑ, Ρωσίας- θερμαίνεται ξανά με επίκεντρο το Ιντλίπ. Στα Βαλκάνια ομολογούνται επισήμως τα αμερικάνικα σχέδια αλλαγής συνόρων (Κόσσοβο), παράλληλα με την επιχείρηση με βάση τη συμφωνία των Πρεσπών της ένταξης στο ΝΑΤΟ της πΓΔΜ και με τη Σερβία –που αγόρασε ρωσικά Μινγκ- κεντρικό κρίκο της δεσπόζουσας και εδώ αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης. Στην ανατολική Ουκρανία, με δολοφονίες και πολεμικές αψιμαχίες θερμαίνεται μια παγωμένη αλλά και κεντρική αντιπαράθεση των ίδιων πάλι ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι εστίες όλες, λοιπόν, θερμές και υπό ανάφλεξη, και μια σειρά άλλες πληγές της ευρύτερης περιοχής (Παλαιστίνη, Κύπρος, Λιβύη) χαίνουσες και σταθερά αναμοχλευόμενες. Ο ρώσικος στόλος κατέβηκε στην Α. Μεσόγειο και, όπως δήλωσε ο Α/ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ, που επισκέφθηκε τη χώρα για να εξετάσει τη δημιουργία και άλλων βάσεων, «τέτοια κίνηση των Ρώσων δεν έχουμε δει από το 1980».
Παράλληλα και ταυτόχρονα με αυτές τις πολεμικού χαραχτήρα εκδηλώσεις των αντιθέσεων και της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος (που είναι πολύ περισσότερες αν απλώσουμε τη ματιά μας ως τον Καύκασο και ως τον Ειρηνικό ωκεανό), έχουμε και όλες τις ανάλογες στο εμπορικό, οικονομικό, χρηματιστηριακό επίπεδο. Ο εμπορικός «πόλεμος» των ΗΠΑ εναντίον όλων, η κρίση σε Τουρκία και Αργεντινή, ο μόνιμα πορτοκαλί συναγερμός για το χρέος της Ιταλίας, οι ανάλογοι –αν και σε χαμηλότερο επίπεδο- γαλλικοί φόβοι, το brexit και τα πολλά ζόρια του είναι εκφράσεις του ίδιου ζητήματος, μέρος του ενιαίου κουβαριού των αδιέξοδων και των αντιθέσεων του συστήματος. Αντιθέσεις και αδιέξοδα που αναζητούν διέξοδο στις πλάτες των εργατών και των λαών, στο ίδιο το αίμα των λαών, ενόσω ο συσχετισμός παραμένει αρνητικός και το εργατικό κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε συνθήκες ήττας, υποχώρησης, αποσυγκρότησης.
Με όλα αυτά σαν γενικότερους όρους και αιτίες της κατάστασης που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη και ο λαός (και) στη χώρα μας, ένα πρέπει να είναι το βασικό συμπέρασμα. Όσο ψεύτικα και άθλια ήταν τα προεκλογικά του ΣΥΡΙΖΑ (τα πριν της «πρώτη φορά Αριστεράς») για τα «νταούλια και τους ζουρνάδες» που τάχα στο ρυθμό τους θα χόρευαν οι «αγορές» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν κυβέρνηση, άλλο τόσο και περισσότερο (με όσα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έκανε) άθλια ψέματα είναι τα σημερινά «για την Ελλάδα που ανέκτησε την ανεξαρτησία της» και για τα δικαιώματα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει πίσω στον λαό και τους εργάτες.
Τα (πολλά) προσωπεία του ιμπεριαλισμού
Μέχρι τις 21/8 (που «τέλειωσαν» τα μνημόνια) είχαμε τους «θεσμούς» (δηλαδή τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστών) να μας προστατεύουν από τις αγορές (δηλαδή από τους ιμπεριαλιστές)! Τώρα η χώρα θα βγει (;) απευθείας στις αγορές για δανεισμό χωρίς να χρειάζεται τους «θεσμούς», οι οποίοι όμως θα ασκούν ανά τρίμηνο εποπτεία και επιτήρηση για το αν τηρούνται τα συμφωνηθέντα, δηλαδή οι εκατοντάδες μνημονιακοί νόμοι και οι όροι αποπληρωμής του χρέους (που αυξήθηκε ενώ «πήγαμε στους θεσμούς» για να μειωθεί) και όπως αυτά έχουν προδιαγραφεί ως το 2060!
Αυτή είναι η επίσημη περιγραφή της «ανάκτησης της ανεξαρτησίας» στη χώρα της υποτέλειας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, στη βάση της οποίας καλείται ο λαός να πειστεί και να συμμεριστεί την κυβερνητική… επιτυχία! Θα ήταν ίσως κατάλληλο για νούμερο επιθεώρησης, αλλά πρόκειται για το πλαίσιο που ορίζει τις τύχες και τις ζωές ενός λαού και μιας χώρας! Λιγότερο ακροβατικός και περισσότερο κυνικός ο Κερέ, εκπρόσωπος της ΕΚΤ στην πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα, δήλωσε πως «και οι αγορές θα είναι το ίδιο απαιτητικές με τους θεσμούς»!
Οι ιμπεριαλιστές, λοιπόν, της ΕΕ και των ΗΠΑ θα συνεχίσουν να είναι το ίδιο ληστρικοί απέναντι στη χώρα και τον λαό. Εξάλλου, τα χρόνια των μνημονίων, η εξάρτηση βάθυνε, δηλαδή ενίσχυσαν σε όλα τα επίπεδα τους όρους επικυριαρχίας τους ενώ η ίδια η αστική τάξη ομολογεί φαρδιά-πλατιά την παραίτησή της από την εσωτερική αγορά και την αναζήτηση διεξόδου στις εξαγωγές, στα όπως λέγονται «διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίες». Αυτή η επιλογή την κάνει ακόμα πιο υποτακτική στο ξένο κεφάλαιο (δεν είναι τυχαία η πλημμυρίδα των ξεπουλημάτων που λέγονται ιδιωτικοποιήσεις) και ταυτόχρονα ακόμα πιο άγρια και εχθρική στον λαό και στους εργάτες. Θα υπερασπιστεί με κάθε μέσον το ταξικό κέρδος που διαμόρφωσε όλα αυτά τα χρόνια, συντρίβοντας τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα ως απαράβατη προϋπόθεση για την ευόδωση των δικών της στενών επιδιώξεων. Κεντρικό σημείο σε αυτές τις επιτυχίες της αποτελεί η θάλασσα των εργασιακών σχέσεων γαλέρας που έχει διαμορφώσει με την επίθεσή της, μια θάλασσα που κάθε άλλο παρά θέλει να τη συμμαζέψει και να την αναιρέσει επιστρέφοντας στη διαμόρφωση κλαδικών συμβάσεων, όπως ξετσίπωτα ισχυρίζεται ο Τσίπρας και οι συν αυτώ. Ο εργασιακός μεσαίωνας, όπως και ο κοινωνικός, είναι ένα το κρατούμενο που το σύστημα θέλει όχι μόνο να το διατηρήσει αλλά και να το επεκτείνει ακόμα περισσότερο.
Αυτή η –ας πούμε- οικονομική κατεύθυνση της αστικής τάξης είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τη μετατροπή της χώρας σε κέντρο αποβίβασης– εξόρμησης και πάσης φύσης υπηρεσιών των ιμπεριαλιστικών και δη αμερικάνικων σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή. Εξάλλου, κατεξοχήν «διεθνώς εμπορεύσιμη υπηρεσία» είναι το δίκτυο των αγωγών που η αστική τάξη ονειρεύεται και ποθεί να εγκατασταθεί στη χώρα ως τμήμα των αμερικάνικων επιδιώξεων για τον ενεργειακό έλεγχο της Ευρώπης σε βάρος βέβαια της τροφοδοσίας της από τη Ρωσία. Δηλαδή η οικονομική κατεύθυνση είναι αξεδιάλυτα δεμένη με τους αντιδραστικούς αστικούς τυχοδιωκτισμούς, που μετατρέπουν τη χώρα σε πολεμική πλατφόρμα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, και δυναμώνουν τον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την τούρκικη αστική τάξη. Αυτά τα σχέδια γιορτάστηκαν με τιμώμενες τις ΗΠΑ στη ΔΕΘ. Για τη μεγάλη ώθηση από την κυβέρνηση Τσίπρα σε αυτές τις επιλογές δηλώνουν οι Αμερικανοί πως έχουμε «τις καλύτερες σχέσεις εδώ και πολλά χρόνια».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτά τα σχέδια φέρνουν πιο κοντά όχι την «ανάπτυξη» αλλά τον κίνδυνο του πολέμου για τους λαούς της περιοχής. Ήδη στα Βαλκάνια και πριν κοπάσει η κυβερνητική προπαγάνδα για την σταθερότητα που φέρνει η συμφωνία των Πρεσπών, έγινε ευρύτερα φανερός ο κίνδυνος ενός νέου κύκλου αίματος.
«Αριστερή» κεντροδεξιά!
Με τον ανασχηματισμό αλλά ουσιαστικά και με την ομιλία του, ο Τσίπρας στο νέο υπουργικό συμβούλιο επιβεβαίωσε αυτό που πολιτικά ήταν αναμενόμενο. Την εξέλιξη και μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροδεξιό κόμμα, ένα κόμμα που θα απορροφήσει και θα στηριχτεί σε πρόσωπα και δυνάμεις που έχουν αναφορά στα κέντρα εξουσίας του συστήματος έξω και μέσα από τη χώρα. Μόνο ως τέτοιο μπορεί να συνεχίσει και να φιλοδοξεί να αποτελεί και κυβερνητικό κορμό στη «νέα εποχή». Εξάλλου σε μια τέτοια κατεύθυνση έχει ήδη κάνει μακρά διαδρομή, ακόμα και από άποψη προσώπων που στελέχωναν τον κυβερνητικό και κρατικό μηχανισμό.
Με μια τέτοια επιλογή προφανώς επιδιώκει να απορροφήσει και ότι μένει από τη λεγόμενη κεντροαριστερά, καθώς το ΚΙΝΑΛ παρουσιάζει σοβαρές δυσκολίες να αποκτήσει υπόσταση, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει την πίεση και προς τους υπόλοιπους παράγοντες (Θοδωράκης, Λεβέντης). Κυρίως, όμως, αυξάνει τις δυσκολίες της ΝΔ, όπως φάνηκε και από τη συνέντευξη Μητσοτάκη στα ΝΕΑ, με την οποία αναζητεί μια ευρύτερη βάση εκλογικής απεύθυνσης από αυτή που μπορεί να έχει με τη γραμμή Βορίδη-Γεωργιάδη. Ταυτόχρονα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται βέβαια να παραιτηθεί από την πιο χυδαία δημαγωγία και συκοφάντηση της Αριστεράς, στο όνομα της οποίας θα συνεχίσει τη δεξιά πορεία του και την αδίστακτη υπηρέτηση των ξένων και ντόπιων δυναστών του λαού μας. Αυτό είναι το ιδιαίτερο «προσόν» του, με βάση αυτό ηγήθηκε της πορείας της δεξιάς μετατόπισης όλου του πολιτικού συστήματος και όπως αυτή την επέβαλλαν οι ανάγκες της επίθεσης. Με βάση αυτά τα πεπραγμένα του, τα ντόπια και ξένα κέντρα εξουσίας δεν τον αφήνουν στην τύχη του και τα δωράκια που παίρνει, όπως αυτό με τη Novartis ή τώρα με τη δικαστική απόφαση για τα δάνεια της ΝΔ, προμηνύουν μια σκληρή μάχη στον δρόμο για τις εκλογές. Βέβαια, υπάρχουν πολλά αγκάθια στον δρόμο αυτό –όπως η υλοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών- και θα πρέπει να περιμένουμε τι και πώς θα αποφασίσουν τα κέντρα που αποφασίζουν για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα στη χώρα.
Ένα, ωστόσο, είναι βέβαιο. Ότι αυτή η σκληρή μάχη όχι μόνο δεν αφορά τον λαό αλλά είναι και ενάντιά του. Ότι για όλα όσα δεν θα του επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, και για όλα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και όλες οι δυνάμεις του συστήματος θα επιδιώξουν ακόμα να του κλέψουν, η απάντηση βρίσκεται στις δικές του δυνάμεις, στη δική του πάλη. Στην πάλη για δουλειά και ψωμί, στην πάλη για ελευθερίες και δικαιώματα, στην πάλη ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό. Αυτή την πάλη, αυτή τον αγώνα πρέπει να ευνοήσουμε και να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
