Προδημοσίευση από την Προλεταριακή Σημαία, στήλη Προβολές
Το πρωινό της Πέμπτης 26 του Μάρτη, μια αναμέτρηση αρκετών μηνών που γίνονταν δια αντιπροσώπων μεταμορφώθηκε σε διεθνή κρίση όταν ο ένας εκ των ισχυρών υποκινητών και προστατών της μιας πλευράς αναγκάστηκε να επέμβει άμεσα μπροστά στον κίνδυνο μιας μεγάλης στρατιωτικής συντριβής. Αναφερόμαστε στην αεροπορική -προς το παρόν όσο γράφονταν αυτό το σχόλιο- επιδρομή της Σαουδικής πολεμικής αεροπορίας στο έδαφος της Υεμένης εναντίον των σιιτών ανταρτών Χούδι που τις τελευταίες ημέρες καταλάμβαναν την μια πόλη του νότου μετά την άλλη και απειλούσαν να πάρουν στα χέρια τους το πολύ στρατηγικό Αντεν. Πίσω από την δυναμική επέκταση τους βρίσκεται το Ιράν κυρίως αλλά και όλο το σιιτικό αραβικό τόξο ενώ το υπό κατάρρευση φιλοδυτικό καθεστώς του προέδρου Χάντι υποστηρίζουν το Ριάντ, το Κάιρο, οι σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου εκτός από το Ομάν που όλο και πιο πολύ παίρνει αποστάσεις και φυσικά η Ουάσιγκτον που ευλόγησε αμέσως την επίθεση των Σαουδαράβων. Υποστήριξη στην επιχείρηση εξέφρασε και η Άγκυρα (βρέθηκε στην ίδια πλευρά με την Αίγυπτο!) αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πως οι διασταυρώσεις συμφερόντων και τακτικών στο περίπλοκο τοπίο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής γίνονται ολοένα και περισσότερο ένας αξεδιάλυτος και επικίνδυνος γόρδιος δεσμός.
Η αναμέτρηση στην κομβική για τις ισορροπίες στην αραβική χερσόνησο αλλά και για τους κρίσιμους ναυτικούς δρόμους, Υεμένη, δεν γίνεται για το πόσους ιμάμηδες αποστόλους είχε για απόγονους ο Προφήτης. Αν και η σύγκρουση σιιτών -σουνιτών έχει προ πολλού πάρει και δικά της αυτόνομα δογματικού τύπου χαρακτηριστικά και τέμνει πλέον όλες τις αραβικές κοινωνίες η αλήθεια είναι πώς πίσω από αυτήν κρύβονται πολλαπλές και σοβαρότερες αντιθέσεις. Είτε γιατί συμπλέκεται με κοινωνικές ανισότητες είτε γιατί χρησιμοποιείται για την προώθηση πολιτικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Τόσο από αντιδραστικές περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής όσο και από τον ιμπεριαλισμό, ειδικά τον αμερικάνικο, που έπαιξε προβοκατόρικο ρόλο στην υποδαύλιση των θρησκευτικών διαχωρισμών και συγκρούσεων. Η Υεμένη που παρά την φτώχεια της για πολλές δεκαετίες ζούσε χωρίς σημαντικές θρησκευτικές διαιρέσεις (σιίτες και σουνίτες χρησιμοποιούσαν μέχρι και τα ίδια τζαμιά για προσευχή) βυθίστηκε σε μια ανελέητη αναμέτρηση εξαιτίας της ξένης επέμβασης και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, όταν η λεγόμενη Αραβική άνοιξη έθεσε σε κίνηση τις λαϊκές μάζες που ζούσαν υπό την εξουσία ενός σκληρού αντιδημοκρατικού καθεστώτος που το προστάτευαν οι Σαουδάραβες και οι ΗΠΑ. Και τώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο κύκλο αιματοχυσίας και ίσως μιας λιβυκού τύπου διάλυσης με ανοικτά όλα τα εφιαλτικά ενδεχόμενα.
