Η κυβερνητική προπαγάνδα εμφανίζει την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 9/5 ως έστω μια ανακοπή τής μέχρι τώρα μνημονιακής πορείας και ως μια αρχή και δυνατότητα για μια κάποια διέξοδο από όσα αυτή η πορεία έχει συσσωρεύσει. Η αλήθεια δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς, που και οι άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις –με γκρίνιες και παρατηρήσεις- υιοθετούν, μέτρο και αυτό του στριμώγματος και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει συνολικά η μεγαλοαστική τάξη.
Η «κοντή ανάσα» που πήρε από την απόφαση του Γιούρογκρουπ η κυβέρνηση είναι απολύτως υποθηκευμένη στις επόμενες πιο άγριες ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και σε όλο το φάσμα των ζητημάτων, που δεν αφορούν μόνο την «οικονομική» υπόσταση της αστικής τάξης της χώρας, αλλά αγγίζουν πια, όπως είναι φανερό, το Αιγαίο και τα ζητήματα της κυριαρχίας της. Και βέβαια αυτή η «κοντή ανάσα» για την κυβέρνηση και για το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης έχει ως απόλυτο προαπαιτούμενο τον διαρκή και βαθύ πνιγμό του λαού και των δικαιωμάτων του. Αν ο Α. Τσίπρας δεν έχει πια αυταπάτες -όπως ο ίδιος δήλωσε στη Βουλή- για το τι μπορεί να δώσει η κακόφημη διαπραγμάτευση, καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να έχει και ο λαός! Για να υπερασπίσει τη ζωή του και να διεκδικήσει το μέλλον του χρειάζεται να αντικρίσει κατάματα τους εχθρούς του. Τους ιμπεριαλιστές πάτρωνες της χώρας και το ντόπιο πλουτοκρατικό κηφηναριό. Και να συγκροτήσει και να οργανώσει τις τεράστιες δυνάμεις του στην κατεύθυνση της αντίστασης, της διεκδίκησης και της αναμέτρησης με τους ληστές και τους φονιάδες των δικαιωμάτων του και της ζωής του!
Μέτρα, χρέος και…
Πριν στεγνώσει το μελάνι που επισήμανε την «επιτυχία» της 9/5, βγήκε στην επιφάνεια ο νέος ορυμαγδός. 1,8 δισ. νέοι έμμεσοι φόροι, ξεπούλημα στα διεθνή αρπακτικά των κόκκινων δανείων (με ορατό πια το φάσμα των μαζικών αρπαγών σπιτιών και όχι μόνο), 19 νέες «αποκρατικοποιήσεις»-ιδιωτικοποιήσεις και βέβαια η θεσμοθέτηση του «κόφτη» που αυτόματα θα σφαγιάζει μισθούς, συντάξεις, θα ορίζει απολύσεις και κάθε είδους περικοπές, αν δεν κρίνεται αρκετό το «αίμα» που καταγράφεται στο περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα των επόμενων χρόνων. Όλα αυτά (και ποιος ξέρει τι άλλα) απαιτείται –για το «καλό» του λαού- να ψηφιστούν σε άλλον ένα υπερ-νόμο πριν από το νέο Γιούρογκρουπ της 24/5! Δηλαδή λίγες μέρες αφότου ψηφίστηκε το ασφαλιστικό και το φοροληστρικό τερατούργημα με τις γνωστές εξπρές μεθοδεύσεις του Σαββατοκύριακου! Πράγματι λοιπόν η κυβέρνηση ξεπέρασε τις αυταπάτες της και η αντιλαϊκή καταιγίδα ξεπερνά σε ρυθμούς όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Όλα αυτά ήταν το αντίτιμο της κοντής ανάσας που αναφέραμε ότι δόθηκε στην κυβέρνηση στο Γιούρογκρουπ της 9/5. Και σε τι συνίσταται αυτή η ανάσα; Βασικά και κυρίως ότι άρθηκε -προς το παρόν- το κλίμα δημιουργίας πιστωτικού γεγονότος και οι θεσμοί-ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί συγκατένευσαν στο να δοθεί η επόμενη δόση. Αυτό ήταν αρκετό για να ανακουφιστεί η κυβέρνηση αλλά και συνολικά τα ντόπια κέντρα, που χωρίς μέτρο στην ξετσιπωσιά της υποτέλειάς τους έφτασαν να ισχυρίζονται πως η καταβολή της δόσης θα είναι και σήμα για την «ανάκαμψη-ανάπτυξη»! Είναι προφανές ότι οι κομπραδόροι του αστικού κόσμου κρέμονται στην κυριολεξία από τα σχοινιά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και δεν διστάζουν, την ίδια ώρα που από επίσημα γερμανικά χείλη ανακοινώνεται πως το 95% των δανείων που τα τελευταία έξι χρόνια πήρε η χώρα κατέληξαν στις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, την ίδια ώρα που οι μετοχές των συστημικών τραπεζών «τους» έχουν κατρακυλήσει σε λίγα λεπτά του ευρώ και τα επιτόκια που χορηγούν για τις προθεσμιακές καταθέσεις έχουν φτάσει από το 4,38% στο 0,88%, την ίδια ώρα που ανακοινώνονται απανωτές μειώσεις στην εναπομείνασα βιομηχανική δραστηριότητα και στις εξαγωγές, αυτοί να πανηγυρίζουν για τη νέα δόση που οδηγεί σε αναπαραγωγή και βάθεμα αυτής της εξάρτησης!
Η κυβέρνηση, βέβαια, ισχυρίζεται πως εκτός από τη δόση «πήρε» και υπόσχεση για το άνοιγμα της συζήτησης για το χρέος. Στο ζήτημα αυτό υπάρχει η απολύτως φαιδρή, αλλά και η εντελώς κρίσιμη -για το λαό μας και όλη την περιοχή- πλευρά. Η πρώτη αφορά τις «μελέτες» που κάνουν προβολή στο μέλλον για να υπολογίσουν το χρέος της χώρας το… 2040 ή το 2060! Λες και πρόκειται για ένα ουδέτερο οικονομικό μέγεθος, απαλλαγμένο από κάθε σχέση από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, επιδρομές και ανταγωνισμούς στη χώρα και στην ευρύτερη περιοχή οι οποίες βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Ή, ακόμα, το φαιδρό του πράγματος ομολογείται -όχι τυχαία- από επίσημα ευρωπαϊκά κέντρα. Σύμφωνα με αυτά, στο ας πούμε «κοντινό» 2020, αν τα επόμενα χρόνια εφαρμοστούν μέτρα διευθέτησης του χρέους (επιμήκυνση, όρια στο ύψος των καταβαλλόμενων τόκων, που ούτε αυτό δεν έχει αποφασιστεί), η διαφορά θα είναι πράγματι αστεία: 158,4% του ΑΕΠ θα είναι το χρέος χωρίς αυτά τα μέτρα, 156,3% του ΑΕΠ θα είναι αν ληφθούν αυτά τα μέτρα!
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, και με δεδομένο ότι το (εν πολλοίς γερμανικό) οικοδόμημα της ΟΝΕ-ΕΕ στέκεται και περπατάει με τη λογική της άρνησης της ονομαστικής μείωσης του χρέους, και στο ζήτημα αυτό η ιμπεριαλιστική προσφορά δεν αφορούσε παρά μια έκφραση κατανόησης της αγωνίας της ελληνικής αστικής τάξης μαζί με μια αόριστη υπόσχεση ότι δεν θα την αφήσουν να πτωχεύσει! Αυτό βέβαια καθόλου δεν αποτελεί την ικανοποίηση του αστικού αιτήματος για χαλάρωμα της θηλιάς και διαμόρφωση όρων επανόδου στις αγορές και στις παλιές φιλοδοξίες!
…πόλεμος!
Η κρίσιμη πλευρά του ζητήματος σχετίζεται και συνδέεται με την απάντηση στο ερώτημα: γιατί παρόλα αυτά η γερμανική πλευρά επέδειξε αυτή την «ευελιξία» και επέτρεψε να φανεί πως «συζητά» και το ζήτημα του χρέους;
Η χώρα δεν αποτελεί μόνο ένα πεδίο λεηλασίας, ένα «κομμάτι» από το οποίο οι ιμπεριαλιστές στις δοσμένες συνθήκες της κρίσης και των ανταγωνισμών τους αντλούν πλούτο. Αποτελεί ταυτόχρονα και από μια άποψη κυρίως πολιτικό–στρατιωτικό προγεφύρωμα των αμερικανονατοϊκών πολεμικών σχεδίων και επιδιώξεων. Ένα προγεφύρωμα που οι διεθνείς αναλύσεις και η εξέλιξη με την εγκατάσταση των Αμερικάνων στο Αιγαίο δείχνουν ότι εμπλέκεται ολοένα περισσότερο εντός της θερμής πολεμικής ζώνης στην περιοχή. Οι ανάγκες που οι ΗΠΑ θέλουν να ικανοποιήσουν με την εγκατάστασή τους στο Αιγαίο είναι πολλαπλές και στο επίκεντρο τους έχουν το στρατηγικό έλεγχο της Μεσογείου έναντι της Ρωσίας που «σήκωσε κεφάλι» με την επιδρομή στη Συρία. Τα αμερικάνικα επιτελεία έχουν πάρει πολύ σοβαρά αυτή την πρόκληση και επιδιώκουν να την απαντήσουν συνολικά και σε σχέση με όλο το φάσμα των ζητημάτων (έλεγχος αγωγών ενέργειας και έλεγχος των Ευρωπαίων, διευθέτηση των τοπικών αξόνων τους και των ζητημάτων με την Τουρκία…). Κατά συνέπεια, η «απόβασή» τους στο Αιγαίο έχει… βάθος χρόνου και επιδιώξεων. Και οπωσδήποτε δεν είναι άσχετη με την αναβάθμιση αυτού του ενδιαφέροντός τους και η αλλαγή του αμερικανού πρέσβη –πριν από τη λήξη της θητείας του- με τον συνεργάτη και εντολοδόχο (Fuck the European) της Νούλαντ.
Θεωρούμε ότι η παράλληλη εξέλιξη αυτών των ζητημάτων είναι που έπαιξε ρόλο στο να δοθεί «η κοντή ανάσα» στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και να εμφανιστεί και η γερμανική πλευρά με μια κάποια «κατανόηση» για το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Εξάλλου, των τελευταίων εξελίξεων προηγήθηκε η επίσκεψη στη χώρα του γ.γ. του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ και οι συνομιλίες του με Τσίπρα και Καμμένο στις οποίες επιβεβαιώθηκε -χωρίς να δοθούν «λεπτομέρειες»- η… αφοσίωση της χώρας στους σκοπούς και τους στόχους της «συμμαχίας». Όπως επίσης δημοσιεύτηκε ότι στα μέσα του προηγούμενου μήνα αμερικάνοι στρατιωτικοί έκαναν επιθεωρήσεις σε στρατιωτικές μονάδες σε νησιά του Β.Α. Αιγαίου!
Με άλλα λόγια, στο Γιούρογκρουπ της 9/5 αποτυπώθηκε ένας συμβιβασμός στον οποίο οι ΗΠΑ ζήτησαν να χαλαρώσει η γερμανική «περικύκλωση» προς αποφυγή ατυχημάτων και για να μπορεί να εξελιχθεί η αμερικάνικη «περικύκλωση». Η Γαλλία δεν είχε αντιρρήσεις σε μια τέτοια εξέλιξη και το ΔΝΤ συνεχίζει, με τα «μέσα-έξω», να υπηρετεί τις αμερικάνικες πιέσεις.
Όχι μόνο λοιπόν δεν διαγράφεται η πιθανότητα της ανάκαμψης και της ανάπτυξης, αλλά αντίθετα και οι κοντές ανάσες είναι υπό την πλήρη αίρεση των ιμπεριαλιστών και των ανταγωνισμών τους. Πολύ περισσότερο που η σε εξέλιξη αμερικάνικη παρέμβαση στη χώρα μας απειλεί με τα πολύ χειρότερα!
Ζητήματα του λαϊκού παράγοντα
Σε αυτό το πλαίσιο και με όλες τις αστάθειες που αυτό έχει, η κυβέρνηση κέρδισε πόντους στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο και βρίσκεται σε επιχείρηση στερέωσής της με τον ΣΥΡΙΖΑ κεντρικό κορμό των εξελίξεων. Παράλληλα η «απόσταση» που επέλεξε η ΝΔ από τα μέτρα αρνούμενη την ψήφισή τους από τη μια τη διαφυλάττει από τον επιμερισμό της φθοράς για να παρουσιάζεται σαν εναλλακτική λύση σε ενδεχόμενο εκλογών, αλλά από την άλλη είναι αντικειμενικά και μια «απόσταση» δικιά της από τα κέντρα εξουσίας μέσα και έξω από τη χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι πραγματικές «επιτυχίες» της κυβέρνησης σε αυτή τη φάση -και οι οποίες σίγουρα λογαριάζονται από τα αρμόδια κέντρα- δεν αφορούν μόνο το ότι ψήφισε με τη μία το αντι-ασφαλιστικό και το φοροληστρικό τερατούργημα. Αλλά κυρίως το ότι αυτό έγινε χωρίς καμιά πραγματική αντίσταση, με μια παρωδία απεργιών-κινητοποιήσεων του Σαββατοκύριακου, μέσα στις οποίες ήταν υποτίθεται και ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς! Σε αυτές τις συνθήκες -που αποτελούν ένα σοβαρό αρνητικό δεδομένο για το λαϊκό κίνημα- είχε την άνεση ο Τσίπρας και οι υπουργοί του να γκεμπελίζουν περί «κοινωνικής δικαιοσύνης» και «μεταρρύθμισης υπέρ των αδυνάτων», την ίδια στιγμή που συνέτασσαν τα επόμενα βάρβαρα μέτρα που θέλουν να ψηφίσουν πριν από τις 24 Μάη!
Πρόκειται για μια κατάσταση που πρέπει να τη δει και να την αντικρίσει ο κάθε αγωνιστής, ο κάθε εργαζόμενος και νεολαίος. Οι στρουθοκαμηλισμοί και οι συγκαλύψεις των πραγματικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο λαός και η νεολαία για να συγκροτήσουν την πάλη τους τον μόνο που βοηθούν και υπηρετούν είναι την επίθεση και τον αντίπαλο που τη διεξάγει. Οι οπαδοί του φαντάσματος της 48ωρης που για τρεις μήνες παρέλυσε κάθε πάλη και δεν διαμόρφωσε κανέναν όρο συγκρότησης στο λαό, οι «αιφνιδιασμένοι» (!) γιατί η κυβέρνηση επέλεξε αυτό και όχι το επόμενο Σαββατοκύριακο για να ψηφίσει τα μέτρα στη Βουλή (ΚΚΕ), οι ιστοσελίδες σαν την Ίσκρα (ΛΑΕ) που εμφάνιζαν αυτές τις κινητοποιήσεις ως «μαζικούς ξεσηκωμούς του λαού και της νεολαίας» δεν προσφέρουν υπηρεσίες στο λαό και στο κίνημα. Βγάζουν λάδι την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ -που μαζί της αποφάσισαν και το φάντασμα της 48ωρης και την «απεργία» της Πρωτομαγιάς Κυριακή- και αναπαράγουν-επιβάλλουν τη γραμμή της υποταγής στο λαό και στη νεολαία.
Μια γραμμή που ψάχνει-περιμένει τις επόμενες εκλογές για να δώσει διέξοδο στον εαυτό της και να αναζητήσει κοινοβουλευτική ενίσχυση ή παρουσία, σε βάρος στην πραγματικότητα των αναγκών αλλά και των διαθέσεων του λαού. Και δεν αποτελούν την αναγκαία απάντηση ούτε οι αυταπάτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θέλει να «τραβήξει» (ή να τραβηχτεί) από τη ΛΑΕ για να βρει κοινοβουλευτική διέξοδο το δικό της μεταβατικό πρόγραμμα.
Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει στους χειρισμούς των ρεφορμιστών, οι οποίοι σύμφωνα με κάποιες κριτικές (ή «κριτικές») αν ήταν διαφορετικοί θα έδιναν τάχα τη δυνατότητα μαζικών αντιστάσεων και κινητοποιήσεων. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και οι απαντήσεις που απαιτούνται δεν μπορούν να δοθούν με έναν «πιο αγωνιστικό» ρεφορμισμό.
Απέναντι σε όλα αυτά που συνιστούν την κατάφωρη πια χρεοκοπία της «Αριστεράς μας» και ταυτόχρονα έκφραση και αποτέλεσμα της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και κυριαρχίας για δεκαετίες των ρεφορμιστικών-ρεβιζιονιστικών αντιλήψεων και θέσεων, απαιτείται συνολική πολιτική αντιπαράθεση. Η αντιπαράθεση αυτή είναι αναγκαία προϋπόθεση για την απελευθέρωση αγωνιστών, για τη σύνδεση με ευρύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας, για τη συγκρότηση δυνάμεων πάλης και αγώνα σε αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική-αντισυνδιαχειριστική κατεύθυνση. Αυτός είναι ο στόχος και το ζητούμενο, κόντρα στην πίεση του ιδιαίτερα αρνητικού συσχετισμού που έλκει προς τη συμμόρφωση στο σημερινό «μέσο όρο», ο οποίος όμως στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί στην αναπαραγωγή συγκροτήσεων που διαρκώς προσαρμόζονται στα όλο και πιο «στενά» δεδομένα που διαμορφώνει η επίθεση και το σύστημα.
Η κατεύθυνση του δικού μας δρόμου και συνολικά ο πολιτικός εξοπλισμός του ΚΚΕ(μ-λ) αποτελούν τη βάση συγκρότησης των δυνάμεών του, αλλά και δύναμη στήριξης των μετωπικών σχημάτων της νεολαίας και των εργαζομένων που αναφέρονται σε αυτό. Μια βάση συγκρότησης που δεν «αιφνιδιάζεται» από την εξάρτηση και το βάθεμά της, που δεν κάνει άλματα για να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στην Ελλάδα και στον κόσμο. Μια βάση συγκρότησης που αντί να σκορπά σύγχυση και ηττοπάθεια δίνει απαντήσεις και πολιτική στήριξη στο λαό και στη νεολαία, χωρίς ωστόσο να καταφεύγει σε προτάσεις γρήγορων και εύκολων «λύσεων». Όσο και αν μας φαίνονται λοιπόν –και είναι- μεγάλα τα καθήκοντα που βρίσκονται μπροστά μας για τη συγκρότηση του ταξικού εργατικού κινήματος που απαιτείται, η βάση αυτή αποτελεί την «πρώτη δική μας ύλη» για να γίνουν πιο τολμηρά και σταθερά βήματα σύνδεσης με τον εργαζόμενο κόσμο και τη νεολαία. Σε αυτή την κατεύθυνση απαιτούνται, και από τη Λαϊκή Αντίσταση-ΑΑΣ, επίμονα και σταθερά πρωτοβουλίες και προσπάθειες αγωνιστικών εστιών και βημάτων που θα δίνουν διέξοδο πάλης σε ευρύτερο κόσμο.
