Το ‘χε σίγουρο ο Τσίπρας πως θα φόραγε γραβάτα επιτέλους. Άλλωστε του το είχαν υποσχεθεί όλοι οι φίλοι του ιμπεριαλιστές, εκτός βεβαίως από τον κακοήθη Σόιμπλε. Αν κι αυτός ακόμη του υποσχόταν να βρεθεί διέξοδος σε αυτό το Γιούρογκρουπ, που… σίγουρα θα οδηγήσει σε κάποια λύση στο επόμενο, αυτό του Ιούνη.
Με αυτές τις υποσχέσεις ξαναφτιάχτηκε το success story της κυβέρνησης επαυξημένο με αφηγήσεις για τέλος της εποπτείας -έτσι λέγεται στη γλώσσα τους η εξάρτηση- για άμεση έξοδο στις αγορές και για καταιγίδα επενδύσεων που ξεκίνησε από τη Κίνα και με τη βοήθεια του Τραμπ θα αναστήλωνε τη χώρα, όπως καλή ώρα παλιά το σχέδιο Μάρσαλ.
Για άλλη μια φορά, όμως, τα γεγονότα εκτυλίχτηκαν όπως επιβάλλουν οι κυρίαρχοι αυτού του «παιχνιδιού». Η κυβέρνηση θεατής της αντιπαράθεσης ΗΠΑ-ΕΕ (κυρίως με Γερμανία), με μόνο πραγματικό εφόδιο συμμετοχής στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης τα νέα επώδυνα μέτρα που της ζητήθηκε να υιοθετήσει… και τίποτε άλλο. Η νομοθέτηση νέων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς και νέα φορολογικά βάρη ήταν και είναι η μόνη συζήτηση που δέχονται να κάνουν μαζί του Μέρκελ, Λαγκάρντ και Μακρόν, αφήνοντας στον Τσίπρα και τη κυβέρνησή του να επιλέξουν τον τρόπο για να πετύχουν να μανιπουλάρουν τους εργαζόμενους, ώστε να συνεχιστεί η κινηματική άπνοια που έχει καταφέρει -με την απαραίτητη βεβαίως δόση καταστολής- να επιβάλει.
Σε αυτό το πεδίο ίσως να ‘ναι και το μοναδικό πλεονέκτημα που έχει ακόμη αυτή η κυβέρνηση να προβάλει, μιας και γίνεται φανερό ότι σοβαρά τμήματα της ντόπιας αστικής τάξης βλέπουν ολοένα και με μεγαλύτερο σκεπτικισμό τους διαπραγματευτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης όσον αφορά την διεκδίκηση καλύτερου μεριδίου στην πίτα που ήδη μοιράζεται στους ιμπεριαλιστές.
Όλα τα άλλα περί κόκκινων γραμμών, τελευταίων μέτρων που ψηφίζονται και που μάλιστα δεν θα εφαρμοστούν αν δεν ρυθμιστεί με σαφήνεια το χρέος, εξασφάλισης συμμετοχής στην ποσόστωση, ολοκλήρωσης της αξιολόγησης και μια σειράς από «επιτυχίες» της κυβέρνησης, που αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ να διοχετεύουν είτε από φιλοκυβερνητική πλευρά είτε από αντιπολιτευτική οπτική για λάθος χειρισμούς, είναι πλέον για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού απλά φούμαρα.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ζητηθούν κι άλλα μέτρα. Ήδη όπως ανακοινώθηκε, η πρόταση Σόιμπλε, που μέσα στο Γιούρογκρουπ απορρίφθηκε από τον Τσακαλώτο ενώ τώρα γίνεται αποδεκτή από τον πρωθυπουργό, μιλούσε για το 4ο μνημόνιο, μιας και οι τροϊκανοί τα πρόσφατα μέτρα λιτότητας τα θεωρούν έξτρα.
4ο ή 5ο μνημόνιο, πλέον οι λέξεις και οι αριθμήσεις δεν παίζουν κανένα ρόλο. Απλά καταγράφουν τη σταδιακή αλλά σαρωτική επίθεση του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου απέναντι στα συμφέροντα των εργαζόμενων. Είναι όλοι τους τόσο ξεδιάντροποι που μπορούν να αντιπαρατίθενται στο ποιος έφερε τα πιο πολλά μνημόνια και μέτρα, χωρίς να τους νοιάζει καθόλου για αυτή την ξετσιπωσιά τους. Θεωρούν ότι οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός γενικότερα έχει τσακιστεί σε τέτοιο βαθμό που μπορούν να λένε, και προπαντός να κάνουν, ότι τους επιτάσσουν οι ιμπεριαλιστές και ότι τους βολεύει ως αστική τάξη.
Ακόμη περισσότερο, έχουν διαμορφώσει μια εικόνα -που ασπάζεται παράλληλα σύμπασα η αριστερά μας- ότι πρόκειται για οικονομικά και μόνο μεγέθη, που ο καθείς τους με διαφορετικούς τεχνοκράτες θα τα διαχειριζόταν καλύτερα.
Δεν θα σταματήσουμε να διατυμπανίζουμε ότι το χρέος και τα μέτρα που το συνοδεύουν δεν είναι απλά οικονομικοί παράμετροι που οφείλουμε ή να διορθώσουμε ή να… διαγράψουμε με μονοκοντυλιά. Στην ουσία, πρόκειται για ένα εργαλείο οικονομικό, που αποκρύβει πίσω του όλο το πλέγμα που φοβούνται να ομολογήσουν: το ζήτημα της εξάρτησης. Μια πολυπλόκαμη σχέση που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές στις αδύναμες χώρες ώστε να μπορούν να τις ελέγχουν πολιτικά, οικονομικά και στρατηγικά. Και μόνο η δική τους ομολογία, ότι σε όλο αυτό το νταραβέρι η κυβέρνηση απλά παρακολουθεί τους Αμερικάνους και Ευρωπαίους να ανταγωνίζονται για τους όρους με τους οποίους ο ιμπεριαλιστικός τους ανταγωνισμός θα καταγραφεί όχι μόνο στη χώρα αλλά και στην Ευρώπη, θα αρκούσε για να κατανοηθεί γιατί ο κάθε Σόιμπλε απαιτεί να επιβάλλει τους όρους του, όχι από καπρίτσιο αλλά γιατί τα συμφέροντα του γερμανικού ιμπεριαλισμού μέσω και του ευρώ μπορούν να θιχτούν.
Ακόμη παραπέρα η γεωστρατηγική και ενεργειακή θέση που κατέχει η χώρα σε μια εύφλεκτη περιοχή, όπου ανταγωνίζονται δυτικοί και Ρώσοι και όχι μόνο, είναι ένας επιπλέον και ίσως ο κυριότερος παράγοντας που δεν επιτρέπει την «κατανόηση»
που ζητάει ο Τσίπρας ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ. Έτσι θα γίνει κατανοητή και η σύνδεση αυτού του ανταγωνισμού με τη βάση της Σούδας, μετά την κόντρα με την τούρκικη αστική τάξη και τον κίνδυνο απομάκρυνσής τους από το Ιντσιρλίκ. Θα γινόταν φανερός όχι απλά ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές αλλά και η σύνδεσή του με τον συνολικό ανταγωνισμό για ξαναμοίρασμα των αγορών παγκόσμια αλλά και ιδιαίτερα στην περιοχή της Αν. Μεσογείου.
Και είναι σίγουρο ότι και αν ακόμη το πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης κάνει ότι δεν βλέπει το συνολικό πεδίο του ανταγωνισμού, οι ιμπεριαλιστές φροντίζουν και του το δείχνουν με χίλιους τρόπους ώστε να προσαρμοστεί πλήρως. Το δυστύχημα είναι πόσο μυωπικά βλέπουν αυτήν την πραγματικότητα οι δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται στην Αριστερά. Εξαγγέλλουν επιτροπές ελέγχου του χρέους, προτείνουν μεταβατικά σχέδια αναπροσαρμογής της παραγωγής, αλλαγή νομίσματος και μια σειρά οικονομικές συνταγές που απλά δεν ανταποκρίνονται στο πραγματικό πρόβλημα. Επειδή πρόκειται για συνολική επίθεση του συστήματος (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και στρατιωτική) απέναντι στην εργατική τάξη και τους λαούς, στην οποία θα πρέπει να υπάρξει αντίσταση και ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης ώστε να διεκδικήσει τις κατακτήσεις της αλλά και παραπέρα να ανατρέψει αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα πριν γίνει έρμαιο στους καπιταλιστές και κρέας στα κανόνια τους. Χρειάζεται λοιπόν η οικοδόμηση όχι κινήματος μεταρρυθμίσεων της οικονομίας ούτε διαδοχικές ανατροπές κυβερνήσεων έως ότου έρθουν αυτοί στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενίσχυση των αντιστάσεων όπου εμφανίζονται, διεύρυνση του πεδίου διεκδίκησης με αντικαπιταλιστικούς και αντιιμπεριαλιστικούς στόχους και οργάνωση του λαού όπου δουλεύει, δρα και σπουδάζει.
