Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες/οι,
Σας καλωσορίζουμε στην εκδήλωσή μας με την οποία ανοίγουμε τη 10η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ). Όλους τους προηγούμενους μήνες που αναπτύχθηκε η προσυνδιασκεψιακή διαδικασία μέσα στα Όργανα και τους τομείς της Οργάνωσης πανελλαδικά, στις πολλές οργανωμένες συζητήσεις με συναγωνιστές και φίλους της Οργάνωσης και στον δημόσιο διάλογο που έγινε, με σημαντική συμμετοχή συντρόφων και συναγωνιστών στην κομματική ιστοσελίδα, αποτυπώθηκαν, κυριάρχησαν θα λέγαμε, ορισμένα χαρακτηριστικά.
Περίσκεψη, σοβαρότητα, απαιτητικότητα, χωρίς εύκολους ενθουσιασμούς και βιαστικές απαντήσεις για τα μεγάλα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν μια ευρεία αίσθηση και συνείδηση ότι πρόκειται για μια Συνδιάσκεψη ιδιαίτερη, μια Συνδιάσκεψη κομβική για την Οργάνωσή μας. Ταυτόχρονα βέβαια ξέρουμε καλά πως η 10η Συνδιάσκεψη είναι, μπορεί και πρέπει να είναι σημείο αφετηρίας σε έναν δρόμο που θα έχει πολύ πιο απαιτητικές καμπές και δοκιμασίες. Θεωρούμε αναμφίβολα θετικό αυτό το πνεύμα με το οποίο μέλη και στελέχη, συναγωνιστές και φίλοι προσέγγισαν τις εισηγήσεις του ΚΟ και τα ζητήματα που αυτές έθεταν. Θεωρούμε αναγκαίο και θετικό τον προβληματισμό που θέλει να «μετρήσει» σημερινές δυνάμεις και δυνατότητες. Όχι βέβαια για να κηρύξει υποχώρηση ή παραίτηση, αλλά για να δει όσο πιο καθαρά και συγκεκριμένα τα βήματα που βρίσκονται μπροστά μας και προς την κατεύθυνση της εξόρμησης που απαιτούν οι σημερινές συνθήκες.
Η ανάγνωση και η συνείδηση αυτών των συνθηκών που επικρατούν στον κόσμο και στη χώρα μας θεωρούμε ότι είναι ο κύριος και βασικός λόγος που παράγει την περίσκεψη, τη σοβαρότητα και την απαιτητικότητα. Οι εισηγήσεις του ΚΟ για τη διεθνή κατάσταση και την κατάσταση στη χώρα ήταν, θεωρούμε, αρκετά αναλυτικές και κατατοπιστικές για το πώς –εμείς τουλάχιστον– διαβάζουμε την πολύ ταραγμένη εποχή μας. Για το γιατί και πώς διαμορφώθηκαν οι αχαρτογράφητες θάλασσες στις οποίες βολοδέρνει η εργαζόμενη ανθρωπότητα και μαζί της ο λαός μας. Για το τι επιδιώκει το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, σε ποιες διεξόδους προσβλέπει και το πώς η διέξοδος αυτή τροφοδοτείται και προωθείται τελικά από όλες τις κυρίαρχες δυνάμεις, σε όλη την κλίμακα που αυτές υπάρχουν και σε κάθε χώρα.
Στην εισήγηση αυτή, λοιπόν, δεν θα παρουσιάσουμε αναλυτικά όλες αυτές τις εκτιμήσεις και θέσεις που έχουμε ήδη διατυπώσει. Αλλά θα σταθούμε στα πιο κεντρικά στοιχεία αυτών των εκτιμήσεων, στη βάση των εξελίξεων που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα και πυκνότητα.
Φίλοι και φίλες, συντρόφισσες/οι,
Σε τι κόσμο ζούμε, λοιπόν, και πού πάει αυτός ο κόσμος;
Ας καταγράψουμε ενδεικτικά εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος:
Αγαπητοί σ/φοι και φίλοι,
Από ποιες αιτίες παράγονται και τι καταδείχνουν αυτές οι εξελίξεις που μόνο ενδεικτικά αναφέραμε; Ποια είναι η πορεία τους, η κατεύθυνσή τους, τι φέρνουν στους λαούς του πλανήτη;
Όλες αυτές οι εξελίξεις και πολλές περισσότερες που παραλείψαμε –όπως η ραγδαία στρατιωτικοποίηση των οικονομιών των ιμπεριαλιστικών χωρών που, σε ένα χορό ολέθρου, επενδύουν γιγάντια ποσά δισεκατομμυρίων στην ανάπτυξη και παραγωγή ολοένα πιο καταστρεπτικών συμβατικών και πυρηνικών όπλων– αλλά πάνω από όλα οι συνθήκες τής πιο βαριάς εκμετάλλευσης, καταλήστευσης, εξαθλίωσης, καταπίεσης και τρομοκρατίας που αντιμετωπίζει το προλεταριάτο και οι λαοί του πλανήτη, στο σύνολό τους ένα και μόνο καταδείχνουν:
Ένα σύστημα γερασμένο και σάπιο, που τραντάζεται από τους τριγμούς της κρίσης του. Είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που ζει και κυριαρχεί έτσι κι αλλιώς εγκληματώντας σε βάρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας. Είναι το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα που στη σημερινή φάση, βυθισμένο στην κρίση του και στο χάος των ανταγωνισμών του, επιδιώκει διέξοδο για την αναπαραγωγή του, για μια νέα περίοδο κυριαρχίας του, απειλώντας το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη.
Η κατάσταση αυτή δεν διαμορφώθηκε «χθες» ούτε καν από το Φλεβάρη του 2022, όταν η εισβολή του ρώσικου ιμπεριαλισμού στην Ουκρανία ανέβασε πολύ παραπάνω το επίπεδο της αντιπαράθεσης, πολλαπλασίασε και όξυνε τους όρους της γενικευμένης κρίσης. Αφετηρία της σημερινής κατάστασης θα μπορούσε να θεωρηθεί η νίκη των ΗΠΑ-Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο απέναντι στην άλλη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, την τότε ΕΣΣΔ. Νίκη που καταγράφηκε με τις καταρρεύσεις του 1989-91 και που ως νίκη σε ψυχρό πόλεμο ήταν εξ ορισμού ανολοκλήρωτη, ημιτελής. Από τότε οι ΗΠΑ, ως επικεφαλής της νικήτριας Δύσης, βρίσκονται σε κούρσα για την κατάκτηση της παγκόσμιας κυριαρχίας. Σε αυτά τα τριάντα τρία χρόνια η κοινή βάση όλων των ιμπεριαλιστών και των δυνάμεων του κεφαλαίου ήταν το ασταμάτητο χτύπημα της εργατικής τάξης και των λαών, το βάθεμα και η εμπέδωση της ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος που είχε συντελεστεί και εξελισσόταν πριν από τις καταρρεύσεις. Όμως, ταυτόχρονα και παράλληλα, η κατάσταση στο ιμπεριαλιστικό ταμπλό όχι μόνο δεν έβγαζε νικητή και κυρίαρχο, αλλά αντίθετα περιπλεκόταν, καθώς οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε πορεία σχετικής υποχώρησης έναντι συμμάχων και αντιπάλων και οι ιμπεριαλιστές της Ανατολής (Ρωσία, Κίνα), μέσα από μια πορεία αντιφάσεων, ανασυγκροτούνταν, ισχυροποιούνταν, αναβαθμίζονταν.
Η πορεία αυτών των ανταγωνισμών, που κόστιζε κατακτήσεις, δικαιώματα, αίμα για την εργατική τάξη και τους λαούς και καταστροφή και κομμάτιασμα χωρών, διαμόρφωσε μια ακόμα μεγαλύτερη θα λέγαμε περιπλοκή στην κορυφή του ιμπεριαλιστικού ταμπλό. Διαμόρφωσε δηλαδή την ιμπεριαλιστική γεωστρατηγική τριάδα των ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, όπως την ονομάζουμε στις θέσεις του ΚΟ. Με τη θέση μας αυτή διαπιστώνουμε και διατυπώνουμε την πολύ μεγάλη απόσταση που και η Κίνα έχει πλέον από τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μια απόσταση που τη διαμόρφωσε κάνοντας σημαντικά βήματα στην ανάπτυξη οικονομίας προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας και ταυτόχρονα με την αντιστοίχιση αυτής της ανάπτυξης σε στρατηγική ισχύ (πυρηνικά κ.λπ.). Όμως ταυτόχρονα επισημαίνουμε πως παραμένει «τρίτη» και πως η δεσπόζουσα αντίθεση ΗΠΑ-Ρωσίας αποτελεί το έδαφος και για την Κίνα πάνω στο οποίο αναπτύσσονται και εξελίσσονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και σχέσεις.
Στη βάση των παραπάνω απαντάμε και στο ερώτημα που θέσαμε για το τι φέρνουν στους λαούς οι εξελίξεις που αναφέραμε και συνολικά τα αδιέξοδα και οι επιδιώξεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Εκτιμούμε λοιπόν πως όλα όσα εξελίσσονται -και με δοσμένο το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός- αυτό που αναδείχνουν είναι πως βρισκόμαστε στη φάση προετοιμασίας του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ας κάνουμε όμως δύο –αναγκαίες θεωρούμε– επισημάνσεις και διευκρινίσεις σχετικά με την εκτίμηση αυτή:
Ωστόσο σήμερα δεν πρόκειται γι’ αυτό! Δεν προβάλλουμε τη γενικά σωστή ιδεολογική θέση για τον ανταγωνισμό ως κύρια και σταθερή πλευρά της σχέσης μεταξύ των ιμπεριαλιστών, τη γενικά σωστή θέση πως η διέξοδος στην κρίση και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς είναι ο πόλεμος. Σήμερα προβάλλουμε την πολιτική εκτίμηση πως το σύνολο των ανταγωνισμών και των προετοιμασιών που εξελίσσονται σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, εμπορικό, νομισματικό, ενεργειακό, στρατιωτικό, πολιτικό, στρατηγικό) συνιστούν πορεία προετοιμασίας προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε επιτυχία ή αποτυχία (εννοείται των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων) σε κάθε επιμέρους ζήτημα και μέτωπο μπαίνει σε αυτόν ακριβώς το λογαριασμό: στη συσσώρευση των προϋποθέσεων που θα κάνουν εφικτό τον Πόλεμο.
Συνολικά στο επίπεδο των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων μαίνεται ένας ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό-στρατιωτικό, ανάπτυξης καταστρεπτικής ισχύος, διαμόρφωσης του απαιτούμενου οικονομικού υπόβαθρου) που επιδιώκει –συνδυάζοντας όλους τους αναγκαίους παράγοντες και εκβιάζοντας περιφερειακές δυνάμεις και στρατηγικές συμμαχίες– να ξεπεράσει τα σημερινά προβλήματα και να κάνει εφικτό τον Πόλεμο, που αποτελεί το μόνο και τελικό πεδίο για να λυθεί το ζήτημα της παγκόσμιας ηγεμονίας/κυριαρχίας. Το σύνολο αυτών των εξελίξεων περιγράφουμε με τον όρο φάση προετοιμασίας του Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες/οι,
Ακριβώς επειδή διεθνώς το σύστημα βρίσκεται βυθισμένο στην κρίση του και στους ανταγωνισμούς του, ακριβώς επειδή ο συσχετισμός διεθνώς είναι ιδιαίτερα αρνητικός για τους εργάτες και τους λαούς, τα διλήμματα που οι κυρίαρχες δυνάμεις θέτουν στις μάζες του πλανήτη, ακόμα και στις λεγόμενες αναπτυγμένες και δημοκρατικές χώρες της Δύσης, γίνονται ολοένα και πιο αντιδραστικά και αποκρουστικά. Αλήθεια, τι έχουν να διαλέξουν οι εργάτες, οι λαοί, οι νέοι, για το παρόν και το μέλλον τους με βάση τα «προσφερόμενα» και τα «διαθέσιμα» από τις δυνάμεις του συστήματος;
Αυτά και πολλά άλλα διλήμματα που τίθενται δείχνουν πως το σύστημα διεθνώς δεν μπορεί να έχει πλέον πολιτικές επιλογές που –έστω σε ένα μικρό βαθμό– να μπορούν να εκφράσουν κάποια μικρομεσαία στρώματα. Η κρίση του και οι ανταγωνισμοί του παραγάγουν γενίκευση της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας, και γι’ αυτό τα πολιτικά συστήματα διεθνώς γίνονται ολοένα και περισσότερο αντιδραστικά - και με τον πιο προκλητικό κυνισμό απαιτούν από τις μάζες να γίνουν στηρίγματα της μιας ή της άλλης αντιδραστικής εκδοχής και επιλογής.
Από την άλλη, οι εργατικοί αγώνες, οι μεγάλοι ξεσηκωμοί, ακόμα και οι εξεγέρσεις λαών και νεολαίας –που αποτελούν μια επίμονη και διαρκώς πιο έντονη πλευρά της διεθνούς κατάστασης– βρίσκονται αντικειμενικά απέναντι σε όλες τις αντιδραστικές επιλογές και τις δυνάμεις του συστήματος. Ωστόσο, καθώς αυτή η ένταση της πάλης των από κάτω αναπτύσσεται στις δοσμένες συνθήκες της αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος, είναι θεμελιώδες και κρίσιμο ζητούμενο η μαζική πάλη να συγκροτήσει ταξικά, ιδεολογικά, θεωρητικά και πολιτικά τις δικές της βάσεις και να χαράξει τη δικιά της προοπτική. Αυτό είναι και το περιεχόμενο της συζήτησης αλλά και της αντιπαράθεσης που αναπτύσσεται και στο διεθνές πεδίο μεταξύ αγωνιστικών, αντιιμπεριαλιστικών και κομμουνιστικών δυνάμεων που επιδιώκουν να αναλάβουν παραπάνω ευθύνες και δεσμεύσεις στην υπόθεση της πάλης. Μια συζήτηση σημαντική και αναγκαία, και στην οποία στοχεύουμε να αναβαθμίσουμε την παρέμβασή μας.
Σε σχέση με αυτή τη μεγάλη συζήτηση, θα θίξουμε μια μόνο αλλά οπωσδήποτε κρίσιμη πλευρά που σχετίζεται άμεσα με το ζήτημα της φάσης της προετοιμασίας του Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου: Η θέση ΟΙ ΛΑΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ αποτελεί για μας βάση και οδηγό. Βάση και οδηγό και για τη συγκρότηση του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου πάλης των λαών που απαιτούν οι συνθήκες, αλλά και συνολικά για την υπόθεση του κινήματος και της επαναστατικής προοπτικής των μαζών. Για μας είναι αδιανόητο πολιτικά, πρακτικά, ιδεολογικά και θεωρητικά το αντίθετο. Είναι δηλαδή αδιανόητο να στοχεύεις και να παλεύεις για τη συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, ώστε να ηγηθεί των λαϊκών μαζών και να βαδίσει στο δρόμο της επανάστασης και της απελευθέρωσης της κοινωνίας από την εκμετάλλευση και την καταπίεση, και από την άλλη να καλείς το λαό, τους λαούς να υπαχθούν κάτω από εκείνη ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, να αντιμετωπίσουν τάχα το σκηνικό του παγκόσμιου ολέθρου που στήνεται στοιχιζόμενοι πίσω από έναν από τους κύριους παράγοντες που διαμορφώνουν το σκηνικό αυτό.
Είμαστε συνεπώς απέναντι στις αυταπάτες που τροφοδοτεί το θεώρημα της «πολυπολικότητας», το θεώρημα μιας «νέας και δίκαιης αρχιτεκτονικής ασφάλειας» στην Ευρασία, το θεώρημα μιας «δίκαιης ειρήνης» που τάχα επιδιώκει ο ρώσικος ιμπεριαλισμός. Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός επικαλείται στους δοσμένους συσχετισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων την πολυπολικότητα ως εφαλτήριο των δικών του επιδιώξεων και στοχεύσεων για παγκόσμια ηγεμονία. Και οι λαοί πληρώνουν ήδη με αίμα και καταστροφή και τις επιδιώξεις του ρώσικου ιμπεριαλισμού! Συνεπώς, η εργατική τάξη και οι λαοί δεν μπορούν να «αναθέσουν» στο ρώσικο ή στον κινέζικο ή σε οποιονδήποτε άλλο ιμπεριαλισμό να αντιμετωπίσει και να νικήσει για λογαριασμό τους τις ΗΠΑ, που πράγματι αποτελούν τον μεγαλύτερο εχθρό των λαών.
Όπως επίσης δεν μπορεί και δεν πρόκειται ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού για λεύτερη και ανεξάρτητη πατρίδα να δικαιωθεί με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ, που εδώ και δεκαετίες το μόνο που πραγματικά εκφράζουν είναι οι αντιθέσεις μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που χρησιμοποιούν το αίμα του ηρωικού λαού και κρύβονται πίσω από την αντιδραστική κατασκευή της υποτιθέμενης λύσης των δύο κρατών. Ή, ανάλογα, η δικαίωση του στόχου για ΚΥΠΡΟ ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ είναι φανερό νομίζουμε –50 χρόνια μετά την τούρκικη εισβολή και την επιβολή με ιμπεριαλιστικές πλάτες της διχοτόμησής της– ότι δεν θα γίνει με την καλή θέληση των ιμπεριαλιστών και τις αντιπαραθέσεις τους που γίνονται στην πλάτη και σε βάρος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Συνολικά, λοιπόν, είμαστε απέναντι σε αυτήν τη νέα –και ακόμα πιο ολέθρια για τους λαούς– εκδοχή της θεωρίας των «τριών κόσμων», που πλασάρεται διεθνώς και στη χώρα σαν απάντηση στην κλιμάκωση των πιο ολέθριων κινδύνων. Είμαστε με έναν και μόνο «κόσμο»: με τον κόσμο των εργατών και των λαών. Μόνο αυτός, στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις, και χρειάζεται και μπορεί να αγωνιστεί και να νικήσει, να κατακτήσει το δικό του σοσιαλιστικό μέλλον.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες/οι,
Σε αυτό τον κόσμο ζούμε, λοιπόν, και σε αυτόν τον κόσμο βρίσκεται και η χώρα μας.
Μια χώρα εξαρτημένη από τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, στην οποία –παρά την καταιγιστική προπαγάνδα του συστήματος που επιχειρεί τις μέγιστες διαστρεβλώσεις– είναι ευρύτερα φανερή η πραγματικότητα σε όλα τα βασικά ζητήματα. Τα επισημαίνουμε συνοπτικά:
- Το μόνο υπαρκτό και πραγματικό «οικονομικό-παραγωγικό μοντέλο» που έχει και εφαρμόζει για τη χώρα η άρχουσα τάξη είναι το παράρτημα-συμπλήρωμα και το «πέρασμα» (ο διαβόητος «κόμβος») των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Δεδομένη η αποβιομηχάνιση και η πορεία συρρίκνωσης του πρωτογενούς τομέα. Μέσα σε αυτΟ το πλαίσιο αναζητούνται διαρκώς προσαρμογές-ευκαιρίες-δυνατότητες για να θησαυρίζουν τα μεγαλοαστικά τζάκια. Μέσα σε αυτΟ το πλαίσιο ρημάζονται οι παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες της χώρας, ληστεύεται ο πλούτος της, πλιατσικολογούνται οι δημόσιες υποδομές της. Μέσα σε αυτΟ το πλαίσιο συμβαίνουν εγκλήματα όπως στα Τέμπη και στη Θεσσαλία, αποτεφρώνονται κάθε χρόνο εκατομμύρια αγροτοδασικά στρέμματα, ενώ κάμποι, βουνά και νησιά νεκρώνονται για να γίνουν πάρκα ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών, σύμφωνα με τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των ντόπιων μεταπρατών.
- Μέσα στο πλαίσιο της έντασης της κρίσης διαψεύδονται διαρκώς οι εξαγγελίες για την «αποκατάσταση» των μικρών-μεσαίων στρωμάτων που διαρκώς καταβυθίζονται. Είναι απολύτως χαρακτηριστικά τόσο τα τελευταία κυβερνητικά μέτρα για τη φορολογία όσο και τα στοιχεία για το πώς και σε ποιους μοιράζονται τα δισ. του λεγόμενου Ταμείου Ανάκαμψης.
- «Ιερή» σταθερά για όλες τις δυνάμεις και τα κόμματα του συστήματος η ακατάπαυστη και γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία και στο σύνολο των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους (εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά). Η επίθεση αποτελεί βασικό όρο για το δανεισμό, για τη μετατροπή της χώρας σε «νεκροταφείο δικαιωμάτων, ειδική ζώνη» για τις επενδύσεις-αρπαχτές και αυτό που ονομάζουν «ανάπτυξη».
Βέβαια, το μέγα θέμα για την άρχουσα τάξη αυτής της χώρας –όπως και ιστορικά αναδείχνεται– είναι οι υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει στις μεγάλες δυνάμεις με βάση τη γεωγραφική θέση της χώρας. Αλλά και για τους πάτρωνες-ιμπεριαλιστές αυτό είναι το πρώτιστο ζήτημα, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες. Συνοπτικά και για το ζήτημα αυτό επισημαίνουμε:
- Η ασταθής ισορροπία της διπλής εξάρτησης παράγει τριγμούς και εν δυνάμει μεγάλους διχασμούς (για το με ποιον προστάτη είμαστε) που διαρκώς ξορκίζονται. Από το 2015 εξελίσσεται μεγάλη στροφή προς τις ΗΠΑ λόγω της στρατηγικής τους κυριαρχίας στην σε πολεμικές συνθήκες περιοχή. «Σημείο καμπής» ο πόλεμος στην Ουκρανία με την πολύ μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας με κάθε τρόπο στον πολεμικό βηματισμό των Αμερικανονατοϊκών, που συνεχίζεται σήμερα ΚΑΙ στο παλαιστινιακό ζήτημα. Ταυτόχρονα, είναι πολυπλόκαμη και βαθιά η εξάρτηση από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Τέτοια ώστε να είναι αδιανόητη για την άρχουσα τάξη η όποια «αποστασιοποίηση» από την ΕΕ. Στη βάση αυτής της αντίφασης (που είναι έξω από οποιονδήποτε έλεγχο της άρχουσας τάξης) βρίσκονται σε εξέλιξη τριβές.
- Όλες οι εμπλοκές και οι υπηρεσίες στο αμερικάνικο άρμα γίνονται από την άρχουσα τάξη υπό το πρίσμα του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού και των προσδοκιών της να έχει κέρδη σε αυτόν. Η θεαματική ακύρωση του Eastmed, με ένα non parer του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το οποίο είχε καθοδηγήσει τη διαμόρφωση της συμφωνίας και για την οποία τόσο πολύ θριαμβολόγησαν τα αστικά επιτελεία, είναι χαρακτηριστική απόδειξη για το ότι είναι δανεικές οι περιβόητες γεωπολιτικές επιτυχίες!
- Οι αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας-Τουρκίας δεν αίρονται. Μπαίνουν κάτω από τις απαιτήσεις των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και όπως αυτές διαμορφώνονται κυρίως από το ουκρανικό πολεμικό μέτωπο. Οι τριγμοί εντός της αστικής τάξης για το ζήτημα του «διαλόγου-συνεργασίας» είναι πραγματικοί, καθώς ο «διάλογος» αυτός βάζει τουλάχιστον στην άκρη τους αστικούς μαξιμαλισμούς. Χωρίς ωστόσο να έχουν απαντήσεις για το δέον γενέσθαι. Στο παζάρι βρίσκεται ακόμα περισσότερο σήμερα και η Κύπρος, που η στρατηγική της σημασία αυξάνει για τους ιμπεριαλιστές στη βάση των συνολικότερων εξελίξεων σε Ουκρανία και Μ. Ανατολή.
- Παράλληλα, όπως ήδη αναφέραμε, θερμαίνεται πολλαπλά και το ζήτημα των Δυτικώνη Βαλκανίων (Σερβία-Κόσοβο, Αλβανία, Β. Μακεδονία) όπου ο –κατά Πάιατ– μεντεσές, αναβαθμισμένος πλέον σε πολυμεντεσέ, καλείται να δώσει νέες υπηρεσίες για τις οποίες δεν υπάρχει η συμφωνία όλων των προστατών του.
Στη βάση όλων των παραπάνω δεδομένων έχουν διαμορφωθεί και οι εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα και στους όρους που ασκείται η εξουσία της άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών πατρώνων της στη χώρα. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε διαρκή αντιδραστική μετατόπιση, είναι κατακερματισμένο και αναξιόπιστο στις ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η φασιστικοποίηση, μαζί και δίπλα με την άλλη όψη της, την ένταση του αντικομμουνισμού, η γραμμή των διώξεων, η τρομοκρατία και η καταστολή αποτελούν τις νέες κανονικότητες, τις μόνες πραγματικές απαντήσεις που το σύστημα έχει για να συγκαλύπτει την πολιτική του αστάθεια και την αντιδραστική του γύμνια, για να αντιμετωπίζει τη διευρυμένη αποστροφή, αγανάκτηση και οργή των εργαζομένων και της νεολαίας.
Τονίζουμε και επισημαίνουμε ότι στη βάση των συνθηκών και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης δεν υπάρχει δυνατότητα «επιστροφής» σε μια προηγούμενη κατάσταση με λιγότερη αγριάδα και με το πολιτικό σύστημα να είναι σε θέση να αφομοιώνει και να χειραγωγεί αντιθέσεις, εντάσεις και διαμαρτυρίες που εκδηλώνονται και από τα μικρά και μεσαία στρώματα και από τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία.
Τονίζουμε και επισημαίνουμε ότι και εντός των –τρομάρα τους– αστικών επιτελείων και δυνάμεων υπάρχουν μπόλικη σύγχυση, αντιφάσεις και φαγωμάρες, με βάση την αδυναμία τους να απαντήσουν και στο ζήτημα της στερέωσης μιας ευρύτερης κοινωνικής βάσης στην οποία να στηρίζεται το μεγαλοαστικό, πλουτοκρατικό κηφηναριό και στο ζήτημα της διαχείρισης των λεγόμενων εθνικών ζητημάτων όπως οι αστικές δυνάμεις τα αντιλαμβάνονται.
Εμείς είμαστε από αυτούς που όχι μόνο δεν θέλουν να ξεχάσουν –αλλά αντίθετα θέλουμε να επισημάνουμε και να τονίσουμε – όσα εξελίχθηκαν από πέρσι μέχρι φέτος, γιατί θα λέγαμε ότι είναι εξόχως διδακτικά για το τι υπάρχει κάτω από τα επιφαινόμενα και γιατί όλα όσα ζήσαμε αυτή τη χρονιά είναι –θα πούμε– «σκηνές από ταινίες προσεχώς». Τέτοιες μέρες πέρυσι περίσσευαν οι αναλύσεις για την «παντοκρατορία» του Μητσοτάκη και κυρίως για τον «αυτοκτονικό» λαό. Και βέβαια, οι αναλύσεις αυτές που απαξίωναν το λαό προέρχονταν από δυνάμεις και αναλυτές που θέλουν να εμφανίζονται ότι μιλούν και δρουν στο όνομα της Αριστεράς!
Στους μήνες που ακολούθησαν, μεγάλα κομμάτια αυτού του λαού που «δεν καταλαβαίνει» και ένα ολόκληρο ποτάμι νέων ανθρώπων που είναι εξ ορισμού «απολίτικο» και «αδιάφορο» έκαναν τη μόνη επιλογή που μπορεί πράγματι να ψαλιδίσει και να τσαλακώσει όχι το Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του, αλλά την πολιτική του συστήματος που (και) αυτός υπηρετεί. Έκαναν την επιλογή της μαζικής πάλης που όχι μόνο δεν φαινόταν να έρχεται από πουθενά (και ιδιαίτερα για την περίπτωση του φοιτητικού ξεσηκωμού ήταν κόντρα σε όλα τα δεδομένα των τελευταίων 17 χρόνων), αλλά επιπλέον είχε απέναντί της από την πρώτη στιγμή όλα τα όπλα και τις δυνάμεις του συστήματος αλλά και τα αριστερά δεκανίκια του.
Οι δυσάρεστες εκπλήξεις για το σύστημα (που από τη φύση του θεωρεί το λαό και τη νεολαία υποτελείς σε αυτό δυνάμεις) αλλά και για τις ενδιάμεσες δυνάμεις του κοινοβουλευτικού κρετινισμού και της συμμόρφωσης στο κυρίαρχο πλαίσιο συνεχίστηκαν με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 9ης του Ιούνη. Αποτελέσματα στα οποία καταγράφηκε μέσω της αποχής η πιο πλατιά αποδοκιμασία της ΕΕ και του ευρωμονόδρομου, κόντρα στην πιο συντεταγμένη εκστρατεία των ντόπιων και ευρωπαϊκών μηχανισμών ενάντια στην αποχή. Αποτελέσματα που μέσω της αποχής κατέγραψαν και την πολλαπλή αποτυχία της επιχείρησης αναστύλωσης του πολιτικού συστήματος στη χώρα. Γιατί όχι μόνο επιβεβαίωσαν πως δεν είναι ορατή η συγκρότηση της διαβόητης εναλλακτικής λύσης με μια κάποια «κεντροαριστερή» επωνυμία, αλλά ταυτόχρονα έδωσαν ισχυρό χτύπημα και στο γερό πόδι του κουτσού πολιτικού συστήματος, στο κόμμα της ΝΔ.
Τώρα όλοι τρέχουν και δεν φτάνουν! Και εντός της ΝΔ και στο συρφετό των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και σία επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Μια αναστάτωση που καταρχάς έχει έκδηλο το στοιχείο της αμηχανίας, της αδυναμίας του πολιτικού προσωπικού να συγκροτήσει και να προβάλει απαντήσεις στον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος, στη διαχείριση των μεγάλων κοινωνικών ζητημάτων, αλλά και των γεωπολιτικών στροβιλισμών μέσα στους οποίους βρίσκεται η χώρα. Οι πρόσφατες παρεμβάσεις Σαμαρά και Καραμανλή είναι απολύτως χαρακτηριστικές αυτής της αδυναμίας, των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει όχι το κυβερνητικό κόμμα αλλά συνολικά η άρχουσα τάξη και οι πολιτικές δυνάμεις του συστήματος. Γι’ αυτό ακριβώς και στην άλλη πλευρά (των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και των συνοδοιπόρων τους) μεγαλώνει διαρκώς ο αριθμός των υποψήφιων αρχηγών και των ηγετίσκων που θα ενώσουν –όπως λένε– το χώρο αυτό, ενώ ταυτόχρονα δεν προβάλλεται (γιατί δεν υπάρχει) καμιά εναλλακτική πολιτική κατεύθυνση για τη διαχείριση-αντιμετώπιση των ζητημάτων, των αιτιών που έχουν διαμορφώσει την κατάσταση αυτή.
Είναι, ωστόσο, σαφές το πρόσημο, η κατεύθυνση που έχει και ο κουρνιαχτός που σηκώνουν οι αντιπαραθέσεις στο κόμμα της ΝΔ και η μπόχα που βγαίνει από το ανακάτεμα στο συστημικό καζάνι της λεγόμενης κεντροαριστεράς. Ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή που θα πάρουν οι εξελίξεις, με ενδεχόμενες διασπάσεις, συγκολλήσεις, με την ενδεχομένως πιο ενεργητική και «οργανική» στράτευση των ακροδεξιών και φασιζουσών δυνάμεων στη διαμόρφωση πολιτικών –ακόμα και κυβερνητικών– διαμορφώσεων, αυτό που προετοιμάζεται είναι μια ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση και πορεία.
Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί δείχνουν τα δόντια τους στο λαό και στη νεολαία που με την πάλη τους όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και με τη μαζική τους αποχή από την ευρωκάλπη στάθηκαν απέναντι και αρνήθηκαν τις απαιτήσεις για υποταγή στη σταθερότητα της επίθεσης και για υπόκλιση στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας και όπου αυτή μας πάει!
Εξάλλου, ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ και του Μητσοτάκη, ως όφειλε ακριβώς γιατί είναι κυβέρνηση, διακήρυξε (υποτίθεται σαν απάντηση στο μήνυμα που έλαβε από τις ευρωκάλπες) τη συνέχιση και την επιτάχυνση της αντιλαϊκής και αντεργατικής πολιτικής της! Τη διακήρυξε και την κάνει πράξη με μια σειρά μέτρα, με κλιμάκωση της πολιτικής των διώξεων, με συνέχιση των επιλογών που υπηρετούν τις πολεμικές επιδιώξεις των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών. Αυτή είναι η πραγματική και μοναδική γραμμή του συστήματος, για την προώθηση αυτής της πολιτικής εξελίσσονται οι αντιδραστικοί καβγάδες και οι άθλιες ζυμώσεις στο πολιτικό σύστημα.
Αγαπητοί φίλοι/ες, σύντροφοι/σσες,
Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία και μαζί τους και εμείς βρισκόμαστε μπροστά σε αναγκαίες και μεγάλες μάχες, σε μάχες που αφορούν όλα τα μέτωπα, όλα τα ζητήματα που αφορούν τη μαζική αγωνία για επιβίωση, την ανάγκη για ζωή και δουλειά με δικαιώματα. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να βλέπουμε πως βρισκόμαστε μπροστά και σε μεγάλα εμπόδια, που μπαίνουν για να μη δώσουν οι εργαζόμενοι και η νεολαία τις μάχες αυτές. Ένα τέτοιο εμπόδιο είναι η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που όλο και περισσότερο –πρακτικά, οργανωτικά και πολιτικά– αναδείχνεται σε στήριγμα της πολιτικής του συστήματος, σε δύναμη υπονόμευσης, άρνησης, εναντίωσης της μαζικής πάλης. Επιπλέον, η δορυφοροποίηση στον καθεστωτικό ρεφορμισμό, οι αναζητήσεις κυβερνητικών λύσεων με την κατάρτιση προτάσεων και κατευθύνσεων που αναζητούν έναν «άλλο καπιταλισμό», η αντίληψη που θέλει να συγκροτήσει –υποτίθεται κομμουνιστικές– απαντήσεις έξω από τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης είναι τα πολιτικά στοιχεία που επικρατούν στις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα.
Έχουμε επισημάνει ήδη εδώ και αρκετό διάστημα την αντίφαση αυτή. Τα μαζικά αγωνιστικά ξεσπάσματα εργαζομένων και νεολαίας εκδηλώνονται ξεπερνώντας τις γραμμές του συμβιβασμού και της παραίτησης που επικρατούν, προχωρούν και αναπτύσσονται κόντρα στις γραμμές αυτές.
Θεωρούμε και εκτιμούμε ότι αυτή η αντίφαση θα οξυνθεί το επόμενο διάστημα. Ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία θα είναι εδώ, παρόντες και απέναντι στην πολιτική του συστήματος και θα επιδιώκουν, με τους όρους που διαθέτουν, να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Η οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική στήριξη αυτής της τάσης, η πρακτική και πολιτική στήριξη των αγώνων που ξεσπούν για να αναπτυχθούν, να κατακτούν στοιχεία μετωπικής ενότητας και να έχουν επιτυχίες αποτελεί το καθήκον γύρω από το οποίο κρίνονται και διαμορφώνονται βασικά ζητήματα της λαϊκής υπόθεσης.
Συντρόφισσες/οι, φίλες και φίλοι,
Ας έρθουμε τώρα σε εμάς, στο ΚΚΕ(μ-λ). Στο πώς με τη 10η Συνδιάσκεψή μας προσδιορίζουμε τον εαυτό μας. Το από πού προερχόμαστε, γιατί υπάρχουμε, ποια φυσιογνωμία έχουμε και θέλουμε να διαμορφώνουμε, για ποια προοπτική παλεύουμε. Και το κυριότερο, που κρίνει και ελέγχει όλα τα προηγούμενα: ποια καθήκοντα, ποιο ρόλο δεσμευόμαστε και διεκδικούμε να έχουμε στην ταξική πάλη.
Τα ζητήματα αυτά υπάρχουν κάθε στιγμή στη ζωή και στη δράση μιας πολιτικής οργάνωσης και βέβαια δεν κρίνονται άπαξ! Το Καθοδηγητικό Όργανο έκρινε αναγκαίο να τα θέσει –με έναν συνολικό και συντεταγμένο τρόπο– στα πλαίσια της ανώτερης διαδικασίας της Συνδιάσκεψης, ακριβώς γιατί κάθε άλλο παρά σε «ανύποπτη στιγμή» βρισκόμαστε σήμερα. Αντίθετα, είμαστε εντός της εξελισσόμενης «τέλειας καταιγίδας» που αντιμετωπίζουν διεθνώς και στη χώρα μας το προλεταριάτο και οι λαοί, και με όσα αυτή η κατάσταση φέρνει και απαιτεί σε ένα τοπίο που επικρατούν οι συνέπειες της ήττας του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και οι εργάτες και οι λαοί αναζητούν εκ νέου τους όρους συγκρότησης της πάλης τους και διαμόρφωσης της προοπτική στους.
Επιπλέον, ως πολιτική οργάνωση είμαστε σε μια δική μας ιδιαίτερη καμπή, από την άποψη ότι είναι πια μικρή μειοψηφία τα μέλη και τα στελέχη που είτε ξεκίνησαν από το 1982 την ανασυγκρότηση της Οργάνωσης είτε συμμετείχαν σε αυτήν από την πρώτη δεκαετία από τις παραπάνω από τέσσερις που μεσολάβησαν από τότε. Αυτή η διαπίστωση θεωρούμε βέβαια ότι έχει θετικές αναγνώσεις, αλλά σε κάθε περίπτωση μας θέτει μπροστά στην ανάγκη μιας συνολικής επικαιροποίησης των απαντήσεών μας στα ζητήματα αυτά.
Σε σχέση με όλα αυτά, λοιπόν, με τη 10η Συνδιάσκεψή μας θέτουμε και αντιμετωπίζουμε μια σειρά ζητήματα.
Πρώτον, το ζήτημα της πολιτικής αποτίμησης της πορείας από την ανασυγκρότηση του 1982 και μέχρι σήμερα. Μια αποτίμηση με την οποία αναδείχνονται δύο βασικά ζητήματα.
Η συγκρότηση και η ανάδειξη μιας ολόκληρης ιδεολογικοπολιτικής προίκας που δεν ήταν «έτοιμη» πριν από το 1982 και που η κατάκτησή της μόνο αυτονόητη δεν ήταν στις δοσμένες συνθήκες αυτών των δεκαετιών. Μια σπουδαία παρακαταθήκη, που πάνω σε αυτήν πάτησε και βασίστηκε η δράση μας και η πάλη μας όλα αυτά τα χρόνια και αποτέλεσε τη δύναμη και το καύσιμο υλικό για τη σπουδαία εμπλοκή που η Οργάνωση είχε αυτές τις δεκαετίες στην ταξική πάλη, στη βάση των σχέσεων με το λαό και της πείρας που κατακτήθηκε από τα μέλη και τα στελέχη της Οργάνωσης. Σε αυτή τη βάση συνοψίζουμε την αποτίμησή μας, λέγοντας πως είμαστε περήφανοι όχι μόνο για την πρωτοπόρα απόφαση των πέντε καθοδηγητικών στελεχών που ανέλαβαν την απόφαση της ανασυγκρότησης του 1982, αλλά και για όλη τη διαδρομή μας από τότε μέχρι σήμερα, που έδωσε βάρος και υπόσταση στην απόφαση του 1982.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, στο πλαίσιο της αποτίμησης αυτής, επιδιώκουμε να αναμετρηθούμε θαρρετά με τις αδυναμίες μας, αφού δεν θεωρούμε ότι η σημερινή μας ανάπτυξη και συγκρότηση είναι το ανώτατο αντικειμενικό όριο που μπορούσαμε να φτάσουμε. Αντίθετα, διαπιστώνουμε ξανά και για πολλοστή φορά την αναντιστοιχία των ιδεολογικοπολιτικών μας προϋποθέσεων με ό,τι ώς τώρα χτίσαμε και κατακτήσαμε τόσο στο επίπεδο της Οργάνωσης όσο και των σχέσεών μας μέσα στον εργαζόμενο λαό, τη νεολαία και το ρόλο μας στην ταξική πάλη. Γι’ αυτό «τα βάζουμε με τον εαυτό μας», με τις καθυστερήσεις μας, με λαθεμένες αντιλήψεις και προσεγγίσεις που παράχθηκαν απολυτοποιώντας σωστά βασικά ζητήματα, χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας –στο βαθμό που απαιτούνταν– τις αλλαγές συνθηκών και των απαιτήσεων της ταξικής πάλης.
Δεύτερον, θεωρήσαμε αναγκαίο, τόσο γενικά απέναντι στις σημερινές συνθήκες όσο και για την πάλη μας και τα καθήκοντα που βάζουμε στον εαυτό μας, να προσδιορίσουμε και να καταγράψουμε τις ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες της Οργάνωσης. Θα λέγαμε ότι διατυπώσαμε ένα ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο που απευθύνεται καταρχήν στα μέλη και τα στελέχη της Οργάνωσης. Ταυτόχρονα το πλαίσιο αυτό απευθύνεται και αποτελεί κάλεσμα στράτευσης στον κόσμο του αγώνα, στους εργαζόμενους και στους νέους με τους οποίους συναντιόμαστε στην καθημερινή δράση μας, στις πρωτοβουλίες και τις παρεμβάσεις της Οργάνωσης σε όλα τα ζητήματα.
Αναφερόμαστε προφανώς στο τμήμα της εισήγησης του ΚΟ με τίτλο «Χαρακτηριστικά, στόχοι και κατευθύνσεις», που καταγράφει τα βασικά στοιχεία της ιδεολογικοπολιτικής μας ταυτότητας, τους στρατηγικούς στόχους του κινήματος όπως εμείς τους αντιλαμβανόμαστε και μπορούμε σήμερα να τους προσδιορίσουμε, τους πολιτικούς στόχους που αποτελούν τη σχέση ανάμεσα στο σήμερα της πάλης και τους επαναστατικούς στρατηγικούς στόχους της. Στη βάση αυτών των ζητημάτων, στο πλαίσιο αυτής της εισήγησης αναδείχνουμε και την αντίληψή μας για το κίνημα, για τα αναγκαία ιδεολογικά μέτωπα απέναντι στον ρεφορμισμό και τα μικροαστικά αναρχικά κηρύγματα, για τα όργανα πάλης που χρειάζεται να οικοδομήσει και να κατακτήσει με την πάλη του ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία και τα χαρακτηριστικά της Οργάνωσης, τα χαρακτηριστικά που κάθε μέλος και στέλεχος χρειάζεται να κατακτά και να διαμορφώνει ώστε να υπηρετούνται οι στόχοι και η προοπτική που θέτουμε.
Τρίτον και –όπως ήδη αναφέραμε– το κυριότερο, θέσαμε το ερώτημα για ποια κατεύθυνση, για την οικοδόμηση ποιας απάντησης για λογαριασμό της εργατικής τάξης και του λαού δεσμευόμαστε να αγωνιστούμε ως Οργάνωση. Το ερώτημα αυτό μάλιστα το θέσαμε και το απαντήσαμε στις εισηγήσεις του ΚΟ περισσότερες από μια φορές και με διαφορετικές διατυπώσεις, που ίσως και να προκαλούν παρανοήσεις, και το Σώμα των Αντιπροσώπων της Συνδιάσκεψης μπορεί –αν κρίνει αναγκαίο– να ομογενοποιήσει αυτές τις διατυπώσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ας καταθέσουμε και από αυτό το βήμα τα βασικά στοιχεία για την ουσία του ζητήματος αυτού:
- Είμαστε πεισμένοι ότι η μόνη πραγματική απάντηση για τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών βρίσκεται στην ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος. Αυτή είναι η αναγκαία κατεύθυνση για να μην ξοδεύεται η οργή των μαζών, για να φέρνουν πραγματικά αποτελέσματα στο επίπεδο της ουσιαστικής αλλαγής των συσχετισμών τα απανωτά κύματα πάλης που ζούμε και που θα συνεχίσουν και θα ενταθούν την επόμενη περίοδο. Αυτή είναι και η μοναδική και πραγματική απάντηση για την οικοδόμηση της επαναστατικής διεξόδου. Δηλαδή, για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος του εξαρτημένου καπιταλισμού, για την κατάκτηση της Ανεξαρτησίας και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Αυτή είναι η μόνη πραγματική διέξοδος, και οι συνθήκες της κρίσης, της άγριας επίθεσης και των πολεμικών προετοιμασιών υπογραμμίζουν την αναγκαιότητά της σήμερα ακόμα περισσότερο.
- Η απάντηση, λοιπόν, που δίνουμε στο παραπάνω ερώτημα είναι ότι εμείς δεσμευόμαστε να παλέψουμε για την οικοδόμηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος που κρίνουμε ως αναγκαίο για να προχωρήσει η υπόθεση της πάλης. Αυτό το έργο αναλαμβάνουμε, σε αυτό δεσμευόμαστε να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, με βάση αυτόν τον στόχο θα πορευτούμε και θα κριθούμε.
- Προφανώς, δεν έχει νόημα –αν δεν είναι και αφελές– να διακηρύξουμε ότι θα το πετύχουμε. Έχουμε επίγνωση ότι πρόκειται για μια σύνθετη πάλη σε όλα τα επίπεδα (ταξικό, κοινωνικό, θεωρητικό, ιδεολογικό, πολιτικό), μια Μεγάλη Πορεία με καμπές, στροφές και μεγάλες απαιτήσεις. Όμως έχει και παραέχει νόημα η θέση μας ότι «δεν περιμένουμε» (άλλους ή άλλες συνθήκες), ότι δεν βάζουμε «προϋποθέσεις» για να «ξεκινήσουμε», για να μπούμε ως Οργάνωση αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή.
-Σε σχέση με αυτό το τελευταίο σημείο χρειάζονται ίσως δύο ακόμα αποσαφηνίσεις:
Πρώτον, θα μπορούσε να διατυπωθεί το ερώτημα για το αν «θέλουμε» πολιτικούς συνεργάτες και συμμάχους στην υπόθεση της οικοδόμησης του κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος. Θα λέγαμε ότι, στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για ένα αφελές ερώτημα, που δεν δικαιολογείται από κανένα δεδομένο της σημερινής κατάστασης στην Αριστερά και, ακόμα περισσότερο, από τους στόχους που θέτουμε. Δεν δικαιολογείται, γιατί ο καθένας γνωρίζει την επιμονή με την οποία σε όλο το φάσμα των ζητημάτων θέτουμε και παλεύουμε σήμερα την υπόθεση της κοινής δράσης, του συντονισμού και της συμπόρευσης δυνάμεων στα μέτωπα πάλης που αναδείχνουν η ζωή και η ταξική πάλη. Και επίσης, ο καθένας ξέρει τις αρνήσεις, τις υπεκφυγές που αντιμετωπίζουμε ως απάντηση, ενώ ταυτόχρονα μας έρχονται προτάσεις για άλλου είδους και κατεύθυνσης συνεργασίες. Συνεργασίες που αναζητούν εκλογικές εκτινάξεις και υπηρετούν τις χειρότερες για το λαό και το κίνημα αυταπάτες. Ή προτάσεις συνεργασίας που στην ουσία προτείνουν απόσυρση από την ταξική πάλη και συγκρότηση κομμουνιστικών τάχα απαντήσεων στο περιθώριό της. Σε σχέση με όλα αυτά, εμείς θα επιμείνουμε στην κατεύθυνση της κοινής δράσης που υπηρετεί την ανάπτυξη των αγώνων και την αναβάθμιση των όρων πάλης των μαζών.
Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπαίνουμε και δεν υιοθετούμε τη λογική του «μέσου όρου», τη συμμόρφωσή μας με ό,τι επικρατεί στην Αριστερά. Δεν υιοθετούμε, δηλαδή, τη λογική με βάση την οποία θα έπρεπε μάλλον να αναβάλουμε την κατεύθυνση της οικοδόμησης κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος για όταν πειστούν και άλλοι στην κατεύθυνση αυτή! Ας το πούμε και πιο καθαρά, χρησιμοποιώντας τα λόγια του Λένιν: Δεν θα πάμε στο βάλτο που μας καλούν, θα παλέψουμε για να τραβήξουμε στο δρόμο που είναι αναγκαίος! Αυτή είναι και η μόνη ρεαλιστική επιλογή για να υπάρχουν πιθανότητες να τραβηχτούν και άλλοι από το βάλτο. Αλλά κυρίως, αυτή είναι η ρεαλιστική επιλογή για να ευνοηθεί η δυνατότητα –κάτω από την επίδραση (και) της δικής μας πάλης– να παραχθούν νέες δυνάμεις που θα συμμερίζονται με ανάλογο και παρόμοιο τρόπο με εμάς το ποια είναι η αναγκαία κατεύθυνση.
Η δεύτερη διευκρίνιση είναι σχετικά με έναν προβληματισμό που, ξεκινώντας από τη διαπίστωση ότι η υποχώρηση και η αποσυγκρότηση του κινήματος είναι μεγάλου βάθους, μπορεί και να φτάνει στο σημείο να αμφιβάλλει για τη δυνατότητα να παραχθούν, να παράγονται σήμερα, απαντήσεις που θα οικοδομούν και θα ανασυγκροτούν την επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση στο κίνημα. Ένας τέτοιος προβληματισμός μπορεί και να καταλήγει σε μια επιλογή «συντήρησης-αναπαραγωγής δυνάμεων» και με μια λογική που «περιμένει» από την ταξική πάλη να φέρει καλύτερες συνθήκες και βάσεις απαντήσεων.
Ας ξεκινήσουμε από αυτό το τελευταίο. Η ταξική πάλη είναι έντονη έως και σφοδρή όλα τα τελευταία χρόνια, διεθνώς και στη χώρα μας. Το καθοριστικό έλλειμμά της είναι πολιτικό, ιδεολογικό, θεωρητικό. Με άλλα λόγια, το καθοριστικό έλλειμμά της είναι η απουσία πολιτικού υποκειμένου που –όντας μέσα σε αυτήν– παλεύει και επιδιώκει από την εξέλιξη της ταξικής πάλης να παράγονται αποτελέσματα τροποποίησης του συσχετισμού σε όλα τα επίπεδα και ζητήματα, να διαμορφώνονται όροι μιας κομμουνιστικής κατεύθυνσης.
Όλα γίνονται και παράγονται μέσα στην ταξική πάλη. Αλλά κανένα πολιτικό αποτέλεσμα, κανένα βήμα συγκρότησης (ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό) δεν παράγεται χωρίς την οργανωμένη και συνειδητή κατεύθυνση και πάλη του πολιτικού υποκειμένου μέσα στην ταξική πάλη. Αυτό ισχύει σαφώς και με το παραπάνω για το θεμελιώδες ζήτημα της συγκρότησης της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της. Είναι πολύτιμο, αλλά δεν αρκεί το ταξικό ένστικτο, η αυθόρμητη τάση της εργατικής τάξης να αντισταθεί και να διεκδικήσει. Δεν αρκεί για να κατακτηθεί από ένα πρωτοπόρο τμήμα της η συνείδηση της τάξης και της ιστορικής της προοπτικής να ηγηθεί στην αναμέτρηση και την επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης.
Όλα αυτά τα ζήσαμε και τα ζούμε στη χώρα και διεθνώς όλα τα αρκετά τελευταία χρόνια. Τα ζήσαμε και τα ζούμε από την ανάποδη, καθώς το πολιτικό υποκείμενο που κυριαρχεί και κατευθύνει την εξέλιξη της ταξικής πάλης είναι αυτό του αντιπάλου, είναι οι πολιτικές δυνάμεις του συστήματος. Οι ίδιοι οι νυν και πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ παρεμβαίνουν στους απεργιακούς αγώνες των εργατών στις αμερικάνικες αυτοκινητοβιομηχανίες για να τους καθηλώσουν, να τους αφομοιώσουν και να υποτάξουν τις σημαντικές διεργασίες που αναπτύσσονται στο πλαίσιο και στα όρια του συστήματος.
Αλλά βέβαια και η πρόσφατη εμπειρία στη χώρα μας είναι πλούσια σε τέτοια αρνητικά παραδείγματα. Ο Δεκέμβρης του 2008 και ακόμα περισσότερο οι μεγάλοι αγώνες του 2010-12 είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που ονομάσαμε καθοριστικό έλλειμμα της ταξικής πάλης. Και από τότε μέχρι και σήμερα, μέχρι τους αγώνες των τελευταίων μηνών, υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα που δείχνουν το έλλειμμα αυτό. Που δείχνουν αγώνες που σχεδόν δεν ξεκίνησαν, που κόπηκαν στην αρχή τους, που –ακόμα και αν προχώρησαν και άντεξαν αρκετά– δεν κατόρθωσαν όχι να νικήσουν το στόχο τους, αλλά να συσσωρεύσουν και να συγκροτήσουν τις απαιτούμενες οργανωτικές, πολιτικές και ιδεολογικές προϋποθέσεις για την επόμενη μάχη.
Συνολικά μιλώντας, λοιπόν, θεωρούμε λάθος τη θέση «η εποχή μας είναι η εποχή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος». Η θέση που εμείς υποστηρίζουμε έχει μια κρίσιμη διαφοροποίηση από την προηγούμενη: «η εποχή μας είναι η εποχή της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος και ταυτόχρονα η εποχή που απαιτεί την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος». Έτσι διαβάζουμε και αντιλαμβανόμαστε εμείς τις απαιτήσεις που αντικειμενικά θέτει η αφύπνιση και η πάλη των μαζών στον κόσμο και στη χώρα. Αφύπνιση που τη διαπιστώσαμε ήδη από την 5η Συνδιάσκεψή μας το 1998 και την επιγράψαμε με τη διατύπωση «κάτι αλλάζει».
Με αυτή τη θεώρηση και προσέγγιση των ζητημάτων, κάθε άλλο παρά αγνοούμε ή προσπερνάμε τις μεγάλες και σύνθετες απαιτήσεις που έχει η υπόθεση της ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος που απαιτεί η εποχή μας. Τονίζουμε ότι πρόκειται για μια Μεγάλη Πορεία ακριβώς γιατί έχουμε –θεωρούμε– επίγνωση αυτών των απαιτήσεων, γιατί συμμεριζόμαστε ουσιαστικά την εκτίμηση πως η υποχώρηση έχει μεγάλο βάθος. Ταυτόχρονα, είναι έξω και μακριά από εμάς οποιαδήποτε ψευδαίσθηση αυτάρκειας και έτοιμων απαντήσεων για αυτήν τη Μεγάλη Πορεία.
Έχουμε όμως μια αμετάπειστη πολιτική απόφαση και κατεύθυνση: την απόφαση και την κατεύθυνση να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος. Γιατί μόνο αυτή θεωρούμε πως αντιστοιχεί και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που μας θέτει η εποχή μας. Γιατί αυτό και μόνο αυτό οφείλουμε να παλέψουμε.
Ταυτόχρονα, μας είναι καθαρό και προφανές ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η επιλογή της «αναπαραγωγής και συντήρησης δυνάμεων». Μια τέτοια επιλογή δεν υπάρχει σε καμιά περίοδο, σε καμιά συγκυρία της ταξικής πάλης. Ένα πολιτικό υποκείμενο υπάρχει μόνο στο βαθμό που δρα και διεκδικεί ρόλο σε ενεστώτα χρόνο, μόνο στο βαθμό που διεκδικεί να δώσει απαντήσεις και κατεύθυνση στην ταξική πάλη. Στη σημερινή θυελλώδη περίοδο είναι παραπάνω από φανερό πως η επιλογή της συντήρησης και της αναμονής δεν είναι παρά μια μορφή παραίτησης.
Για να σηματοδοτήσουμε αυτήν την απάντησή μας στο κεντρικό και κρίσιμο ερώτημα, διαμορφώσαμε και το κεντρικό σύνθημα της 10ης Συνδιάσκεψης: «Η ταξική πάλη χρειάζεται επαναστατική οργάνωση και οδηγό τις κομμουνιστικές ιδέες».
Την ευθύνη να παλέψουμε για να κάνουμε πράξη την απαίτηση που διατυπώνει αυτό το σύνθημα, αυτή η θέση αναλαμβάνουμε με την 10η Συνδιάσκεψή μας.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, σύντροφοι και συντρόφισσες,
Βαδίζοντας λοιπόν προς την απεραντοσύνη των σκοπών μας, καταγράφουμε και ανιχνεύουμε ένα ολόκληρο σύνολο ζητημάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
Από την αναδιάταξη των κομματικών μας δυνάμεων μέχρι τα βήματα και την αντίληψη που χρειάζεται να κατακτήσουμε για να συγκροτηθούν μαζικά και αξιόμαχα μετωπικά σχήματα πάλης στους εργαζόμενους, στη νεολαία και στις γειτονιές των αστικών κέντρων.
Από την επεξεργασία και ανάδειξη των στόχων πάλης που θα μας συνδέουν με άμεσο τρόπο με τις αγωνίες και τις αγωνιστικές διαθέσεις του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, μέχρι την εκλαΐκευση, με ταυτόχρονη πολιτική αναβάθμιση των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων παρέμβασής μας.
Από τη σταθερή προσπάθεια ανάπτυξης των προγραμματικών κατευθύνσεών μας και των ιδεολογικών μετώπων μας μέχρι την –κρίσιμη και πολιτικά επείγουσα– αναγκαιότητα για μια πιο συστηματική και υπεύθυνη αντιμετώπιση του ζητήματος των διεθνών σχέσεών μας με αγωνιστικές, αντιιμπεριαλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις στην περιοχή και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Από τη διαμόρφωση όρων έμπνευσης και ολόπλευρης στράτευσης για κάθε μέλος της Οργάνωσης μέχρι την αποφασιστική και πολύπλευρη ενίσχυση της πολιτικής ανάδειξης νέων στελεχών και των όρων παραπέρα διαμόρφωσης συλλογικής καθοδήγησης της Οργάνωσης.
Για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα που θα μπορούσαν να αναφερθούν, θα παλέψουμε και θα κριθούμε το επόμενο διάστημα. Όμως, ποιο θα είναι το μέτρο με βάση το οποίο θα κρίνουμε και θα κριθούμε για όλα αυτά; Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, πού βρίσκεται ήδη σήμερα και θα βρίσκεται το επόμενο διάστημα το κέντρο βάρους των προσπαθειών μας, των στόχων μας, της πάλης μας;
Η απάντηση στο ερώτημα είναι πολύ σαφής και συγκεκριμένη: Το κέντρο βάρους των προσπαθειών μας βρίσκεται και θα βρίσκεται στην αναβάθμιση του ρόλου του ΚΚΕ(μ-λ) στην ταξική πάλη. Στην κατάκτηση μεγαλύτερων δυνατοτήτων να πρωτοστατεί στους αγώνες, να χτίζει πρωτοβουλίες πάλης, να διαμορφώνει δεδομένα στην υπόθεση του κινήματος.
Αυτό είναι και θα είναι το μέτρο κρίσης όλων των προσπαθειών μας και των στόχων μας. Αυτό είναι το αποφασιστικό κριτήριο για μια Οργάνωση που θέλει να υπηρετήσει την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία, για μια Οργάνωση που θέλει να πρωτοστατήσει στο άνοιγμα και στη χάραξη του δρόμου που δίνει προοπτική και διέξοδο στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.
Για να βαδίσουμε αυτό το δρόμο απευθύνουμε και σήμερα από αυτό το βήμα το πιο πλατύ κάλεσμα στράτευσης και πάλης σε όλους τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες, σε όλους τους φίλους και τις φίλες, στον κόσμο του αγώνα, στον εργαζόμενο λαό και στη νεολαία.
Ο αγώνας δίνει αισιοδοξία! Η επαναστατική προοπτική δίνει δύναμη στον αγώνα!
Ελάτε να κερδίσουμε τη ζωή μας με τον αγώνα και να διεκδικήσουμε το λεύτερο μέλλον μας!
