1
Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι
σας καλωσορίζουμε στην εκδήλωση για τη 10η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ)
Μια συνδιάσκεψη σημαντική για μας, καθώς το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται και απέναντι στο οποίο καλείται να δώσει απαντήσεις είναι άκρως ενδιαφέρον, τόσο για τις εξελίξεις που έρχονται όσο και για την προετοιμασία της οργάνωσής μας για να τις αντιμετωπίσει προς όφελος του εργατικού και λαϊκού κινήματος.
Παράλληλα, η συνδιάσκεψη αυτή -με μια έννοια- σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας περιόδου και το άνοιγμα μιας νέας όπου ένα –νεότερο κατά βάση– δυναμικό θα αναλάβει ακόμη πιο ενεργό ρόλο στην καθοδήγηση, αλλά και συνολικά στη συνέχιση της πορείας αυτής της οργάνωσης. Ένα βήμα τολμηρό, αλλά για μας θετικό και ελπιδοφόρο, γιατί δείχνει τις δυνατότητες που οικοδόμησε σε νεότερες ηλικίες αυτή η οργάνωση ώστε να συνεχιστεί η διαδρομή της στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.
Ως εκ τούτου κρίθηκε απαραίτητη μια αποτίμηση των 40 και παραπάνω χρόνων της παρουσίας μας και της δράσης μας, ώστε –με βάση αυτήν την αποτίμηση– το νέο δυναμικό της οργάνωσης και το νέο στελεχικό δυναμικό που προχωράει αυτήν την προσπάθεια να αντλήσουν συμπεράσματα, να αντιμετωπίσουν καθυστερήσεις αλλά και αδυναμίες που εκφράστηκαν σε όλη αυτήν τη διαδρομή. Ένας απολογισμός που θα περιοριζόταν μόνο στην περίοδο από την προηγούμενη συνδιάσκεψη έως σήμερα κρίναμε ότι δεν θα αρκούσε για τη μετάβαση της οργάνωσης στη νέα περίοδο στην οποία πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να δυναμώσει αλλά και να πλουτίσει τη δράση της με καλύτερη συμμετοχή στην ταξική πάλη.
Συνεπώς, η 10η Συνδιάσκεψη είναι κομβική για μας και θέλουμε να καλέσουμε όλα τα μέλη και τα στελέχη αυτής της οργάνωσης, καθώς και τους συναγωνιστές των πλατιών μας σχημάτων και τους φίλους που έχουν πλαισιώσει αυτή μας τη διαδρομή, να συμβάλουν για την καλύτερη πορεία μας στις αυξημένες πολιτικές απαιτήσεις που προβάλλουν και να εμπλακούν με ακόμη τολμηρότερο τρόπο στην προσπάθεια διαμόρφωσής μας ως μιας μαζικής κομμουνιστικής οργάνωσης που θέλουμε να γίνουμε.
Μια συνδιάσκεψη σημαντική, από την οποία θα λείπουν ο γραμματέας μας Αντρέας Βογιατζόγλου, αλλά και σημαντικά στελέχη όπως ο Στάθης Κωσταντόπουλος και η Αφροδίτη Κοτσυφάκη. Κομμουνιστές που μέχρι το τέλος πρόσφεραν με όλες τους τις δυνάμεις στον μακρύ και δύσκολο αγώνα της ανασυγκρότησης του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα. Είναι πραγματική τιμή για μας ότι οι σύντροφοι αυτοί πρόσφεραν τον καλύτερό τους εαυτό ώστε να πλησιάσουμε τους σκοπούς μας, αλλά και για να δυναμώσουμε τις σχέσεις μας με το λαό.
2
Σύντροφοι και φίλοι,
Η συνδιάσκεψή μας πραγματοποιείται ενόσω μια κανονική γενοκτονία εξελίσσεται στη γειτονιά μας και ενώ μαίνεται για 2ο χρόνο ένας πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, ματώνοντας λαούς που δεν είχαν τίποτε να χωρίσουν. Και, το κυριότερο, αυτή η πολεμική σύγκρουση έχει θέσει για πρώτη φορά από το τέλος του 2ου ΠΠ στο τραπέζι την απειλή χρήσης πυρηνικών και ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο να γενικευτεί ο πόλεμος αυτός στον πλανήτη ως ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για τον πλέον σύγχρονο τεχνολογικά πόλεμο που διεξάγεται σε αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και ήδη από τους πλέον αιματηρούς.
Το καθοριστικό και πλέον κρίσιμο όμως στοιχείο της περιόδου είναι η έλλειψη επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, καθώς και η έντονη αποτύπωση στις συνειδήσεις των εργατών, της νεολαίας και των λαών των συνεπειών της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος που βιώνουμε, αδυνατίζοντας στο άμεσο μέλλον την υλοποίηση της γνωστής και σωστής διαπίστωσης ότι «ή η επανάσταση θα αποτρέψει τον πόλεμο ή ο πόλεμος θα φέρει την επανάσταση».
Οι επισημάνσεις αυτές – χωρίς να θέλω να υπεισέλθω στην ανάλυση των πολιτικών εξελίξεων - είναι κομβικές για την ανάλυση της περιόδου και προφανώς κρίσιμες για τα καθήκοντα που καλείται η οργάνωση να αναλάβει μέσα από τη συζήτηση στη 10η Συνδιάσκεψη.
Η συζήτηση και η ανάλυση των πολιτικών δεδομένων εσωτερικά και διεθνώς αποτέλεσε το βασικό περιεχόμενο αυτής της συνδιάσκεψης και οι όποιες εκτιμήσεις και καθήκοντα αναδείχτηκαν δημοσιοποιήθηκαν στις σελίδες της Προλεταριακής Σημαίας αλλά και στην κομματική ιστοσελίδα.
Αγαπητοί συναγωνιστές και φίλοι,
Στην πορεία αυτών των 40 και πλέον χρόνων αυτής της οργάνωσης από όταν ανασυγκροτήθηκε το 1982 με την πρωτοβουλία που πήραν οι 5 σύντροφοι της μειοψηφίας της ΚΕ του παλιού ΚΚΕ(μ-λ) και χωρίς να παραγράφουμε τα ιστορικά βήματα, πριν από τη δικτατορία, της ΟΜΛΕ αλλά και τη μεταδικτατορική ίδρυση του παλιού ΚΚΕ(μ-λ), συνέχεια των οποίων είμαστε και ως πολιτικό ρεύμα αλλά και ως δυναμικό, αυτός ο πολιτικός χώρος διέτρεξε μια συνεχή και δύσκολη πορεία με νίκες αλλά και οπισθοχωρήσεις, που την κατέστησε την μακροβιότερη κομμουνιστική εξωκοινοβουλευτική οργάνωση στη χώρα. Αυτό δεν αποτελεί μόνο τίτλο τιμής για μας, αλλά πρωτίστως μας φέρνει μπροστά σε τεράστιες ευθύνες απέναντι στους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό ως προς τα καθήκοντα που αναλάβαμε πάντα σε συνάρτηση με τις δυνάμεις που συσπειρώσαμε στο
3
διάβα αυτών των χρόνων. Ευθύνες και απαιτήσεις κυρίως πάνω από τις δυνάμεις μας αλλά πάντα καλοδεχούμενες, που μας επέτρεψαν να απολογίζουμε με θετικό τρόπο το πώς σταθήκαμε απέναντι σε κρίσιμα και κοσμοϊστορικά φαινόμενα που προκάλεσαν σύγχυση, αποπροσανατολισμό και εντέλει ιστορικά λαθεμένες εκτιμήσεις στην πλειονότητα των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στο σοσιαλισμό και την αριστερά, με όποια ερμηνεία και αν δώσουμε σε αυτούς τους όρους.
Ναι! Ετούτη η οργάνωση χάρη στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του σ. Βασίλη Σαμαρά καθώς και την εξίσου καθοριστική πολιτικοϊδεολογική συμβολή του σ. Στέλιου Αγκούτογλου, που παρευρίσκεται, και των εκλιπόντων σ. Ηλία Καμαρέτσου και Γρηγόρη Κωσταντόπουλου, όχι μόνο δεν βρέθηκε εκτεθειμένη πολιτικά απέναντι σε αυτά τα κρίσιμα πολιτικά γεγονότα στη χώρα και διεθνώς, αλλά τουναντίον προχώρησε σε εκτιμήσεις και κατευθύνσεις που τη δικαίωσαν στην πορεία ενόσω αυτά τα γεγονότα εξακολουθούν να ταλανίζουν ακόμη τον λεγόμενο «χώρο» της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στον οποίο κυριαρχούν λαθεμένες εκτιμήσεις που προσδιορίζουν το γιατί η Αριστερά έπαψε να αποτελεί χώρο έμπνευσης και εμπιστοσύνης για τις λαϊκές μάζες.
Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι η ταξική πάλη όπως εξελίσσεται και η συνεχής παρέμβαση σε αυτήν αποτελεί το καλύτερο κριτήριο για την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων αλλά και για την οικοδόμηση των όρων ενός αυτόνομου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα όμως θεωρούμε ότι από μόνη της η ταξική πάλη δεν οδηγεί αυτόματα σε συγκρότηση επαναστατικού κινήματος και οργάνωσης, κάτι που αποτελεί σήμερα κρίσιμο και κομβικό ζήτημα ώστε να οικοδομηθούν οι όροι ανατροπής των συνεπειών της ήττας. Απαιτείται η ενεργή παρέμβαση των αριστερών δυνάμεων που αναγνωρίζουν αυτήν την αναγκαιότητα, ώστε οι αντιστάσεις που εμφανίζονται (π.χ. οι αγώνες στη Γαλλία για το συνταξιοδοτικό, στις ΗΠΑ για εργασιακές σχέσεις, για μισθούς στο δημόσιο σε Αγγλία και Γερμανία, οι απεργίες στη χώρα μας) να αποκτήσουν δυναμική ανατρεπτική, ξεπερνώντας τον κυρίαρχο ρεφορμισμό και αστισμό. Αλλιώς οδηγούμαστε σε μια παθητική αναμονή ότι η ταξική πάλη έτσι κι αλλιώς θα δώσει τις απαντήσεις της, παραβλέποντας την υπαρκτή ανισομετρία που διακρίνει τη σχέση κινήματος και οργανωμένης παρέμβασης από το πολιτικό υποκείμενο που προωθεί τα εργατικά συμφέροντα.
Για μας είναι καίρια και κυρίαρχη η άποψη ότι η οικοδόμηση ενός αυτόνομου κομμουνιστικού εργατικού κινήματος θα επιτρέψει ξανά το όραμα του σοσιαλισμού να αποτελέσει στόχευση και επιδίωξη των εκμεταλλευόμενων μετά τη φθορά που του επέφερε η παλινόρθωση σε Ρωσία και Κίνα. Κι όσο κι αν αυτό φαίνεται αυτονόητο, θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε έντονα. Γιατί η παλινόρθωση και οι συνέπειές της δεν έγιναν
4
αντιληπτές για μεγάλο διάστημα ακόμη και από επαναστατικές οργανώσεις και κινήματα διεθνώς. Οι ερμηνείες που αναζητήθηκαν και δόθηκαν στράφηκαν σε αναζητήσεις υπερταξικές και επιφανειακές, όπως σε φαινόμενα γραφειοκρατίας, ξένους δάκτυλους και πραξικοπηματικές διεργασίες, αδυνατώντας να κατανοήσουν τη λενινιστική διαπίστωση ότι μια τάξη ανατρέπεται από μια άλλη τάξη. Αυτό οδήγησε σε λαθεμένες εκτιμήσεις, αφού δεν έγινε αντιληπτή η βαθιά ήττα που υπέστη το κομμουνιστικό κίνημα και το βάθος των συνεπειών που του επέφερε.
Το βλέπουμε, π.χ., στην αδυναμία έγκυρων εκτιμήσεων για τον πόλεμο στην Ουκρανία, ήδη από τα γεγονότα στην πλατεία Μαϊντάν, αφού ούτε τα γεωστρατηγικά επίδικα μπόρεσαν να αξιολογήσουν ούτε πολύ περισσότερο τα ταξικά συμφέροντα που υπερασπίζεται η Νέα Αστική Τάξη της Ρωσίας με τον Πούτιν. Το αποτέλεσμα είναι σύγχυση ως προς τα χαρακτηριστικά του πολέμου και το πολιτικό στίγμα του αντιπολεμικού κινήματος που πρέπει να οικοδομηθεί. Αλλά και στο εσωτερικό πεδίο, η αποφυγή αναφοράς στην ήττα και η ανερμάτιστη απόδοση της παλινόρθωσης στο λενινιστικό ή -πιο συνηθισμένα- στο σταλινικό μοντέλο σοσιαλιστικής οικοδόμησης τους έχουν οδηγήσει σε απογειώσεις για αντεπιθέσεις, κυβερνητικές δυνατότητες και ανατροπές μέσα από μεταβατικά προγράμματα.
Η μεγάλη συμβολή των συντρόφων που το 1982 πήραν την απόφαση να συνεχίσουν την πάλη για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος και σε μια πορεία την ίδρυση κομμουνιστικού κόμματος είναι η ανεξάντλητη πίστη τους στο λαό και τη δυνατότητά του να συγκροτεί αντιστάσεις αλλά και στην εμπεδωμένη εκτίμησή τους ότι μια αριστερά ή θα είναι ανατρεπτική, στηριγμένη στη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού και προπάντων αυτόνομη και θα στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις, είτε διαχειριστική/ρεφορμιστική.
Από την αφετηρία του αυτό το κίνημα περπάτησε πάνω σε αυτήν την κόκκινη γραμμή, χωρίς να τα καταφέρνει πάντα να ισορροπεί, κάτι που φάνηκε στο 2ο Συνέδριο και τη σύγχυση που επακολούθησε μετά την παλινόρθωση στην Κίνα. Διαχρονικά η κυρίαρχη Αριστερά αλλά και η εξωκοινοβουλευτική προσπέρναγαν αυτή την κρίσιμη διαπίστωση αναζητώντας αποκούμπι και γίνονταν παραπλήρωμα του αστισμού, ξεπουλώντας τον κόσμο που τις εμπιστευόταν. Από την ΕΔΑ και την Ένωση Κέντρου ώς το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου και στη συνέχεια τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, πάντα το ίδιο σενάριο εκτυλισσόταν. Πώς θα καταφέρει να μπει στο προσκήνιο, να πετύχει το κατάλληλο ποσοστό ώστε να έρθει «η αριστερά στα πράγματα».
Και ο τραγέλαφος είναι ότι αυτή η λογική εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ακόμη και τώρα. Οι πιέσεις που ασκήθηκαν σε όλο το φάσμα της Αριστεράς μετά τις πλατείες για συγκρότηση παναριστερής ενότητας, ώστε να βγει ο σωτήρας Τσίπρας και για να καταρρεύσουν στη συνέχεια οι αυταπάτες με το φιάσκο του δημοψηφίσματος, επανήλθαν από οργανώσεις και αγωνιστές που συνηθίζουν να εμπνέονται από αυτόν το μύθο, με τις δημοτικές εκλογές και τη συστράτευση πίσω από το νέο σωτήρα, τον Δούκα, ώστε να απαλλαγούμε από τον Μπακογιάννη. Γιατί πάντα σε αυτούς τους χώρους η αντιπαράθεση είναι προσωποποιημένη και όχι πάλη πολιτικών κατευθύνσεων.
Ήταν αναμενόμενο για εμάς, με βάση τα χάλια που επικρατούν στο χώρο της επίσημης αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ), ότι θα ακολουθιόταν η ίδια πορεία με τον Τσίπρα ώστε ο νικητής δήμαρχος να ηγηθεί του αντιμητσοτακισμού. Και τώρα καλείται καθένας από αυτούς να απολογηθεί γιατί έπρεπε να συρθεί ξανά αυτός ο κόσμος που τους ακολουθεί πίσω από τα πολιτικά παιχνίδια ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ με τη στήριξη και το φωτοστέφανο που προσέφεραν στον μεταβατικό δήμαρχο της αυτοαποκαλούμενης κεντροαριστεράς.
Όχι! Εμείς και μέσα από τις συζητήσεις στην 10η επανεπιβεβαιώσαμε και επιμένουμε ότι δεν θέλουμε να αποτελέσουμε μια συνιστώσα αυτής της Αριστεράς της ενσωμάτωσης στα κυρίαρχα αστικά παιχνίδια.
Το μήνυμα αυτής της συνδιάσκεψης είναι ότι θέλουμε και μπορούμε να αναλάβουμε το μερίδιο που μας αναλογεί για την οικοδόμηση των όρων ανασυγκρότησης του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας. Είναι απόφασή μας ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ένα επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα που θα ανταποκριθεί στις κινηματικές απαιτήσεις αυτού του επαναστατικού εγχειρήματος. Δεν θεωρούμε την οργάνωσή μας ως τον μοναδικό εκφραστή αυτής της αναγκαιότητας, αλλά πάντως είμαστε σίγουροι ότι οι απόψεις μας και η δράση μας θα διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία.
Σύντροφοι και φίλοι,
Στη μακρά διαδρομή μας, τουλάχιστον αυτά τα 40 και παραπάνω χρόνια, ποτέ δεν κινηθήκαμε με αλαζονεία ως προς τις προθέσεις μας αλλά και την ακτινοβολία μας στο λαό και τους εργαζόμενους, παρότι η ορθότητα και η επιβεβαίωση μεγάλους μέρους των πολιτικών μας εκτιμήσεων θα μπορούσε να μας κάνει να πάρουν τα μυαλά μας αέρα. Παραμείναμε και παραμένουμε γειωμένοι με την πραγματική εικόνα της αριστεράς ως πολιτικού ρεύματος αλλά και τις δυνατότητες της επαναστατικής άποψης σήμερα. Γειωμένοι και όχι συμμορφωμένοι με τη σημερινή κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι λαοί και η εργατική τάξη. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι βρισκόμαστε στην περίοδο του ιμπεριαλισμού και της ήττας, αλλά συγχρόνως και των κοινωνικών ξεσπασμάτων και των προλεταριακών επαναστάσεων. Εκτιμήσεις καθοριστικές ως προς την ανάγνωση των ταξικών αντιθέσεων και αντιπαραθέσεων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, μακριά από αναζητήσεις αδιέξοδων ιδεολογημάτων για ολοκληρώσεις, παγκοσμιοποίηση, πολυπολικούς κόσμους, που κατάντησαν πλέον ναυάγια που βύθισαν απόψεις και εκτιμήσεις οργανώσεων και ακαδημαϊκών ερευνητών πριν καν κατατεθούν.
Στην αποτίμηση αυτών των χρόνων το ΚΚΕ(μ-λ) δεν απέφευγε τους απολογισμούς τόσο στις θετικές παρεμβάσεις του, όπως η δράση του στην πανδημία, στο φοιτητικό κίνημα αλλά και σε εργασιακούς χώρους, όπως την απεργία της Μαλαματίνας, της Cosco, των ντελιβεράδων, στο δημόσιο, σε νοσοκομεία και εκπαίδευση. Παρεμβάσεις που στήθηκαν κόντρα σε λογικές «θα λογαριαστούμε μετά» ή «τον λόγο τον έχουν οι επιστήμονες», με την πολιτική άποψη ότι «αν δεν τους σταματήσει ο λαός, δεν θα σταματήσουν» και που επέφεραν σκληρές διώξεις σε μέλη μας και συναγωνιστές. Παράλληλα όμως σταθήκαμε αυτοκριτικά και σε επιλογές και πρωτοβουλίες που δεν ευόδωσαν τους σκοπούς τους. Πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις σε πεδία όπως το αντιπολεμικό, το μεταναστευτικό, σε εργατικές κινητοποιήσεις αλλά και πολιτικές συνεργασίες που εν τέλει τα αποτελέσματά τους υπολείπονταν των στόχων τους.
Κυρίαρχα όμως βαραίνει στην αποτίμησή μας για τα 40 χρόνια η αναντιστοιχία ορθών πολιτικών εκτιμήσεων και της απήχησης της οργάνωσης στο λαό όχι απλά ως οργανωτικό αποτέλεσμα αλλά κυρίως ως παραγόμενο στην παρέμβασή της σε συνδικαλισμό, τοπική αυτοδιοίκηση και προπάντων στο κεντρικό πολιτικό πεδίο. Μια αναντιστοιχία που μπαίνει ως στόχος στη συνδιάσκεψη να τροποποιηθεί θετικά και να διευρύνει τον κόσμο που ευαισθητοποιούμε ως οργάνωση.
Για το σκοπό αυτό θα απαιτηθεί όχι απλά μια πιο οργανωμένη και αποτελεσματική παρέμβαση και συγκρότηση της ίδιας της οργάνωσης, με λιγότερους ερασιτεχνισμούς και λιγότερο συγκεντρωτισμό, αλλά πρωτίστως μια πιο διαλεκτική σύνδεση των πολιτικών απόψεων, των αιτημάτων διεκδίκησης και της ιδεολογικής τους ενίσχυσης με τη δράση και πρακτική της οργάνωσης. Είναι αυτό που αποκαλούμε στα κείμενά μας προγραμματικές κατευθύνσεις και ιδεολογική εμβάθυνση των απόψεών μας.
Να επιτύχουμε δηλαδή οι σωστές μας εκτιμήσεις να φτάσουν σε πλατύτερο ακροατήριο με πιο εκλαϊκευμένο λόγο και αντισυστημικό διεκδικητικό περιεχόμενο ως απάντηση στα λαϊκά προβλήματα που αναζητούν διέξοδο στην πάλη τους. Περιεχόμενο και αιτήματα που δεν θα ενσωματώνονται στο αστικό πλαίσιο, δηλαδή στο πλαίσιο που επιτρέπει κάθε φορά το σύστημα.
Σύντροφοι και φίλοι,
Έχουμε μπροστά μας έναν βαθιά ταξικό πόλεμο του κεφαλαίου για αντιστροφή του ρου της Ιστορίας, κόντρα στις κατακτήσεις που με θυσίες
7
πέτυχαν η εργατική τάξη και οι λαοί με τις επαναστάσεις τους και τους αιματηρούς τους αγώνες τον προηγούμενο αιώνα. Κι έχουμε κι έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοιμάζεται με το πλέον φρικτό οπλοστάσιο που διαθέτουν οι κυρίαρχοι του πλανήτη. Πρέπει και μπορούμε να σταθούμε εμπόδιο και στα δύο αυτά μέτωπα. Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες και θα ’ναι σκληρές, γιατί το διακύβευμά τους είναι τέτοιο. Κι αυτό είναι το περιεχόμενο του μετώπου πάλης που προκρίνουμε: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.
Το ΚΚΕ(μ-λ), όπως δεν αρνήθηκε να δώσει αυτή την πάλη στο παρελθόν, όταν ο αντικομμουνισμός, πατώντας στις παλινορθώσεις, σάρωνε συνειδήσεις και οργανώσεις, έτσι και τώρα, και με βάση τις δυνατότητές του, θα αγωνιστεί μέσα από την αυτόνομη δράση του αλλά και με την επιδίωξη μιας κοινής δράσης που δεν θα ’ναι καρικατούρα ιντερνετικών επαφών να βγάλει τους εργαζόμενους και τη νεολαία στο προσκήνιο, να δυναμώσει τις αντιστάσεις, να επαναφέρει το όραμα του σοσιαλισμού στις νέες απαιτήσεις.
Μέσα από τη συνεργασία αλλά και την πολιτική αντιπαράθεση σε λαθεμένες κατ’ εμάς απόψεις, να συμβάλουμε στην οικοδόμηση εργατικού κομμουνιστικού κινήματος. Είναι πεποίθησή μας ότι η ισχύς του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αντιπαλευτεί μόνο από μεμονωμένες οργανωμένες προσπάθειες, αλλά απαιτείται συντονισμός όσων κατανοούν την κρισιμότητα των καιρών, όσων θέλουν να αποκτήσει ρίζες το σύνθημα ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. Σε αυτόν τον συντονισμό και την κοινή δράση θα επιμείνουμε, ενώ παράλληλα θα προωθήσουμε τους στόχους που αναλαμβάνουμε με τη 10η Συνδιάσκεψη. Σε αυτή την προσπάθεια, το κάλεσμα είναι ανοικτό σε καθέναν που θέλει να παλέψει για τα δίκαια του λαού.
Ευχαριστώ
