Αντιμέτωποι με ένα νέο κύμα βάρβαρης αντεργατικής επίθεσης βρίσκονται ξανά οι εργαζόμενοι. Το τρίτο μνημόνιο, ψηφισμένο με ευρύτατη πλειοψηφία στη Βουλή, δεν σηματοδότησε μόνο την πλήρη υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στις εντολές των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Σηματοδότησε και την έναρξη της νέας, πιο άγριας εφόρμησης των δυνάμεων του κεφάλαιου ενάντια στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Οι «ανορθογραφίες» είναι πλέον διορθωμένες και τα μέτρα, τόσο αυτά που έχουν ψηφιστεί όσο και αυτά που ετοιμάζονται, έχουν ξεκάθαρο ταξικό, αντεργατικό πρόσημο.
Η συζήτηση για τον κατώτερο μισθό στα 751 ευρώ είναι παρελθόν. Οι ρητορείες για τις συλλογικές συμβάσεις έπαψαν και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων επεκτείνεται. Οι υποσχέσεις για πολιτικές μείωσης της ανεργίας έχουν οδηγήσει σε… αύξησή της. Η δήθεν αναπτυξιακή πολιτική δεν είναι παρά τα διάφορα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Οι εξαγγελίες για την επαναφορά της 13ης σύνταξης έγιναν μειώσεις στις συντάξεις και προετοιμασία ενός νέου αντιασφαλιστικού τερατουργήματος με περαιτέρω μειώσεις συντάξεων, αυξήσεις ορίων ηλικίας, κατάργηση των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ.
Και δεν είναι μόνο τα μέτρα που ψηφίζει η κυβέρνηση. Είναι και το ότι αυτά αποτελούν και το «πράσινο φως» για το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να προωθήσουν τη συνέχιση αυτής της επίθεσης στους επιμέρους χώρους δουλειάς. Οι απολύσεις, η εργοδοτική αυθαιρεσία, οι εκβιασμοί για μειώσεις μισθών και αποδοχή χειρότερων όρων εργασίας, η εντατικοποίηση, τα ανύπαρκτα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, ολοένα και αυξάνονται, φέρνοντας τους εργαζόμενους σε ακόμη δυσκολότερη θέση.
Το ιδεολογικό περιτύλιγμα της επίθεσης αυτής το έχει ήδη αποδεχτεί και το χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ: «οι θυσίες είναι μονόδρομος για να βγούμε από τη δύσκολη θέση». Είναι αυτό ακριβώς που προφασίζονται εδώ και χρόνια, από το ξεκίνημα της κρίσης, το κεφάλαιο και οι εργοδότες. Και τώρα το κάνουν με ακόμη μεγαλύτερη άνεση. Και υπάρχει κι ένας παραπάνω λόγος γι’ αυτό: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν αποδείξει ότι δεν αποτελούν κανενός είδους κίνδυνο για τις πολιτικές αυτές. Οι όποιες κινητοποιήσεις κάνουν είτε είναι εθιμοτυπικού χαρακτήρα, για να δικαιολογήσουν το ρόλο τους, είτε γίνονται για να εκτονώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων. Η λογική της σύγκρουσης όχι μόνο είναι ξένη προς τις ηγεσίες αυτές, αλλά όταν προκύπτει από την κίνηση και τις διαθέσεις των εργαζομένων, οι ηγεσίες αυτές σπεύδουν να την καταδικάσουν και να την υπονομεύσουν.
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αναφερόμαστε και στην ηγεσία του ΠΑΜΕ, της ταξικής -υποτίθεται- πτέρυγας του εργατικού κινήματος. Παρά τις διαφοροποιήσεις τους, οι ηγεσίες αυτές έχουν ένα κρίσιμο κοινό στοιχείο: επιθυμούν ένα εργατικό κίνημα «α λα καρτ», ελεγχόμενο και με ανώτερο όριο τέτοιο που να μην θίγεται η σχέση τους με το αστικό σύστημα εξουσίας. Πιθανά να ξεγελιούνται οι εργαζόμενοι από την επαναστατική ρητορεία του ΠΑΜΕ και το γεγονός ότι έχει δράση σε πολλούς εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, ούτε η ρητορεία αυτή ούτε η αποσπασματική του δράση αποτελούν στοιχείο ανησυχίας για το σύστημα. Γιατί στα «δύσκολα», εκεί που κρίνονται τα ζητήματα, το ΠΑΜΕ και ο πολιτικός του φορέας, το ΚΚΕ, έχουν αποδείξει ότι είναι πρόθυμοι (μέσα από διάφορες προφάσεις) να λειτουργήσουν πυροσβεστικά. Και ας αναλογιστεί κανείς εάν, πότε και ποια προβλήματα δημιούργησε η δράση του ΠΑΜΕ στο αστικό πολιτικό σύστημα, εάν εξαιρέσει κανείς την περίπτωση της Χαλυβουργίας (που και τότε το ΠΑΜΕ έκανε ό,τι μπορούσε για να παραμείνει μία υπόθεση περιορισμένη στα δικά του μέτρα). Σήμερα αυτό που έχει να επιδείξει το ΠΑΜΕ είναι διάφοροι θεαματικοί ακτιβισμοί που απευθύνονται και περιορίζονται στα μέλη του και συλλαλητήρια-κομματικές παρελάσεις. Και αν είναι κάτι που το «σώζει» αυτό είναι η πραγματική ανυπαρξία των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, αλλά και η αδυναμία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να βάλει άλλους όρους στο παιχνίδι.
Ακόμη και η απεργία στις 12 του Νοέμβρη, δεν είναι παρά μία προσπάθεια κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της γνωστής λογικής της «τουφεκιάς στον αέρα», του «να βγούμε από την υποχρέωση» των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Απεργία που εξαγγέλθηκε από το ΠΑΜΕ στις 3 του Οκτώβρη για ένα μήνα μετά, ενώ στο μεταξύ έχει ψηφιστεί το πρώτο πακέτο των προαπαιτούμενων και υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο μέχρι τότε να έχει ψηφιστεί και το δεύτερο! Το πρόσχημα είναι το ίδιο με αυτό των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ: η καλύτερη προετοιμασία της απεργίας. Όμως, ακόμη και ως πρόσχημα πάσχει. Διότι αυτό που έχει ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς δεν είναι η προετοιμασία. Γνωρίζει πολύ καλά τι είναι αυτό που ζει και τι είναι αυτό που έρχεται μέσα από το τρίτο μνημόνιο. Αυτό που του λείπει είναι η κατεύθυνση της σύγκρουσης, της πραγματικής σύγκρουσης με τις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα τον εμπνεύσουν και θα τον καθοδηγήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση, που θα συμβάλουν αποφασιστικά στο να συγκροτηθεί ένα πλατύ, μαζικό μέτωπο αντίστασης, αγώνα και διεκδίκησης. Σε τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να ανταποκριθεί το ΠΑΜΕ και ο πολιτικός του φορέας. Γι’ αυτό και η κλιμάκωση του αγώνα που υπόσχεται δεν ανησυχεί κανέναν απολύτως.
Ωστόσο, οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να μείνουν θεατές στην επίθεση που εξελίσσεται εναντίον τους. Πρέπει να αξιοποιήσουν κάθε δυνατότητα που τους δίνεται ώστε να στείλουν το μήνυμα του αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Κάθε μάχη που δίνεται με μαζικούς όρους και αποφασιστικότητα είναι ένα ακόμη εμπόδιο στην προώθηση της επίθεσης. Και ειδικά σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ πλασάρεται προς τα επιτελεία του συστήματος ως η δύναμη που μπορεί να χειραγωγήσει τις μάζες και να τις κρατήσει στο περιθώριο, αυτές οι μάχες πρέπει να δίνονται ολοένα και πιο συχνά ολοένα και πιο μαζικά.
Δίνοντας αγωνιστική απάντηση στα μεγάλα μέτωπα που ανοίγονται μπροστά μας. Στο μέτωπο της υπεράσπισης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για να μην περάσει το νομοσχέδιο-οδοστρωτήρας που ετοιμάζει η κυβέρνηση. Στο μέτωπο ενάντια στο νέο μισθολόγιο του Δημοσίου που δίνει νέο χτύπημα στους μισθούς. Στο μέτωπο ενάντια στο νέο γύρο αξιολόγησης που θα φέρει τους εργαζόμενους του Δημοσίου μπροστά σε νέους εκβιασμούς. Στο μέτωπο της υπεράσπισης των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ενάντια στις διώξεις εργαζομένων που αγωνίζονται και διεκδικούν.
Με δημιουργία εστιών αντίστασης στους χώρους δουλειάς και με την ολόπλευρη στήριξη των αγώνων, των εστιών αντίστασης που ήδη εξελίσσονται, όπως η απεργία στη βιομηχανία ΒΙΣ του Βόλου, οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων με πεντάμηνες συμβάσεις στους δήμους, οι αγώνες για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, οι αγώνες στις εταιρείες ανακύκλωσης και τόσοι άλλοι επιμέρους αγώνες που ξεσπούν ενάντια στις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την απληρωσιά, τη χειροτέρευση των όρων δουλειάς.
Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να ξεπεράσουν την παραλυτική στάση των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των διάφορων ομοσπονδιών. Μπορούν και πρέπει να αναδείξουν μια άλλη λογική στο εργατικό κίνημα από αυτή που βάζει το ΠΑΜΕ. Μπορούν και πρέπει να αναδείξουν μια λογική που θα πιέζει τις δυνάμεις του συστήματος, το κεφάλαιο και την κυβέρνηση. Τη λογική του μαζικού αποφασιστικού ταξικού αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Με εμπιστοσύνη στη δύναμη των μαζών. Αντιπαλεύοντας το κλίμα της απογοήτευσης, της παραίτησης και της μοιρολατρίας. Βάζοντας στην άκρη τις κάθε λογής αυταπάτες για «ανάκαμψη».
Μπροστά στην απεργία της 12ης του Νοέμβρη και, κυρίως, μετά από αυτή το μήνυμα της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα μπορεί και πρέπει να ακουστεί δυνατά.
