ΚΚΕ(μ-λ)

Οι φετινές φοιτητικές εκλογές γίνονται με ένα πολιτικό σκηνικό αρκετά διαφοροποιημένο σε σχέση με τις προηγούμενες. Η τρομακτική όξυνση της επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, το ξέσπασμα της κρίσης του συστήματος, η ένταση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς και η αστάθεια που οι παραπάνω παράγοντες προκάλεσαν, σε συνδυασμό με τη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση του κόσμου της εργασίας, η οποία το δίχρονο ’10-’12 εκφράστηκε και στους δρόμους, οδήγησαν στην κατάρρευση το προηγούμενο πολιτικό σύστημα. Συνέπεια αυτού ήταν η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε θέση διαχειριστή και ο σχηματισμός συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, δίχως να συνδράμουν ούτε στο ελάχιστο στο κλίμα αυταπατών-χαμηλών προσδοκιών που καλλιεργήθηκε, ανέδειξαν από την πρώτη στιγμή τα εξής:
1) Καμία «ελπίδα» δεν μπορεί να έρθει για το λαό και τη νεολαία, όταν το πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, της ένταξης της χώρας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, της αστικής κυριαρχίας παραμένει στο απυρόβλητο. Αντιθέτως, όσο αυτοί οι όροι υπάρχουν και δεν μπαίνουν σε αμφισβήτηση από τη λαϊκή πάλη, η επίθεση θα συνεχίζεται και θα βαθαίνει.
2) Η διαπραγμάτευση που διεξάγει η κυβέρνηση με τους ιμπεριαλιστές δεν έχει ως αντικείμενο τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα, αφορά τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης σε σχέση με τη θέση και το ρόλο της. Όλες οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν, μάλιστα, ότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποταγή στις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
3) Ποτέ στην ιστορία δεν χαρίστηκε κάτι από το σύστημα και τους διαχειριστές του. Τα πάντα κατακτήθηκαν στο πεδίο της ταξικής πάλης και των αγώνων. Στον αντίποδα όσων πιστεύουν πως η νέα κυβέρνηση θα κινηθεί αποφασιστικά στην αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων ή και αυτών που θεωρούν πως θα αποδειχθεί πιο «ευάλωτη» στις διεκδικήσεις μας, ζητούμενο είναι και παραμένει η οικοδόμηση εργατικού-λαϊκού-νεολαιίστικου κινήματος σε ανεξάρτητη βάση. Γιατί, σε τελική ανάλυση, το κορυφαίο ζήτημα είναι ο πολιτικός συσχετισμός δύναμης.
Το φοιτητικό κίνημα, λοιπόν, βρίσκεται αντιμέτωπο με μεγάλες προκλήσεις: να αποτελέσει ξανά τον πυροδότη κοινωνικών αγώνων, ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και των ξένων και ντόπιων αφεντικών, η οποία έχει αρχίσει ήδη να δείχνει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα. Να σηκώσει ξανά το γάντι κόντρα στην επιχείρηση βίαιης προσαρμογής της εκπαίδευσης στις μεσαιωνικές εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες, σε αντιπαράθεση με τους νέους ταξικούς φραγμούς που υψώνονται. Να υπερασπιστεί το δικαίωμα του λαού και της νεολαίας να ζουν και να ανασαίνουν ελεύθερα, σε σύγκρουση με τη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής.
Οι φοιτητικές εκλογές στις 13 του Μάη πρέπει να χρωματιστούν από αυτά και να γίνουν ζωντανή, πολιτική διαδικασία των συλλόγων. Κόντρα και ενάντια στον εκφυλισμό των καθεστωτικών παρατάξεων, σε όσους θέλουν να τις απονευρώσουν, να τις αποπολιτικοποιήσουν και να τις μετατρέψουν σε πεδίο ανάθεσης και συνδιαλλαγής.
Εν έτει 2015, όταν η πείνα και η φτώχεια θερίζουν, οι στρατιές ανέργων διογκώνονται, οι ελευθερίες τσακίζονται, οι όροι σπουδών αλλάζουν συνεχώς προς το χειρότερο, η προοπτική της νεολαίας εξανεμίζεται, είναι «αδιανόητο» να τρίβουν τα χέρια τους από ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα οι εκπρόσωποι του συστήματος μέσα στις σχολές, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ. Πιστεύουν ότι θα εξαργυρώσουν τα πάρτι, τις εκδρομές και τις σημειώσεις που παρείχαν απλόχερα. Πρέπει να καταδικαστούν ως εκείνοι που πρωτοστάτησαν στην υπονόμευση του δικαιώματος στις σπουδές. Πρέπει να μαυριστούν ως οι κολαούζοι του καθηγητικού κατεστημένου. Η νεολαία οφείλει να τους γυρίσει την πλάτη, γιατί πάντα θα στέκονται απέναντί της, θα αποδεικνύονται οι χειρότεροι εχθροί της, κάθε φορά που αποφασίζει να ορθώσει ανάστημα και να τα βάλει με την αδικία.
Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ήταν οι πρώτες που σιγόνταραν το αντιοργανωτικό-αντικομματικό ρεύμα που υπάρχει μέσα στους συλλόγους. Σε αγαστή συνεργασία, φυσικά, με τους κάθε λογής μηχανισμούς του συστήματος και με επιδίωξη να ποινικοποιηθούν οι αριστερές ιδέες και πρακτικές. Αυτό το ρεύμα, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη ανεμπιστοσύνη των φοιτητών στα συλλογικά τους όργανα, έχει και μια πολύ συγκεκριμένη έκφραση στην πρακτική της όλο και μεγαλύτερης αποχής από τις φοιτητικές εκλογές. Όσο και αν αυτή, λοιπόν, ιδεολογικοποιείται από την αναρχία-αυτονομία, οι αφετηρίες της στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι καθαρά συστημικές, ενώ τα αποτελέσματά της είναι στην κατεύθυνση της περαιτέρω αποσυγκρότησης των συλλόγων.
Πλάι σε αυτά πρέπει να αντιμετωπιστεί και ο «νέος» κυβερνητικός συνδικαλισμός που στήνεται από την πλευρά της ΑΡΕΝ. Ένας συνδικαλισμός που είτε «γκρινιάζει» στην κυβέρνηση για να τηρεί τα προσχήματα, είτε εξωραΐζει ανοιχτά και απροκάλυπτα την πολιτική της, θέλει το φοιτητικό κίνημα υποταγμένο, να εξαντλεί τις αναζητήσεις του στις «αυτοδιαχειριζόμενες» δομές και στους φτηνούς καφέδες.
Η ΠΚΣ-ΚΝΕ, παρά τη φασαρία που έκαναν και κάνουν, απέδειξαν την πλήρη απροθυμία τους να συμβάλλουν στην ανάπτυξη αγώνων και αντιστάσεων. Συνεχίζουν να κινούνται γύρω από μια γραμμή αυτοσυντήρησης, λειτουργώντας υπονομευτικά απέναντι στο πραγματικό κίνημα. Οι κορώνες τους ενάντια στη νέα κυβέρνηση δεν μπορούν να επισκιάσουν την απόλυτη ενσωμάτωσή τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι και την αστική νομιμότητα, όπως φάνηκε με τα καλέσματα για τη στήριξη των προτάσεων νόμου του ΚΚΕ στη βουλή.
Η ΕΑΑΚ, ως δύναμη που εκφράζει το μικροαστικό ριζοσπαστισμό-ρεφορμισμό μέσα στις σχολές, στάθηκε στις νέες συνθήκες σαν ένας από τους βασικούς μηχανισμούς καλλιέργειας αυταπατών για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το αίτημα «κάτω η κυβέρνηση» που πρόβαλλε συστηματικά για να το εγκαταλείψει αμέσως μετά τις εκλογές, τα μεταβατικά προγράμματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η μεταρρυθμιστική της αντίληψη για την κοινωνία και την εκπαίδευση, την οδηγούν αναπόφευκτα σε μια τέτοια στάση. Ενώ απέδειξε ότι πέρα από «εικονικές» μάχες και ακτιβισμούς, αποφεύγει την αναμέτρηση με τους πραγματικούς συσχετισμούς και τη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ, έχοντας επίγνωση των δυσκολιών, παλεύουν να καταγραφούν πανελλαδικά ως μια άλλη αριστερή φωνή, που επιδιώκει να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση των συλλόγων σε αγωνιστική κατεύθυνση, μέσα από μια γραμμή αντίστασης και διεκδίκησης. Η στήριξή τους στις φοιτητικές εκλογές σημαίνει την ισχυροποίηση μιας κατεύθυνσης αντιιμπεριαλιστικής, αντικαπιταλιστικής και αντισυνδιαχειριστικής, που τόσο έχει ανάγκη για να δυναμώσει το φοιτητικό κίνημα. Θέλουν η φωνή τους, η φωνή της ανυποχώρητης πάλης, να δυναμώσει και να ενισχυθεί.
Όσο και αν το εκλογικό αποτέλεσμα αναπόδραστα θα αντικατοπτρίσει και την υποχώρηση του φοιτητικού κινήματος, πιστεύουν ότι μπορεί να εκφράσει και τη διεύρυνση των δεσμών τους με το φοιτητόκοσμο, το πανελλαδικό άπλωμα της παρέμβασής τους, την κατοχύρωσή τους σαν κινηματική δύναμη που δεν έλειψε από καμία μάχη. Πάνω από όλα, θα δώσουν την πολιτική μάχη για να εκφραστούν η οργή και αγανάκτηση της νεολαίας, η διάθεσή της τα πράγματα να πάνε αλλιώς. Για να βρουν διέξοδο εκείνες οι ασυμβίβαστες τάσεις που θα αναδεικνύουν όλο και πιο έντονα ότι η δύναμή μας βρίσκεται στους αγώνες!

Σχολές που κατεβαίνουμε :

Αθήνα