Βαδίζουμε δύο εβδομάδες περίπου πριν από τις φετινές φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές. Σε συνέχεια ίσως των τελευταίων ετών, το πολιτικό κλίμα ενόψει εκλογών θυμίζει όλο και λιγότερο, σε σχέση με ένα προηγούμενο διάστημα, μια μαζική πολιτικοποιημένη διαδικασία, μια ευκαιρία να ακουστούν πολιτικές απόψεις, να γίνουν τα λεγόμενα «πηγαδάκια», να αντιπαρατεθούν διαφορετικές απόψεις, να ζωντανέψουν οι σύλλογοι και να εμπνεύσουν πλατιά τους φοιτητές-σπουδαστές να συμμετέχουν σε μια διαδικασία που συγκροτεί τους συλλόγους και το φοιτητικό-σπουδαστικό κίνημα. Απέναντι στα παραπάνω, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε την όλο και αυξανόμενη αποχή από μεριάς φοιτητών, την απομαζικοποίηση, την απώλεια των πολιτικών χαρακτηριστικών αυτής της διαδικασίας. Σε πολλές σχολές, υπάρχει κόσμος ο οποίος δεν ξέρει καν ότι πραγματοποιούνται οι εκλογές ή απέχει σε μια στρεβλή ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι «στο πολιτικό σύστημα».
Βασικές παράμετροι, όμως, διαμορφώνουν αυτό το τοπίο, όλα τα πρόσφατα προηγούμενα χρόνια. Πρώτα και κύρια, η ιδεολογική κυριαρχία του συστήματος, που αποσυγκροτεί τους συλλόγους, ώστε να μην οργανώνονται αγώνες ενάντια στη βάρβαρη πολιτική γκρεμίσματος κατακτήσεων. Ιδιαίτερα αυτή εκφράζεται μέσα και έξω από τις σχολές γύρω από το σύνθημα «έξω τα κόμματα», που ακούγεται ανοιχτά ή «καλυμμένα» από τους εκπροσώπους του συστήματος καθημερινά. Μέσα στις σχολές βρίσκει έκφραση από τους καθηγητές, αλλά ακόμα και από τις δεξιές παρατάξεις, που μάλλον δεν θέλουν να… αυτοκαταργηθούν αλλά να συνεχίσουν τον διαλυτικό τους ρόλο εντός των συλλόγων. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, σε πολλές σχολές, ιδιαίτερα στην Αθήνα, διαδικασίες εκλογών σε συλλόγους δέχονται την απροκάλυπτη καταστολή από δυνάμεις των ΜΑΤ, με πρόσχημα την «προστασία» τους. Τροφή σε αυτή την εξέλιξη έχει δώσει βέβαια και η τραμπούκικη-παρακρατική λογική που διέπει ομάδες με αναφορά στην αναρχία, όπου τη μέρα των εκλογών περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας, σπάζοντας τις διαδικασίες των εκλογών των συλλόγων. Από την άλλη, η ίδια η γραμμή και η παρέμβαση των δεξιών δυνάμεων όλα αυτά τα χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει στην αποσυγκρότηση των συλλόγων και την στήριξη-απόκρυψη των αιτίων της επίθεσης που δεχόμαστε, στην αναπαραγωγή της ανάθεσης, πελατειακού τύπου λογικών και ενός «γραβατωμένου»-υπουργικού τύπου συνδικαλισμού.
Παράλληλα, σε σημαντικό βαθμό υπεύθυνη για την έλλειψη αγωνιστικών διαδικασιών των συλλόγων είναι η αδιέξοδη γραμμή της αριστεράς. Η κυρίαρχη αριστερά σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται από τις εκλογικές της αυταπάτες, τη συνδιαχειριστική λογική, την αριστερή βερσιόν της ανάθεσης, από τις «εποικοδομητικές» προτάσεις για χρηματοδότητηση, προγράμματα σπουδών, δημοκρατική λειτουργία των ιδρυμάτων και άλλα φαιδρά. Πάντως, από μια πολιτική γραμμή που δεν μπορεί να συγκροτήσει κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης απέναντι στην επίθεση που δέχονται φοιτητές-σπουδαστές, μια λογική που δεν έχει εμπιστοσύνη στον κόσμο, ότι μπορεί να αντισταθεί στην επίθεση, με μπόλικες αυταπάτες για τον ίδιο τον χαρακτήρα της επίθεσης.
Η αλήθεια είναι, πάντως, τον τελευταίο χρόνο, περίσσεψαν οι αιτίες για αγώνες, οι αφορμές που έδωσε η επίθεση του συστήματος στα δικαιώματά μας. Από την ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου το καλοκαίρι και την εφαρμογή του σε διάφορες πτυχές πανελλαδικά ανά τις σχολές (χτύπημα ασύλου, κατάργηση σίτισης-στέγασης), μέχρι το τράνταγμα που όλοι ένιωσαν τον Οκτώβρη όταν τέθηκε ανοιχτά το ζήτημα κατάργησης του δωρεάν συγγράμματος, και από τα χτυπήματα κατακτήσεων όπως σε σίτιση- λέσχες ή στις πτυχιακές εξεταστικές μέχρι την κομβικότερη ίσως έκφραση της επίθεσης το τελευταίο διάστημα: το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, τις συγχωνεύσεις/κλεισίματα σχολών και τμημάτων και τη συγκρότηση των διετών «πτυχίων». Όλη τη χρονιά που μας πέρασε, λοιπόν, συμπυκνώθηκαν στόχοι μιας επίθεσης, που χρόνια εφαρμόζει το σύστημα με όρους «χαμηλής έντασης», αλλά πλέον σε αιχμές που βάλλουν κατά μέτωπο τις σπουδές, το πτυχίο, τα επαγγελματικά δικαιώματα, την αμφισβήτηση του δωρεάν πλέγματος κατακτήσεων, το χτύπημα δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Παράλληλα, οι φοιτητές-σπουδαστές γίνονται μάρτυρες όλο το τελευταίο διάστημα της «δίκαιης ανάπτυξης» και της «εξόδου από τα μνημόνια» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της αντιλαϊκής πολιτικής που χτυπάει τον μισθό, το δικαίωμα στη δουλειά, που απολύει καθημερινά εργαζόμενους, που τάζει για τη νεολαία τα σύγχρονα κάτεργα, που χτυπάει το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία. Μα κυριότερα από όλα, ο κόσμος των σχολών είδε και οργίζεται με τη σφαγή του γειτονικού λαού της Συρίας, ειδικότερα με την πρόσφατη επέμβαση-βομβαρδισμό της από ΗΠΑ-Γαλλία-Βρετανία, την όξυνση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστών και των κινδύνων στην περιοχή και τους λαούς.
Θα μπορούσε, λοιπόν, να ισχυριστεί κάποιος ότι περίσσευαν οι αφορμές όλο το προηγούμενο και το πρόσφατο μάλιστα διάστημα, να ενεργοποιηθούν τα πολιτικά αντανακλαστικά της νεολαίας στους συλλόγους της, σε μια αντιπολεμική κατεύθυνση, στην υπεράσπιση των κατακτήσεων στο πλευρό του λαού, στην κατεύθυνση υπεράσπισης των δικαιωμάτων της στις σπουδές. Παρ’ όλα αυτά, και με ορισμένες εξαιρέσεις -όπως στον αναβρασμό για το ζήτημα του συγγράμματος στην αρχή της χρονιάς, ή στον πολυήμερο αγώνα των σπουδαστικών συλλόγων στα ΤΕΙ ή στην Ξάνθη- στην πλειοψηφία τους οι σύλλογοι φέτος χαρακτηρίστηκαν από αδυναμία να διεξάγουν έστω και γενικές συνελεύσεις. Πρόβλημα που ακριβώς έχει να κάνει με τη χρόνια κυριαρχία δεξιών-συστημικών απόψεων στους συλλόγους και με την αδιέξοδη γραμμή της κυρίαρχης αριστεράς, που ουσιαστικά δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την επίθεση που δεχόμαστε.
Σε αυτό το τοπίο παρεμβαίνουν και φέτος οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ στις φοιτητικές εκλογές, για να παλέψουν μια αριστερή-αγωνιστική άποψη, κόντρα στον ρεαλισμό της υποταγής. Να συμβάλλουν στην ανασυγκρότηση των συλλόγων, μέσα από την υπηρέτηση μιας κατεύθυνσης που υπερασπίζεται τις εκλογές και τις διαδικασίες των συλλόγων, ως απαραίτητα εργαλεία πάλης στα χέρια των φοιτητών, για όλες τις μάχες που καλούνται να δώσουν. Στο μέτωπο του πολέμου και τις συγκρότησης αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, στο μέτωπο της επίθεσης απέναντι στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα και στο πλευρό του λαού κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική. Στις μάχες απέναντι στον νόμο-πλαίσιο και νόμο-Γαβρόγλου, συνολικά απέναντι στο χτύπημα στο λαϊκό δικαίωμα στις σπουδές. Απέναντι στις λογικές συνδιοίκησης-συνδιαχείρισης της επίθεσης. Με τη γραμμή της μαζικής αντίστασης και διεκδίκησης, για συλλόγους που θα βάλουν φραγμό στην επίθεση που δεχόμαστε και φοιτητικό κίνημα πυροδότη των ευρύτερων λαϊκών αγώνων.
