Το αγωνιστικό διήμερο 17-18 Μάη προσφέρεται για ορισμένα συμπεράσματα. Σε γενικές γραμμές, η συμμετοχή κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα, καλύτερα σε σχέση με άλλες κινητοποιήσεις της τριετίας (με εξαίρεση τη μαζική απεργία του περσινού Φλεβάρη), αλλά πολύ πίσω από τις ανάγκες της περιόδου και την κλίμακα της επίθεσης. Ανεξαρτήτως από διακηρύξεις περί «λαϊκού ξεσηκωμού» και να «βουλιάξουν οι δρόμοι» (ΚΚΕ) ή περί νέων «Συνταγμάτων» και «πλατειών» κ.α. (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΛΑΕ), το γενικότερο κλίμα στο λαό μπορούσε να εκτιμηθεί, ως ένα βαθμό, για όποιον έμπαινε στη διαδικασία προετοιμασίας των κινητοποιήσεων. Για παράδειγμα, από τις παρεμβάσεις των σχημάτων της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ στις γειτονιές, της Ταξικής Πορείας σε εργασιακούς χώρους (εργοστάσια, επισιτισμός, τηλεφωνικά κέντρα, μεταφορές, νοσοκομεία κ.α.), των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και των Αγωνιστικών Κινήσεων στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, έγινε αντιληπτό ότι συνεχίζει να επικρατεί στις λαϊκές- εργατικές μάζες η ηττοπάθεια και η απογοήτευση που συνοψίζεται με τη φράση «με τους αγώνες και τις απεργίες δεν γίνεται τίποτα».
Αυτό πλέον που ξεκαθαρίζει είναι το βάθος και η έκταση της ήττας του εργατικού- κομμουνιστικού- επαναστατικού κινήματος. Εφτά χρόνια λεηλασίας και αφαίμαξης, τσάκισμα δικαιωμάτων και κατακτήσεων, εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας, φτώχεια, ανεργία, απληρωσιά και τα χειρότερα μας τα ετοιμάζουν. Μπροστά σε αυτά όμως ενδεικτικά έχουμε εργασιακούς χώρους χωρίς σωματεία, αλλά και σωματεία, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες στις διοικήσεις των οποίων εξακολουθεί να στρογγυλοκάθεται η υπαλληλική αριστοκρατία, οι ξεπουλημένοι στο κεφάλαιο, επαγγελματίες εργατοπατέρες του κρατικού, κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Όλοι αυτοί, νυν και πρώην ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ που πρωτοστάτησαν στη διάλυση του εργατικού κινήματος και συνεχίζουν να βάζουν πλάτη για την παραπέρα αφαίμαξη των εργαζομένων από το κεφάλαιο. Ή από την άλλη, σωματεία, εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες- σφραγίδες οι διοικήσεις των οποίων ελέγχονται από τους ρεφορμιστές του ΚΚΕ, που εκτός από τις σοβαρές ευθύνες που διαχρονικά τους βαραίνουν για την κατάσταση στο εργατικό κίνημα, η δράση τους εξαντλείται σε μια «επαναστατική» ρητορική ανακοινώσεων. Αλλά και συνολικά μια Αριστερά προϊόν αυτής της ήττας, εγκλωβισμένη στην αστική νομιμότητα και τη κοινοβουλευτική αυταπάτη.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού– κομμουνιστικού- επαναστατικού κινήματος μπορεί να διαμορφώσει πραγματικούς και προοπτικά νικηφόρους όρους Αντίστασης- Διεκδίκησης- Αναμέτρησης για τον λαό και τους εργαζόμενους. Δεν είναι όμως διαδικασία μιας ριξιάς, αντιθέτως είναι μια επίπονη και σε μάκρος διαδικασία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί ο λαός και οι εργαζόμενοι να ανακαλύψουν τις αστείρευτες δυνάμεις τους. Απαιτεί τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην οργανωμένη πάλη και το ξήλωμα της αστικής και ρεφορμιστικής σαπίλας και σαβούρας που έχει διαβρώσει το κίνημα. Αυτή η διαδικασία θα παίρνει σάρκα και οστά σε μια πορεία ανάπτυξης αγώνων και συγκρούσεων, όπου θα βγαίνουν μπροστά νέα πρωτοπόρα στοιχεία και δυνάμεις, που θα κυοφορεί και θα γεννήσει και νέες συγκροτήσεις. Είναι κύρια πολιτική και ιδεολογική ανασυγκρότηση απέχοντας έτη φωτός από αυτό που σήμερα ορισμένοι εμφανίζουν ως λύση. Δηλαδή το να «πάρουμε» το σωματείο στις εκλογές, με την πλειοψηφία των εργαζομένων έξω από αυτό, ή το ότι η λύση είναι θέμα οργανωτικό- μορφής και κοτσάροντας την ταμπέλα του «ταξικού» λύνεται το πρόβλημα.
Πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα μιας φαεινής ή ενός προκάτ σχεδίου που και με αφορμή το διήμερο εκφράστηκαν από τα διάφορα «επιτελεία». Ονειρώξεις, ζυμώσεις και ωσμώσεις για νέο «Σύνταγμα», για νέες «πλατείες», για «ολονυχτίες» κ.α. από όσους ξέμειναν που τότε το έπαιζαν «ακομμάτιστοι», μιας και τα «ακομμάτιστα» κόμματα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μας κυβερνούν . Από το ΕΠΑΜ που καλούσε στον «μεγάλο ξεσηκωμό… στο Σύνταγμα και τις πλατείες της Ελλάδας» ενάντια «στη κυβέρνηση που παραδόθηκε, στη γενοκτονία του ελληνικού λαού,… στη ξένη κατοχή» με στόχο «να μείνουμε εκεί μέχρι να πέσουν, μέχρι την απελευθέρωση της πατρίδας». Τη Ραχήλ Μακρή που στις 18/5 έκανε το σόου με μια ολιγομελή ομάδα και κάμερα ώστε να καταγράψει το «ντου» στη Βουλή με συνθήματα «κάτω η χούντα» και «προδότες». Το Μίκη που ξαναβγήκε να καλέσει το λαό σε «Αντίσταση και Ανυπακοή στα μέτρα όπως ορίζει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος» γιατί «οι πλατείες, δεν πρόδωσαν, δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα. Άλλοι τις αδειάσανε. Όμως τώρα ήρθε ξανά η ώρα οι πλατείες να ξαναγεμίσουν από τα ανεκπλήρωτα όνειρα των πολιτών. Ήρθε η ώρα οι πλατείες να ξαναγεμίσουν με την αγανάκτηση και την οργή μας.». Το κάλεσμα του Μίκη στήριξε ο πολιτικός χαμαιλέοντας ΚΟΕ που από την προκήρυξη της, αναπολώντας αρχικά το «κίνημα το πλατειών» (τότε που ζωγράφιζε ελικοπτεράκια, που φώναζε «ούστ» και «έξω τα κόμματα», που συγκάλυπτε τους τραμπουκισμούς αριστερών, που μούτζωνε κρατώντας την ελληνική σημαία, που…. και βέβαια που δούλευε μέχρι προσφάτως στην υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ) μας ενημερώνει ότι «τα ιδιοτελή κομματικά καλέσματα δε λένε πια τίποτα. Χρειάζονται κινήσεις ακηδεμόνευτες, ευρύχωρες και έξω από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα.». Θράσος!!!
Η ΛΑΕ που στήριξε και αυτή φαρδιά πλατιά το κάλεσμα Μίκη, τόσο με την ανακοίνωση της όσο και με τις υπογραφές στελεχών της. Το κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Πρωτοβάθμιων Σωματείων που τόνιζε ότι «Μένουμε εκεί δυναμικά όσο ψηφίζουν τη νέα σφαγή!» και το οποίο αναπαράχθηκε και από τον Συντονισμό Συλλογικοτήτων Αττικής. Ενώ όπως ενημερωνόμαστε από το Πριν «Το γεγονός ότι συνδικάτα αποφάσισαν 48ωρη απεργιακή κλιμάκωση –η ΠΕΝΕΝ για 16-17/5, η ΟΕΝΓΕ (νοσοκομειακοί γιατροί) για 17-18/5– και ότι συνελεύσεις γειτονιών (π.χ. Σεπόλια-Κολωνός) καλούν σε παραμονή στο Σύνταγμα μετά την απεργία φανερώνουν την πραγματική δυναμική που μπορεί να διαμορφωθεί στην ίδια την εργατική βάση.» (http://prin.gr/?p=15045). Εδώ τα σχέδια των «στρατηγών» προχώρησαν με το «κίνημα των Αποφασισμένων» που θα παραμείνει το διήμερο στο Σύνταγμα ξαναστήνοντας μια «ανοιχτή συνέλευση αγώνα».
Ποιος είναι άραγε ο απολογισμός αυτών των δυνάμεων σε σχέση με το διήμερο και τους διακηρυγμένους στόχους τους; Ακόμη και αν δεχτούμε –αφαιρετικά- ότι αυτή η λογική πηγάζει από τη καλή πρόθεση και δεν αποτελεί συναντίληψη εθνικοπατριωτικών δυνάμεων από τη μια και δυνάμεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς από την άλλη στο πλαίσιο των κοινοβουλευτικών ωσμώσεων, ποια είναι τα αποτελέσματα; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η κορύφωση της μάχης θεωρείται το απογευματινό συλλαλητήριο κατά τη διάρκεια ψήφισης των μέτρων στο οποίο η συμμετοχή του κόσμου ήταν σαφώς μικρότερη από τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Βέβαια κάποιοι είναι μαέστροι στο να προσαρμόζουν τη πραγματικότητα στην άποψη τους. «Πρώτο στοιχείο όμως αυτού του διημέρου είναι πως η κυβέρνηση δεν παίζει μόνη της, υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση στους δρόμους, υπάρχει δυναμικό για να στηρίξει έναν εργατικό ανένδοτο αγώνα διαρκείας για την απόκρουση και ανατροπή της επιδρομής κεφαλαίου-ΕΕ -ΔΝΤ. Βεβαίως, την Τετάρτη και την Πέμπτη δεν κατέβηκαν οι πλατιές μάζες των εργαζομένων και των λαϊκών συνοικιών… αλλά οι πρωτοπορίες δεν ήταν αυτή τη φορά «γυμνές» στο δρόμο, πλαισιώθηκαν από χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους και νέους» (http://prin.gr/?p=15118). Και άντε να κάνουμε τα στραβά μάτια ότι υπάρχει κοινωνική αντιπολίτευση, ποια συγκεκριμένη κοινωνική συμμαχία εκφράζει και μέσα από ποιες διεργασίες επιτεύχθηκε; Ποιος ηγεμονεύει αυτής της συμμαχίας, η εργατική τάξη (και ποτέ συγκροτήθηκε) ή μικροαστικά στρώματα; Ποιες είναι αυτές οι «πρωτοπορίες» και που κρίθηκαν;
Για να ξεκαθαρίσουμε όμως σχετικά τις φαντασιώσεις ορισμένων. Νέα «Συντάγματα» και νέες «πλατείες» δεν μπορούν να ξανά υπάρξουν. Προφανώς δεν αναφερόμαστε στο γεγονός να υπάρχουν λαϊκά ξεσπάσματα οργής ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του συστήματος και στους εκφραστές της, με τις μάζες να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής στο Σύνταγμα ή αλλού. Αυτά τα περιμένουμε και θα προκύψουν ανεξάρτητα από το αν θα συμβάλει η Αριστερά. Αναφερόμαστε στα πολιτικά χαρακτηρίστηκα του «Συντάγματος» και του κινήματος των «πλατειών». Δηλαδή κατά βάση ως έκφραση οργής μικροαστικών στρωμάτων τη δεδομένη στιγμή. Πέραν λοιπόν της γενικής αρχής ότι η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται με τους ίδιους όρους, ειδικότερα έχοντας διανύσει αρκετό δρόμο από τότε, με δεδομένο την κατάσταση της Αριστεράς και του κινήματος, με δεδομένο τη φασιστικοποίηση του συστήματος και τον αντικομουνισμό, με δεδομένο ότι αυτά τα στρώματα νιώθουν προδομένα από την κυβέρνηση της «αριστεράς», το πιθανότερο είναι τα στρώματα αυτά να εκφραστούν σε πιο δεξιά κατεύθυνση. Ήδη το γεγονός ότι σε διάφορους αγώνες που ξεσπούν (ακόμη και εκεί που χτυπά η καρδιά της εργατικής τάξης και που αποτελεί το πραγματικό ζητούμενο) μεθοδεύεται, καλλιεργείται και γίνεται αποδεκτό το «έξω τα κόμματα» ως παρακαταθήκη των «πλατειών», με βασική ευθύνη των εργατοπατέρων (συμβασιούχοι ΟΤΑ, εργοστασιακοί αγώνες) είναι μια σοβαρή αρνητική εξέλιξη.
Όσοι επιχειρούν να δώσουν ταχύρρυθμες και ανέξοδες απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα του λαού ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να υπηρετήσουν τη λαϊκή-εργατική υπόθεση. Ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να αναλάβουν τη ευθύνη της ανασυγκρότησης του κινήματος. Δηλώνουν την υποταγή τους στους συσχετισμούς δύναμης, ενώ γοητευμένοι από τις μικροαστικές σειρήνες αδιαφορούν ή δεν αναγνωρίζουν τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης, καταλήγοντας στη μεταρρύθμιση-διαχείριση του καπιταλισμού. Το πιθανότερο είναι, η ένταση της ταξική πάλης, στη επόμενη απότομη καμπή της ιστορίας να τους εξαφανίσει.
