Έχουν περάσει σχεδόν 24 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η τρέχουσα διαδικασία καταμέτρησης των κομματικών σωμάτων, τα οποία αποτελούν, όπως είχε ειπωθεί και στο λεύκωμα των 20 χρόνων, τη ραχοκοκαλιά της διαδρομής μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι από μόνα τους τα υλικά αποτελούν ένα πολύ καλό δείγμα της πορείας του ΚΚΕ(μ-λ), των ζητημάτων που απασχόλησαν την οργάνωση και φυσικά τις αδυναμίες που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει με βάση τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις.
Η 1η Συνδιάσκεψη (25-26-27 Ιούνη 1982), της ανασυγκρότησης όπως έχει μείνει στην ιστορία του ΚΚΕ(μ-λ), υπήρξε η νέα αφετηρία όσων αποφάσισαν να πάνε κόντρα στο ρεύμα της εποχής, που απαιτούσε την παραίτηση από την οργανωμένη κομματική δράση και τη διάχυση στο χώρο της απογοήτευσης και της τελικής αποδοχής της σοσιαλδημοκρατικής πορείας. Δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση εκείνη την εποχή να μιλά κανείς για “κομματικά καθήκοντα”, “απολογισμό” και “οργανωτικά”. Έπειτα από την μακροχρόνια κρίση στο παλιό ΚΚΕ(μ-λ), ύστερα και από το 2ο Συνέδριο, τα στελέχη που αποτελούσαν τη μειοψηφία της ΚΕ και τα μέλη που αποτελούσαν την πλειοψηφία των ενεργών που είχαν απομείνει ξεκαθάρισαν ότι δεν είχαν πάρει τη ζωή τους λάθος και αποφάσισαν κόντρα στις κυρίαρχες απόψεις να συνεχίσουν. Από τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης ήταν να διατηρηθεί η ονομασία της οργάνωσης, να επανεκδοθεί η Προλεταριακή Σημαία σαν δεκαπενθήμερο κομματικό όργανο και να διενεργηθεί νέα συνδιάσκεψη τον επόμενο χρόνο.
Η 2η Συνδιάσκεψη (28-29-30 Οκτώβρη 1983) πραγματοποιήθηκε με κύριο θέμα την ενίσχυση της εργατικής δουλειάς. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά και στις Αποφάσεις, η συνδιάσκεψη αυτή αποτέλεσε συνάμα σταθμό και αφετηρία για την ανασυγκρότηση. Κόντρα στις Κασσάνδρες που δεν θεωρούσαν το εγχείρημά μας θνησιγενές, η οργάνωση κατάφερε να κλείσει αρκετά επιτυχημένα την ταραγμένη περίοδο που τσάκιζε συνειδήσεις και αρχές. Εκτός από τις πρώτες κατευθύνσεις για την εργατική δουλειά, τη συνδιάσκεψη την απασχόλησε επίσης η διεθνής κατάσταση και η ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας. Οι σωστές κατευθύνσεις που έθεσε, βοήθησαν σημαντικά στο παραπέρα ιδεολογικό και οργανωτικό δυνάμωμα στις δύσκολες συνθήκες της σοσιαλδημοκρατικής γοητείας.
Η 3η Συνδιάσκεψη (29-30-31 Γενάρη 1988) αξιοποίησε τη δουλειά των προηγούμενων χρόνων, κωδικοποίησε και συγκρότησε το σώμα των πολιτικών θέσεων για τις εσωτερικές και τις διεθνείς εξελίξεις. Αντιμετώπισε δηλαδή το πλαίσιο της άγριας επίθεσης που ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ το 1985 και τις εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση με την περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Ειδικά για τις διεθνείς εξελίξεις, φάνηκε όλη η προηγούμενη δουλειά ανάλυσης τόσο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων όσο και της φύσης των ρεβιζιονιστικών καθεστώτων. Η πάλη στο ιδεολογικό μέτωπο όπλισε την οργάνωση για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από τις ριζικές αλλαγές που συντελέστηκαν λίγα χρόνια μετά. Επίσης ξεκαθάρισε ότι η φάση της ανασυγκρότησης ολοκλήρωσε τον κύκλο της και πλέον τα καθήκοντα της οργάνωσης αποκτούν νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Η 4η Συνδιάσκεψη (17-18-19 Απρίλη 1992) πραγματοποιήθηκε λίγο μετά την κατάρρευση του ρεβιζιονισμού στην Ανατολική Ευρώπη και σε κλίμα έξαρσης του αντικομμουνισμού σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Ήταν όχι απλώς επόμενο αλλά πάνω απ’ όλα αναγκαίο να ασχοληθεί η οργάνωση με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και κυρίως με τη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ένωση μέχρι τη δεκαετία του 1950. Σήμερα μπορούμε να πούμε, με την άνεση που μας δίνει ο χρόνος που έχει περάσει, ότι οι αποφάσεις εκείνες στάθηκαν σαν βασικό τείχος άμυνας για την υπεράσπιση της κομμουνιστικής υπόθεσης και έθεσαν τις βάσεις για την παραπέρα επεξεργασία που γίνεται πλέον για την ανάλυση και κατανόηση της σοσιαλιστικής προοπτικής. Ανάλογα ήταν φυσικά και τα καθήκοντα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν στην πιο δύσκολη ίσως δεκαετία -του 1990- για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που μπορεί να συγκριθεί κάλλιστα με την κατάσταση μετά την ήττα της Παρισινής Κομμούνας.
Τέλος, η 5η Συνδιάσκεψη (8-9-10 Μάη 1998) βρίσκει την οργάνωση να έχει καταφέρει να ξεπεράσει την προηγούμενη δύσκολη περίοδο χωρίς σοβαρούς κλυδωνισμούς έτσι ώστε να μπορεί να παραγάγει το ιδεολογικό έργο που απαιτούσαν τα νέα δεδομένα. Διότι, πολύ σωστά η συνδιάσκεψη αυτή διαπίστωσε και ανέδειξε ότι “κάτι αλλάζει” στη συνείδηση και τη στάση των μαζών στη χώρα μας και στον κόσμο. Πράγματι η οργάνωση οπλίστηκε ιδεολογικοπολιτικά ώστε να συμβάλει στις νέες προσπάθειες αντίστασης ενάντια στην ιμπεριαλιστική επίθεση που επακολούθησε με τόσο βάρβαρο τρόπο. Προείδε τους αγώνες που έρχονταν και κυρίως τα νέα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά.
Όλα αυτά τα κομματικά σώματα και τα αντίστοιχα κομματικά ντοκουμέντα δεν ήταν φυσικά μια διαδικασία κλειστού κύκλου αναζητήσεων, αλλά αποτέλεσμα της αδιάκοπης κίνησης, δράσης, παρέμβασης στους χώρους δουλειάς και καθημερινής ζωής των λαϊκών μαζών σε ολόκληρη τη χώρα. Ευελπιστούμε ότι και η 6η Συνδιάσκεψη θα έχει ανάλογες επιπτώσεις στην ποιότητα και αποτελεσματικότητα του αγώνα μας. Στο χέρι μας είναι να αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τις αποφάσεις της.
