1η Μάη
ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ
ενάντια στην εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα και τον πόλεμο
ΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ
των αγώνων και της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος
132 χρόνια από την απεργία του 1886 στο Σικάγο για την καθιέρωση της οκτάωρης δουλειάς και 128 χρόνια από το 1890 και την καθιέρωση από την Β΄ Διεθνή της Πρωτομαγιάς ως ημέρα αγώνα και διεκδικήσεων της εργατικής τάξης, η φετινή Πρωτομαγιά έχει μια ιδιαίτερη συμβολική αξία για τη χώρα μας, καθώς φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ). Φέρνει στο νου την εποποιία των αγώνων της εργατικής τάξης και των κομμουνιστών στη χώρα, τις μικρές και τις -πολλές- μεγάλες στιγμές αυτής της εποποιίας, τις τεράστιες δοκιμασίες που πέρασε και τις αναρίθμητες θυσίες που έκανε η εργατική τάξη της χώρας μας σε άμεση σχέση με την πορεία του κομμουνιστικού κινήματος.
Σε αυτά τα 100 χρόνια αποδείχτηκε περίτρανα -και στην περίπτωση της χώρας μας- ότι το κίνημα της εργατικής τάξης και το κομμουνιστικό κίνημα είναι άμεσα συνυφασμένα, αδιάρρηκτα δεμένα και τροφοδοτούν το ένα το άλλο. Αποδείχτηκε περίτρανα ότι χωρίς τις κομμουνιστικές ιδέες και την κομμουνιστική κοσμοθεωρία, δηλαδή τη θεωρία της εργατικής τάξης, το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να παλέψει ούτε τα μικρά ούτε τα μεγάλα ζητήματα της τάξης και είναι καταδικασμένο να οδηγηθεί στην υποχώρηση και την ήττα. Παράλληλα, όμως, αποδείχτηκε ότι το προχώρημα της κομμουνιστικής θεωρίας, η δυνατότητά της να απαντάει στις ιδιαίτερες συνθήκες που διαμορφώνονται σε μια χώρα, αλλά και παγκόσμια, και να εξοπλίζεται στον αγώνα της ενάντια στις δυνάμεις του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη ζωντανή συμβολή της αγωνιζόμενης εργατική τάξης, της μόνης κοινωνικής δύναμης που μπορεί να ηγηθεί προς την κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος.
Η Πρωτομαγιά είναι εκείνη η ημέρα που συμπυκνώνει με έναν ξεκάθαρο τρόπο αυτήν τη σχέση. Γι’ αυτό και η αστική τάξη επιδιώκει πάντοτε τον ιδεολογικό αποχρωματισμό της, την εξουδετέρωσή της ή και το άμεσο χτύπημά της, όπως γίνεται σε αρκετές χώρες κάθε χρόνο όπου οι πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις κρίνονται παράνομες και χτυπιούνται βίαια από τα καθεστώτα.
Αυτό έγινε και στη χώρα μας στη διάρκεια των 128 χρόνων από την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Από την Πρωτομαγιά του 1924 που χτυπήθηκε βάναυσα από τη δικτατορία του Πάγκαλου με έναν νεκρό εργάτη, πολλούς τραυματίες και δεκάδες συλληφθέντες σε Αθήνα και Πειραιά, μέχρι την Πρωτομαγιά του 1936 που ταυτίστηκε με τον μεγάλο απεργιακό ξεσηκωμό των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης και την πολυήμερη απεργία τους που χτυπήθηκε ανελέητα από την κυβέρνηση Μεταξά με 12 νεκρούς και 32 βαριά τραυματισμένους εργάτες. Αλλά και με αποκορύφωμα την Πρωτομαγιά του 1944 την οποία σκόπιμα επέλεξαν οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής για να εκτελέσουν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής τους 200 ήρωες κομμουνιστές ως αντίποινα, αλλά και ως ένδειξη του επιθανάτιου ρόγχου του ναζιφασισμού και των δυνάμεων του Άξονα που ηττούνταν από τη σκληρή μάχη που έδιναν οι λαοί με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τη Σοβιετική Ένωση.
Η φετινή Πρωτομαγιά, λοιπόν, 100 χρόνια μετά την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), αλλά και της ΓΣΕΕ, αποτελεί με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο ΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ των αγώνων και της ιστορίας του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Και αποτελεί μια καλή ευκαιρία αποτίμησης αυτού του αιώνα αγώνων και θυσίας, και των απαραίτητων συμπερασμάτων που θα συμβάλουν στην ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί αυτό που χαρακτηρίζει την κατάσταση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος είναι η βαθιά και ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική αποσυγκρότηση. Και η ανάγκη που προκύπτει -περισσότερο από ποτέ- είναι η οικοδόμηση των όρων για την ανασυγκρότησή τους.
Δεν πρόκειται για μια απλή επίκληση. Πρόκειται για ζωτική ανάγκη, καθώς η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει την εργατική τάξη και τις λαϊκές μάζες, σε όλο τον κόσμο, αντιμέτωπες με τεράστιες και επικίνδυνες προκλήσεις. Με πιο μεγάλη και επικίνδυνη αυτή ενός γενικευμένου πολέμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι δεν θα διστάσουν να προκαλέσουν νέες εκατόμβες νεκρών προκειμένου να εξασφαλίσουν την παγκόσμια κυριαρχία μέσα από ένα νέο μοίρασμα του κόσμου. Η πρόσφατη επίθεση ΗΠΑ – Γαλλίας – Βρετανίας στη Συρία ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο για μια τέτοια εξέλιξη, καθώς αποτέλεσε μία σαφή και άμεση πρόκληση προς τον ρώσικο ιμπεριαλισμό Πρόκειται για τη συνέχεια του πολεμικού κλίματος που διαμορφώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια και το είδαμε να εκδηλώνεται στην Ουκρανία, τη Συρία, τη Βόρεια Κορέα και αλλού. Είναι το αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος το οποίο οι μόνες «λύσεις» που του επιτρέπει η φύση του να βρει είναι, από τη μια, το μεγαλύτερο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και, από την άλλη, η άμεση πολεμική σύγκρουση ανάμεσα στις ανταγωνιστικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
• Στη χώρα μας ο λαός και η εργατική τάξη βιώνουν με πολύ έντονο τρόπο τις επιπτώσεις των «λύσεων» αυτών και στα δύο πεδία. Από τη μια, το χτύπημα των κατακτήσεων και η αφαίρεση δικαιωμάτων συνεχίζονται αμείωτα. Τα μνημόνια και οι δεκάδες αντεργατικοί-αντιλαϊκοί νόμοι έχουν κάνει τη ζωή των μαζών αβίωτη. Η ανεργία παραμένει στα ύψη, οι μισθοί διαρκώς μειώνονται, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, ο συνδικαλισμός χτυπιέται, ασφάλιση-περίθαλψη-συντάξεις συρρικνώνονται, η φορολεηλασία επεκτείνεται. Η επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα πάει χέρι-χέρι με την ποινικοποίηση των αγώνων και το χτύπημα κάθε δυνατότητας το λαού και της εργατικής τάξης να οργανωθούν και να διεκδικήσουν.
Από την άλλη, βαθαίνει η εξάρτηση της αστικής τάξης από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η χώρα μετατρέπεται γοργά σε ένα τεράστιο αμερικανονατοϊκό ορμητήριο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραχωρεί κάθε είδους διευκόλυνση στους φονιάδες των λαών, στηρίζει πολιτικά τις επιλογές τους, συνάπτει σχέσεις με αντιδραστικά καθεστώτα (όπως του Ισραήλ και της Αιγύπτου), ελπίζοντας στη μεγαλύτερη εύνοια των ιμπεριαλιστών και κύρια των ΗΠΑ. Πρόκειται για μια πολιτική που αυξάνει συνολικά τους κινδύνους για το λαό μας και τους γειτονικούς λαούς, πρόκειται για μια πολιτική που οδηγεί στο μεγαλύτερο χτύπημα των εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων. Συμβάλλει στην ένταση με το καθεστώς της γειτονικής Τουρκίας, που δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της τουρκικής επιθετικότητας, όπως θέλουν να προβάλλουν η ντόπια άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση. Απαιτεί μεγαλύτερη λεηλασία των λαϊκών εισοδημάτων για χάρη των «αμυντικών δαπανών», αλλά και περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής.
• Αυτή η πολιτική όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει φρένο, αλλά τροφοδοτεί συνεχώς και κατ’ επιλογή, τα φαινόμενα του ρατσισμού, του φασισμού και του εθνικισμού. Φαινόμενα που τροφοδοτούνται και διεθνώς, από αντίστοιχες πολιτικές που ενισχύουν δυνάμεις αντίστοιχες με τη Χρυσή Αυγή, σε όλη την Ευρώπη. Φαινόμενα που αποτελούν τεράστια προσβολή για όλους αυτούς που έδωσαν αγόγγυστα το αίμα τους για τη συντριβή του ναζιφασισμού.
• Και αν από τη μεριά του ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια άρχουσα τάξη κάνουν τη «δουλειά» τους, από την άλλη, βρίσκουν πολύτιμους συμμάχους σε μια σειρά επίπεδα:
- Στην κυβερνητική ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ που συνέβαλε στην ιδεολογική αποσυγκρότηση και στην κατασυκοφάντηση της έννοιας της Αριστεράς.
- Στη διαλυτική δράση του ρεφορμισμού του ΚΚΕ που σπέρνει ασταμάτητα κοινοβουλευτικές και εκλογικές αυταπάτες, που είναι εχθρικό σε κάθε ενδεχόμενο πραγματικής σύγκρουσης με τις δυνάμεις του συστήματος, που προσπαθεί να κρύψει την απροθυμία του για πραγματικούς αγώνες πίσω από «θεαματικές» ενέργειες μερικών δεκάδων μελών του. Που μιλά για ταξικούς αγώνες την ώρα που προωθεί την υποταγή της εργατικής τάξης, ενώ δεν διστάζει να συμπορευθεί με την αστική φιλολογία στα λεγόμενα «εθνικά» ζητήματα.
- Στην αποσυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος και τη συμβολή των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στον αφοπλισμό και την απομαζικοποίηση των συνδικάτων. ΓΣΕΕ που φροντίζει να συνδέσει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της με την υπογραφή μιας ακόμη προδοτικής συλλογικής σύμβασης, με την απραξία της όταν χτυπιόταν το δικαίωμα στην απεργία και την πλήρη απόσυρσή της από κάθε έννοια αγώνα και μαζικής διεκδίκησης.
- Στην αδυναμία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να προβάλει μια άλλη κατεύθυνση στο κίνημα, καθώς σέρνεται πίσω από την πολιτική και τις πρακτικές του ρεφορμισμού, ενώ συνεχίζει να κινείται στη ρότα των εκλογικών-κοινοβουλευτικών αυταπατών.
• Επομένως, η φετινή Πρωτομαγιά δεν πρέπει να αποτελέσει μόνο μέρα μνήμης και τιμής, αλλά και ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΑ ενάντια στην εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα και τον πόλεμο.
Ένα κάλεσμα προς τις λαϊκές και εργατικές μάζες να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Να αγωνιστούν για την ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα. Για το δικαίωμα στη δουλειά, την ασφάλιση και την περίθαλψη. Για το δικαίωμα σε αξιοπρεπείς μισθούς και σε ανθρώπινες συνθήκες.
Αλλά κι ένα κάλεσμα διεθνιστικής αλληλεγγύης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον σοβινισμό. Να σταθούν στο πλάι των γειτονικών λαών, ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και τις πολεμικές επιχειρήσεις των ιμπεριαλιστών. Ενάντια στην πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστών. Για το δικαίωμα των λαών στην ζωή και την ειρήνη.
ΖΗΤΩ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ!
