Εξαιρετική αλλά και βαριά η κληρονομιά της 1η του Μάη για όλους τους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους επαναστάτες, τους κομμουνιστές.
Η απεργιακή κινητοποίηση των αμερικάνικων εργατικών συνδικάτων τον Μάη του 1886 για τη διεκδίκηση του οκτάωρου αποτελεί σημαντικό ορόσημο για τη χειραφέτηση των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου στην προοπτική της απελευθέρωσης από τα καπιταλιστικά δεσμά και της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Αμέτρητες θυσίες χρειάστηκαν για να αποκτήσει η εργατική τάξη δικαιώματα, να κατοχυρώσει καταχτήσεις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές. Τίποτα δεν της χαρίστηκε, όλα τα κέρδισε στο πεδίο της ταξικής πάλης, με αγώνες μικρούς και μεγάλους που άλλες φορές είχαν νικηφόρο αποτέλεσμα και άλλες φορές γνώριζαν την ήττα κάτω από το βάρος της επίθεσης των αντιδραστικών δυνάμεων του κεφαλαίου.
Στην πορεία αυτής της πάλης, που είχε πλημμυρίδες και άμπωτες, η συνάντηση των επαναστατικών κομμουνιστικών ιδεών, που γεννήθηκαν από αυτή την πάλη, με το εργατικό κίνημα και ζυμώθηκαν με το αίμα των αγωνιστών αποτέλεσε γεγονός ιστορικής σημασίας. Η εργατική τάξη δεν διεκδικεί πλέον να καλυτερεύσει τη θέση της στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά μπαίνει σε μια πορεία συνολικής αμφισβήτησης και σύγκρουσης για την κατάχτηση όλων όσων δικαιωματικά ανήκουν στον κόσμο της δουλειάς.
Η προοπτική της ανατροπής των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και της αστικής εξουσίας και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας άνοιξε νέους δρόμους στους διεκδικητικούς αγώνες των εργαζόμενων. Έγιναν πιο αποφασιστικοί, πιο μαχητικοί, πιο συνειδητοί. Ανέβασε συνολικά το επίπεδο της εργατικής τάξης σε κοινωνική και πολιτική δύναμη με ακτινοβολία και κύρος τόσο προς τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τις περισσότερες φορές τα κέρδιζε με το μέρος της, όσο και προς τα μικροαστικά στρώματα που παρά τις συχνές ταλαντεύσεις τους αναγνώριζαν στην εργατική τάξη την πρωτοκαθεδρία στην πάλη για τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας έβαλε νέα «ημερήσια διάταξη» στους εργάτες όλου του κόσμου και ταυτόχρονα σκορπούσε τον τρόμο και το φόβο στις μαύρες δυνάμεις του εκμεταλλευτικού συστήματος. Η απειλή για το σύστημα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο με την Αντιφασιστική Νίκη του Β’ΠΠ, τη δημιουργία των λαϊκών δημοκρατιών στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, με την επικράτηση της Κινέζικης Επανάστασης και την πλημμυρίδα των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων.
Μπροστά στην απειλή αυτή οι δυνάμεις του συστήματος δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά σε κάθε φάση αυτή της εξέλιξης έδειξαν το πιο ωμό και βάρβαρο πρόσωπό τους, ενώ ταυτόχρονα αξιοποίησαν όλες τις αδυναμίες και τα λάθη του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Αν η συνάντηση του εργατικού κινήματος με τις επαναστατικές–κομμουνιστικές ιδέες αποτέλεσε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός για την πορεία της ανθρωπότητας προς την κοινωνική πρόοδο, η επικράτηση του ρεφορμισμού-ρεβιζιονισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα οπισθοχώρησης της εργατικής τάξης και συνολικά της κοινωνικής οπισθοδρόμησης που κλιμακώνεται μέχρι τις μέρες μας.
Όλες αυτές τις δεκαετίες της οπισθοχώρησης και της ήττας, η ταξική πάλη δεν σταμάτησε. Σπουδαίοι εργατικοί αγώνες ξεδιπλώθηκαν τόσο στη χώρα μας όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αγώνες μαχητικοί, μακροχρόνιοι, με πολλές θυσίες, που κατόρθωσαν να αποσπάσουν καταχτήσεις από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Όμως ο συσχετισμός των δυνάμεων γινόταν όλο και πιο δυσμενής για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα καθώς ο ρεφορμισμός-ρεβιζιονισμός κατόρθωσε να επιβληθεί στην ηγεσία του εργατικού κινήματος και να αποτελέσει οργανικό μέρος της στήριξης του εκμεταλλευτικού συστήματος μέσα από την ταξική συνεργασία και υποταγή.
Στη σημερινή φάση της ολομέτωπης επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στον κόσμο της δουλειάς, όπου καταχτήσεις και δικαιώματα χάνονται και η εργατική τάξη μαζί με τα λαϊκά στρώματα ζουν μέσα στη φτώχεια, την εξαθλίωση και τους πολέμους, γίνεται όλο και πιο μεγάλη η ανάγκη για την αντιστροφή αυτής της πορείας. Για μια πορεία ανασυγκρότησης και αναγέννησης του εργατικού-λαϊκού κινήματος που θα βάλει φρένο στην επίθεση, θα υπερασπισθεί όσα δικαιώματα έχουν απομείνει, θα διεκδικήσει όσα έχουν χαθεί.
Σε αυτή την αντιστροφή, πρωταγωνιστικό ρόλο και ευθύνη έχουν οι επαναστατικές-κομμουνιστικές δυνάμεις που οφείλουν να υπηρετήσουν αυτό το στόχο και να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις σε αυτή την προοπτική. Καθώς είναι σίγουρο ότι το εργατικό κίνημα με την επίθεση που έχει δεχθεί και την «ηγεσία» που έχει θα πορεύεται από ήττα σε ήττα, έως τη διαμόρφωση ενός σκοτεινού εργασιακού μεσαίωνα.
Η αντιστροφή της πορείας των εξελίξεων και η κατάχτηση της ηγεσίας του κινήματος δεν είναι εύκολη υπόθεση και πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα προθέσεων και διακηρύξεων. Κομβικό για να απαντηθούν και τα δύο αυτά ζητήματα είναι το πραγματικό πεδίο όπου εξελίσσεται η επίθεση των δυνάμεων του συστήματος. Καμία απάντηση δεν μπορεί να υπάρξει όσο οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να οργανωθούν και να αντιπαλέψουν την επίθεση που δέχονται. Ο «αμυντικός χαρακτήρας» αυτής της κατεύθυνσης δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, αλλά επιβάλλεται και από την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, του εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος.
Η καταξίωσή του μέσα στην εργατική τάξη και το λαό θα κριθεί από το σχεδιασμό, τις κατευθύνσεις, την αφοσίωση στην υπόθεση της πάλης. Αυτό από την άλλη δεν σημαίνει ότι οι επαναστατικές-κομμουνιστικές δυνάμεις θα παραιτηθούν από την υπόθεση της προοπτικής, αλλά οφείλουν να αναδεικνύουν τη συνολική απάντηση, της επαναστατικής ανατροπής, στη βαρβαρότητα του συστήματος και να τη συνδέουν με το σήμερα.
Η σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα και τους μηχανισμούς του δεν είναι μια εύκολη υπόθεση και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργάτες και οι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς, το γνωρίζουν οι άνεργοι που βιώνουν την κόλαση της ανεργίας. Για να ξανακερδίσει η οργανωμένη πάλη τις πλατιές μάζες των εργαζόμενων και για να σπάσει το κλίμα των συνεχών οπισθοχωρήσεων και της υποταγής στους εκβιασμούς και την επίθεση του κεφαλαίου απαιτούνται πολλές Πρωτομαγιές. Με διεκδικήσεις που θα έχουν κεντρικό στόχο βασικά δικαιώματα στη δουλειά και τη ζωή των εργαζόμενων και θα ενώνουν όλο τον κόσμο της δουλειάς σε ένα μαζικό και μαχητικό ρεύμα πάλης και αγώνα.
Το δικαίωμα στη δουλειά, που ισοδυναμεί με το δικαίωμα στη ζωή, αποτελεί το βασικό στόχο επίθεσης από τη μεριά του κεφαλαίου. Ωράριο, μισθοί και μεροκάματα, συλλογικές συμβάσεις, κοινωνική ασφάλιση, μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες εξολοθρεύονται από την επίθεση της κεφαλαιοκρατίας, με αποτέλεσμα να διαλύουν τη συνοχή της εργατικής τάξης και να τη μετατρέπουν από ζωντανή πολιτική και κοινωνική δύναμη σε «σταθερό κεφάλαιο», όπως τα μηχανήματα, τα εργαλεία και τις εγκαταστάσεις των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, τα οποία διαχειρίζονται όποτε και όπως θέλουν. Είναι εντελώς λαθεμένη η άποψη που «κυκλοφορεί» ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο εξαθλίωσης και για αυτό υπομένουν όλους τους εκβιασμούς και υποχωρούν μπροστά στην επίθεση. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η χειροτέρευση των όρων δουλειάς και ζωής, η ανεργία και η εξαθλίωση που έχει επιβληθεί αποτελεί ανασχετικό παράγοντα για την οργάνωση και την πάλη των εργαζόμενων. Η συνείδηση της εργατικής τάξης διαμορφώνεται από τους όρους ζωής και δουλειάς της, μέσα στους οποίους σημαντικός
παράγοντας είναι η ταξική πάλη, η οποία συνεχίζεται αδιάλειπτα είτε με τη μορφή της επίθεσης από το κεφάλαιο είτε με την μορφή της διεκδίκησης από τη μεριά των εργαζόμενων.
Με αυτή την έννοια, η παρέμβαση των επαναστατικών-κομμουνιστικών δυνάμεων στην ταξική πάλη έτσι όπως αυτή διεξάγεται για να πάρει άλλη πορεία και προοπτική για τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα δεν μπορεί να έχει το χαρακτήρα «διδασκαλίας», αλλά να αποτελέσει οργανικό στοιχείο της πάλης, να την υπηρετήσει με συνέπεια και συνέχεια, να της δώσει ώθηση και να την ανεβάσει στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας. Και από την άποψη αυτή, κεντρικό ζήτημα της παρέμβασης αποτελεί η πολιτικοποίηση της αντίστασης και της διεκδίκησης των εργαζόμενων απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς τους, αστικές κυβερνήσεις, ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ιμπεριαλιστές. Καθώς αυτή η πολιτικοποίηση μπορεί να ανεβάσει και το επίπεδο της καθημερινής πάλης στα μικρά και μεγάλα ζητήματα στους χώρους δουλειάς και να ενισχύσει τα μέτωπα αγώνα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, η αναγνώριση των πραγματικών εχθρών των εργατών και του λαού λειτουργεί αποτρεπτικά από τη στοίχισή τους κάτω από ξένες σημαίες της αστικής εξουσίας και των ιμπεριαλιστών.
130 χρόνια μετά τον ματωμένο Μάη του 1886, οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να αγωνίζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες και δυσμενείς συσχετισμούς, διαψεύδοντας τους προπαγανδιστές του «τέλους της ιστορίας» , του τέλους της ταξικής πάλης και της ταξικής αντιπαράθεσης.
