Από 13 έως 16 Οκτώβρη πραγματοποιείται το 2ο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος με κεντρικό σύνθημα «Με την Αριστερά μπροστά για την Ελλάδα που μας αξίζει».
Για ένα κόμμα που έχει περάσει στις αντιδραστικές δυνάμεις της επίθεσης ενάντια στον λαό και της υποταγής στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση αποτελεί πρόκληση να χρησιμοποιεί την Αριστερά για να μασκαρέψει την αντιλαϊκή πολιτική του. Η προσπάθεια καπηλείας της Αριστεράς διαπνέει τόσο τις θέσεις όσο και τις τοποθετήσεις όλης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και δεν γίνεται τυχαία καθώς αποτελεί ένα «καταφύγιο» για να καλύψει την μετατροπή του σε καθεστωτική δύναμη. Εξάλλου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί ιστορικά, όσο και αν έχει έρθει στην κυβέρνηση μέσα από «άλλο δρόμο», σε σχέση με τις ηγεσίες όλων των ρεβιζιονιστικών κομμάτων που οδήγησαν τις χώρες τους στον καπιταλιστικό δρόμο και φόρτωσαν τους λαούς με φτώχεια και εξαθλίωση. «Ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία, η αστική τάξη στην εξουσία» έλεγε ο Μάο και η ιστορία απόδειξε ότι είχε απόλυτα δίκιο. Και αυτό συμβαίνει καθώς οι ρεβιζιονιστές-ρεφορμιστές είναι έτοιμοι σε κάθε κρίσιμη περίοδο να «ξελασπώσουν» το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, είτε βρίσκονται στην αντιπολίτευση και πολύ περισσότερο στην κυβέρνηση. Αποκαλύφτηκε με τις συμμετοχές στις κυβερνήσεις των «αριστερών» και «κομμουνιστών» με την σοσιαλδημοκρατία στην Ιταλία και στην Γαλλία, με το ΑΚΕΛ στην Κύπρο και σήμερα αποκαλύπτεται με τραγικό τρόπο -για τον λαό- στη χώρα μας.
«Μέσα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης, όμως, οι απαντήσεις που θα δώσει η Αριστερά οφείλουν να φέρουν ως ένα βαθμό χαρακτηριστικά καθολικότητας. Να συγκροτούνται δηλαδή στη βάση κατευθύνσεων που μπορούν να εφαρμοστούν συνολικά στην ευρωπαϊκή κλίμακα» (από τις θέσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για το 2ο συνέδριο).
Η παραπάνω τοποθέτηση αποτελεί την «καρδιά» της συστημικής αντίληψης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που φανερώνει γιατί οδηγήθηκαν τα πράγματα σε νέα κλιμάκωση της επίθεσης στους εργαζόμενους και τον λαό καθώς εφαρμόζεται η αρχή της «καθολικότητας» που αποτελεί και την πολιτική που εφαρμόζεται σε όλη την «ευρωπαϊκή κλίμακα». Και αυτό οι θέσεις της ΚΕ και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το ονομάζουν αριστερή πολιτική, δίνοντας έτσι συγχωροχάρτι στις αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις του συστήματος για την μέχρι χθές πολιτική τους και προκαλώντας -σε μαζική κλίμακα- απογοήτευση και οργή στον λαό. Παραπέρα αυτή η τοποθέτηση αποκαλύπτει ότι όλη η περίοδος της πρώτης και της δεύτερης φοράς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγκάστηκε σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις κάτω από το βάρος δυσμενών συσχετισμών που αντιμετώπισε αλλά ήταν «σαν έτοιμος από καιρό» να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή «καθολικότητα» της επίθεσης.
«Η προσπάθεια απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο και την επιτροπεία είναι εξαιρετικά δύσκολη και απαιτητική ωστόσο είναι η αναγκαία συνθήκη για να κρατηθεί η κοινωνία όρθια, να ανοίξει ο δρόμος στην δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία που υπό τις σημερινές συνθήκες είναι σε καθεστώς ομηρίας» μας λένε οι θέσεις της ΚΕ για να δικαιολογήσουν όχι μόνο την πολιτική που ακολουθήθηκε μέχρι τα σήμερα αλλά και αυτή που σκοπεύουν να ακολουθήσουν την επόμενη περίοδο μέχρι τον «απεγκλωβισμό». Στην πραγματικότητα επαναφέρουν με άλλα λόγια το «αφήγημα» της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας, ότι αυτός εδώ ο λαός και αυτός ο τόπος θα βρίσκονται σε μόνιμη λιτότητα και φτώχεια κάτω από τα ισχυρά δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης για να δει «φως στο τούνελ», όπως έλεγαν παλιότερα ή «να βγει στο ξέφωτο», όπως λένε κάποιοι σήμερα. Η λιτότητα, η ανεργία, τα γκλόμπς και τα δακρυγόνα, το ξεπούλημα της χώρας στους ιμπεριαλιστές είναι οι «αρετές» που πρέπει να έχει κάθε ντόπια πολιτική δύναμη για να αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση και σε αυτό η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί εξαιρετική.
Κάθε αντιλαϊκή πολιτική όμως συναντάει την οργή και την αγανάκτηση των εργαζόμενων και του λαού είτε αυτή παίρνει χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης είτε όχι. Η γρήγορη φθορά των συστημικών δυνάμεων της επίθεσης και η απαξίωσή τους στην λαϊκή συνείδηση αποτελεί έναν σοβαρό πονοκέφαλο για το ίδιο το σύστημα αλλά και για τις πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν τρόπους επιβίωσής τους.
Αυτό καλείται να αντιμετωπίσει και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Να βάλει φρένο στην φθορά του, να συγκροτηθεί σε ένα κόμμα με «βάθος» στην κοινωνία, να αποτελέσει τον βασικό εκφραστή της «κεντροαριστεράς» στην χώρα μας τελειώνοντας το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και όσους φιλοδοξούν να αποτελέσουν αυτοί τον «κεντροαριστερό» πυλώνα. Αυτή η διαδικασία μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι «παράγει» τριβές στο εσωτερικό των στελεχών του και των διάφορων τάσεων που εκπροσωπούν, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι ο «καλπασμός» προς την σοσιαλδημοκρατία θα συνθλίψει και πιθανότατα θα συρρικνώσει το ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη όμως, η κυρίαρχη κατεύθυνση εκφράζεται στις θέσεις της ΚΕ για το συνέδριο με προσεκτικό τρόπο: « Ο ΣΥΡΙΖΑ, διατηρώντας την φυσιογνωμία του ως κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα επιδιώξει ευρείες πολιτικές συνεργασίες και τη συγκρότησης κοινωνικών συμμαχιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προκειμένου να αναπτυχθεί μέτωπο κατά της καταστροφικής πολιτικής που ασκείται σήμερα και κατά της Ακροδεξιάς».
Αυτή τη σοσιαλδημοκρατική μετεξέλιξή του θέλει να σφραγίσει με τις αποφάσεις του 2ου συνεδρίου ο Τσίπρας και σημαντικό κομμάτι της ηγεσίας του, διατηρώντας ταυτόχρονα κάποια εξωτερικά χαρακτηριστικά της «ριζοσπαστικής αριστεράς», έτσι ώστε να χωρούν στο κόμμα και αυτοί που ακόμη δεν έχουν πεισθεί ακόμα να αποβάλουν κάθε τι που θυμίζει αριστερά, έστω και στην ρεβιζιονιστική-ρεφορμιστική εκδοχή της. Μία εξέλιξη που και αυτή στερείται ιστορικής πρωτοτυπίας, καθώς ήδη ακολουθήθηκε από τους ομοϊδεάτες τους σε Ιταλία, Γαλλία και αλλού σαν συνέπεια των αδιεξόδων τους, που τους οδήγησαν στην ανοιχτή αγκαλιά του συστήματος.
Είναι προφανές ότι στο 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρηθεί από την μία αυτός ο συμβιβασμός, ταυτόχρονα όμως θα αναδειχθούν και οι «εναλλακτικές», τόσο σε επίπεδο κατευθύνσεων όσο και σε επίπεδο προσώπων. Σε κάθε περίπτωση, το τοπίο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αναζητά μία νέα ισορροπία μετά την αποχώρηση της «Αριστερής Πλατφόρμας», του μεγαλύτερου μέρους της νεολαίας, των στελεχών που συγκρότησαν την «Δικτύωση για την Ριζοσπαστική Αριστερά» καθώς και άλλων, κυρίως δε αναζητά νέα στηρίγματα, τα οποία όμως πλέον δεν μπορούν να δημιουργηθούν μέσα στον λαό, αλλά μόνο σε επίπεδο μηχανισμών και ιδιαίτερα «χρήσης» του κρατικού μηχανισμού και των φορέων που συνδέονται με αυτόν. Είναι στην φύση των κομμάτων του συστήματος και ιδιαίτερα στην περίοδο της επίθεσης να αποκτούν πρόσβαση και δεσμούς μέσω μηχανισμών του αστικού κράτους και μόνο γέλια αλλά και οργή μπορούν να προκαλέσουν τοποθετήσεις της ΚΕ στις θέσεις για το 2ο συνέδριο όπως «Κρίσιμη συμβολή για την υλοποίηση των παραπάνω κατευθύνσεων θα αποτελέσει ο προσανατολισμός των δικών μας δυνάμεων στην εργατική δουλειά. Οι συγκρούσεις που έχουμε μπροστά μας δεν περιορίζονται στην εργοδοσία και στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της ΕΕ. Θα χρειαστούν σημαντικές και δύσκολες μάχες και στο εσωτερικό του εργατικού κινήματος με τις πρακτικές που έχουν καθηλώσει και απαξιώσει τα εργατικά σωματεία».
Είναι σίγουρο ότι όσες προσπάθειες και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για «άνοιγμα στην κοινωνία» δεν θα αποδώσουν καρπούς στην μεγάλη εργαζόμενη πλειοψηφία στην οποία έχει φορτώσει τα βάρη της επίθεσης. Από την άλλη όμως, η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου με μπόλικη απογοήτευση από την κατάρρευση των αυταπατών αποτελούν ένα μίγμα ευνοϊκό για τις παραδοσιακές δυνάμεις του συστήματος αλλά και για ακόμα πιο μαύρες δυνάμεις. Η μετατροπή της οργής και της αγανάκτησης σε κίνημα αντίστασης και πάλης μπορεί να βάλει φραγμό σε μία τέτοια αντιδραστική εξέλιξη και κυρίως να δώσει την δυνατότητα στον εργαζόμενο λαό να αποκτήσει εμπιστοσύνη στις δικές του δυνάμεις ενάντια σε κάθε είδους αντιδραστικούς «σωτήρες». Μέσα σ’ αυτή την κατεύθυνση μπορούν και όσες δυνάμεις αναφέρονται στην Αριστερά και την εργατική–λαϊκή υπόθεση να συμβάλλουν για να ανατραπούν οι δυσμενείς πολιτικοί συσχετισμοί. Γιατί η τιμή της Αριστεράς δε σώζεται με όρκους πίστης στις αγωνιστικές παραδόσεις της, αλλά με την συμβολή της στην ανασυγκρότηση του εργατικού – λαϊκού κινήματος στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας.
