Δύο εβδομάδες πριν από τις βουλευτικές εκλογές και οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, επιδίδονται χωρίς ίχνος θράσους στη διακήρυξη και εξαγγελία νέων αντιλαϊκών μέτρων που πρόκειται να εφαρμόσουν την επομένη της εκλογής τους. Μέτρα που δεν αφήνουν στο απυρόβλητο τη μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας, εργαζόμενης, μαθητικής, φοιτητικής και σπουδάζουσας. Αλήθεια, πιστεύουν άραγε όλοι αυτοί οι καλοθρεμμένοι υπηρέτες των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων παράσιτων-κεφαλαιοκρατών ότι πείθουν τη νεολαία ή της δίνουν όραμα; Δεν το πιστεύουμε και σίγουρα ούτε και οι ίδιοι. Αλλωστε είναι αδύνατο να ξεχάσουν τις ουκ ολίγες φορές που η ελληνική νεολαία, μέσα στην περασμένη τετραετία, ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΕΜΠΡΑΚΤΑ την αγανάκτησή της για την πολιτικής τους αλλά και τη διάθεσή της να αντισταθεί σε αυτήν με ενεργητικό, μαζικό και μαχητικό τρόπο.
Τον Απρίλη και Μάη του 2000, ούτε ένα μήνα από την εκλογή του ΠΑΣΟΚ, η εργαζόμενη νεολαία, ως ένα σημαντικό κομμάτι του εργαζόμενου λαού, έδινε με αποφασιστικότητα στο πλευρό των υπόλοιπων εργαζομένων τη μάχη για την απόσυρση των αντεργατικών ασφαλιστικών μέτρων και εξανάγκαζε την «παντοδύναμη» κυβέρνηση Σημίτη σε προσωρινή υποχώρηση. Οι νέοι εργαζόμενοι είχαν μπει στο στόχαστρο της επίθεσης του κεφαλαίου αφού αυτοί θα ήταν τα πρώτα θύματα των μέτρων της μείωσης των συντάξεων, της αύξησης των εισφορών και της κατάργησης του κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης. Και παρά το ότι τα μέτρα εφαρμόστηκαν την επόμενη χρονιά, αυτό δεν μειώνει τη σημασία των πανεργατικών εκείνων κινητοποιήσεων που έβαλαν ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων στη διαδικασία του αγώνα, της πάλης και της σύγκρουσης με την αστική τάξη.
Το καλοκαίρι του 2001 ήταν η σειρά των φοιτητών να βγουν στο δρόμο του αγώνα. Η ψήφιση του νόμου 2916 για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ συναντιόταν με τη συνεχώς διογκούμενη δυσαρέσκεια χιλιάδων φοιτητών λόγω της έντασης των ταξικών φραγμών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και της εντατικοποίησης των σπουδών τους. Παράλληλα ο υπαρκτός φόβος της ανεργίας και το αβέβαιο μέλλον της νεολαίας ήταν το δεύτερο βασικό στοιχείο που ώθησε τους φοιτητές δεκάδων σχολών της χώρας να καταλάβουν τις σχολές τους για 2 περίπου μήνες, το Μάη – Ιούνη του 2001. Παρά την έλλειψη πανελλαδικής κινητοποίησης, την εμφανή απουσία των σπουδαστών των ΤΕΙ από εκείνες τις διαδηλώσεις, παρά την ανεπιτυχή προσπάθεια των δεξιών δυνάμεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ να τις προσανατολίσουν σε συντεχνιακές λογικές και παρά την πολιτική κυριαρχία αδιέξοδων, ρεφορμιστικών απόψεων (ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, κατάργηση των ΤΕΙ), το ξέσπασμα εκείνο ξανάφερε μετά από αρκετό διάστημα στο προσκήνιο του αγώνα χιλιάδες νέους φοιτητές και τους διαπαιδαγώγησε σε σημαντικό βαθμό με τις αξίες της συλλογικότητας, της διεκδίκησης και της πάλης.
Ενα χρόνο ακριβώς μετά, το καλοκαίρι του 2002, οι φοιτητές οικότροφοι των εστιών της ΦΕΠΑ ξεκινούν έναν μακρύ αλλά επίμονο και αποφασιστικό αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματος της νεολαίας στη δημόσια δωρεάν παιδεία και πιο συγκεκριμένα του δικαιώματος στη δωρεάν στέγαση. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με στόχο τις νεολαιίστικες κατακτήσεις στη μόρφωση και τη δουλειά και όχημα την Ολυμπιάδα της λιτότητας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας, επιχειρεί να κάνει έξωση στους οικότροφους προκειμένου να φιλοξενήσει ξένους δημοσιογράφους. Μετά από ένα διάστημα μεγαλύτερο του ενός χρόνου κατάληψης η Πρυτανεία αναγκάστηκε να υποχωρήσει εν μέρει. Ολοι οι οικότροφοι μεταφέρθηκαν στην Β” ΦΕΠΑ, ενώ η Α” ΦΕΠΑ παραχωρήθηκε τελικά για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αγώνας, αν και δεν έφερε το ιδανικό αποτέλεσμα, που θα ήταν η ολοκληρωτική άρση της απόφασης, οδήγησε στην παραχώρηση μόνο της μιας ΦΕΠΑ. Εάν δεν δινόταν αυτή η μάχη από τους οικότροφους, θα βρίσκονταν όλοι τους στο δρόμο.
Την άνοιξη του 2003 η νεολαία, με δύναμη κρούσης τους μαθητές, αποτέλεσε τη βασική συνιστώσα του μεγαλειώδους παλλαϊκού αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η οργή και η συνειδητή αντίθεση της νεολαίας στη βρόμικη ιμπεριαλιστική εισβολή των Αμερικανοβρετανών μετατράπηκε σε ενεργητική αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και το ματοκύλισμα του ιρακινού λαού. Η συμμετοχή της νεολαίας, ιδιαίτερα της μαθητικής, είχε ιδιαίτερη σημασία, αφού έκανε σκουπίδια όλες εκείνες τις απόψεις που θεωρούσαν τους μαθητές είτε αδιάφορους, είτε χωρίς διάθεση να αγωνιστούν, είτε ενταγμένους στο σύστημα. Ταυτόχρονα οι αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές εκείνες κινητοποιήσεις εμπεριείχαν από μόνες τους το σπέρμα της συνολικότερης αμφισβήτησης του συστήματος των πολέμων, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης και έπαιξαν σημαντικό ρόλο ώστε η νεολαία να συγκρουστεί όχι απλά με μια πολιτική ή ένα μέτρο που την έθιγε άμεσα σε συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά με το σύστημα του ιμπεριαλισμού συνολικά. Ταυτόχρονα, και παρά τα όσα λέγονταν κατά καιρούς, τέθηκε από την ίδια τη νεολαία το ζήτημα των ξένων βάσεων στη χώρα μας και του αγώνα για το διώξιμό τους, ένα ζήτημα που από πολλούς, ακόμα και από αριστερές δυνάμεις, θεωρούνταν μέχρι πρότινος «ξεπερασμένο», γεγονός που κλόνισε την ιδεολογία της εξάρτησης και της υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές, κάνοντας την ντόπια αστική τάξη και τα πολιτικά της κόμματα να νιώθουν ιδιαίτερα άβολα, άσχετα αν δεν το παραδέχονταν ανοιχτά. Τέλος, οι εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίοι και εργαζόμενοι που διαδήλωσαν σηματοδότησαν την εμφάνιση στο προσκήνιο αυτού που με μια λέξη ονομάζουμε ΚΙΝΗΜΑ ως τη ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Κόντρα τόσο στις λογικές του «ρεαλισμού» της υποταγής και της «στήριξης» σε μια άλλη μεγάλη δύναμη, π.χ. την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΣΥΝ), όσο και σε λογικές σεχταρισμού και «υποκατάστασης» της κίνησης των μαζών από τη διεκδίκηση της «αποκλειστικότητας» του «αγωνίζεσθαι», που υπονομεύει την κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων και τελικά το ίδιο το κίνημα (ΚΚΕ).
Τα παραπάνω αγωνιστικά ξεσπάσματα της νεολαίας, χωρίς να είναι τα μόνα, μαρτυρούν όχι απλώς τη λήξη της περιόδου όπου η νεολαία παραπλανιόταν εύκολα από τις διακηρύξεις των όπου γης εκπροσώπων του συστήματος, αλλά και το ότι η νεολαία και τα κινήματά της ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Είναι εδώ και είναι διατεθειμμένη να δώσει νέες μάχες ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην επίθεση του συστήματος στο πλευρό των λαϊκών αγώνων που αποτελούν τελικά και τη μόνη διέξοδο ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Το ΚΚΕ(μ-λ) δίνει μόνο μια «προεκλογική υπόσχεση»: Οτι θα παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για τη μαζικοποίηση, πολιτικοποίηση και ισχυροποίηση των αγώνων αυτών.
φ.495, 21/2/04
