Πόσο μας αφορούν;Το νέο εθνικό έπος δείχνει να ισορροπεί στα όρια του ανέφικτου. Η Ολυμπιάδα του 2004 κινδυνεύει να μείνει στα χαρτιά, απειλούν τα ΜΜΕ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Θα πρέπει να μας συγκινήσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, έστω κι αν πιστεύουμε ότι όλοι τους ξέρουν ότι δεν είναι καθόλου έτσι η κατάσταση; Πόσο θα πρέπει να απασχολεί τις λαϊκές μάζες η ανάληψη και εντέλει η επιτυχία ή αποτυχία της Ολυμπιάδας που ανέλαβαν η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση; Κατ΄αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Η ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών καθώς και ο καβγάς για το πάπλωμα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν ένα αθλητικό γεγονός.
Ακόμη περισσότερο: Αυτή η πλευρά δεν υπάρχει καν με την έννοια του αθλητισμού που πολλοί μπορεί να έχουν στο μυαλό τους. Πρόκειται για μια επιχείρηση που για συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες αναλαμβάνει να υλοποιήσει η άρχουσα τάξη, με άμεσες πολιτικές, οικονομικές και περιβαλοντικές επιπτώσεις για το λαό, οι οποίες γίνονται ακόμη δυσμενέστερες σε χώρες όπως η Ελλάδα με κυρίαρχα τα χαρακτηριστικά μιας εξαρτημένης καπιταλιστικής χώρας.
Οποιος προσπαθεί να αναζητήσει τις απαντήσεις του για τα όσα αντιλαϊκά μέτρα αντιμετωπίσει, σε αθλητικά, ολυμπιακά ή πανανθρώπινα ιδεώδη μάλλον δεν γνωρίζει τι αντιπροσωπεύουν σήμερα οι Ολυμπιακοί και γενικότερα ο αθλητισμός-πρωταθλητισμός.Σε μια χώρα φορτωμένη με σοβαρότατα προβλήματα (εθνικά, οικονομικά), με άμεση εμπλοκή σε ένα καζάνι που βράζει, τα Βαλκάνια, και με εντονότατες τις πιέσεις-εντολές των ιμπεριαλιστών-κυρίως των ΗΠΑ, ΕΕ- ως προς τον προσανατολισμό της, η ανάληψη των Ολυμπιακών φαντάζει μοιάζει με παραδοξότητα. Κάθε άλλο. Θα αρκούσε να θυμίσουμε την κυβερνητική εκμετάλλευση υποδεέστερων αθλητικών γεγονότων, κάποια πρωτειά στην άρση βαρών (από Αλβανούς και Ανατολικούς που εθνικοποιήθηκαν μάλιστα) ή σε διεθνή ποδοσφαιρική διοργάνωση, και την ανάδειξή τους σε ύψιστη κυβερνητική επιτυχία για να κατανοήσουμε την πολιτική διάσταση που τους αποδίδει η κυβέρνηση για να συγκαλύψει ακριβώς αυτή την καθημερινή αντιλαϊκότητα που προωθεί και βιώνει ο συνεπαρμένος φίλαθλος λαός.
Η διάθεση προβολής της ως ικανότερου διαχειριστή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων από την ανταγωνίστρια αστική τάξη της Τουρκίας και η προσπάθεια προσέλκυσης του ξένου κεφαλαίου καθώς και η αναβάθμιση του ρόλου της στα Βαλκάνια επιβάλλουν την επιτυχία τέτοιων πολιτικών στόχων.Φαγοπότι με χρυσά μετάλλιαΘα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος τα οφέλη που θα προκύψουν στη χώρα από τις “επενδύσεις και τα αναπτυξιακά έργα” τα οποία σε συνάρτηση με άλλα έργα που έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει η μεγαλοαστική τάξη, θα αλλάξουν το πρόσωπο της χώρας, όπως αρέσκεται να κομπάζει ο Σημίτης. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Ακριβώς γιατί άπτεται του χαρακτήρα που αποκτά αυτή η χώρα με βάση τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Είναι πραγματική καταστροφή αυτό που προωθεί εδώ και καιρό η κυβέρνηση στην κοινωνική διαστρωμάτωση και το περιβάλλον της χώρας. Σε μια χώρα ενταγμένη στα ιμπεριαλιστικά μπλοκ με τους χειρότερους οικονομικούς όρους για το λαό της, με αυξανόμενη την αποβιομηχανηση και την αποαγροτοποίηση της παραγωγής, με καλπάζουσα ανεργία, με στρατιωτικοποιημένη την οικονομία της σε ύψιστο βαθμό χάριν των επεκτατικών αμερικάνικων σχεδίων, είναι φανερό ότι τα μόνα που της απομένουν είναι τα τραπεζικά υποκαταστήματα και οι εμπορικές αντιπροσωπείες, δηλαδή η αύξηση του μεταπρατικού της ρόλου, διανθισμένου με Παρθενώνα και αιγαιοπελαγίτικο τουρισμό. Οι συνέπειες, τρομακτικές για τους εργαζόμενους, ακόμη πιο εφιαλτικές για τους άνεργους, τους μετανάστες -ντόπιους και ξένους- με τρομακτική συγκεντροποίηση όλου αυτού του δυναμικού στις μεγαλουπόλεις και κυρίως στην Αθήνα και με αντίστοιχη ερήμωση της υπαίθρου. Αυτή η προοπτική, όσο κι αν ενοχλεί ακόμη και την ίδια την κυβέρνηση, δεν χωράει σχεδιασμούς και προγράμματα. Βαδίζει ανεξέλεγκτη με τους ρυθμούς που επιβάλλουν το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Εδώ εντάσσονται, λοιπόν, έργα άχρηστα (τεραστίων διαστάσεων αεροδρόμιο) ή έργα απαράμιλλης κακοτεχνίας, υπερτιμολογημένα (εθνικοί οδοί, Αττική οδός, μετρό), που εξυπηρετούν πρωτίστως τις δικές τους ανάγκες (μεταφορά προϊόντων, εργατικών χεριών) και αδιαφορούν για το περιβάλλον και το τεράστιο χρέος που μεταφέρουν στην τσέπη των εργαζόμενων. Σε όλο αυτό το σκηνικό ας προστεθεί και το έργο βιτρίνα, η Ολυμπιάδα. Η εικόνα ιδιαίτερα στην Αθήνα δείχνει ακόμη κι από τις μακέτες τους εφιαλτική. Μια τερατούπολη τσιμεντοποιείται και μεγεθύνεται σε βαθμό τριτοκοσμικών προδιαγραφών ακριβώς γιατί οι πολιτικοοικονομικοί όροι είναι παραπλήσιοι.
Προβλέπονται τεράστια έργα με κόστη ανυπολόγιστα μιας και οι λεγόμενοι προϋπολογισμοί τους είναι άκυροι πριν καν δημοσιοποιηθούν- που θα χρεώσουν τη χώρα με υπέρογκα ποσά. Κι αυτό δεν είναι πρόβλεψη. Αποτελεί τεκμηριωμένη άποψη από όσες χώρες ανέλαβαν να διοργανώσουν Ολυμπιάδες, μη εξαιρουμένης κι αυτής της Ατλάντας. Βεβαίως οι μεγαλοκαρχαρίες που θα αναλάβουν αυτά τα έργα όχι μόνο θα βγάλουν τεράστια κέρδη από τα δάνεια, τις φοροαπαλλαγές και τα φτηνά εργατικά χέρια, αλλά διατηρούν και το δικαίωμα εκμετάλλευσής τους για δεκαετίες. Οι θέσεις εργασίας που προβλέπονται θα καλυφθούν με προσλήψεις από τους χιλιάδες άνεργους, ντόπιους και μετανάστες, που μπρος στην εξαθλίωση δουλεύουν κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, καταπατώντας κατακτήσεις και δικαιώματα κατοχυρωμένα σε συλλογικές συμβάσεις (οι εργαζόμενοι στο μετρό και τα Σπάτα το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό).
Πρόκειται για έργα που στη μεγάλη τους πλειονότητα κυριολεκτικά δεν θα έχουν καμία χρήση μετά τις 15 μέρες των Ολυμπιακών και θα μετατραπούν (μαρίνες, ξενοδοχεία, ολυμπιακό χωριό, συνεδριακά κέντρα), θα χαριστούν επί της ουσίας, στο μεγάλο κεφάλαιο για εκμετάλλευση, ενώ ανάλογη τύχη θα ‘χουν και γήπεδα ή αθλητικοί χώροι ανύπαρκτων αθλημάτων στη χώρα μας που θα ανεγερθούν μέσα σε πρώην χώρους πρασίνου ή βιότοπους. Πανανθώπινοι ή ταξικοί
Ας δούμε και μια άλλη πλευρά του ζητήματος. Η προσπάθεια που γίνεται είναι να περάσουν αυτές οι διοργανώσεις σαν πανανθρώπινες, πάνω από τάξεις και διακρίσεις. “Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο” όπως φρόντισε να τις διαφημίσει το σύστημα, αποκρύπτοντας συνειδητά το βαθιά ταξικό χαρακτήρα του εποικοδομήματος αυτής της σάπιας κοινωνίας. Πρόκειται για μια άλλη πλευρά που οφείλουμε να εντοπίσουμε σ’ αυτό το νέο “εθνικό στόχο”. Η προσπάθεια του συστήματος να στοιχίσει πίσω από τα λεγόμενα ολυμπιακά ιδεώδη -που μάλιστα φθάρηκαν από τους έως τώρα εκφραστές τους οι οποίοι έφτασαν να πωλούν το κάθε χιλιόμετρο της φλόγας στην Αμερική σε σπόνσορες ή τα μετάλλια των αθλητών, που τυγχάνει να είναι κι από λαϊκά στρώματα, το σύνολο της κοινωνίας ώστε να αισθάνεται για μια στιγμή δικαιωμένη και ενωμένη, δεν είναι κάτι το άγνωστο. Οι χοντροκομμένες ανάλογες προσπάθειες της χούντας ή η χρήση αυτών των πλευρών του εποικοδομήματος από την πλευρά των ναζί είναι δύο αποκαλυπτικές στιγμές του πλασματικού υπερταξικού χαρακτήρα του αθλητισμού. Πολύ περισσότερο όταν σήμερα δεν πρόκειται καθόλου για αθλητισμό αλλά για μια βιομηχανία εκτροφής ανθρώπινων πειραματόζωων που παράγουν, τροποποιούν, διαμορφώνουν και τελικά πλασάρουν στουςστίβους έναντι μυθικών ποσών μυομηχανές έτοιμες να σπάσουν νέα ρεκόρ αντοχής, ως ζωντανά δοκιμαστήρια νέων μεταλλαγμένων ουσιών που αργότερα θα εισάγουν σε ευρεία κατανάλωση. Χωρίς να θέλουμε να επεκταθούμε σ’ αυτό τον τομέα οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η βιοτεχνολογία και οι ιατροφαρμακευτικές βιομηχανίες έχουν κάνει τερατώδη… πρόοδο, σε βαθμό να μη θυμάσαι το αρχικό… φύλο του πειραματόζωου! Είναι δε τα κέρδη που επιδιώκονται τόσο μεγάλα, που άπαντες αδιαφορούν αν οι παραγεμισμένοι με ορμόνες και χημικές ουσίες “αθλητές” κλατάρουν μετά τους αγώνες ή ακόμη κι αν ανιχνευτούν κατά τύχη στα αντιτόπινγκ. Πρόκειται λοιπόν για αγώνες βιομηχανικών ανθρωποπροϊόντων που καμία σχέση δεν έχουν με αθλητισμό και άμιλλα αλλά με ταξικότατα κέρδη και στόχους. 2005 λόγοι για τους οποίουςείμαστε αντίθετοι
Η εναντίωσή μας δεν αφορά πλευρές αυτής της φιέστας αλλά την ίδια την ουσία της, κι αυτό μας διακρίνει από τις δυνάμεις του συστήματος που τσακώνονται αυτή την περίοδο για το ποιος θα πάρει τα κομμάτια της πίτας, αλλά κι από τις λεγόμενες αριστερές δυνάμεις του ΣΥΝ και του “Κ”ΚΕ. Ολοι αυτοί ξεπερνούν την υποκρισία που κρύβεται πίσω από τον υπερταξικό, τάχα “εθνικό” στόχο και αντιπολιτεύονται για το πόσο έξω θα πέσει ο προϋπολογισμός, αποκοιμίζοντας συνειδητά τη νεολαία ως προς το αληθινό περιεχόμενο της Ολυμπιάδας. Γιατί είναι εθελοτυφλία να μην μπορείς να διακρίνεις την πολιτική διάσταση αυτής της διοργάνωσης όταν:
Στους αγώνες Είναι προφανές λοιπόν ότι η κάθε οργάνωση, ομάδα, ανεξάρτητος που θέλει να λέγεται αριστερός δεν πρέπει να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, ευελπιστώντας σε κινήσεις του ρεφορμισμού ή επαναπαυμένος στις διαμαρτυρίες οικολογικών ομάδων. Στο νέο “εθνικό” στόχο δεν πρόκειται να λείψουν οι ψευτοαριστεροί. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες.
Οσο για τις διάφορες οικολογικές ομάδες, τα βαθύτερα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής επιλογής του συστήματος τους θέτουν τα όρια κίνησής τους. Γιατί δεν πρόκειται απλά για κάποια περιβαλλοντική υποβάθμιση, όσο μεγάλη κι αν αναγνωρίζεται αυτή, αλλά για μια βαθιά ταξική αντιπαράθεση που οφείλει να αναδείξει τα πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά ζητήματα σαν σύνολο. Οι επιμέρους προτάσεις που πολλές φορές γίνονται από αυτές τις ομάδες, ακόμη κι αν είναι σωστές στη λογική τους, κινδυνεύουν να μετατραπούν σε αναλώσιμη εναλλακτική πρόταση του συστήματος, ιδίως όταν δεν στοχεύουν, την ουσία της κυρίαρχης πολιτικής.Θα πρέπει οι συνοικίες που ιδιαίτερα θα πληγούν αλλά και το σύνολο των εργαζόμενων του λεκανοπεδίου να αντισταθούν στα νέα βάρη που τους ετοιμάζονται, στο εκμεταλλευτικό περιεχόμενο αυτών των έργων βιτρίνας.
Η διεκδίκηση δουλειάς με αξιοπρεπή μισθό και ανθρώπινων συνθηκών ζωής δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζόμενους, στους κατοίκους αυτής της τερατούπολης, να αντιληφθούν την ουσία αυτής της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης και να συνειδητοποιήσουν για ποιους γίνονται πραγματικά οι Ολυμπιακοί αγώνες.
Προλεταριακή Σημαία, φ. 406, 3/6/00
