Στις 3-5 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε το 37ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Η διαδικασία δεν επιφύλασσε ιδιαίτερες εκπλήξεις, ούτε καν ελεγχόμενες αντιπαραθέσεις. Το 37ο συνέδριο διενεργήθηκε, όπως και τα προηγούμενά του, έξω και μακριά από τα πραγματικά προβλήματα και όσοι από τους 708 συνέδρους παρακολούθησαν τις εργασίες και δεν ήρθαν απλά να διαπιστευτούν την πρώτη μέρα και να ψηφίσουν την τελευταία, αναλώθηκαν σε χλιαρές τοποθετήσεις που στην πλειοψηφία τους δεν άγγιξαν τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.
Η μόνη ουσιαστική αντιπαράθεση προέκυψε κατά το κλείσιμο των εργασιών του συνεδρίου όταν οι κυρίαρχες παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΔΗ.ΣΥ.Π. (πρώην ΠΑΣΚ) έκλεισαν άρον-άρον, δια βοής και με πραξικοπηματικό τρόπο τις διαδικασίες, πήραν τα πρακτικά και αποχώρησαν χωρίς να εγκριθεί με την προβλεπόμενη μυστική ψηφοφορία, ούτε καν να συζητηθεί, ο διοικητικός απολογισμός και το πρόγραμμα δράσης που είχαν από κοινού ψηφίσει σε επίπεδο Δ.Σ. με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με διαλυτικό τρόπο αποφάσισαν να κλείσουν το συνέδριο, όταν και όπως ήθελαν, με μια επιδεικτική άνεση που προφανώς απορρέει από το αίσθημα παντοδυναμίας που νοιώθουν. Ένα αίσθημα που ενισχύθηκε και από τη διαφαινόμενη αύξηση των δυνάμεών τους, που πράγματι καταγράφηκε στα αποτελέσματα της επόμενης μέρας. Στα αυταρχικά αυτά πλαίσια εντάσσεται και η αναφορά του απερχόμενου ΔΑΚίτη προέδρου ότι «…οι συνδικαλιστές που δεν σέβονται τους νόμους και το σύνταγμα της χώρας δεν έχουν θέση στον υγιή συνδικαλισμό που πρέπει πλέον να εγκαθιδρυθεί στην ΑΔΕΔΥ».
Ακόμα και ψηφίσματα πάρθηκαν υπό μάλης, χωρίς καν να συζητηθούν. Είναι άλλο ζήτημα τι γίνονται τα ψηφίσματα που κατατίθενται και κατά πόσο φτάνουν τελικά στους εργαζόμενους, ωστόσο είναι χαρακτηριστικό της διαλυτικής και εκφυλιστικής κατάστασης όταν παραπετιούνται χωρίς καμία αναφορά. Ψηφίσματα, όπως αυτό των συμβασιούχων για μονιμοποίηση και απεργιακή κινητοποίηση στις 9 Δεκέμβρη, η πρόταση 70 σωματείων της εκπαίδευσης για απεργία–αποχή από την αξιολόγηση, ψηφίσματα που αφορούσαν τις ιδιωτικοποιήσεις, τη διεκδίκηση αυξήσεων στους μισθούς και επαναφορά του 13ου-14ου μισθού, την κοινωνική ασφάλιση, την αντίσταση στους αντισυνδικαλιστικούς νόμους, την υπεράσπιση των προσφύγων, την καταδίκη της ακραίας κρατικής καταστολής κλπ. μαζεύτηκαν άρον-άρον από το προεδρείο, αποφεύγοντας έτσι και οποιαδήποτε τυχόν δέσμευση για την επόμενη συνδικαλιστική ηγεσία.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, έγινε αισθητή η απουσία αριστεράς και οργανωμένου μαζικού συνδικαλιστικού κινήματος στο δημόσιο. Μια απουσία που αφήνει χώρο στις δυνάμεις του ρεφορμισμού και του κυβερνητικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου, να πανηγυρίζουν για την αύξηση των εδρών τους εκτιμώντας την είτε ως ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων, είτε ως επιδοκιμασία της στάσης τους.
Η επίθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη όμως συνεχίζεται και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο ανησυχούν. Χωρίς να τρέφουν καμία αυταπάτη για το ρόλο των συνδικαλιστικών ηγεσιών, το γεγονός ότι για άλλη μια φορά η κυβερνητική πλειοψηφία στο ανώτατο συνδικαλιστικό τους όργανο είναι ενισχυμένη και χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης και αγώνα, δυσκολεύει τις διεκδικήσεις τους. Είναι απόλυτη ανάγκη να ξεπεραστούν αυτές οι ηγεσίες και να τεθούν τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους με προτάσεις αγώνα και δράσης στους χώρους δουλειάς.
