Μακριά από τους εργαζόμενους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και σε συνεννόηση με το υπουργείο Προστασίας Του Πολίτη, ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ το 37ο Συνέδριό της από 13 έως 17 Μάρτη.
Την Καλαμάτα επέλεξαν αυτή τη φορά οι εργατοπατέρες, επιβεβαιώνοντας την επιλογή τους για συνδικαλισμό αποκομμένο από τους εργαζόμενους, από τις αγωνίες και τις ανάγκες τους, ενάντια στα συμφέροντά τους και σε σύμπραξη με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του και την εργοδοσία. Είχαν προηγηθεί η Ρόδος, η Αλεξανδρούπολη και η Χαλκιδική, ενώ και το 2007 που έγινε εντός Αττικής οι εργατοπατέρες προτίμησαν τον… Αστέρα Βουλιαγμένης! Προφανώς, αυτός ο ιδιότυπος «συνδικαλιστικός τουρισμός» δεν έχει στόχο την τόνωση των τοπικών κοινωνιών όπως γελοία υποστηρίζουν οι εργατοπατέρες (παρ’ όλο που σε κάθε συνέδριο ξοδεύονται τεράστια ποσά) αλλά την απομόνωση από τους εργαζόμενους, την εμπέδωση της απόστασης που υπάρχει ανάμεσα στους κρατικοδίαιτους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και τον απλό εργαζόμενο, τον εργάτη, τον άνεργο. Αυτός ο συνδικαλισμός, που συνδιαλέγεται με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, δεν θέλει τους εργαζόμενους στα πόδια του, δεν θέλει να δίνει λογαριασμό στην εργατική τάξη. Γι’ αυτό και η ηγεσία της ΓΣΕΕ φρόντισε και πάλι να ζητήσει την προστασία της αστυνομίας, με πρόσχημα την πρακτική του ΠΑΜΕ.
Έχει πολλά να κρύψει από τους εργαζόμενους αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία και θέλει να μένει μακριά τους: από το όργιο νοθείας και αυθαιρεσίας για την εκλογή των συνέδρων και το «μαγείρεμα» των συσχετισμών, μέχρι την πολιτική γραμμή της υποταγής στα αφηγήματα της αστικής τάξης περί δήθεν ανάπτυξης. Πολιτική γραμμή που αρνείται και υπονομεύει την έννοια της αγωνιστικής διεκδίκησης και της απεργίας. Πολιτική γραμμή που διακηρύσσει την «κοινωνική συμμαχία» με το κεφάλαιο και την εργοδοσία, αλλά δεν κάνει το παραμικρό για τον εργασιακό μεσαίωνα που επικρατεί στη λεγόμενη αγορά εργασίας.
Σωματεία-φαντάσματα, διαδικασίες διάτρητες, σωματεία εργοδοτικά στα οποία συμμετέχουν ή και ηγούνται στελέχη της εργοδοσίας, εκλογομαγειρέματα, αλλά και κάθε λογής συγκολλήσεις προκειμένου να διατηρηθούν ευνοϊκοί οι συσχετισμοί γι’ αυτήν τη γραμμή ξεπουλήματος της εργατικής τάξης. Είναι χαρακτηριστική η στάση στελεχών της ΔΑΚΕ που έχουν ήδη δηλώσει ότι θα συνεργαστούν με την ΠΑΣΚΕ του Παναγόπουλου, όπως έκανε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας. Πρόκειται για καταστάσεις που χαρακτηρίζουν για δεκαετίες τον συνδικαλισμό. Καταστάσεις που απηχούν τη συνεχή και λυσσασμένη προσπάθεια της αστικής τάξης να ποδηγετήσει και να εξουδετερώσει την εργατική τάξη. Αλλά και καταστάσεις που εξελίσσονται στη βάση της υπαρκτής αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης. Στην κυριαρχία της λογικής της ανάθεσης, της διεκδίκησης «δι’ αντιπροσώπων» και της συνδιαχείρισης. Λογική που ξορκίζει τους αγώνες και, από μονόδρομο για την εργατική τάξη, τους παρουσιάζει ούτε λίγο ούτε πολύ ως περιττούς. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας από το αστικό κράτος και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την απαξίωσή της από τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Αυτός ο συνδικαλισμός είναι με πολλούς τρόπους στενά δεμένος με την αστική διακυβέρνηση. Χρηματοδοτείται από το κράτος και ελέγχεται από το κράτος. Τα τεράστια ποσά που συντηρούν αυτό το στρώμα της «εργατικής αριστοκρατίας» ως αμοιβές και κάθε είδους επιδοτήσεις, αλλά και ο νόμος 1264/82 και η εμπλοκή της αστικής δικαιοσύνης, έχουν σαν στόχο να νομιμοποιήσουν τον εξαρτημένο χαρακτήρα αυτού του συνδικαλισμού, να νομιμοποιήσουν τις δεκάδες παρεμβάσεις του αστικού κράτους στα συνδικαλιστικά ζητήματα: επεμβάσεις στα εργατικά κέντρα, παράνομες απεργίες, εισβολή του ΣΔΟΕ σε σωματεία και δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Αλλά και πέρα από αυτά, είδαμε τη ΓΣΕΕ να γίνεται εργοδότης και διαχειριστής στα κατάπτυστα προγράμματα της ΕΕ για τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την επέκταση της ελαστικής εργασίας. Την είδαμε να συνομιλεί με το ΔΝΤ, τους εκπρόσωπους του ιμπεριαλισμού. Την είδαμε να παίρνει τη θέση του «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του 2015. Την βλέπουμε να αναζητά διαρκώς τους τρόπους με τους οποίους θα πλασαριστεί επάξια στο πλευρό της άρχουσας τάξης και θα κατοχυρώσει τον «θεσμικό» της ρόλο. Επομένως, πού καιρός για να ασχοληθεί με τα πραγματικά εργατικά προβλήματα;
Όσο η εργατική τάξη βρίσκεται παροπλισμένη και αποσυγκροτημένη, τόσο θα κυριαρχεί αυτού του τύπου ο συνδικαλισμός. Και είναι βέβαιο ότι όποτε αυτή κάνει βήματα προς τη συγκρότησή της, θα τον βρίσκει μπροστά της, απέναντί της. Άμεσα ή έμμεσα. Με το να σφυρίζει αδιάφορα και να αρνείται να στηρίξει αγώνες που δίνονται ή με το να προσπαθεί να τους αποπροσανατολίσει σε ανώδυνες για το σύστημα κατευθύνσεις και να τους εκτονώσει. Δεν είναι τυχαία η επιμονή του κεφάλαιου στο στήσιμο εργοδοτικών σωματείων στους μαζικούς εργασιακούς χώρους. Όπως δεν είναι τυχαίο το ότι τέτοιου είδους σωματεία είναι που διαμορφώνουν τους συσχετισμούς υπέρ αυτών των ηγεσιών στις ομοσπονδίες και τη ΓΣΕΕ. Από τα σωματεία των σούπερ μάρκετ και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, μέχρι το πρόσφατο παράδειγμα του εργοδοτικού σωματείου στην Cosco, είναι δεκάδες αυτές οι περιπτώσεις. Και θα γίνονται όλο και περισσότερες όσο οι εργαζόμενοι δεν πιστεύουν στη δύναμή τους και στην αναγκαιότητα του αγώνα, όσο απαξιώνουν τη συλλογική πάλη και τη συνδικαλιστική οργάνωση, όσο παραμένουν παγιδευμένοι στην αστική προπαγάνδα, όσο δεν οργανώνονται στα σωματεία τους, όσο αφήνουν τα σωματεία στα χέρια άλλων, όσο αποδέχονται να αποφασίζουν άλλοι γι’ αυτούς.
• Επομένως, καμία αλλαγή συσχετισμών δεν πρόκειται να υπάρξει στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εάν δεν υπάρξει μία ριζικά διαφορετική κατάσταση στο πρωτοβάθμιο επίπεδο. Με τους εργάτες να μπλέκονται ενεργά στο συνδικαλισμό, με τη γραμμή της αγωνιστικής διεκδίκησης να κυριαρχεί και με την προοπτική της ανατροπής να χτίζεται. Γι’ αυτό και αποτελεί ειρωνεία να κόπτονται για την αλλαγή των συσχετισμών οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Να εμφανίζονται ως υπερασπιστές των ταξικών συμφερόντων της εργατικής τάξης και να καταγγέλλουν την ηγεσία της ΓΣΕΕ για μεθοδεύσεις. Γιατί είναι αυτοί οι ίδιοι που πρώτοι δίδαξαν –και συνεχίζουν να το κάνουν– αυτού του είδους τις μεθοδεύσεις. Γιατί στα σωματεία που ελέγχουν εφαρμόζουν ακριβώς τα ίδια: αποκλεισμοί, καλπονοθείες κ.ά. Γιατί η σχέση τους με την εργοδοσία είναι αγαστή σε πάμπολλες περιπτώσεις: παρακράτηση των συνδικαλιστικών εισφορών από το λογιστήριο της εταιρείας, αλλά και οικονομική ενίσχυση εργοδοτών προς τα σωματεία, χρησιμοποίηση των σωματείων ως γραφεία εύρεσης εργασίας (με τις απαραίτητες συστάσεις και δεσμεύσεις) κ.λπ. Γιατί τα εργατικά κέντρα που ελέγχουν είναι εχθρικά προς κάθε άλλη αριστερή φωνή, αποκλείοντας ακόμη και τη διοργάνωση συζητήσεων για εργατικά ζητήματα (με χαρακτηριστικό το Εργατικό Κέντρο Λάρισας), την ίδια ώρα που δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να συνδιοργανώνουν «απεργίες» μαζί με την εκκλησία και τους εκπροσώπους του κράτους και της εργοδοσίας (όπως στη Σάμο).
Όσο, λοιπόν, και να εξοργίζεται κανείς με την παρουσία μπράβων της εργοδοσίας και διευθυντικών στελεχών ως αντιπροσώπων, στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΙΥΕ (το οποίο παραμένει σε εκκρεμότητα) δεν μπορεί παρά να διαχωρίζεται από το ΠΑΜΕ και τη φασαρία που κάνει γύρω από το ζήτημα. Γιατί είναι μία φασαρία υποκριτική, για τα μάτια του κόσμου, για να φαίνεται (και προεκλογικά) ότι το ΚΚΕ κάτι κάνει, για να βγει από την υποχρέωση πραγματικής σύγκρουσης και ρήξης. Φασαρία που (πέρα από τις γελοιότητες με τις μαϊμουδομάσκες), στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα καταλήξει σε κάποιες δικαστικές προσφυγές και θα περιμένει από τα αστικά δικαστήρια να βγάλουν απόφαση. Τι περισσότερο έκανε, άραγε, το ΠΑΜΕ όταν ακυρώθηκε το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ, του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας, πέρα από το να υποταχτεί στην αστική νομιμότητα;
Εξάλλου, είναι πρόσφατο το παράδειγμα της αποφασιστικά… κυλιόμενης απεργίας του περασμένου Νοέμβρη, δείγμα και αυτή του ότι η γραμμή του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ αρχίζει και τελειώνει στην εξυπηρέτηση της εκλογικής ενίσχυσής τους σε κάθε είδους κάλπες. Και τίποτε περισσότερο. Καμία σχέση με την ανάγκη ανασυγκρότησης του ταξικού εργατικού κινήματος. Σύμφωνα με αυτούς, αυτό υπάρχει, είναι συγκροτημένο και συσπειρώνεται γύρω από το ΠΑΜΕ. Και ας βαδίζουν οι εργαζόμενοι από ήττα σε ήττα.
• Είναι βέβαιο ότι το εργατικό κίνημα έχει πολύ δρόμο να βαδίσει. Και είναι επίσης βέβαιο ότι όσο τον βαδίζει τόσο θα πρέπει να διαχωρίζει τη θέση του από αυτές τις αντιλήψεις. Να διαχωρίζει τη θέση του από τον κρατικοδίαιτο υποταγμένο συνδικαλισμό, να διαχωρίζει τη θέση του από τη γραμμή του ρεφορμισμού, δηλαδή την αστική γραμμή με αγωνιστικό προσωπείο. Και το συνέδριο της ΓΣΕΕ, όπως κι αν εξελιχθεί, δεν πρόκειται να συμβάλει σε κάτι τέτοιο. Εξάλλου, οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν καν τι θα συζητηθεί, δεν ξέρουν καν ότι γίνεται. Κι όμως αυτό που γίνεται πρέπει να τους ανησυχεί. Γιατί γίνεται στις πλάτες τους και -υποτίθεται- στο όνομά τους.
