Προς την οριστική ματαίωσή του οδηγείται το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ μετά από τη συνεχιζόμενη αντιπαράθεση μεταξύ της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και του ΠΑΜΕ. Μετά τα επεισόδια στην Καλαμάτα, ο νέος γύρο της αντιπαράθεσης δόθηκε σε… πολυτελές ξενοδοχείο της Ρόδου, όπου η ηγεσία της ΓΣΕΕ επέλεξε να πραγματοποιήσει το συνέδριο (ουσιαστικά, να στήσει κάλπες), σε διαδικασίες μίας μόλις ημέρας και μάλιστα με αποκλεισμένη την παρουσία δημοσιογράφων όπως καταγγέλλει σε σχετική ανακοίνωσή της και η ΕΣΗΕΑ! Και πάλι μακριά από τους εργαζόμενους (όπως κάνει εδώ και πολλά χρόνια) και πάλι με όρους που σε τίποτε δεν θυμίζουν την εργατική τάξη και το κίνημά της. Και όλα αυτά στην 100ή επέτειο από την ίδρυση της ΓΣΕΕ, πέρα από κάθε έννοια ουσιαστικής αποτίμησης των αγώνων και της ιστορίας της εργατικής τάξης, πέρα από κάθε έννοια συγκρότησής της μπροστά στις μάχες που καλείται να δώσει.
Είναι προφανές ότι η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν πρόκειται να αλλάξει την καθεστωτική ρότα που έχει χαράξει εδώ και δεκαετίες. Μέλημά της δεν είναι να βρεθεί δίπλα στον εργαζόμενο, αλλά να πατήσει επάνω του, να τον χρησιμοποιήσει ως μοχλό, προκειμένου να παραμείνει στο πλευρό της αστικής τάξης, να διατηρήσει το ρόλο του αστικού συνομιλητή, του αστικού «θεσμικού» παράγοντα. Γι’ αυτό και διαμαρτύρεται για τη νωθρότητα των… αστυνομικών δυνάμεων (στις οποίες απευθύνεται συνεχώς το τελευταίο διάστημα) να την υπερασπιστούν από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ: «πλέον η εκτελεστική εξουσία (Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και «διαφόρων») έχει καθυποτάξει τις αρχές και τους κρατικούς μηχανισμούς (εν προκειμένω την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ)». Το πλήρες ξέκομμά της από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους δεν της αφήνει και πολλά περιθώρια: μοναδική της απεύθυνση αποτελεί πλέον το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, αυτοί που την ταΐζουν, αυτοί που την χρησιμοποιούν. Και μάλλον αυτό που την ανησυχεί περισσότερο σε όλη αυτήν την αντιπαράθεση και τη στάση των μηχανισμών, είναι το ενδεχόμενο οι αστοί πάτρωνές της να εξετάζουν και άλλου είδους επιλογές που την βάζουν στο περιθώριο.
Υπάρχει, βέβαια, και το ερώτημα για το τι ανησυχεί τόσο πολύ το ΠΑΜΕ και βρήκε το συνέδριο της ΓΣΕΕ για να κάνει επίδειξη «ταξικής» αγωνιστικότητας. Είναι τα εκλογικά ποσοστά του κομματικού τους φορέα στις επικείμενες εκλογές που χρειάζονται τόνωση; Είναι η αδυναμία-απροθυμία του να δώσει έναν ουσιαστικό αγώνα στο πραγματικό πεδίο της ταξικής πάλης; Είναι η πολιτική αδυναμία του να προσπεράσει το συσχετισμό που διαμορφώνει (σε μεγάλο βαθμό τεχνητά και με μεθοδεύσεις) η συνδικαλιστική ηγεσία της ΓΣΕΕ; Εκτιμούμε ότι είναι όλα αυτά μαζί και –πιθανά– και άλλου είδους σκέψεις που έχει σχετικά με το πώς θα διαμορφώσει έναν καλύτερο συσχετισμό στα όργανα. Ωστόσο, όποια κι αν είναι η απάντηση ή οι απαντήσεις, το πρόβλημα παραμένει: οι πραγματικοί συσχετισμοί στο εργατικό κίνημα δεν αλλάζουν με σχέδια «εφόδου» και με ακτιβισμούς κάθε είδους που βαφτίζονται «ταξικό κίνημα». Ας το θέσουμε και αλλιώς: η πραγματικότητα της πληθώρας των εργοδοτικών συνδικαλιστών (έως και διευθυντικών στελεχών) που εκλέγονται, για παράδειγμα, στα σούπερ-μάρκετ, είναι υπαρκτή, βασίζεται στην πραγματική αδυναμία (ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική) των εργαζομένων να απαντήσουν και δεν λύνεται με φαντεζί κινήσεις σε επίπεδο ΓΣΕΕ. Θα λυθεί πρώτα και κύρια μέσα στους χώρους δουλειάς, στην καθημερινή μάχη με το κεφάλαιο, την εργοδοσία, αλλά και την αντεργατική πολιτική.
Φυσικά, το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ έχει κάθε λόγο να παρουσιάζει αντιστραμμένη αυτήν την εικόνα. Να θεωρεί, δηλαδή, ότι το ζήτημα της συγκρότησης είναι λυμένο (και βρίσκεται στην ενίσχυση του ΠΑΜΕ) και ότι αυτό που λείπει είναι και η τυπική καταγραφή του στα όργανα. Μία αντίληψη πολύ βολική, αλλά πέρα για πέρα λαθεμένη και αποπροσανατολιστική. Αλλά και επικίνδυνη. Γιατί πίσω της, κινητήρας της, είναι η επιδίωξη της αναγνώρισής της με όρους αστικής νομιμότητας. Καθόλου τυχαίος δεν είναι ο όρος «συνδικαλιστική μαφία» που χρησιμοποιεί πλέον για την ηγεσία της ΓΣΕΕ (σε αντιπαράθεση, εννοείται, με τη δική του νομιμότητα). Όπως καθόλου τυχαία δεν είναι η νέα επίκληση προς την αστική δικαιοσύνη, αυτή τη φορά με παράσταση διαμαρτυρίας στον εισαγγελέα Ρόδου, διότι «παρά το γεγονός ότι του είχαν καταγγείλει έγκαιρα την παρουσία μπράβων και όλες τις αντικαταστατικές και παράνομες ενέργειες και μεθοδεύσεις της ηγεσίας της ΓΣΕΕ για τη διεξαγωγή ενός νόθου συνεδρίου δεν επέδειξε την ανάλογη και επιβαλλόμενη ευαισθησία να μεριμνήσει τα δέοντα και να διαφυλάξει τα δικαιώματα των εργαζομένων-αντιπροσώπων και την τήρηση των καταστατικών διαδικασιών»!!! Και όλα αυτά από έναν φορέα ο οποίος, στα σωματεία που ελέγχει, αυθαιρετεί ασύστολα και τραμπουκίζει σε βάρος μικρότερων δυνάμεων!
Τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά η ηγεσία του ΠΑΜΕ. Γνωρίζει πολύ καλά πώς να παίζει το παιχνίδι της αστική νομιμότητας. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι δεν δίνει ούτε μία εργατική μάχη με τέτοια «στοχοπροσήλωση» και τέτοια επιμονή όπως αυτή ενάντια στην «συνδικαλιστική μαφία».
Το πιο ανησυχητικό απ’ όλα, είναι ότι αυτή η διαλυτική, εκφυλιστική, αποκρουστική κατάσταση που εκδηλώθηκε με αφορμή το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, λειτουργεί εντελώς απωθητικά για τους εργαζόμενους. Επιπλέον, σε μια περίοδο που το δικαίωμα στον ελεύθερο συνδικαλισμό χτυπιέται ανοιχτά από το σύστημα, καταστάσεις σαν κι αυτή στρώνουν το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερη επέμβαση του κράτους στα συνδικαλιστικά ζητήματα. Και οφείλουν εξηγήσεις όσοι στρώνουν το δρόμο ή –ακόμη χειροτέρα– αιτούνται το διορισμό διοικήσεων στα συνδικαλιστικά όργανα.
Η διέξοδος ήταν και παραμένει στην ενεργοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Όχι για το ποιος θα στρογγυλοκαθήσει στο προεδρείο της ΓΣΕΕ, αλλά για το πώς θα στήσουν ή θα ζωντανέψουν τα σωματεία τους, για το πώς θα οργανώσουν την πάλη τους, για το πώς θα δώσουν τον αγώνα για τα δικαιώματά τους στη δουλειά και στη ζωή.
