Η νέα επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση αφορά όλους τους εργαζόμενους, όλο το λαό. Αυτό που σχεδιάστηκε είναι η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης σαν συλλογικό, καθολικό δικαίωμα των εργαζόμενων. Κάθε εργαζόμενος που ήξερε ότι όταν γεράσει ή πάθει κάποιο ατύχημα ή αρρωστήσει θα πάρει μια σύνταξη, πρέπει το ξεχάσει. Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ΣΕΒ, κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μηχανισμοί που εκφράζουν τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών μέσα κι έξω από τη χώρα, ενωμένοι, κήρυξαν ανοιχτά και απροσχημάτιστα πια τον πόλεμο στην εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό της χώρας. Πετσόκοψαν τις συντάξεις, αύξησαν τα όρια ηλικίας και τώρα ετοιμάζουν το νέο χτύπημα.
Τα «ελλειμματικά ταμεία», η συζήτηση για τη «βιωσιμότητα» του ασφαλιστικού και οι αναλογιστικές μελέτες έχουν στόχο την τρομοκράτηση και την υποταγή των εργαζομένων για να προχωρήσουν απρόσκοπτα στην αναίρεση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και τη μετατροπή τους από δικαιώματα σε «παροχές» ελεημοσύνης και τη μετάθεση της ευθύνης από το κράτος στους ίδιους τους εργαζόμενους. Μοστράρουν ως δικαιοσύνη την ισοπέδωση προς τα κάτω, την κατάργηση του δικαιώματος. Τα ΜΜΕ προπαγανδίζουν τη δήθεν ελάφρυνση των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων και διαδίδουν ότι θίγονται μόνο οι αγρότες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Φοβούνται το λαϊκό ξεσηκωμό δίπλα και μαζί με τους αγρότες.
Με τους νόμους, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, το δικαίωμα στη δουλειά έγινε προσωρινή απασχόληση με αντίτιμο ένα επίδομα (όταν υπάρχει). Με την ανεργία σε πρωτόγνωρα νούμερα, έθεσαν μεγάλες μερίδες του εργαζόμενου λαού έξω από τη δουλειά που είναι η βάση χωρίς την οποία μια σειρά δικαιώματα βρίσκονται στον αέρα (μισθοί, ασφάλιση, σύνταξη, περίθαλψη, συνδικαλιστική έκφραση). Για να είναι ευκολότερη η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.
Σε τέτοια κρίσιμη περίοδο, η προετοιμασία της δράσης των εργαζομένων δεν μπορεί να στηριχτεί στις συμβιβασμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, γιατί δεν αντιπροσωπεύουν την πραγματική εικόνα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, ούτε τις πραγματικές διαθέσεις τους. Η συμμετοχή τους στα παζάρια για αξιοποίηση των καταθέσεων των ταμείων και η φιλολογία για επιστροφή των κλεμμένων, οδήγησαν στην πλήρη αποπολιτικοποίηση του ζητήματος, στην ανάδειξή του με τους όρους του συστήματος. Και το εργατικό κίνημα βρέθηκε πολιτικά και οργανωτικά απροετοίμαστο στην ολομέτωπη επίθεση του συστήματος στην κοινωνική ασφάλιση.
Η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν το δικό τους τόνο σ’ αυτήν την απεργία.
Να απεργήσουμε γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θέλει να αποδείξει στο σύστημα ότι μπορεί να αποτελειώσει το κατακτημένο δικαίωμα της κοινωνικής ασφάλισης. Γιατί υλοποιεί, σε βάρος της εργατικής τάξης και συνολικά του λαού, ό,τι προστάζουν οι δανειστές-ιμπεριαλιστές στα πλαίσια του 3ου μνημονίου. Γιατί υπηρετεί το αστικό κράτος που έχει στόχο να ξεμπερδεύει οριστικά με το δικαίωμα του λαού να ζει και να γερνάει αξιοπρεπώς, να το απαλλάξει από την υποχρέωση να παρέχει περίθαλψη και πρόνοια στους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους και να τους στέλνει στις λίστες των κοινωνικών και φιλανθρωπικών ιατρείων να αναζητούν εναγωνίως στα υπόλοιπα φαρμάκων.
Να απεργήσουμε για το δικαίωμα που η εργατική τάξη το κατέκτησε σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, με ταξικούς αγώνες εμπνευσμένους από το εργατικό, επαναστατικό, κομμουνιστικό κίνημα, που οικοδομούσε το σοσιαλισμό στη Σοβιετική Ένωση και γινόταν φωτεινό μονοπάτι για τους λαούς και την εργατική τάξη. Η κοινωνική ασφάλιση αποτέλεσε μία από τις πιο σημαντικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων στη σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο. Γι’ αυτό ο χαρακτήρας της κοινωνικής ασφάλισης είναι ταξικός.
Να απεργήσουμε γιατί η κοινωνική ασφάλιση είναι ο ιδρώτας του εργάτη, το κομμάτι του παραπανίσιου κέρδους που βγήκε από τη δουλειά, είναι δικαίωμά μας συνυφασμένο με τη δουλειά και με την ίδια τη ζωή. Γιατί λένε ψέματα ότι το πρόβλημα είναι τα ελλείμματα και η κακή κατάσταση των ταμείων. Τα ταμεία είναι πληρωμένα από τον πλούτο που παρήγαγε ο λαός. Τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι με περικοπή από το μεροκάματο, με την υπεραξία (την κλεμμένη δουλειά), με τους φόρους, άμεσους και έμμεσους. Γι’ αυτό και η διεκδίκηση του δικαιώματος στην ασφάλιση δεν διαμορφώνεται με βάση τη συνεισφορά στα ταμεία, με τις κρατήσεις και τις εισφορές, και δεν λογαριάζεται με λογιστικούς υπολογισμούς, αλλά είναι πλήρες και καθολικό δικαίωμα όλων των εργαζομένων.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες, οι μετανάστες πρέπει και μπορούν να πάρουν την υπόθεση της αντιπαράθεσης με την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΕΡΙΑ και με ανοικτό μέτωπο με τη συμβιβασμένη και εργοδοτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μέσα από τη μαζική συλλογική δράση στους τόπους δουλειάς, να αντισταθούν, να οργανώσουν το μαζικό αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.
Αυτός ο δρόμος είναι δύσκολος, αλλά ελπιδοφόρος. Ο αγώνας αυτός, για να είναι νικηφόρος και αποτελεσματικός, πρέπει να συγκρουστεί με την αστική πολιτική, να πετάξει στα σκουπίδια τα αστικά ιδεολογήματα και τη ρεφορμιστική λογική της συνδιαχείρισης και της συνδιαλλαγής.
Στόχος των εργαζομένων πρέπει να είναι η ανατροπή της αντιασφαλιστικής επιδρομής, η υπεράσπιση του δικαιώματος στην ασφάλιση και την περίθαλψη, η αποκάλυψη της αστικής προπαγάνδας και των υποστηριχτών της, η καλύτερη οργάνωση και συγκρότηση των αγώνων.
