43 χρόνια κλείνουν φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Για άλλη μια χρονιά, δυστυχώς, έρχεται η πραγματικότητα να επιβεβαιώσει ότι τα μηνύματα της εξέγερσης είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Δυστυχώς, διότι δεν είναι μόνο ότι τα αιτήματα της εξέγερσης για εθνική ανεξαρτησία – ψωμί, παιδεία, ελευθερία, λαοκρατία μένουν αδικαίωτα. Είναι και το ότι για ακόμα μια χρονιά συνεχίζεται αμείωτη η επίθεση του ιμπεριαλισμού και του ντόπιου κεφαλαίου στις λαϊκές καταχτήσεις – και με το περιτύλιγμα της «δεύτερης φοράς Αριστερά». Δυστυχώς, επίσης, διότι και η φετινή επέτειος της εξέγερσης βρίσκει το λαό (και σαν επιτυχία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) εν πολλοίς σε αδράνεια, υπό το βάρος της ήττας, της απογοήτευσης, της αντιλαϊκής επίθεσης. Επίθεσης στο μισθό, στη δουλειά, τη σύνταξη, στο δικαίωμα του νέου στις σπουδές, συνολικά στα δημοκρατικά δικαιώματα.
Ο λόγος, λοιπόν, που κάθε πορεία του Πολυτεχνείου συσπειρώνει τον αγωνιζόμενο λαό, και ειδικά τη νεολαία, να δώσει τη σημασία που αρμόζει σε αυτή τη μέρα, φωνάζοντας τα συνθήματα, κατεβαίνοντας στη διαδήλωση προς την αμερικάνικη πρεσβεία, είναι δευτερευόντως ιστορικός επετειακός, αλλά πρωτίστως ουσιαστικός-πολιτικός. Είναι το ότι τα μηνύματα της εξέγερσης, τα ζητήματα για τα οποία ο λαός κόντραρε την αμερικανοστήριχτη-σιδερόφραχτη χούντα «κολλάνε» τόσο πολύ, ειδικά στις μέρες μας, με την πραγματικότητα του λαού, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, έτσι που η σύνδεση του τότε με το σήμερα γίνεται αβίαστα.
Φέτος είναι που για άλλη μια φορά (πέρυσι με την, ακυρωμένη εντέλει, επίσκεψη Κέρι), προκλητικά τέτοιες μέρες, προβοκάρεται η συλλογική αγωνιστική μνήμη ενός λαού, με την ανακοινωμένη επίσκεψη του αρχισφαγέα των λαών, Ομπάμα. Επίσκεψη που δεν γίνεται ούτε διότι ο Ομπάμα ήταν και είναι «διαχρονικός φίλος» του ελληνικού λαού, ούτε επειδή «φυσάει ο αέρας της αλλαγής» (ας θυμηθούμε ατάκες για Ομπάμα-Ολάντ), ούτε διότι δρομολογείται κάποια ελάφρυνση του χρέους για την «ανυπόμονη» αστική τάξη μας. Γίνεται επειδή «ανήκομεν εις την Δύσιν». Και αυτό το «ανήκομεν» σημαίνει και μια σχέση καθαρή εξάρτησης από τον ιμπεριαλισμό, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ. Εξάρτηση που βαθαίνει με την όξυνση που έχει πάρει η αντιπαράθεση, κύρια μεταξύ αμερικάνων-ρώσων ιμπεριαλιστών στο καυτό μέτωπο της Συρίας, της νοτιοανατολικής Μεσογείου, αλλά και σε μια σειρά μέτωπα παγκόσμια.
Εξάρτηση που εκ των ενόντων σέρνει χώρες σαν και τη δικιά μας στην αντιπαράθεση, στους τυχοδιωκτισμούς, στο παιχνίδι εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πατρώνων της. Η απαρέγκλιτη τήρηση του παραπάνω πλαισίου, λοιπόν, είναι και ο λόγος του ερχομού του Ομπάμα στη χώρα. Στόχος είναι να σφίξει τα λουριά στην ελληνική κυβέρνηση, για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση των αμερικανο-νατοϊκών στρατιωτικών, γεωπολιτικών, ενεργειακών σχεδίων στην περιοχή.
Η εξόφθαλμα προκλητική ημερομηνία της επίσκεψης του απερχόμενου προέδρου της Αμερικής είναι ένα ζήτημα. Ζήτημα που έρχεται να προστεθεί με τη σειρά του, όμως, σε ένα συνολικότερο πλαίσιο. Ένα πλαίσιο αμφισβήτησης της σημασίας της εξέγερσης, της σύνδεσής της με το σήμερα. Λυσσαλέα, θα λέγαμε, το σύστημα προσπαθεί να σβήσει από τη συλλογική μνήμη ό,τι υπήρξε, ό,τι έδωσε η εξέγερση. Τα αιτήματα που ανέδειξε, τους πολύ προωθημένους στόχους που έβαλε για ανεξαρτησία–λαοκρατία. Ακριβώς επειδή η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου, μετά την εποποιία ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της πάλης του λαού μας ενάντια στο φασισμό, τα δεσμά της εξάρτησης και το ντόπιο καθεστώς.
Δεν είναι, λοιπόν, «ξεκάρφωτες» όλες οι προσπάθειες αστοδεξιών και φασιστών, καταρχήν, να παραχαράξουν μέχρι και την ίδια την ιστορική αλήθεια για την εξέγερση. «Το Πολυτεχνείο δεν είχε νεκρούς, αυτά τα ισχυρίζονται οι αριστεροί». Μια φράση που κερδίζει πόντους ανά τα χρόνια, μέχρι και στο κεντρικό πολιτικό σύστημα. «Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι υπεύθυνη για ό,τι πήγε στραβό στη χώρα». Απόδειξη της προσπάθειας να σβηστεί το τι ανέδειξαν οι λαϊκοί αγώνες και του Πολυτεχνείου και στο σύνολο της εφταετίας, μέσω της παραχάραξης. Με τη σειρά τους, οι απόψεις του συνόλου του επίσημου πολιτικού φάσματος, που τονίζουν τον επετειακό χαρακτήρα του τριημέρου του Πολυτεχνείου. Προσπάθεια να κοπεί το νήμα των αγώνων της εξέγερσης με την αναγωγή σε «γιορτή της δημοκρατίας – ελευθερίας». Είναι ακριβώς οι τρόποι που ένα ολόκληρο σύστημα παλεύει να μηχανευτεί για να επιτεθεί καταρχήν ιδεολογικά στην εξέγερση και στη συλλογική μνήμη.
Στην πράξη είναι, όμως, που φαίνεται ολοφάνερα πόσο το σύστημα επιτίθεται στο Πολυτεχνείο. Ακριβώς διότι καταλαβαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό η νεολαία που θα κατέβει στο τριήμερο εκδηλώσεών του, στην πορεία για την αμερικάνικη πρεσβεία δεν θα κατέβει σε μια «επετειακή εκδήλωση». Αλλά θα κατέβει τόσο επειδή εμπνέεται από τη φλόγα της εξέγερσης όσο και επειδή ακριβώς μπορεί να γίνει η σύνδεση τη πάλης τού τότε με το σήμερα. Είναι φανερό ότι οι εκδηλώσεις της λαϊκή μνήμης και πάλης αποτελούν ακόμη και σήμερα «αγκάθι» στα μάτια του συστήματος, του ντόπιου πολιτικού προσωπικού και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών του. Η καταστολή, το κλίμα τρομοκράτησης, οι προβοκάτσιες που κατά καιρούς έχει δεχτεί είτε το τριήμερο είτε η πορεία είναι απόδειξη της λύσσας να «φύγει το αγκάθι». Η καλλιέργεια του κλίματος τρομοκρατίας και καταστολής έρχεται να πηγάσει με τη σειρά της από την ευρύτερη διαδικασία φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Διαδικασία που το σύστημα γεννά σαν ανάγκη να απαντήσει στη λαϊκή πάλη και τις εκδηλώσεις της. Όσο λοιπόν η λαϊκή πάλη συνδέεται, πατάει στο νήμα που κληροδοτήθηκε από το Πολυτεχνείο και ανατροφοδοτεί αυτό το μήνυμα στο κίνημα σήμερα, θα είναι και στο στόχαστρο της διαδικασίας της φασιστικοποίησης.
Φέτος, πιο συγκεκριμένα, είναι φανερό ότι το κλίμα τρομοκράτησης και φόβου, ειδικά με την επίσκεψη Ομπάμα, εντείνεται. Εξαγγελίες για τη φύλαξη των δρόμων από ΜΑΤ, αστυνομία, ασφαλίτες, μέχρι και αμερικάνους κομάντο που θα προσέχουν τον Ομπάμα, έρχονται να «καλλιεργήσουν το κλίμα». Η περυσινή προβοκάτσια, με τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκαν οργανώσεις της Αριστεράς από φασιστικά-παρακρατικά στοιχεία στην είσοδό τους στο χώρο του Πολυτεχνείου στην Αθήνα δένει και συμπληρώνει αυτό το κλίμα. Τίθεται υπό αίρεση το δικαίωμα της νεολαίας και του λαού να συνεχίσουν να δίνουν σε αυτές τις ημερομηνίες το χαρακτήρα πάλης και αντίστασης στο κέντρο της Αθήνας και των άλλων πόλεων, με τις αγωνιστικές τους εκδηλώσεις.
Αναδεικνύεται το ζήτημα της υπεράσπισης αυτού το δικαιώματος τόσο για την Αριστερά όσο και συνολικά για το λαό, για το δημοκράτη, τον προοδευτικό άνθρωπο. Είναι ανάγκη να υπερασπιστεί πολιτικά το δικαίωμα του λαού να θυμάται, να παλεύει, να οργανώνεται κάθε 17 Νοέμβρη. Η υπεράσπιση αυτή είναι όρος που θα κρίνει το αν θα συνεχίσουν αυτές οι ημερομηνίες να νοηματοδοτούνται έτσι όπως πρέπει και να γίνονται αναφορά στο λαό και την πάλη του.
Κρίσιμο ζήτημα ακόμα είναι να συμβάλουμε έτσι ώστε η φετινή επέτειος της εξέγερσης να τροφοδοτήσει τη διαδικασία ανασυγκρότησης του λαϊκού κινήματος. Σήμερα που σε συνθήκες ήττας ο λαός και το κίνημά του βιώνουν την επίθεση του συστήματος οξυμένη. Δυστυχώς η αντεργατική πολιτική, η φασιστικοποίηση, το βάθεμα της εξάρτησης είναι μια πραγματικότητα. Ευτυχώς, μέρες σαν και του Πολυτεχνείου το σύστημα τις φοβάται και του είναι αγκάθι. Ακριβώς διότι ξέρει το τι σημαίνουν, τι μπορούν να δώσουν στη λαϊκή πάλη σήμερα. Προοπτική για μια χώρα ανεξάρτητη, λαοκρατούμενη, με το λαό αφέντη στον τόπο του.
