Με την επίσημη τελετή στο προεδρικό μέγαρο γιορτάστηκαν «ως είθισται» τα 47 χρόνια από την «αποκατάσταση της δημοκρατίας», με την παρουσία όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων της χώρας.
Πριν από 47 χρόνια, το χουντικό καθεστώς κατέρρεε κάτω από το βάρος των αδιεξόδων που είχε συσσωρεύσει για το σύστημα της εξάρτησης, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή έπαιξε η γενικότερη υποχώρηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, λόγω της ήττας του απ’ τον ηρωϊκό αγώνα του λαού του Βιετνάμ, και η σχετική άνοδος των ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Αν, από τη μια, η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 (που ξέσκισε την ψευδεπίγραφη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη με την οποία "ερωτοτρόπησαν" ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού, οι δύο βασικές δυνάμεις του ρεβιζιονισμού στη χώρα) ανέδειξε το οργή της εργατικής τάξης του λαού και της νεολαίας ενάντια στο μισητό αμερικανοστήριχτο καθεστώς, από την άλλη, η τραγωδία της Κύπρου ήταν η έναρξη της «αντίστροφης μέτρησης» προς την κατάρρευσή της. Η κυπριακή τραγωδία ήταν και δικό της έργο, μιας και το αποτυχημένο πραξικόπημα για την ανατροπή του Μακάριου (με το κλείσιμο του ματιού των ΗΠΑ, που είχαν άλλα σχέδια) αποτέλεσε -στη βάση των αντιδραστικών και φιλοϊμπεριαλιστικών συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου περί «εγγυητριών δυνάμεων»- την αφορμή για την εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή του 36,2% του νησιού.
Η «αποκατάσταση της δημοκρατίας», με την επιβολή του Καραμανλή σαν αποδεκτή και συμβιβαστική «λύση» μεταξύ της χούντας και των υπόλοιπων αστικών πολιτικών δυνάμεων, έγινε με σκοπό την όσο δυνατόν ομαλότερη συνέχεια του καθεστώτος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Ήρθε σαν αποτέλεσμα του συμβιβασμού του 1974 μετά και από τη στρατιωτικοπολιτική ήττα της άρχουσας τάξης της Ελλάδας από την αντίστοιχη της Τουρκίας. Συμβιβασμός που αφορούσε τα μερίδια επιρροής, ισχύος και σχέσεων εξάρτησης των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών πάνω στο αστικό καθεστώς και στη χώρα συνολικά. Συμβιβασμός που, ενώ άφηνε την πρωτοκαθεδρία στις ΗΠΑ όσον αφορά την πολιτικοστρατιωτική πλευρά της εξάρτησης, παραχωρούσε το οικονομικοπολιτικό πεδίο στους δυτικοευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Συμβιβασμός που λειτουργεί σαν παράγοντας στήριξης του καθεστώτος και που εξακολουθεί κατά βάση να υφίσταται και σήμερα και να αναπαράγεται πάνω στις πλάτες του λαού και της χώρας. Ένας συμβιβασμός όμως δυναμικός, που -με δεδομένη την σημερινή περίοδο όξυνσης γενικά των αντιθέσεων ΗΠΑ-ΕΕ- παράγει αρρυθμίες, βραχυκυκλώνει και φορτώνει με επιπλέον αδιέξοδα το εξαρτημένο αστικό καθεστώς της χώρας.
Αυτό το καθεστώς επί 47 συναπτά χρόνια αποδεικνύει κάθε μέρα τα αντιλαϊκά και εξαρτημένα χαρακτηριστικά του. Μερικοί σταθμοί αυτής της πορείας είναι:
- Η εφταετία της καραμανλικής διακυβέρνησης που, από τη μια, παζάρευε με τον αμερικανικό παράγοντα τους όρους επανένταξης στο ΝΑΤΟ, ενώ, από την άλλη, δρομολογούσε τα νέα δεσμά της χώρας που τελικά ήρθαν το 1980 με την είσοδο στην τότε ΕΟΚ. Με τις αύρες και τις δυνάμεις καταστολής σε πλήρη ανάπτυξη, να χτυπάνε κάθε εκδήλωση της νεολαιίστικης και λαϊκής πάλης.
- Η «αλλαγή» του 1981 με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, που εξέφραζε την ανάγκη διεύρυνσης της βάσης στήριξης του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού μέσω της αντιδραστικής συμμαχίας των ανερχόμενων μεσοστρωμάτων με την μεγαλοαστική τάξη (φυσικά υπό την κυριαρχία της τελευταίας) και που οδήγησε στην ενσωμάτωση και τον εκφυλισμό αντιστάσεων και οργάνων πάλης του λαού και της νεολαίας. Μια ψευδεπίγραφη «αλλαγή» και πολιτικές ενσωμάτωσης που πραγματοποιήθηκαν με την αγαστή βοήθεια που πρόσφεραν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, αλλά και οι φιλοδοξίες συμμετοχής στο αστικό κυβερνητικό παιχνίδι των ρεβιζιονιστών του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού.. «Αλλαγή» που το 1985 εγκαινιάζει την στρατηγικού χαρακτήρα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, για να περνάμε από τότε και στο εξής από διαδοχικές «στενωπούς» και «τούνελ» λιτότητας.
- Οι καταρρεύσεις των καθεστώτων του παλινορθωμένου καπιταλισμού το 1989-1991, που έδωσαν τη δυνατότητα στη «δημοκρατία», μετά από τη συγκυβέρνηση ΝΔ και ΣΥΝ (ΚΚΕ και ΕΑΡ) αλλά και την Οικουμενική (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ), να ανοίξει έναν νέο, αγριότερο κύκλο στη στρατηγική αντιλαϊκή επίθεση. Τότε υπήρξε και η εκπορευόμενη «από τα πάνω» ρατσιστική πολιτική ενάντια στους μετανάστες από την Αλβανία, που έβαλε τις βάσεις για τη μετέπειτα κλιμάκωση της πολιτικής της φασιστικοποίησης και την άνοδο των ακροδεξιών ομάδων, ενώ, από την άλλη, αντανακλούσε μωροφιλοδοξίες (που διαψεύστηκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους) για ανάληψη ρόλου στην αιματοβαμμένη Βαλκανική Χερσόνησο για λογαριασμό των ΗΠΑ.
- Η είσοδος στην ΟΝΕ το 2000 που αποτέλεσε απόφαση των κυρίαρχων δυνάμεων στην ΕΕ να βάλουν την χώρα στο ευρώ και τάχα στο σκληρό πυρήνα, στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ και με σκοπό τον προσεταιρισμό μεγαλύτερων μερίδων της άρχουσας τάξης και φυσικά για την αύξηση της επιρροής της ΕΕ στη χώρα. Η ένταξη στο ευρώ πληρώθηκε ακριβά από τα εργατικά και τα λαϊκά στρώματα. Μετά από μια δεκαετία «πλαστικής» και ψεύτικης ευμάρειας, οδήγησε στην πρωτοφανή, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, κοινωνική και οικονομική καταβύθιση που έζησαν τα λαϊκά αλλά και ευρύτερα τα μικρομεσαία στρώματα από την κατακόρυφη κλιμάκωση της επίθεσης στα χρόνια των πρώτων μνημονίων. Από τότε μέχρι σήμερα έχει αφήσει πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τσακισμένα μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα...
- Τη «λύση ΣΥΡΙΖΑ» που επιλέχθηκε ως λύση ανάγκης με δεδομένη την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Επιλογή που προωθήθηκε από δυσαρεστημένα τμήματα του αστισμού και με την ελπίδα μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστές. Μια «λύση» που είχε το ατού για τον εξαρτημένο καπιταλισμό (μαζί με την επιβολή του νέου αντιλαϊκού μνημονίου στη χώρα) να επιδράσει καταλυτικά -μέσω της κατάρρευσης των αυταπατών- στην υποχώρηση των αντιστάσεων και στην επιβολή «σιγής νεκροταφείου» στο λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα.
Από την άλλη, η επιλογή ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε, ομολογημένα ή ανομολόγητα, από ένα σημαντικό τμήμα του εξωκοινοβουλίου και του αναρχικού χώρου, με μπόλικες αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις που θα παρακάμπτουν το βασικό ζήτημα, δηλαδή το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας.
Παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έδεσε παραπέρα τη χώρα και το λαό στο άρμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, είτε με συμφωνίες μαζί του είτε μέσω των αμερικανόπνευστων τριμερών με το σιωνιστικό-φασιστικό Ισραήλ και το στρατοκρατικό καθεστώς της Αιγύπτου.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, με την «καθαρόαιμη» αστική και φιλοϊμπεριαλιστική κυβέρνηση τη ΝΔ, να έχει εξαπολύσει μια γενικευμένη επίθεση ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει και σε ό,τι θυμίζει κοινωνικό και δημοκρατικό δικαίωμα.
Με σκοπό να θεμελιώσει όρους δουλειάς που αντιστοιχούν σε εργαζόμενους-σύγχρονους δούλους του κεφαλαίου.
Με σκοπό να φράξει το δρόμο και να στερήσει από την πλειοψηφία της νεολαίας το δικαίωμα στις σπουδές, αλλά και για να την προετοιμάσει για μια ζωή δουλείας και ανασφάλειας.
Θέλοντας να επιβάλει, μέσω της πολιτικής της φασιστικοποίησης, ένα τρομοκρατικό καθεστώς απέναντι στο λαό και τη νεολαία, ώστε όχι μόνο να δεχτεί να μετατραπεί σε εργαλείο άντλησης κερδών για το κεφάλαιο, αλλά και να δεχτεί, αν χρειαστεί, να γίνει αναλώσιμη ύλη για άδικους πολέμους, για «να ματώσουμε ξανά για τις ΗΠΑ» όπως διατυμπανίζει ο νυν υπουργός Άμυνας.
«Γιόρτασε», λοιπόν, σύσσωμος ο αστισμός και οι παρατρεχάμενοί του την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Δίνοντας συγχωροχάρτι στην εγκληματική διαχείριση της πανδημικής κρίσης από μεριάς της ΝΔ και στηρίζοντας την πολιτική της ενάντια στο λαϊκό δικαίωμα για δωρεάν περίθαλψη και παροχή όλων των μέσων και μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους στους χώρους εργασίας και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δίνοντας «χείρα βοηθείας» στην επιβολή καταναγκασμών που επιχειρούν να κρύψουν την αποτυχία του συστήματος και της ΝΔ να πείσουν το λαό για την αναγκαιότητα του εμβολιασμού, με τις διαρκείς και αλλεπάλληλες παλινωδίες τους στο ζήτημα της πανδημίας. Καταναγκασμοί και παλινωδίες που δημιουργούν το έδαφος όχι μόνο για την ανάπτυξη των πιο σκοταδιστικών απόψεων, αλλά και για την επανεμφάνιση των φασιστικών και ναζιστικών συμμοριών.
Ενδεικτική φυσικά για το περιεχόμενο και τους όρους της «δημοκρατίας μας», τόσο γενικά όσο και ιδιαίτερα στη σημερινή φάση, αποτελεί το γεγονός ότι μετά από παρεμβάσεις ακροδεξιών κύκλων, εκτός και εντός κυβέρνησης, δεν τιμήθηκε τελικά ο διασώστης μεταναστών και προσφύγων που «τόλμησε» να κρίνει την κυβέρνηση και τους «θεσμούς» για τις πολιτικές τους απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες.
47 χρόνια μετά, "κλείνει ο κύκλος" μιας τάχα πιο ώριμης και ανεκτικής αστικής δημοκρατίας, συσσωρεύονται αδιέξοδα σε όλα τα επίπεδα, εμφιλοχωρούν τυχοδιωκτισμοί και περισσεύει η εξαθλίωση και το κνούτο...
Η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός, δεν γιορτάζουν! Μετράνε τους νεκρούς τους από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, τους νεκρούς από τα εργοδοτικά εγκλήματα που ονομάζονται «εργατικά ατυχήματα». Προσπαθούν να δουν πώς θα βγει η μέρα, η εβδομάδα και ο μήνας, με τα μεροκάματα, τους μισθούς και τις συντάξεις της πείνας, με την ανεργία να τσακίζει κόκαλα και με τα νέα αντεργατικά νομοσχέδια που καταργούν το οκτάωρο, τις συμβάσεις, τον ελεύθερο συνδικαλισμό και την απεργία, να εφαρμόζονται ήδη, για να τους μετατρέψουν σε σκλάβους του ξένου και του ντόπιου κεφαλαίου. Η νεολαία αναρωτιέται για πόσο ακόμα θα την χωράει το σχολείο και η σχολή, και οργίζεται με τις πολιτικές που δεν την αφήνουν να σπουδάσει, να δουλέψει και να ζήσει με δικαιώματα και ελευθερίες.
Οι αγώνες της νεολαίας και του λαού μας ενάντια στην αμερικανοστήριχτη δικτατορία, με κορυφαία την εξέγερση του Νοέμβρη, οι χιλιάδες βασανισμένοι στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και στα ξερονήσια, δεν δικαιώθηκαν. Δεν εξαργυρώνονται σε καρέκλες συνδιοίκησης και συνδιαχείρισης. Συνεχίζονται στο σήμερα, μέσα σε δυσμενείς συσχετισμούς δύναμης, με την οργάνωση και ανάπτυξη αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, τη φασιστικοποίηση, το βάθεμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και τους πολεμικούς κινδύνους. Βρίσκουν δικαίωση στη διαρκή προσπάθεια να ανοίξει ο επαναστατικός δρόμος για Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό!
25/7/2021
Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ(μ-λ)
