Οι συγκεντρώσεις για τη 5η επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ήταν σχετικά μαζικές, απουσία του ευρύτερου λαϊκού παράγοντα, λαμβάνοντας υπόψη το γενικότερο κλίμα της περιόδου. Ούτε φέτος έγινε κατορθωτό να αντιμετωπιστούν μια σειρά προβλημάτων που αναδείχτηκαν στις προηγούμενες επετείους και σχετίζονται τόσο με το πολιτικό πλαίσιο όσο και με ιδιοκτησιακές λογικές. Το αντίθετο θα λέγαμε μάλιστα, δηλαδή ότι τα όποια προβλήματα εντάθηκαν και βάθυναν. Δεν θα αναφερθούμε συνολικά στην άποψη για το ζήτημα του φασισμού, ούτε σε ζητήματα που αφορούν τα διαχειριστικά αιτήματα που ηγεμονεύουν. Θα σταθούμε σε μια βασική πλευρά που έντονα και συστηματικά αναδεικνύεται μέσα και από τις συγκεντρώσεις της επετείου.
Δεν έγινε εφικτός ένας συνολικότερος συντονισμός δυνάμεων, έστω στο επίπεδο της συμπόρευσης. Ως αποτέλεσμα, πραγματοποιήθηκαν τα εξής: α) μια ευρύτερη συσπείρωση δυνάμεων (εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, δημοτικών παρατάξεων, συλλογικοτήτων του α/α χώρου κ.ά.), με επίκεντρο την πρωτοβουλία της οικογένειας και των φίλων του Παύλου Φύσσα, με κάλεσμα στο μνημείο της δολοφονίας και πορεία στα γραφεία της Χ.Α. στο κέντρο του Πειραιά, β) η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην πλ. Ζαρντέν και πορεία που κατέληξε στην πλ. Κύπρου στα Ταμπούρια, γ) η συγκέντρωση της Λαϊκής Αντίστασης-ΑΑΣ στη συμβολή των οδών Σαλαμίνος και Π. Φύσσα, που μέσω της Κωνσταντινουπόλεως κατέληξε στην πλ. Λαού στα Ταμπούρια, δ) την Παρασκευή 14/9, συγκέντρωση και πορεία στο Κερατσίνι πραγματοποίησαν συλλογικότητες του αναρχικού χώρου που παρεμβαίνουν στην περιοχή του Πειραιά και που δεν συμμετείχαν με οργανωμένα μπλοκ στις 18/9, ε) το Σάββατο 15/9, η ΚΕΕΡΦΑ πραγματοποίησε πορεία από την Ομόνοια στο Σύνταγμα και συναυλία, την οποία «με όλες τις δυνάμεις» στήριξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σύμφωνα με την ανακοίνωσή της.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ένα γεγονός κεντρικής πολιτικής σημασίας. Αυτό το αναγνωρίζουν όλοι και δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε. Εφόσον τοποθετούμαστε για ένα τέτοιας σημασίας πολιτικό γεγονός, που συνδέεται με τους στόχους και τις κατευθύνσεις του λαϊκού κινήματος για την αντιμετώπιση του φασισμού- νεοναζισμού, οι απόψεις ποικίλουν. Επειδή ποικίλουν οι απόψεις υπάρχει η διαπάλη των απόψεων στους κόλπους του κινήματος, ενώ οι πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες έχουν κάθε δικαίωμα να προβάλλουν τις απόψεις τους, να προωθούν τους στόχους και τις κατευθύνσεις τους, να επιλέγουν να δράσουν με συγκεκριμένο τρόπο απέναντι σε ένα πολιτικό γεγονός. Παράλληλα, υπάρχει και το εργαλείο της κοινής δράσης, που οφείλουμε να αξιοποιούμε προκειμένου να συσπειρώνονται ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση ενός αγωνιστικού στόχου. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το μέτωπο ενάντια στον φασισμό, που απαιτεί την πιο πλατιά συσπείρωση αριστερών, προοδευτικών, δημοκρατικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Ωστόσο, από τη δική μας μεριά, όχι μόνο δεν πρόκειται να συμβάλλουμε στο ελάχιστο αλλά αντίθετα θα ανοίγουμε μέτωπο αντιπαράθεσης και κριτικής σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να απογυμνώσει το αντιφασιστικό περιεχόμενο από τις σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αυτή είναι ο διαχειριστής της εξουσίας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ο βασικός εκφραστής της επίθεσης στα λαϊκά-εργατικά δικαιώματα, της αντιλαϊκής- αντεργατικής πολιτικής. Αυτή είναι ο βασικός εκφραστής της κρατικής τρομοκρατίας και της καταστολής, συνολικά της φασιστικοποίησης της δημόσιας και πολιτικής ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που συνεργάζεται με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ. Που ξεπλένει τη Χ.Α. και την αξιοποιεί στις διεργασίες του αστικού πολιτικού σκηνικού και στα προεκλογικά τερτίπια. Που προωθεί με συγκεκριμένο τρόπο τη δίκη της Χ.Α. και σε συνεργασία με τα κέντρα εξουσίας που επεξεργάζονται το μέλλον του φασιστικού-νεοναζιστικού μορφώματος.
Δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουμε πολιτικά καμία πρωτοβουλία κοινής δράσης που δίνει χώρο στις κυβερνητικές δυνάμεις και διαμορφώνει ένα πολιτικό πλαίσιο που επιτρέπει μέχρι και την παρουσία τους στη διαδήλωση. Είναι πολύ σοβαρή πολιτική κατάντια και κατρακύλα για δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και την Αριστερά να στηρίζουν και να προωθούν μια πρωτοβουλία που δεν αναφέρει τη λέξη «ΣΥΡΙΖΑ» (http://www.documentonews.gr/article/antifasistikh-synaylia-gia-ton-paylo-fyssa-ti-leei-deltio-typoy-ths-oikogeneias και https://net.xekinima.org/koino-kalesma-7-organoseon-tis-thes-niki/). Ενώ, για να βγουν ορισμένοι από την υποχρέωση, εξαντλούν το «αντικυβερνητικό» τους μένος στη κριτική θέση ότι «Η δίκη της Χρυσής Αυγής έχει υποτιμηθεί, με ευθύνες κράτους και κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και το μόνο που έχει καταφέρει είναι να τους υποχρεώσει σε ένα χαμηλότερο φαινομενικά προφίλ» (https://net.xekinima.org/keratsini-18-9-enotiko-kalesma-sullogik/). Στην ίδια ρότα, βέβαια, και το πολιτικό πλαίσιο της πορείας και της συναυλίας της ΚΕΕΡΦΑ, το οποίο, εκτός από το γεγονός ότι «ξέχασε» να αναφερθεί στην κυβέρνηση (http://www.antiracismfascism.org/index.php/2463-15), είχε και επίσημη καλεσμένη δημοτική σύμβουλο της «ανοιχτής πόλης», της κυβερνητικής παράταξης στον Δήμο της Αθήνας.
Λογική συνέπεια των παραπάνω η παρουσία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργών στη συγκέντρωση στο μνημείο του Π. Φύσσα (Δρίτσας, Αλεξιάδης, Ξυδάκης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Καρακώστα, Σταματάκη). Ορισμένους από αυτούς τους φωτογράφησε ο δημοσιογραφικός φακός για τις ανάγκες τις προεκλογικής περιόδου (https://left.gr/news/o-paylos-zei-tsakiste-toys-nazi-ayrio-i-kentriki-antifasistiki-poreia). Ο ανασχηματισμός μπορεί να έκανε το άνοιγμα στην «κεντροδεξιά», θα φορέσει όμως ταυτόχρονα την «αριστερή μάσκα». Για τις ίδιες ανάγκες, ιδιαίτερα φέτος, πρόβαλλε έντονα την «αντιφασιστική» του ευαισθησία μέσω των ΜΜΕ, την ίδια στιγμή που δεκάδες κλούβες των ΜΑΤ έστελναν το πραγματικό μήνυμα τρομοκρατίας και καταστολής.
Στη δίκη της Χ.Α. αντανακλάται η αναζήτηση εκ μέρους των κέντρων εξουσίας τρόπων αναπροσαρμογής του φασιστικού μορφώματος στον συνολικότερο σχεδιασμό. Πρόκειται για σχεδιασμό που προφανώς θα προωθεί με αποτελεσματικό τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, δηλαδή την επίθεση στην εργατική τάξη και τον λαό, χωρίς να προσθέτει παραμέτρους αστάθειας σαν αυτούς που δημιουργεί η δράση των ταγμάτων εφόδου. Αλλά συνάμα θα λαμβάνει υπόψη και τις διεργασίες στο ρευστό αστικό πολιτικό σκηνικό, τα ζητήματα της αστικής διαχείρισης και τον προβληματισμό για το πού και πώς θα αξιοποιηθεί το εκλογικό ποσοστό της Χ.Α. μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η «ανεξάρτητη», ταξική δικαιοσύνη χρονοτριβεί αναμένοντας τις αποφάσεις των κέντρων εξουσίας. Οι φασίστες-νεοναζί, που συνεχίζουν να δρουν με τα τάγματα εφόδου, αναμένουν να συγκεκριμενοποιηθεί ο τρόπος, η ταμπέλα και η ηγεσία ώστε να συνεχίσουν τη δράση τους. Το αίτημα για την καταδίκη των φασιστών-νεοναζί πρέπει να εντάσσεται στην ανάπτυξη της λαϊκής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το κεφάλαιο για το δικαίωμα στη ζωή. Το αστικό κράτος, οι θεσμοί και οι κυβερνήσεις που το διαχειρίζονται είναι ταξικοί εχθροί του λαού και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.
